Eno - Here Come the Warm Jets (1974)

Vandaag in volledigheid in Het Hem te Zaandam. Gekozen in het kader van Classic Album Sunday, gekozen door Peaking Lights die blijkbaar nu in Amsterdam wonen. Zometeen beluisteren op een hele goede geluidsinstallatie en nabespreken. Leuk concept, ben benieuwd, want heb het album nooit eerder beluisterd!

En al weer een album wat destijds volledig langs me heen gegaan is. En dat is eigenlijk wel jammer want nu ik het bijna 50 jaar na dato beluister bevalt het me prima. Althans grotendeels. Blank Frank heeft waarschijnlijk even tijd nodig en veroorzaakt nu nog een frons net als Dead Finks Don't Talk.
Hoewel experimenteel blijft de muziek toch redelijk binnen de lijntjes en is zeker erg prettig.

Destijds was ik niet echt een liefhebber van Roxy Music en dat zal de reden zijn dat ik Brian Eno buiten mijn deur heb gehouden. Gelukkig dat het album op 26 staat in de 100 Greatest Albums of 1973. Het albums is destijds in november 1973 verschenen en staat bij best ever albums genoteerd in de jaarlijst over 1974. Op plaats 8!
Een ruime 3,5*

Ik hield destijds ook helemaal niet van Roxy Music, maar deze eerste van Eno vond ik geweldig.

Destijds was het behoorlijk buiten de lijntjes. Nu uiteraard niet meer, maar desondanks heeft het album zijn frisheid en charme behouden.

De opvolger vond ik nog een tikkeltje beter, vooral door de humor die daar flink op aanwezig is.

Deze plaat van Eno een maandje ofzo geleden 1 keer geluisterd en daarna niet meer naar geluisterd. Vandaag 3 (of 4?) keer naar geluisterd en is toch een erg goed album van Eno (en alle vele gastmuzikanten). Elk nummer is goed op hun eigen manier, maar Baby's On Fire en (vooral) Driving Me Backwards pakken me het meest.

Al jaren verslaafd aan het titelnummer, maar nu valt toch eindelijk ook het hele album op zijn plaats. Eno is niet alleen een geniale producer, maar ook qua songwriting is dit crème de la crème - vermoedelijk ook dankzij de bijdragen van de vele gast-/studiomuzikanten.