Dixie Dregs - Full Circle (1994)
mijn stem
3 stemmen
0
geplaatst: 21 december 2010, 15:00 uur
Steve Morse schreef ditmaal een voor de luisteraar vrij toegankelijk album. Neemt niet weg dat je weer de nodige muzikale hoogstandjes te horen krijgt. Het klinkt vrij fris allemaal en het nummer Aftershock is een uitstekende aftrap. Perpetual reality is ook een gangmaker en het wat minder makkelijk in het gehoor liggende Calcutta mogelijk het beste nummer. Goin' to Town lijkt wel Dixieland muziek.
De overige liedjes zijn geen echte uitschieters maar wel de moeite van beluisteren waard.
De overige liedjes zijn geen echte uitschieters maar wel de moeite van beluisteren waard.
1
geplaatst: 16 april, 08:33 uur
Dixie Dregs begon al in 1970, in 1975 werd het serieus en vanaf 1977 tot en met 1982 verscheen jaarlijks een studioalbum met een mix van scheurende rock en jazzrock, waarin soms folk en country. Dan valt de groep uit elkaar, de gitarist begint zijn Steve Morse Band maar vanaf 1989 komt de groep voor incidentele minitournees weer bij elkaar. In 1992 leidt dat tot livealbum Bring 'em Back Alive, twee jaar later gevolgd door dit in de studio opgenomen Full Circle.
Net als toen zijn de Dregs meer dan de omlijsting voor Morse, alhoewel deze wederom alle muziek schreef. Zo is daar toetsenist T. (Terry) Lavitz, in 1978 tot de groep toegetreden en nieuw is violist en veteraan Jerry Goodman, bekend van onder meer John McLaughlin en de Mahavisnu Orchestra. Van de Steve Morse Band is afkomstig bassist Dave LaRue en de begaafde Rod Morgenstein zit al vanaf de begindagen op de drumkruk.
Ook deze Dregs is weer volledig instrumentaal. Een swingend begin dankzij de lopende baslijn van Aftershock met solo's voor diverse groepsleden, waarna Perpetual Reality nog iets sneller vervolgt en Calcutta (Een ode aan moeder Theresa?) midtempo met een enkele folkmelodie en een bassolo enige rust brengt.
Goin' to Town klinkt als elektrische Gypsy jazz, geïnspireerd door Django Rheihardt met passend honkytonk pianospel en een uiteraard een virtuoze vioolsolo. De eerste helft sluit af met Pompous Circumstances, waar progrock in de sfeer van Kansas klinkt, waarmee Morse in '86 en '88 platen uitbracht.
De tweede helft opent met een stevige, instrumentale versie van Shapes of Things van The Yardbirds. Dat de serieuze muzikanten tegelijkertijd humoristisch zijn blijkt uit de titel-met-knipoog-naar-de-film Sleeveless in Seattle, ongetwijfeld verwijzend naar Morses t-shirts. In het lied klinkt de nodige prockrock. Met een prachtige gitaar-/vioollijn, die wegheeft van Sometimes I Feel Like Screamin' van Deep Purple, Morses aanstaande groep. Vergelijk maar eens, te vinden op hun Purpendicular uit 1996. Mede geschreven door... Steve Morse. Uiteraard.
Het wordt gevolgd door pakkende progrock in Good Intentions en het akoestische Yeolde, waarmee zo'n lied nu eens níet als slotlied fungeert, want dat is Ionized. Stevig, scheurend en uptempo met nog eens soloruimte voor de diverse musici.
Dit zou het laatste album van Dixie Dregs blijken, al volgde er in 1997 nog eentje met pre-debuutwerk. Volgende album van Morse was Structural Damage met de Steve Morse Band. Daarna trad hij toe tot Deep Purple. Iets van die groep hoor je al op deze Dixie Dregs, al zijn de associaties met Kansas groter, dankzij de progrock van sommige nummers én het vioolspel.
Full Circle staat niet op mijn streamingplatform, wél op JijBuis.
Net als toen zijn de Dregs meer dan de omlijsting voor Morse, alhoewel deze wederom alle muziek schreef. Zo is daar toetsenist T. (Terry) Lavitz, in 1978 tot de groep toegetreden en nieuw is violist en veteraan Jerry Goodman, bekend van onder meer John McLaughlin en de Mahavisnu Orchestra. Van de Steve Morse Band is afkomstig bassist Dave LaRue en de begaafde Rod Morgenstein zit al vanaf de begindagen op de drumkruk.
Ook deze Dregs is weer volledig instrumentaal. Een swingend begin dankzij de lopende baslijn van Aftershock met solo's voor diverse groepsleden, waarna Perpetual Reality nog iets sneller vervolgt en Calcutta (Een ode aan moeder Theresa?) midtempo met een enkele folkmelodie en een bassolo enige rust brengt.
Goin' to Town klinkt als elektrische Gypsy jazz, geïnspireerd door Django Rheihardt met passend honkytonk pianospel en een uiteraard een virtuoze vioolsolo. De eerste helft sluit af met Pompous Circumstances, waar progrock in de sfeer van Kansas klinkt, waarmee Morse in '86 en '88 platen uitbracht.
De tweede helft opent met een stevige, instrumentale versie van Shapes of Things van The Yardbirds. Dat de serieuze muzikanten tegelijkertijd humoristisch zijn blijkt uit de titel-met-knipoog-naar-de-film Sleeveless in Seattle, ongetwijfeld verwijzend naar Morses t-shirts. In het lied klinkt de nodige prockrock. Met een prachtige gitaar-/vioollijn, die wegheeft van Sometimes I Feel Like Screamin' van Deep Purple, Morses aanstaande groep. Vergelijk maar eens, te vinden op hun Purpendicular uit 1996. Mede geschreven door... Steve Morse. Uiteraard.
Het wordt gevolgd door pakkende progrock in Good Intentions en het akoestische Yeolde, waarmee zo'n lied nu eens níet als slotlied fungeert, want dat is Ionized. Stevig, scheurend en uptempo met nog eens soloruimte voor de diverse musici.
Dit zou het laatste album van Dixie Dregs blijken, al volgde er in 1997 nog eentje met pre-debuutwerk. Volgende album van Morse was Structural Damage met de Steve Morse Band. Daarna trad hij toe tot Deep Purple. Iets van die groep hoor je al op deze Dixie Dregs, al zijn de associaties met Kansas groter, dankzij de progrock van sommige nummers én het vioolspel.
Full Circle staat niet op mijn streamingplatform, wél op JijBuis.
* denotes required fields.
* denotes required fields.