The Band - Northern Lights - Southern Cross (1975)

Hoge score voor een album waar nog niemand op gereageerd heeft. Toch niet de beste van The Band, al zou de stemming anders doen vermoeden.
Bevat wel juweeltjes als Ophelia en It Makes No Difference.

Naar mijn mening behoort dit album wel degelijk tot het beste van The Band. The Band heeft eigenlijk geen slechte platen gemaakt. Zelfs het bij elkaar geraapte Islands vind ik nog zeer goed te verteren.

Album heb ik alleen gekocht voor "It makes no difference". Da's ook het enige echte goeie nummer op de plaat, imho.
En zelfs de live-versie (op Last Waltz) is vele malen beter.

De laatste echte topper van deze geweldenaren. Wordt nog altijd vaak over het hoofd gezien.

Prachtige hoesfoto ook.

Na deze laatste oprisping was de pijp wel leeg voor The Band. Acadian Driftwood had qua muzikale zeggingskracht natuurlijk zo op een van de eerste drie platen kunnen staan, en in mindere mate geldt dat voor de eerste drie nummers en It Makes No Difference. Slecht wordt het nergens, wat een prestatie mag heten als je weet hoe (een deel van) de band er in die periode aan toe was.

Ophelia en It makes No Difference zijn wat mij betreft de nummers die anno nu de boel redden.

Na het coveralbum Moondog Matinee , de livekraker Rock Of Ages en wat live medewerking aan Bob Dylan , was dit sinds lange tijd weer een serieus studioalbum van The Band .
Uiteindelijk was het eind in zicht . Problemen rond drank en drugsgebruik bereikte zo zachtjes aan zijn plafond . Reden voor Robbie Robbertson ( die voor alle composities tekende hier) een jaar later de stekker eruit te trekken . En wat kon de groep eigenlijk nog bewijzen ?
Nothern Lights-Southern Cross is een gaaf geproduceerde plaat (zeker ook door de remaster natuurlijk ) en een plaat die praktisch na 1 draaibeurt boeit . De songs zijn wat langer uitgesponnen , een multi- instrumentalist als Garth Hudson beleeft daardoor zijn '' finest moments '' met fraai functioneel toetsen en blazerspel .
The Band opent al lekker met het vertrouwd opzwepende Forbidden Fruit . Gevolgd door het melanchonische Hobo Jungle waar de fantastische Richard Manuel andermaal laat horen wat een groot vocalist hij was .
Ophelia is natuurlijk een Bandclassic , al klinkt het hier in vergelijking met de liveversie van The Last Waltz misschien iets te belegen .
Allom gewaardeerd is Acadian Driftwood . Robbertson 1 van zijn mooiste liedjes . Verhalend , een behoorlijke lap tekst en sfeervol .
Ring Your Bell is lekker funky en zweept het geheel weer wat op .
It Makes No Difference is andermaal een niet weg te denken song .
Op het lijf geschreven voor Rick Danko . Hemels refein , mooie uitvoering .
Ook met Jupiter Hollow , Rags And Bones en Twilight , weet The Band de aandacht goed vast te houden .
Christmas Must Be Tonight is een outtake . Is ook inderdaad wat rommelig , maar wel leuk .
In de nadagen weet de groep hier nog uitstekend voor de dag te komen . Een zeer coherent geheel die niet of nauwelijks onderdoet voor klasse platen als Big Pink en Stagefright .

Vandaag gekocht. Verrassend sterk album. Favoriet zijn vooralsnog de meer breekbare nummers: 'Hobo Jungle' en 'It Makes No Difference'.

Ook nooit begrepen waarom deze niet net als de eerste drie Band-albums als een klassieker wordt gezien. It makes no difference springt er voor iedereen uit, en terecht, maar persoonlijk heb ik Rags and bones in mijn liedjes-top-10 staan. Dat zingende Lowrey-orgeltje, de typerende Robertson-gitaarsolo, de werkelijk superbe zang, de soepele drums, de zeer visuele tekst en de prachtige manier waarop die door het hele arrangement wordt weergegeven, ik krijg er steeds weer een brok van in m'n keel.

Overigens telde het oorspronkelijke vinylalbum acht nummers, dus 9 en 10 hier zijn allebei bonusnummers. De vroege CD-versie (ook van Capitol) is qua geluidskwaliteit uitstekend, maar de volgorde van de laatste drie nummers van de oorspronkelijke plaat is daarop omgegooid (6 Rags and bones, 7 It makes no difference en 8 Jupiter hollow in plaats van de hier boven genoemde en veel logischer aanvoelende volgorde: Rags and bones is een perfect slotnummer).

Jaren geleden voor Hfl. 1,-- gekocht van een collega. Stond te boek als 'aardig' maar zoals zovelen hier was ik aangenaam verrast door de plaat. Voor mij zijn Acadian Driftwood en It Makes No Different de absolute hoogtepunten. De rest is ook bovengemiddeld. Enige commentaar dat ik zou kunnen verzinnen is dat de nummers met Levon Helm's vocalen wel erg op elkaar lijken.

Prima album dat met Stage Fright kan wedijveren om de bronzen plak in het oeuvre van The Band. Acadian Driftwood is voor mij de topper op deze plaat, zeker één van de topnummers ban The Band.
Interessant om te zien dat iedereen It Makes No Difference zo fantastisch vind, voor mij is dit het minste nummer op de plaat, samen met Jupiter Hollow dan. Gelukkig komt daarna nog het geweldige Rags and Bones.

weasel zegt: Nee joh, dat heeft Jaep toch echt beter gezien/gehoord/benoemd met:
Misschien is dit album ook wel tijdlozer (in ieder geval moderner/funkier) dan hun titelloze onvolprezen tweede album.

De 2e titelloze vind ik net even beter, maar dit is evengoed een prima album.
Sowieso hun beste sinds Stage Fright.
Een rijke plaat met mooie sounds en een constant geheel.
Misschien een toch wat onderschatte plaat.
Het kreeg gemixte kritieken toedertijd.

Prijsnummers: Hobo Jungle, Opheilia ,Canadian Driftwood en It Makes No Difference.

De laatste jaren hebben Rags And Bones en Jupiter Hollow bij mij aan zeggingskracht gewonnen. Het is moeilijk uit te leggen maar soms lijkt het alsof een nummer dat meer tijd nodig heeft om zich in je te nestelen langer beklijft dan datgene wat je meteen mooi vindt.
De bonus tracks ken ik niet. Ik zal ze eens opzoeken om te horen of ik iets heb gemist.

Ik heb dit exemplaar met 1 bonustrack en dat is Christmas Must Be Tonight.
Dat is een demoversie, want de uiteindelijke versie zou terecht komen op Islands.
Het is gitaar, bas en zang( Rick Danko.)
Leuk nummer, maar ook niet meer dan dat.

Twilight is volgens mijn remaster uit 2001 ook een bonus track. Prima toevoeging wat mij betreft aan dit verder sowieso sterke album. Rags and Bones had zo van Steely Dan kunnen zijn. Prijsnummers zijn Forbidden Fruit, Ophelia, Acadian Driftwood en It Makes no Difference. Wat een gezegende band is dit, vijf geweldige instrumentalisten en drie fantastische zangers met elk hun eigen unieke sound. Minstens net zo belangrijk voor muziek in de States als The Beatles in de UK.

Op mijn cd ontbreekt Twilight; heb cd al jaren, dus niet de remaster uit 2001.

In het kader van het weer eens in z'n geheel draaien van het oeuvre van The Band heb ik deze opgelegd (of eigenlijk meer ingelegd), maar dat was eigenlijk niet nodig, want ik ken hem van haver tot gort – als Stage fright de meest gedraaide Band-plaat van bikkel2 is, is Northern lights southern cross dat van mij, ook al omdat ie het in de auto zo goed doet. In mijn top-10 van favoriete Band-nummers staan It makes no difference en Rags and bones naast King Harvest (has surely come) op het ereschavot.

Acadian Driftwood alleen al noopt tot aanschaf dezer plaat. Maar hier staan dan ook alle reguliere albums van deze The Band, voor mij, oudere jongere, verplichte aanschaf en een stuk waan muziek historie.

mijn eerste lp die ik kocht van The Band .op de hoes 5 door weer en wind geharde mannen die nogal melancholisch naar een in het zand uitgegraven vuur kijken.
dit is tijdloze muziek van een tijdloze lp
Acadian driftwood is ook mijn favoriet nummer
ik wens Garth Hudson nog een goede gezondheid toe ( is volgens mij nog de enig levende van de groep)

Sinds mijn laatste bijdrage hier (18 augustus 2017) heb ik Northern Lights - Southern Cross voor een mooi bedragje op CD weten te scoren. Daarmee kon ik eindelijk de bonus tracks eens beluisteren. Op zich geen essentiële nummers kan ik wel zeggen. Mijn vinyl exemplaar is doorgeschoven naar mijn jongste zoon. Die kwam een jaar of wat geleden ineens met het nieuws dat hij op Koningsdag in Groningen een draaitafel had gekocht op de rommelmarkt.
Het is zeker geen album dat ik regelmatig uit de kast trek, maar als ik ernaar luister vraag ik me altijd af waarom ik dat niet vaker doe. Nog altijd een fraai album.

Acadian Driftwood, wat een geweldig nummer.