Metallica - Death Magnetic (2008)

vandaag deze weer eens uit de kast getrokken. Ik blijft het wel een lekkere plaat vinden. De venijnige Hetfield-riffjes hebben weer een wat prominentere plek gekregen. Dat is wat ik aan Metallica ook zo lekker vind, die lekkere korte downstroke-riffjes (waar ze ook om bekend staan). Metallica moet het niet hebben van hun geweldig muzikaal vakmanschap (op de basgitaar-speulert na). Kirk is een erg goede gitarist, maar ook niet meer dan gewoon een erg goede gitarist, James is geen wereld zanger en ook qua techniek geen wereld gitarist, Lars heb ik altijd een zeer, zeer matige drummer gevonden. Ze hebben alleen de gave en de visie om erg goede songs te schrijven binnen hun mogelijkheden, dat bedoel ik niet negatief in tegendeel. Wat mij alleen op deze plaat wat stoort is de lengte van de nummers, het allemaal wel wat korter gemogen, dan had de impact groter geweest. Voor mij hoeft een plaat geen 74 minuten te duren als excuus voor de lange periode tussen twee platen (zo voelt het voor mij altijd een beetje). Daarnaast vind ik de snare wel erg hard in de mix staan.

Hier moet ik toch even op reageren. James Hetfield is misschien wel een van de sterkste ritmegitaarspelers ooit in metal met juist een killer-techniek. Dat hij niet/amper soleert zegt niet dat hij een ''mindere'' gitarist is. Ik durf zelfs te zeggen dat James de sterkere gitarist van de twee binnen Metallica is. Het constant én precies kunnen downpicken van een Master of Puppets wordt anno 2022 nog steeds gezien als een mijlpaal als metalgitarist.

Hetfield is na keizer Tony Iommi denk ik wel dé riffkoning inderdaad.

Als rhythmgitarist hoort Hetfield bij de besten.

Ik val de heren hierboven bij: Hetfield is echt een ongeëvenaard strakke rhythmgitarist. Wat een beest. Metallica is volgens mij ook een van de weinige bands waar de drummer de gitarist volgt i.p.v. andersom.

Ik bedoelde ook niet dat hij een mindere gitarist is, hij is een beter gitarist dan dat ik ooit zal worden ik bedoel alleen het is geen uitzonderlijk virtuoos, het is geen steve Vai, geen Dimebag Darrel of Zakk Wilde. Zijn timing en donwstroke techniek is ongeëvenaard, dat ben ik met je eens. Hij is een uitzonderlijk goede rithemgitarist, ook eens. Ik bedoelde het ook niet als kritiek op metallica, maar ik vind het juist extreem knap dat ze geweldige platen hebben gemaakt zonder extreem goede muzikanten in hun gelederen te hebben.

Wat je schreef kwam wel neer op dat hij geen uitzonderlijk goeie gitarist is, Eddie. Dat is hij natuurlijk wel.

"Qua techniek geen wereld gitarist" [sic] stond er om precies te zijn.

Ik had na St. Anger de hoop opgegeven dat Metallica nog met een goed album op de proppen zou komen. En toen dit misbaksel in 2008 uitkwam wist ik het na beluisteren zeker. Alles is k#t aan dit album. De songs, de sound die he-le-maal verziekt is door de loudness war en bovenal die vreselijke hoes. Had net mijn moeder verloren. Dan wil je dit gewoon niet zien.

Begrijpelijk. Maar daarom is er op zich nog niks mis met de hoes.

Metallica is een vette band die ik al mag volgen vanaf de demo's rond '82.
De laatste tijd weer flink onder de indruk van hun,en zeker ook het latere werk is niet voor de poes.
Daarnaast gaan miepen over iemands muzikale kwaliteiten als men waarschijnlijk nog niet eens de blokfluit beheerst is iets wat ikzelf altijd als zeer ergerlijk ervaar.
Just sayin.

Laat ik dan ook Death magnetic maar eens uit de kast trekken. Ik vermoed dat deze voor het laatst rond de release van Hardwired... op mijn draaitafel heeft gelegen.

Gelijk wordt me weer de afgrijselijk vervormde mastering in herinnering gebracht als That Was Just Your Life start. Maar als de oren een beetje gewend zijn is het vooral genieten van een Metallica dat op dit album prima in vorm is. De band klinkt bevlogen, agressief en overtuigend. Lars' bijzondere drumstijl zit de nummers hier niet te vaak in de weg (Cyanide is misschien een uitzondering) en Kirk soleert hier weer aardig. Op My Apocalypse klinkt de band bijna als Slayer in hun nadagen, zo agressief.

Na de eerste luisterbeurt trok ik al m'n conclusie : dit album luistert net zo makkelijk weg als het Kill 'em all album 25 jaar daarvoor. Metallica slaat terug en hoe, na 3 flut albums met name Reload en St Anger zijn ze weer serieus terug aan het metal front. Ik hoor op dit album bij vlagen het Kill 'em all album terug maar nu heavier en technischer. Metallica bij tijd en wijlen terug naar haar roots zal ik maar zeggen. De nummers zijn nu ook weer zo gemaakt dat het voor de fans weer moeilijk is van wat nou het beste nummer van het album is. Zelf neig ik naar The day that never comes, in het snelle gedeelte hoor ik trouwens een akkoorden schema wat akelig dicht bij Judas Priest ligt ook qua sound. Het gedeelte tot het snelle gedeelte doet mij qua indeling wel denken aan Fade to black, dit terzijde. De overige negen nummers liggen daar net onder. That was just your life dat snelle drumwerk lijkt veel op Hit the lights. Het instrumentale Suicide & Redemption hoor ik wat To live is to die in terug. En het afsluitende My apocalypse - overigens een waanzinnige goeie afsluiter- hoor ik Damage inc in terug. Eddie vind de speelduur van meer dan 74 minuten een min puntje. Daar valt veel over te zeggen over die "Dream theater speelduur" de meeste albums van Dreamtheater duren langer dan 70 minuten, maar dit terzijde. Je krijgt wel meer muziek en details te horen. Het is ook een trend, de laatste albums van Iron Maiden gaan ook die richting uit. Ik heb daar geen problemen mee. Maar de verhoging van de speelduur is trapsgewijs ingezet : Ride the lightning duurt 47:20, Master of pupperts 54:22, And justice for all 65:10 en Death Magnetic 74:41. Maar het is ook het CD tijdperk daar kan maximaal 80 minuten op. Ik denk dat de band die speelduur zo effectief mogelijk proberen in te vullen. Ik zie overigens Slayer niet gauw een album maken van bijna 75 minuten maar dit terzijde. Ik ben het volledig met Kronos en Edwynn eens dat James Hetfield de riff koning is. En dat hij in het rijtje hoort van Tony Iommi Edwynn vergeet echter nog een (helaas) legendarische riff koning : Malcolm Young.

Overigens zijn de zeer en zeer matige albums Load en Reload albums. De eerste 2 albums die door de zeventig minuten barriere schoot. Ondanks de speelduur kwamen deze albums niet echt van de grond.

Vind jij.

Wat mij betreft komen Load en Reload uitstekend van de grond. Vooral Load staat vol van de muzikale verrassingen die keurig in een aantal uitstekende songs zijn meegebakken. En ach, dat gezeur over de speelduur ken ik nu wel. Zet hem eerder af, shuffle of maak je eigen programmaatje. Het is allemaal niet zo moeilijk.

Death Magnetic vind ik ook nog steeds een heel aardig album. Heel enthousiast ingepield. Iets minder op het experiment gericht. Precies wat de band nodig had op dat moment. Of de band ook Rick Rubin nodig had op dat moment, waag ik te betwijfelen. Het is wat het is. Vanaf de cd vind ik het geluid minder erg dan vanaf de rip en de spotfiets.

Helemaal eens met je bericht, met uitzondering hiervan. Het is aan de artiest om een collectie songs zo samen te stellen in een album dat het voor de luisteraar een plezier is om het van begin tot einde af te luisteren. Dat vereist een kritische blik in de 'montage', waarbij je bereid bent om songs in te korten of zelfs te schrappen als ze het geheel niet beter maken. Net dat is sinds ongeveer 1996 een serieus probleem bij deze band. Ik heb ook mijn eigen playlist met de beste songs van Load/Reload samengesteld, maar het is jammer dat het überhaupt nodig is als luisteraar om dat te doen om er een integraal plezierige ervaring van te maken.

Bij Death Magnetic stoor ik me in tegenstelling tot vele anderen dan grappig genoeg weer niet aan de lengte van het album, want elk nummer heeft wel iets waar ik genot uit haal, al snap ik wel waarom niet iedereen diezelfde mening is toegedaan.

Misschien is het omdat de artiest in kwestie, de band Metallica in dit geval, het steeds maar verzuimt om met SirPsychoSexy te overleggen wat nu de beste set songs is en welke serie minuten geschrapt zou moeten worden.
Schande natuurlijk.

Grapjas. Je begrijpt wel wat ik bedoel. Voor de meeste albums wordt een karrenvracht aan materiaal opgenomen die het eindproduct niet haalt omdat het niet past binnen het geheel of omdat het kwalitatief net niet goed genoeg is. Het is de taak van de band en de producer om dit in te schatten en te knippen waar nodig. De consensus onder het grote publiek (heus niet enkel deze jongen) wat betreft Load, Reload en zowat elke plaat sindsdien is dat ze die taak niet meer goed weten in te vullen.

Het staat de artiest natuurlijk vrij om te doen wat ze willen en elk album zo lang te maken als ze willen, maar dan moeten ze niet verwonderd zijn als de fanbase daar niet laaiend enthousiast op reageert en er vervolgens steeds minder platen worden verkocht.

En als er van alles op de plank belandt, is het weer huilen dat het niet uitgebracht wordt. Zo is het altijd wat en je geeft voor wat betreft Death Magnetic zelf al aan hoe subjectief het is.

Tuurlijk niet, maar bij je beoordeling van een album is het niet zo gek het mee te nemen en er wat van te zeggen. Bovendien gaat het soms om nummers op zich die te lang gerekt worden.

Bij de nieuwe schrijft iemand dat Metallica zich er niet makkelijk van af heeft gemaakt met zo'n lang album, maar misschien juist wel, want de kunst van het weglaten blijkt vaak nog het moeilijkst tijdens het creatief proces.

Wat Death Magnetic betreft stoort de lange speelduur mij ook niet echt maar het had best wat compacter kunnen zijn. Ik denk niet dat mensen gaan klagen over materiaal dat op de planken is blijven liggen als dit album een klein kwartiertje korter was geweest door er op goed gekozen plekken de schaar in te zetten.

De kunst van minder is meer blijft lastig. In het geval van Metallica ben ik geneigd om te denken dat de heren de kracht van de herhaling wat verkeerd begrijpen. Ondanks redelijk positieve kritieken op Death Magnetic vond en vind ik het nog steeds een plaat waar je je doorheen moet ploegen. Het is mij een raadsel waarom zoveel (weinig opzienbarende) tracks meer dan 7 minuten moeten klokken. De platen van de heren uit de jaren 80 bevatte vaak ook songs met een lange speelduur maar nog steeds blijven deze nummers mij boeien. Spannend, creatief, heerlijke overgangen, vlammende solo's van Hammett en venijnige riffs van Hetfield. Death Magnetic maar nog in grotere mate 72 Seasons ontberen grotendeels dergelijke elementen. Het is mij een raadsel waarom de mannen denken dat elke song van 72 Seasons de volle lengte blijft boeien. Het is ook niet zo dat de songs veel geheimen bevatten die je na na verloop van tijd pas gaan opvallen. Wellicht was een EP van 72 Seasons beter geweest....En dat te bedenken dat 72 Seasons in een kwalitatief redelijk hoogstaand Nederlands muziekmagazine de volle mep krijgt...Zou de recensent per ongeluk Master of Puppets hebben beoordeeld?

De vraag wat dan weg moet, zal voor iedereen anders blijven. Zoals ook de vraag overblijft of er iets weggesneden had moeten worden. Denk ook aan dat van de albums uit de jaren 80 ook nooit iets is blijven liggen. Behoudens een covertje hier of daar.

Na deze CD kregen we trouwens ook nog een EP met left-overs die eigenlijk best goed klinkt, Metallica - Beyond Magnetic (2011) - MusicMeter.nl
Misschien wel door de korte speelduur

De vraag wat weg kan is natuurlijk aan de artiest alvorens een album op de markt te gooien. Artiesten kunnen daar eventueel wat feedback bij gebruiken van mensen in wiens oordeel ze vertrouwen hebben. Maar Metallica doet liever alles eigenwijs zelf denk ik. Moeten ze lekker zelf weten natuurlijk, maar volgens mij heeft hun muziek een potentieel waarvan nu veel verloren gaat.

Dat potentieel had men bij Death Magnetic in mijn beleving scherper voor de bril, al zit het hem dan wat mij betreft niet in tijdsduur. Opener That Was Jus Your Life vraagt meteen ruim zeven minuten van je leven maar voelt als een achtbaanrit en is voorbij voor je er erg in hebt.

Deze afgelopen week sinds lange tijd weer eens afgespeeld, want het was alweer even geleden, maar wat een pracht plaat eigenlijk. Heel wisselend, maar wel het tempo er steeds inhoudend. Wat een energie en soms enorm furieuze nummers, en dat terwijl ze hier ook allemaal de 40 al ruimschoots gepasseerd waren. Kraker na kraker volgt vind ik. Dat begint al met de eerste 3 stevige nummers, waarna er met The Day That Never Comes een mooie rustige ballad komt, gevolgd door het meest stevige nummer van dit album met All Nightmare Long. Daarna gaat het in lekker tempo door om geweldig af te sluiten met My Apocalypse. De drums en de speelduur waar ik over viel toen hij net uitkwam stoort mij in het geheel niet eens meer. Blij dat ze nog een album als deze hebben kunnen maken. Voor mij hoort deze ook wel bij mijn 4/5 favoriete albums van Metallica, en ik trek deze ook beter dan And Justice For All en The Black Album. De eerste 3 albums bevallen mij zeker beter, maar deze zou maar zo op plek 4 kunnen komen te staan als ik een favorieten lijstje van Metallica zou moeten maken

Na al die jaren vind ik The Day That Never Comes het laatste echt goede nummer van Metallica.

Het klopt dat er van de jaren 80 van veel bands maar weinig restmateriaal is. Heb zelf wel het idee dat er toen werd geschreven met de maximale lengte van 1 LP in hun achterhoofd. Eenmaal de 40/50 minuten aangetikt, kan dan de tijd worden besteedt aan het verder uitwerken en verbeteren van die geschreven nummers in plaats van het maken van nog meer vulling. Dat kan dan wel weer zorgen voor een beter eindresultaat.