Rush - Rush (1974)

Debuutalbum van mijn op-1-na-favoriete band. Een trio uit Canada met uitzonderlijk goede muzikanten. Al zijn ze op hun debuut nog vooral gretig en is hun muziek behoorlijk beïnvloed door Cream en Led Zeppelin. En de teksten zijn nog behoorlijk cliché, iets wat hierna flink zal veranderen. Het gitaarwerk spettert en zanger/bassist Gary Lee Weinrib (zeg maar Geddy Lee) heeft een stem waar je van moet houden. En daar moest ik in het begin flink aan wennen. Het album opent met het geweldige Finding My Way. Prachtige gitaarriff! In The Mood en met name Working Man zijn de andere klassenummers van dit niet onaardige debuut. Met het toetreden van drummer/professor Neil Peart gaat de groep echt stappen vooruit al blijft het grote succes voorlopig nog ver weg.

voor RUSH begrippen een zwak debuut album. Daarna steeg de band naar grote hoogte

Hahaha daar hebben we Neal weer

Lekker rock album
Niet te veel nadenken maar volume hoog en draaien!
Ja ook mij favoriet is working man
Thats who i am ; rush fan

Ik heb het lang uitgesteld, maar nu begin ik er toch aan, mijn marathon van mijn favoriete band.

Hoe leerde ik Rush kennen? Als HAVO leerling in Gouda kwam ik vaak bij een tweedehands stripzaak op de Lange Tiendweg. Behalve veel strips verkochten ze ook tweedehands singels en LP's voor heel weinig (zelfs voor die tijd) Onnodig te zeggen dat ik daar kind aan huis was, en veel moois heb leren kennen. Ik liep een keer de winkel binnen en de eigenaar die me wel een beetje kende, attendeerde me op een stapel LP's die hij net binnen had. O.a. REO Speedwagon(You Get What You Play For), Styx (Caught In The Act) en Rainbow (On Stage) werden gelijk apart gelegd. En daarna de rest bekeken. Daar zat een 3LP van Rush tussen, getiteld Archives, met de eerste 3 albums in 1 grijze hoes, zonder noemenswaardige informatie. Had de naam wel eens voorbij zien komen, maar nog nooit iets van gehoord. Omdat het weinig kostte, ook maar meegenomen.

And the rest is history........

Thuisgekomen werd eerst de rest beluisterd. Pas na een paar dagen werd LP1 opgezet. Gezien de fascinatie voor gitaarmuziek begon het gelijk goed met Finding My Way. Deze kerel kon echt spelen!! En daarna de zang, Yeah, Oh Yeah! Ik was verkocht, en op weg op een reis die me veel moois bracht.

Ook nu nog, na bijna 40 jaar, ga ik nog stevig uit mijn dak tijdens het beluisteren van Working Man en vooral Here Again, wat mooi allemaal.

De tussenstand :

1. Rush

Heb je niet in het begin moeten wennen aan Geddy's nogal ongewone stem rushanne?

Nee, eigenlijk had ik al vanaf het begin juist veel bewondering voor zijn aparte, hoge stem. Begrijp ook wel wat je bedoelt, veel mensen in mijn omgeving trokken dat juist niet.

Het heeft bij mij ook wel enige tijd geduurd voor ik zijn stem kon waarderen. Zeker bij de eerste 6 platen. Daarna is Lee toch wel wat lager gaan zingen. En dat vind ik toch wel prettiger.