Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun (1987)

Magnifiek album van Dead Can Dance.

Misschien wel het beste dat deze band te bieden had. Dit album is zo goed opgebouwd, en de sfeer is zo groots. Vooral het tweede deel kan me bekoren. Als dat deel aanvangt met Dawn of the Iconoclast begint de kippenvel alweer aan te vangen bij mij. Cantara is een avn hun bekendste songs, en terecht.

Summoning of the Muse is voor mij ábsoluut het hoogtepunt van deze plaat. Misschien wel het allermooiste stuk van Dead Can Dance, nu ik er zo over nadenk (of in ieder geval met The Host of Seraphim en De Profundis (Out of the Depths of Sorrow) in de absolute top). Dat nummer kan ik gerust tien keer achter elkaar draaien. Zó verschrikkelijk mooi, levenslustig, perfect.

Within the Realm of a Dying Sun is een perfecte sfeerplaat. Aanrader voor de liefhebber van donkere klanken!

En dan is er een moment dat je jezelf voor de taak zet om je gevoelens en beleving van dit album op de site te zetten.
Is dat wel mogelijk? Eigenlijk niet. Dit is niet meer te vergelijken met alle andere pop of rock op de site. Dit is van een heel ander kaliber. Eigenwijs als ik ben wil ik toch dat dit album een zelfde soort behandeling krijgt als andere favorieten van mij. Ik ga eens kijken hoe ver ik er mee kom:

Al bij Anywhere Out Of The World waan ik me, eh.... buiten deze wereld. We verlaten het aardse en we begeven ons in een andere dimensie. Ik hoorde iemand wel eens zeggen dat deze muziek aan de middeleeuwen deed denken. Daar kreeg ik dan weer film-beelden als The Name of the Rose bij en dat vind ik niet terecht. Daarmee trek je deze muziek te veel naar beneden, het verlaagt het tot 'slechts' filmmuziek bij films als deze, begeleiding en meer niet (en neo daar bedoel ik niks slechts mee ).
Andere dimensie dus: dat klinkt beter of interessanter zo u wilt.
De term gothic begrijp ik niet in verband met Dead Can Dance en zal ik wel nooit begrijpen ook. Donker? Zeker, maar gothic???
Niet te lang bij stilstaan en door naar Windfall. Dit instrumentale nummer doet de titel eer aan. Even wegdromen en je van alles voorstellen waar je deze titel dan ook recht mee doet. Je moet als muzikant toch veel in je mars hebben om muziek zo beeldend te kunnen brengen.
In The Wake Of Adversity straalt rust uit. Eigenlijk is het heel statig, mede door de zang van Brendan Perry.
Met nummers als deze loop je al snel het risico te verzanden in ietwat te veel zweverigheid, een valkuil waar Dead Can Dance nooit in weet te trappen. Eigenlijk is dit behoorlijk heavy muziek, want daarvoor heb je echt niet altijd harde gitaren of drums voor nodig. Dat bewijst dit nummer zeer zeker.
En opeens besef ik dat Lisa Gerrard nog geen hoofdrol heeft opgeëist. Die krijgt ze dan ook nog niet helemaal op Xavier. Haar bijdragen zijn altijd zo enorm anders dan die van Perry en ondanks dat blijven de albums één geheel. Lisa doet hier het intro en Perry neemt het over en dat gaat heel vloeiend.
Het dreigende dat van dit nummer uitgaat spreekt me erg aan en hoe mooi is de laatste anderhalve minuut toch eigenlijk.
Dawn Of The Iconoclast opent met de nodige bombast, alsof de koningin zelf haar entree maakt. En ja hoor, daar is ze dan in volle glorie: Lisa Gerrard! Hoe majestueus, hoe statig. En wat er in die laatste seconden gebeurt zal wel altijd een mysterie blijven.....
Cantara vind ik misschien wel het mooiste nummer van deze cd. Het is eigenlijk een heel groot avontuur. Het rustige begin en dan de lichte versnelling waar Lisa haar vocale acrobatiek weer kan doen gelden en dan die oosterse sferen die het weet op te roepen. Wie hier geen kippenvel van weet te krijgen moet wel heel gevoelloos zijn. Dit soort nummers zijn bijkans niet meer van deze wereld. Dat gaat ook op voor Summoning Of The Muse. Hier vind ik Lisa's vocalen eigenlijk het mooist. Heel sereen, minder acrobatiek. Buiten dat ik het sereen vind klinken heeft het ook iets troostends. Met een brok in de keel weet ik dan het einde van het nummer te halen en aan te komen bij afsluiter Persephone (The Gathering Of Flowers). Het heeft iets engs over zich. Het zou zo mooi zijn om af te sluiten met glorie en hoop, maar het eindigt zwartgallig en heel triest. Hierdoor blijf je vertwijfeld achter. Maar ondanks dat alles besef je ook hoe mooi dit ook weer is.

En daarmee heb ik vrij kort een kleine, geschreven reis door dit album gemaakt. Het was een frustrerende reis, want het is niet goed mogelijk om muziek als deze te bespreken. Het is puur gevoel. Natuurlijk is dat met alle muziek zo, maar dit heeft iets magisch wat voor ons stervelingen eigenlijk niet helemaal te bevatten is. Doordat het niet te bevatten is heeft het ook iets angstaanjagends maar dan wel direkt gelinkt aan troost en berusting.
En mocht u allen denken 'klets toch niet zo en maak hier niet zo toestand van' dan wil ik daar graag mee instemmen en eindigen met de mededeling: deze trip moet iedereen minimaal 1 keer in zijn/haar leven een keer meegemaakt hebben.
Ik dank u voor de aandacht.

WITHIN THE REALM OF A DYING SUN 1987

Van de catacomben (debuut) naar het kerkhof (Spleen & Ideal).
Op Within the Realm of a Dying Sun bevinden we ons in een kathedraal.

Op dit derde album bewaart Dead Can Dance de paukslag,
de warme cello arrangementen en de koperblazers van zijn voorganger.
Bas, drums en gitaar zijn bijna helemaal verdwenen.

Het geluid is minder gothisch ... er straalt meer licht door de glasramen.
Alleen jammer van de hoes: te gothic voor het klanktapijt van Dead Can Dance.
Muzikaal zoekt het Australische duo aansluiting bij de moderne,
20ste eeuwse componisten zoals Avro Part en Philip Glass.

Het album valt uiteen in twee helften.
De Brendan Perry of mannelijke zijde (tracks 1-4)
en de Lisa Gerrard of vrouwelijke zijde (tracks 5-8).

Deze laatste zijde is de sterkste van de twee
en misschien wel de beste plaatkant die DCD ooit maakte.

Het album begint nochtans met een absoluut hoogtepunt.
In Anywhere out of the World nodigt Perry de luisteraar uit op
een zoektocht naar de ware dimensies van het menselijke bestaan.

We scaled the face of reason
To find at least one sign
That could reveal the true dimensions
Of life lest we forget

And maybe its easier to withdraw from life
With all of its misery and wretched lies
Away from harm

http://nl.youtube.com/watch?v=ZOOScJXEmOY

Windfall in een sfeervolle, bijna verderlichte instrumental.
Een nodige ingreep die het ritme van kant 1 breekt.

http://nl.youtube.com/watch?v=Vjg44wGEauE

In the Wake of Adversity is een fraaie albumtrack
met de cello's in een ritmische hoofdrol ... misschien
net iets te gepolijst, maar met een genietbaar verloop ...

Xavier opent met enkele vrouwelijke noten
en ontvouwt zich dan tot een bijzonder sterke compositie.
Zo'n typische Perry song die, hoewel je daarvoor de tekst niet
eens hoeft te begrijpen, zich thematisch bij je nekvel grijpt.
Naar het einde toe vliegt het nummer met een sierlijke
vleugelslag de horizon tegemoet ... end of side one.

http://nl.youtube.com/watch?v=LjtpIBkuHQ8

Kant twee opent met klaterende blazers: Dawn of the Iconoclast.
Zangeres Lisa Gerrard introduceert met krachtig vibrato haar beeldenstorm.
Na het introspectieve en meditatieve hoofdstuk van Brendan Perry
is het tijd om over te gaan tot het rituele gedeelte van de plaat.

Cantara ontspint zich als een wervelende, vocale dans.
De lange intro is nodig om yin en yang in evenwicht te brengen.
Daarna is het een feest voor stembanden en dansspieren.
Dichter bij een "hit" kwam Dead Can Dance daarna nooit meer.

http://nl.youtube.com/watch?v=2mRrc_moqhs

Een alltime live favoriet en voor elke new waver
met zin voor esotherie een verplicht dansnummer.

Summoning of the Muse laat kerkklokken luiden.
Lisa Gerrard ontpopt zich tot een meerstemige muse.
Een nummer, gezegend met een haast onaardse perfectie.
Misschien wil ik zo wel begraven worden ...

http://nl.youtube.com/watch?v=Zbkhe8-cvYI

De kathedraal die dit album is, eindigt zoals hij begon.
Met een nummer dat tot het allermooiste behoort uit mijn muziekcollectie.
Persephone (the Gathering of Flowers) bestaat uit meerdere delen.

http://nl.youtube.com/watch?v=SUWfGZWvcqc

De intro lijkt op een jiddische klaagzang.
Daarna opent de compositie zich als een weemoedige symfonie.
In een volgend onderdeeltje horen we een madrigaaltje.

Dan lijkt het nummer voor een tweede keer te starten
en mondt het weldra uit in een prachtig gezongen aria.
Sterven doet het uiteindelijk in een barokke slotmelodie.

Mijn woorden zijn slechts een schamele benadering
van hoe het album in één beweging moet beluisterd worden.

Ik had het geluk om dit album ook live te mogen meemaken
in november 1987 ... ik krijg nog steeds kippenvel bij de eerste
tonen van Anywhere out of the World waarmee ook het concert begon.

We lay by cool still waters
And gazed into the sun
And like the moths great imperfection
Succumbed to her fatal charm

Any maybe its me who dreams unrequited love
The victim of fools who watch and stand in line
Away from harm

In our vain pursuit of life for ones own end
Will this crooked path ever cease to end

Deze kathedraal van een plaat is een hoogmis waard.
Muziek als een glasraam: sacraal en helder van kleur.

Misschien komt het omdat Anywhere Out of the World met klokken begint, maar de muziek van Within the Realm of a Dying Sun komt mij altijd erg sacraal over, en ik krijg altijd het gevoel dat ik in een kerk zit. Helaas is dit gevoel ten onrechte, anders zou ik namelijk veel vaker in de kerk zitten

Want dat sacrale bevalt me wel namelijk. Ik persoonlijk ken geen andere band die zulk soort muziek maakt, maar misschien komt dat ook wel omdat ik me er niet zo in heb verdiept.

Anywhere Out of the World opent dus met klokken waarna de zang van Brendan Perry een erg mooie sfeer weet te zetten.

Deze sfeer wordt in Windfall voortgezet, en hoewel het nummer instrumentaal is, vind ik het geslaagd!

In the Wake Of Adversity begint heel onheilspellend, maar zo gauw Perry zijn mond weer open doet, weet ik dat het allemaal weer goed komt!

Xavier is dan het laatste nummer dat door Perry gezongen word, en tevens ook het eerste nummer wat een iets sneller stuk bevat. Of ja, sneller... Het is dermate snel dat het gewoon up-tempo is, maar dat het evengoed nog binnen de gezette sfeer past.

Helaas vind ik het op een bepaald moment een beetje te veel van hetzelfde worden. Het gaat me min of meer vervelen. Het is mooi, maar te eenzijdig. En dan komt de gedachte in mij op om mijn stem weer te verlagen.

Dan is het de beurt aan Lisa Gerrard.
Het eerste nummer (dat eigenlijk min of meer een intro is), 'Dawn of the Iconoclast' genaamd, begint met een prachtige intro waarin de hoorns de boventoon voeren. Het klinkt ineens allemaal ineens erg filmisch, maar daardoor wel nog mooier.

Persephone begint weer heel sferisch, en neigt dan zoals Dazzler al zei, weer op nieuw te beginnen. Het is een prachtig nummer

Het eerste echt nummer is dan Cantara, hier is voor het eerst sprake van dynamische wisselingen, iets wat ik erg kan waarderen. Ik vind het met afstand dan ook het beste nummer van de plaat. Heerlijk hoe die sfeer wordt neergezet, net of je in een of ander ritueel terecht komt!

Met Summoning The Muse veranderd dan ineens weer alles. Het sacrale komt weer in mij op. Het lijkt weer of je terug komt van het ritueel en weer over gaat tot de orde van de dag, als priester of zo. Het blijft prachtig hoe Lisa Gerrard die sfeer hier neer weet te zetten. Geniaal gewoon.

Persephone begint weer heel sferisch, en neigt dan zoals Dazzler al zei, weer op nieuw te beginnen. Het is een prachtig nummer, en een waardige afsluiter van een goed album.

Al met al moet ik zeggen dat ik het tweede deel veel beter vind dan het eerste. Na de 4 eerste nummers heb ik een beetje de neiging om mijn stem weer te verlagen, maar Lisa Gerrard maakt dan weer alles goed, waardoor ik de 4* zeker verdient vind! Het is naar mijn mening afwisselender, interessanter en beter. Gewoonweg superieur aan het eerste deel.

De dood kan dansen.......

In het topic Ga dit album eens reviewen kreeg ik van hoi123 dit album om te reviewen en zei er gelijk bij dat ik voor deze wat tijd moet nemen. En daar had hij wel gelijk in, deze heb ik echt vaak opgezet deze week om het album goed te leren kennen en er een goede review over te schrijven.

Dit album heeft dus 2 kanten: de eerste kant met Brendan Perry en de tweede kant met Lisa Gerrard, die door de meeste de beste kant van het album wordt genoemd. Het album begint in ieder geval echt geweldig met Anywhere Out Of The World wat echt gelijk een enorm duistere sfeer heeft met die klokken en die stem van Brendan Perry is geweldig. Het zou echt perfect bij een film passen, net als Windfall, wat instrumentaal is, maar wel hetzelfde sfeertje heeft. Daarna komen er nog 2 geweldige nummers en komt kant 2.

Kant 2, de kant met Lisa Gerrard dus, die dus door de meeste als de mooiste word gezien. Ik had dus erge hoge verwachtingen. Het begint met blazers, het klinkt minder duister dan het begin van kant 1. En dan begint ze te zingen.......en ik vind er echt helemaal niks aan! Echt veel te zweverig! Ik heb dus het tegenoverstelde wat de meeste mensen hebben: Ik vind kant 1 geweldig en kant 2 niks. Maar het album sluit dan wel enorm mooi af met Persephone.

Conclusie: Een album met veel pluspunten, maar ook dus veel minpunten. Kant 1 bevalt mij het meest, terwijl kant 2 me echt compleet niet bevalt, ook niet na 20 keer luisteren. Ik kan de helft van 5 sterren doen, maar op kant 2 staat het enorm mooie Persephone, dus het worden 3 sterren en ik blijf het proberen.

Toen ik dit album zo'n 15 jaar geleden voor het eerst had beluisterd vond ik dit magistrale muziek en daar is nu na herbeluistering geen verandering ingekomen. Ik krijg hier nog steeds kippevel van. Dat ik behalve van popmuziek - is dit trouwens eigenlijk wel popmuziek? - ook een zeer groot liefhebber ben van klassieke muziek werkt voor de waardering van dit schitterende album wel in mijn voordeel. Deze muziek leunt toch behoorlijk tegen klassieke muziek aan zou ik zeggen. Wat het beste nummer is van dit album valt voor mij moeilijk te zeggen. Een zwak nummer heb ik in ieder geval niet kunnen ontdekken. Voor mij dus alle reden dit album te waarderen met het hoogste cijfer en die geef ik niet zo gauw.

5,0*

Als dit album geschapen zou zijn door de goden, dan zou ik het direct geloven. Want wat is dit een allemachtig intens, bloedmooi, melancholisch, somber en schitterend album. Woorden schieten gewoon tekort.
Dit is hét meesterwerk van Dead Can Dance. Laat daar geen twijfel over bestaan. De plaat bestaat louter uit juweeltjes die geen mens onberoerd zal laten.
Alleen al om twee nummers is dit album verplichte aanschaf, namelijk vanwege het pronkstuk "Summoning of the Muse", direct op de voet gevolgd door de werkelijk adembenemende afsluiter "Persephone (The Gathering of Flowers)". Het zijn deze twee nummers die de al geniale plaat naar het hoogste niveau brengen.
Maar er staat meer fraais op. De indrukwekkende opener knalt er al meteen zó goed in, dat de adem mij benomen wordt. In het midden van de plaat valt natuurlijk "Cantara" enorm op.

Muzikaal is het niet alleen overweldigend, maar laten we de zang op de plaat ook niet vergeten. Zowel Lisa Gerrard als Brendan Perry zijn geweldig. Lisa's zang werkt sterk op de emoties, terwijl die van Brendan op de één of andere manier door merg en been gaat. Hij heeft een geweldige, volle stem; echter zit er ook een duister randje aan, wat in dit geval natuurlijk perfect past bij de muziek.

Voor wie DCD niet kent, laat de bandnaam je niet afschrikken. Luguber en zwartgallig is de muziek namelijk allerminst. Iets wat men wellicht zou kunnen denken. Donker, somber en melancholiek is het wel. Maar is het ook gewoonweg schitterend!!

Deze derde langspeler van DCD krijgt van mij de volle mep: een 5!!!

Ik denk dat ik dit een van de mooiste CD's aller tijden vind nu al bijna 30 jaar oud en ongeëvenaard tijdloos...

Op zich een aardige vraag: welke muziek kies je voor je eigen uitvaart? Ik kan de muziek kiezen die mij persoonlijk het meest geraakt heeft. Maar dan is er het risico dat een zaal vol mensen naar voor hun totaal ontoegankelijke muziek zit te luisteren. Vooral omdat het vaak om nummers gaat die je vaker moet horen.

Ik zou er dan eerder naar neigen, nummers te kiezen die ik geweldig vind, maar die zeker ook door een wat groter publiek worden gewaardeerd. Twee voorbeelden van zo'n middenweg zouden zijn: Kate Bush-The man with the child in his eyes en The Righteous Brothers-Unchained Melody. Maar er zijn natuurlijk meer voorbeelden.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Dead Can Dance is voor mij vooral een MuMeLadder naam. Losse nummers dus, die eigenlijk niet zo waren blijven hangen. Dit is heel sferische muziek en in een sfeer die ik wel goed kan handelen. Ik krijg bij het beluisteren van de muziek continue een soort van X-Files associaties. Misschien omdat ze in de hitserie zelfde soort instrumenten in de soundtrack gebruikten? Kijken naar het hele album wordt in de gehele linie die sfeer heel goed neergezet. Misschien dat ik dan allen Dawn in the Iconoclast wat te freaky vind en wat zenuwachtig wordt van Cantara. Verder geen verkeerde plaat dit.

Los van de song Ulysses op een ander album ware deze hier in totaliteit hun absoluut beste, mooiste, fraaiste ooit. Donker maar ook bijna buitenaards, de muziek, de zang, wat een stem en stembereik heeft de dame toch. Live eenmaal mogen aanschouwen en aanhoren, hetgeen diepe indruk op mij heeft gemaakt, een welhaast sacrale ervaring ja. Schitterend album dus