Sinds het in 2001 uitgekomen The Cold Vein van rapduo Cannibal Ox zal het leven van Vordul Mega niet hetzelfde zijn geweest. Vreemd genoeg kent het overdonderde debuut nog steeds geen vervolg. Wel zijn de twee heren die Cannibal Ox vormen, Vast Aire en Vordul Mega, met soloprojecten productief geweest. Onlangs bracht Vast Aire zijn tweede soloplaat uit en nu is het de beurt aan Vordul Mega om de opvolger van zijn debuut te presenteren. Drie jaar na Revolution Of Yung Havocs brengt hij nu Megagraphitti uit.
Wie The Cold Vein hoog heeft zitten zal Megagraphitti ook absoluut kunnen waarderen, want op beide albums regeert dezelfde futuristische, onheilspellende sfeer. De plaat voelt in dat opzicht, vooral bij de eerste paar nummers, als thuiskomen. Maar er zijn ook genoeg verschillen aan te wijzen. Zo is producer El-P op Megagraphitti maar één keer van de partij, terwijl hij op The Cold Vein nog alle beats voor zijn rekening nam. Verder is Vast Aire op slechts twee nummers te horen.
Mega zelf is geen steek veranderd ten opzichte van The Cold Vein en Revolution Of Yung Havocs. Hij klinkt wederom gretig en weet zijn verhalen over het straatleven van New York origineel aan de man te brengen. In deze twee kwaliteiten schuilt dan ook de grote kracht van Mega: hij weet met originele en intelligente teksten de luisteraar te intrigeren en hem of haar als het ware door de speakers mee te trekken naar een duistere maar tegelijkertijd hoopvolle stad die New York heet. Deze belevenis begint al bij de opener Stay Concious, waarin Mega gelijk de toon zet: “Trapped in this inner city mazes//Relaxed on corners where cats stay wasted.” En er zijn nog enkele nummers die eenzelfde donkere sfeer hebben, zoals de titeltrack. Opvallend feit is dat dit nummer, evenals Stay Concious, door de relatief onbekende producer Zach-One geproduceerd, die daarmee tevens de beste producties op Megagraphitti levert.
Helaas kent Megagraphitti ook een aantal vreemde en enigszins storende momenten. Zo gaat Mega op het nummer Beautiful op een emotionele tour en prijst hij onder andere een aantal R&B zangeressen de hemel in (te weten Alicia Keys en Keyshia Cole) en bovendien is de beat van Armyfatique te omschrijven als simpel getingel. Het nummer Imani heeft hetzelfde probleem. In principe zijn deze nummers nog van acceptabele kwaliteit, maar ze passen niet in het algemene geluid dat de plaat heeft en dat doet toch af aan het geheel. Verder hebben sommige gastartiesten wat twijfelachtige kwaliteiten. Zo maakt Tommy Gunn, lid van de oude groep van MF DOOM, Monsta Island Czars, een zwakke indruk en ook de Invizzbl Men weten geen potten te breken.
Ondanks bovenstaande kritieken heeft Vordul Mega zijn gastartiesten wel nodig. Zijn stem en flow zijn namelijk niet zijn sterkste punten en een heel uur alleen maar Mega achter de microfoon gaat de luisteraar naar verloop van tijd vervelen. De enige gastartiest die echt van toegevoegde waarde is, is, hoe kan het ook anders, Vast Aire. Mega en Aire hebben de chemie die maar weinig duo’s is gegeven is: ze zijn complementair aan elkaar. De soloplaten die de heren hebben gemaakt mogen niet in de schaduw staan van het album dat ze samen hebben gemaakt. Wellicht is het wat oneerlijk om de solo-uitstapjes van de twee met The Cold Vein te vergelijken, maar als die één ding hebben duidelijk gemaakt hebben, is het dat Aire en Mega elkaar nodig hebben om een uitmuntende plaat te maken.
Want uitmuntend is Mega’s plaat niet geworden. Het is absoluut een van de betere werken van 2008 en Cannibal Ox-fans kunnen hun hart ophalen, maar een onvervalste klassieker is het wederom niet geworden. Toch zal het leuk zijn als El-P, Vast Aire en Vordul Mega de koppen weer bij elkaar steken en gaan werken aan de opvolger van The Cold Vein, want Mega laat in ieder geval zien dat hij nog in dezelfde bloedvorm verkeerd als een paar jaar terug. Daarom blijf je na het luisteren van Mega’s Megagraphitti achter met de hoop dat er ooit nog een Cannibal Ox plaat uitkomt.
Bron;
hiphopleeft