Therion - Sirius B (2004)

Meesterlijk album van Therion, die de ene helft vormt van het Lemuria/Sirius B span. Symfonische metal, met koren, hemelse vrouwelijke vocalen, opera invloeden, noem het maar op, in een metal omlijsting. Er staan eigenlijk alleen maar sterke songs op het album, maar als ik dan toch favourieten moet kiezen, zijn het "Son of the Sun", "The Khlysti Evengalist" (over Rasputin) en "Kali Yuga part1 en 2". Een echte aanrader !!!

Dit is een zo goed album en voor mij net een heel klein tikkeltje beter dan Lemuria: Son of the Sun (monsterriff), Kali Yuga Part 2 (prachtige zang en solo's), Call of Dagon (lekker zwaar) en Voyage of the Gurdjieff (waanzinnige solo's). Zeer zeer lekker plaatje waar alles aan klopt: zowel voor jong als oud, zowel voor metalheads als gewone rockers.

Twee berichten maar? Voor één van de metal-albums van 2004, samen met Lemuria, past meer aandacht. Dames en heren, een pareltje om te ontdekken en ik ga het geen twee keer zeggen.

Therion heeft toch best wat goede CD's gemaakt. Dit is er alweer één. Deze laat zich lekker langzaam ontdekken. Het knappe zit hem in het feit dat de gitaren zo simpel klinken en min of meer dienen als een stevige bodem waarop de creative zangpartijen worden losgelaten. Het totaalresultaat is een ontspannen plaat waarop af en toe gas wordt gegeven. Vooral de sfeer is erg goed uitgewerkt.

Wat ik persoonlijk zo heerlijk vind aan Therion is dat iedere cd toch een heel eigen identiteit heeft. Ook Sirius B is weer uniek, typisch Therion maar toch weer heel erg verschillend van vorig werk of zelfs van zijn wederhelft Lemuria. Wat minder aggressief dan op die cd (hoewel met name Blood Of Kingu lekker vet knalt) maar boordevol geweldige solo's en melodieën. Hoogtepunt voor mij is het super sfeervolle Call Of Dagon, dat tot mijn favoriete Therion tracks ooit behoord.

Echt een topplaat. Een van de betere van Therion zonder twijfel. Vooral de stem van Mats Leven op Khlysti Evangelist is meesterlijk. De riffs van Son of the Sun en Melek Taus. Het oversymphonische Blood of Kingu en het prachtige intro van Wonderous World of Punt.
Toch net iets beter dan het gelijktijdige Lemuria, die af en toe iets te schreeuwerig was.

5*

Eigenlijk klinkt Therion al jaren vrijwel hetzelfde. Maar toch weet de band middels interessant songmateriaal wel te verrassen. Sirius B klonk na Deggial en Secret Of The Runes ineens een stuk puntiger. De metal staat weer wat meer centraal. Veel variaties in tempo's zijn er te bespeuren. De voorheen veelgebruikte oosterse melodielijnen zijn ditmaal achterwege gebleven. Dat neemt niet weg dat Cristofer Johnson opnieuw uit zijn hoge hoed weer de meest prachtige melodieën tovert. Soms neer gezet in moddervette riffs, dan weer in kraakheldere solo's en natuurlijk ook in de groots opgezette koren.
Mats Leven vervult ook een vocale bijdrage in enkele nummers, hetgeen een welkome aanvulling is op de Therionsound.
Wie Therion een warm hart toedraagt, valt zich geen buil aan Sirius B.

Een album wat me destijds echt omver geblazen heeft. Dit is symfonische metal zoals het hoort te zijn. Een lust voor het oor.
Bij lekkere knallers als Son of the Sun en Kali Yuga part 2 (part 1 is trouwens een uitstekende opstap) wordt het symfonische element nimmer uit het oog verloren. Ik blijf het een gouden combinatie vinden. Dark Venus Persephone is een schitterende middenweg wat dat betreft. Call of Dragon is echt een juweel van een plaat.

Uiteraard bewaar ik mijn favoriete plaat voor het laatst. Toevallig is dat ook het laatste nummer op dit album. Voyage of Gurdjieff (The Fourth Way) is wat mij betreft het meest geniale wat een symfonische metalband ooit geproduceerd heeft. Die plaat lijkt elke keer mooier te klinken als ik hem weer op zet....

Voor mij hebben Therion op deze plaat samen met Lemuria hun muziek echt gedefinieerd. Het voelt echt aan alsof het karakter heeft gekregen. Fantastisch hoe Wondrous World of Punt begint met het kerkorgel. Heerlijk symphonische plaat.

Wat een mooi heerlijk woest album van Therion is dit. In deze vorm hoor ik ze het liefst. Het begint gelijk al met de prachtige 'harde' opener The Blood Of Kingu. Dat nummer heb ik ook eens gehoord toen ze het live speelden, maar echt super.

Ik had Gothic Kaballah al een tijdje in huis en deze paar weken terug ook gekocht, maar heb van deze het meeste genot, want dit gaat er altijd wel in. Pracht album, en voor mij de beste van Therion.

Lemuria heb ik nog niet gehoord, maar volgens de comentaren daar is die plaat wat rustiger en meer ballad achtig. Daar heb ik dan Vovin wel weer voor als ik een keer van de rustigere kant van Therion wil genieten.

Ook grappig trouwens dat overal staat dat dit album Sirius B heet, ook op andere sites, maar ik heb op mijn cd hoesje toch echt Ziriuz B staan, met 2 keer een Z zeg maar. Vreemd dat overal een S gebruikt word dan.

Hier heb je helemaal gelijk Sir, ik vind deze ook de beste van Therion.

Stukken minder dan broertje Lemuria. Eigenlijk is het een beetje droge heavy metal wat er gespeeld wordt zonder echt tot beklijvende passages te komen.

Ik hoor ook niets van woestheid, het ontbreekt echt aan overtuiging. Af en toe zijn er wel aardige ideeën en de de zang is goed gedaan dus daarom nog een krappe voldoende.

Oude post, maar toch even reagerend: bij mij staat er toch echt een "S" weliswaar een omgedraaide "Z" , maar wel degelijk een "S".

Therion (= Christofer Johnsshon) had nogal wat inspiratie in 2003 om een jaar later 2 albums uit te brengen.
En opmerkelijk genoeg wat in mijn ogen een duidelijk niveau verschil met zich meebrengt. Lemuria is qua vergelijk veel minder spannend en avontuurlijk. Daarnaast is Sirius B ook wat betreft composities echt een stapje beter. Alle tracks op deze plaat zijn 4 sterren waardig behalve de afsluiter Voyage Of Gurdjieff, een rampestamper wat gedragen wordt door aanstekelijke refreinen.
Ook de opener start lekker up-tempo met overtuigende vocalen van Mats Leven en mooi toewerkend naar een bombastisch slotakkoord, heerlijk! Son Of The Sun is eigenlijk een poprocker maar dan op zn Therion's.
Het nummer over Rasputin (The Khlysti Evangelist) is een goede metalsong met sterke zanglijnen ondersteund door sferische keyboards en wederom overtuigende Mats Leven. Misschien niet de beste zanger op deze aarde maar hij geeft het nummer zoveel kracht mee.
Dark Venus Persephone kent mooie melodielijnen gecombineerd met krachtige meerstemmige vocalen, dit is in essentie wat Therion zo goed maakt. Zo ook terug te vinden in Kali Yuga Pt1 maar dan met een progressief laagje wat hard doortrekt in Pt2. The Wonderous World Of punt had een nummer van de buitencategorie kunnen worden ware het niet dat het laatste deel "verpest" wordt door de harde gitaren! Dat ik het opschrijf is al opmerkelijk omdat ik juist van de harde gitaren ben maar bij dit nummer effe liever niet omdat het zo mooi in al zn eenvoud en sfeer is. Van de machtige kerkorgel naar semi-akoestisch gitaar met piano, prachtig aangezette koren en hammond orgel verdiend eigenlijk zo ook te eindigen. Melek Taus kenmerkt zich door de goede wisselwerking van soprano zang met verschillende koren. Smetje alleen is weer dat de koren vaak niet verstaanbaar zijn, een euvel wat Therion vaker treft. Call of Dagon is geniaal met het klaroengeschal wat zich later in de track vermengt met de zang in het refrein. Het titelnummer (witte dwergster wat aan de hemel het felst te zien is, zo groot is als onze aarde maar tig keer zo zwaar is...) is semi-instrumentaal en kent een heerlijk lekker vet zwaar melodielijn.
Dit alles maakt Sirius B tot een zeer goede plaat, wat ik al zei, avontuurlijk met goede tot sterke composities. Therion in optima forma!