Rush - Rush (1974)

Aardig debuut, verder weinig representatief voor de rest van het repertoire. Op Led zeppelin-leest geschoeide hardrock, met een paar positieve uitschieters: Finding my way, Here again en Working man.

Duidelijke Led Zeppelin invloeden en dat spreekt mij wel aan. Ik heb er wat nummers van zitten beluisteren en dit is een andere Rush zeg! Ok Led Zeppelin vind ik lekkerder, maar dit is ook goed. Alleen de stem daar ben ik nog steeds niet zo wild van.

Ik heb deze band leren kennen bij de release van All the World's a Stage die afgesloten wordt met de door Casartelli genoemde uitschieters van dit debuut.

Ik kijk daarom waarschijnlijk net wat anders tegen Rush aan dan jullie. Ik kan de oude Rush nog steeds het meest waarderen (afgesloten met All the World's a Stage). Na Moving Pictures ben ik afgehaakt.

Overigens als je op zoek bent naar op Led Zeppelin geïnspireerde muziek moet je zeker eens luisteren naar The Tea Party (deze bijv.) Ik zat hem gisteren te draaien en moest meteen aan jou denken

tja de Led Zep invloeden stromen werkelijk aan alle kanten deze plaat uit. Dit is de laatste plaat die iknog moest om het rijtje Rush studio werk compleet te maken en ik vind het eigenlijk gewoon een erg goede plaat. De groep heeft toch een stuk mindere platen gemaakt (hoor ik daar Roll The Bones?).

Ik verhoog mijn stem met een half punt.

Lekkere "simpele" hardrock, met veel ruimte voor een excellerende Alex Lifeson. Met name Here Again en Working Man laten goed zien dat de heren goed bezig waren. Helaas een half puntje eraf, want een nummer als In the Mood, dat valt toch tegen.

RIP John Rutsey de drummer op dit album overleden 11-5-2008

Vind dit persoonlijk een beetje flauw album, niet echt de muziek om op te zetten en lekker naar te luisteren. Meer muziek voor even in de auto te draaien. Latere werk (2112, hemispheres e.d.) vind ik stukken beter

Op het debuut van Rush zijn de invloeden van andere bands nog erg dominant en heeft de band dus nog een weg te gaan. Talent komt er al bovendrijven in Working Man, maar ook Here Again, Finding My Way en What You're Doing stijgen boven de mddenmoot uit. De andere nummers komen inventiviteit te kort en tekstueel is de band nog niet interessant.

Heerlijke ledzep toestanden. Neil peart bracht Rush daarna naar een hoger (beter??) niveau.

Grappig. Hoezo grappig? Dat was mijn eerste indruk na het beluisteren van dit album, ook al een groot aantal jaren geleden. Ik was begonnen met Grace Under Pressure en Hold Your Fire en ik kocht trouw iedere nieuwe plaat. Toen kreeg ik het in mijn kop om maar eens de voorgeschiedenis onder handen te nemen en ik vond alles vanaf dit begin aan schappelijke prijzen, je weet wel “midprice”, versies op cd zonder remastering of bonusnummers, hoewel je dat laatste bij Rush zelden of nooit zult tegenkomen. Een album van 36 jaar geleden zal exact dezelfde versie zijn als de huidige, met misschien een ietwat opgepoetst geluid.
Grappig. Hoezo grappig? Dat dacht ik na het beluisteren van dit album, omdat ik het vergeleek met mijn toenmalige ijkpunten, de twee bovengenoemde en latere albums. Dit is hun debuutalbum, hun opstap van het spelen van covers naar het opnemen van hun eigen materiaal, bloed, zweet en tranen. Misschien is dat de reden waarom ik van debuutalbums hou.
Grappig. Hoezo grappig? Die vergelijking met Led Zeppelin verstond ik niet. Ik kende – o schande – weinig van Led Zeppelin maar die schade is lang ingehaald. Wellicht komt die vergelijking door bepaalde gitaar- en zanglijnen. Geddy had, heeft en zal altijd een speciale “love-it-or-hate-it” stem hebben. Dat is Moeder Natuur voor je. O ja, dit is met drummer John Rutsey (RIP), vanaf album twee nam The Professor de drumstokken en de tekst-teugels in handen en steeg hun niveau zienderogen.
Grappig. Niet grappig meer maar ernstig. Dit is een aardig tijdsdocument, toen jonge kuikens die pas kwamen piepen, nu ervaren rotten die mijn grootste respect verdienen, ook door dit album. De bijna-perfectie kwam later maar hier hoor je al tekenen van hun later kunnen: Finding My Way en Working Man. Zesendertig jaar oud, is dit tijdloos? Neh, enkel de tijd zelf is tijdloos, de rest heeft af te rekenen met de constante dreiging van ouderdomsverschijnselen. Die piepkleine foto’s van de groepsleden daarentegen zijn nog altijd even grappig.

Lekkere oldschool rock, maar niet meer dan dat. Working Man is overigens wel een grandioos nummer.

Altijd leuk, zo'n obscuur debuut.
Het verhaal moge bekend zijn, Rush met een gewone drummer (John Rutsey).
De muziek is wat simpeler van opzet en dat moge geen verassing zijn.
Wat me meer opvalt zijn de teksten, voordat opvolgdrummer Nijl Paard zijn filosofische gedachtengangen erop los liet hebben we hier te maken met "gewone teksten" die je meteen snapt.

Enige voorbeelden:

I'm runnin' here, I'm runnin' there
I'm lookin' for a girl
'Cause there's nothin' I need, there's nothin' I want more
In the whole wide world

En dan deze:

I get home at five o'clock
And I take myself out a nice, cold beer
Always seem to be wonderin'
Why there's nothin' goin' down here

En muzikaal gezien is alleen de song "What You're Doing" een voorbode van wat Rush later zou perfectioneren.
Een rauwe hardrockplaat eigenlijk met lichte bluesinvloeden, vooral te horen op "Here Again".
Geen platenmaatschappij wou ze hebben dus hebben ze dit maar in eigen beheer uitgebracht.
Nadat het beste nummer van deze plaat "Working Man" op een lokaal radiostation werd gedraaid, toen begon men interesse in Rush te vertonen.

Gelukkig vond men een reden om John Rutsey te ontslaan, hij leed aan diabetes en dat zou in combinatie met lange tournees een gevaar voor zijn eigen gezondheid zijn.
Dit alles wordt uitgelegd op de Rush docu "beyond the Lighted Stage".

Grootste minpunt eigenlijk is het niet toevoegen van hun allereerste single (Not Fade Away / You Can't Fight It) die voor dit debuutalbum uitkwam in dezelfde bezetting.
Heeft men eens bonustracks, doet men er niets mee !

Gelukkig maar...

Qua complexiteit en teksten is dit natuurlijk niet te vergelijken met het latere werk, maar jongens dit is toch echt een HEER - LIJK potje hardrock! De opener Finding My Way en afsluiter Working Man zijn wel zo fantastisch, dat ik durf te zeggen dat als deze op een led zeppelin album hadden gestaan, ze ook als topnummers werden aangemerkt. (kom maar op met die reacties ! )

Dat van dat led Zeppelin geloof ik ook wel. Als je live opnames uit deze periode beluistert hoor je pas goed wat een geweldige gitarist Alex Lifeson toen al was.

Heerlijk album van Rush, krijgt hier veel te weinig punten.

Absoluut een Top 3 album van hun

Misschien komt dat omdat het wat anders klinkt dan de rest van hun repertoire.

Erg goed debuutalbum van Rush moet ik zeggen. Ligt ver van de muziek af die ze nu maken want die is toch een stuk complexer dan dit. Maar wat is er mis met een heerlijke pot onvervalste Rock? Het is duidelijk te horen dat de mannen zeer onder de indruk waren van Led Zeppelin want de invloeden van die band sijpelen flink door het album heen.

De eerste schreeuw op Finding My Way is echt heel erg Robert Plant. De band speelt heel strak en John Rutsey speelt veel simpelere drumpartijen dan Neil Peart. Hier is echt al heel goed te horen hoe geweldig Alex Lifeson is. Een nummer laat al horen wat er in de toekomst gaat gebeuren en dat is Working Man. Een nummer wat nu nog steeds live gespeeld wordt. Dit album is 37 jaar oud maar klinkt naar mijn mening compleet niet gedateerd. 4 sterren. Ik kan niet wachten op de Sector 1 box.

Rush laat op hun debuut inderdaad door Led Zeppelin beinvloedde rock horen maar daar is niks verkeerd mee. Het eerder gememoreerde Working Man is een geweldig nummer en wordt nog steeds live gespeeld getuige de versie op de laatste dvd. Ik vind zelf Here Again een heerlijk nummer, een slepend bluesrocknummer met scheurend gitaarwerk van Alex Lifeson. Rush startte met dit album een bewonderenswaardige carriere en ik ben na al die jaren nog steeds fan.

Voor Pinkpop 1979 nog nooit van Rush gehoord.
Na dit legendarische optreden meteen fan geworden en ben ze ook verder eigenlijk steeds wel blijven volgen.
All The World's A Stage was (uiteraard) de eerste die ik toen van ze kocht.
Deze kocht ik pas een paar jaar later en eigenlijk is dit nog een 'gewone' hardrockplaat die goed paste in de tijdgeest.
Met Led Zeppelin invloeden inderdaad, zoals duidelijk te horen in Finding My Way en What You're Doing.
Maar ook met al goede, beklijvende songs zoals Finding My Way, Working Man (nog steeds live gespeeld), het heerlijk lang slepende Here Again en het mooi opgebouwde Before And After.
Na deze werd het door de komst van Neil Peart alleen nog maar beter en spannender, hetgeen niet wegneemt dat ik deze nog graag hoor.

Een prima debuut album van deze band. De Led Zeppelin invloed klint er indderaad overduidelijk vanaf zoals al veelvuldig gemeld. En op het albm valt naar mijn mening vooral ook erg goed te horen hoe goed Alex Lifeson als gitarist wel niet is. De invloed die Neil Peart later op de band zou hebben mis ik persoonlijk wel erg op het album, waardoor het minder scoort dan alle andere albums. Maar het is zeker weten al een meer dan erg aardig album. Finding My Way en Working Man zijn voor mij de hoogtepunten van het album.

Prima debuut album van Rush. Lang geleden dat ik deze eens gedraait heb. Het is dankzij de laatste Rush plaat Clockwork Angels dat ik besloot om het hele Rush euvre van een cijfer te voorzien.
Een lekkere plaat dit met de duidelijke Zeppelin en (in mindere mate) Queen invloeden. De stem van Geddy Lee was er zoéén van : you hate 'em or love 'em. Ik weet nog dat ik iemand Rush liet horen, die dacht dat er een vrouw zong want het klonk als een heks zei ze. Ik heb het altijd een aparte maar erg prettige stem gevonden. Het gitaarwerk laat al de grote klasse van Alex Lifeson zien. Het drumwerk is niet wat ik gewent ben, maar ok, dat is duidelijk waarom.
Anyway, prima debuut album, over de hele linie prima songs als persoonlijke favoriet: Before and After en Working Man. Ik geef 3.5 ster.

is dit het hardst rockende plaat van rush? wat knalt dit de speakers uit! led zeppelin? jazeker. maar dat doet er niet toe, rush deed dat toch beter dan kingdom come. de drummer is zo slecht nog niet, maar geen neil peart. als ze deze plaat integraal live zouden spelen, zou het publiek toch echt uit hun dak gaan

Lekker albumpje, maar niet meer dan dat. Zet een stuk liever de latere Rush platen op. Working Man is wel een diamantje, wat een nummer is dat.. Die basslijnen en gitaarsolo's - om van te huilen zo mooi.

Het baswerk is toch al heerlijk en onmiskenbaar Geddy Lee op dit debuut. Lekkere nummers, goed gebracht.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog niks van Rush kende en dan is dit debuut toch wel een erg tof plaatje om mee te beginnen, al las ik in voorgaande reacties dat deze plaat niet echt representatief is voor hun latere werk.

Hier is het duidelijk dat de mannen geïnspireerd werden door Led Zeppelin. Het album begint fijn met "Finding My Way". Heerlijke catchy gitaarriffjes volgen elkaar in een lekker rap tempo op en de stem van Geddy Lee sluit hier prima op aan. Ook het korte, wat meer uptempo "Need Some Love" klinkt erg fijn. Hier valt het basswerk van Lee ook goed op. Erg fijn en strak gespeeld!
Met nummers als "Here Again" en "Working Man" heeft de band hier nog een aantal erg toffe nummers op staan.
Daarnaast wil ik nog even "Before and After" benoemen, want wat musiceren de mannen hier er heerlijk op los! Het begint met een prachtig en sfeervol instrumentaal stuk om na 2 minuten nog in een lekker rockend nummer te veranderen.

Een lekker plaatje die zeker nieuwsgierig maakt naar het latere werk van de band.

Prima debuut van onze vrienden uit Canada met John Rutsey op de trommels. Knallen binnen met Finding My Way vervolgd door het wat matigere Need Some Love, Take A Friend en Here Again dan weer verder knallen met What You're Doing, In The Mood en Working Man. Zit daartussen ook nog Before And After. Het startschot voor al het moois wat nog volgen zou.

Helaas dit is /was nog niet de RUSH die mij kon bekoren. Dat gebeurde pas bij A Farewell to Kings (al kan ik 2112 en Fly by Night ook waarderen) een topprodukt

Dat kan natuurlijk. Ik had het ook over een startschot waarmee begonnen werd naar de climax van A Farewell etc.

Working Man blijft nochtans een topper....