Dixie Dregs - Night of the Living Dregs (1979)

De laatste jaren ben ik zelden zo omvergeblazen als nu met Punk Sandwich. Steve Morse doet me weer aardig versteld staan met het mooiste Dixie Dregs-nummer ooit! Dat is natuurlijk persoonlijk, maar dit heeft echt alles voor mij: vlotte, tegendraadse ritmes met een uitmuntende ritmesectie, virtuoze gitaar-, viool- en toetsensolo's en een pakkende melodie. De jonge Steve Morse hield zich met allesbehalve commerciële muziek bezig. De eerste helft van Night of the Living Dregs is studio en de tweede live. Country House Shuffle is een bescheiden klassieker en het titelnummer valt op door het relaxte karakter en biedt ruimte aan een fraaie bassolo. The Bash en Leprechaun Promenade zijn dan ook nog wel bekende nummers, die vaker door Steve Morse gespeeld werden. Overige nummers blijven m.i. toch een beetje achter en de relatief korte speelduur van het album is me in dit geval van instrumentale prog ook wel weer lang genoeg.

Dixie Dregs was de enige echte instrumentale fusionband op het Capricorn-label, dat voornamelijk southern rock uitbracht.

Dixie Dregs heb ik altijd wat links laten liggen. Onterecht, blijkt nu, want dit is ontzettend gaaf. Dat meestergitarist Steve Morse hier speelde wist ik wel, en dat toekomstige Winger-drummer Rod Morgenstein hier drumde wist ik ook.

Kant a is in de studio opgenomen, kant b is live. Het resultaat is een soort kruiding tussen boogie, fusion en progressive rock. Soms wat Kansas, soms wat Charlie Daniels, soms wat Jean Luc Ponty, dan weer een beetje Focus of Zappa, maar Dixie Dregs heeft wel haar eigen, eclectische sound.

Over the top allemaal, maar ik vind het erg gaaf!

De derde en laatste van Dixie Dregs bij Capricorn. Night of the Living Dregs is met z'n titelknipoog naar zombiefilms bepaald níet griezelig. Wel vrolijk, instrumentaal, getuigend van een groot vakmanschap en bovendien gevarieerd, waarbij het spelplezier eraf druipt. Te vinden op YouTube en vreemd genoeg niet op mijn streamingdienst.
Ik ben nog maar net bekomen van het wervelende Punk Sandwich, als Country House Shuffle begint met een knallend en virtuoos drumintro door Rod Morgenstein, de aanzet voor een opnieuw stevig fusion-progrockend nummer. Die twee nummers alleen al getuigen van het muzikale vernuft van de Dregs.

Het valt op dat de acht nummers best kort duren: slechts één nummer tikt af boven de vijf minuten. Voor een groep met meestermusici best bijzonder. Variatie en muzikale vrijheid waren bij de Dregs vanaf het begin een hoeksteen, wat blijkt bij The Riff Raff, een miniconcert van twee van de groepsleden. Knap getokkel op akoestische gitaar van Steve Morse vormt de begeleiding voor het vioolspel van Allen Sloan. Met het eveneens vrij ingetogen Long Slow Distance is de hele groep weer te horen en sluit kant 1 in fusionstijl af. Hierbij vallen prachtige gitaarlijnen op, van een schoonheid die ik herken van later werk van Morse bij Kansas en Deep Purple.

De tweede plaatkant is live. Naast de genoemde muzikanten spelen bassist Andy West en toetsenist Mark Parrish eveneens op hoog niveau, wat in die setting nog duidelijker naar voren komt. Opener Night of the Living Dregs bevat de nodige funk en doet me met de toetspartijen denken aan hetgeen Don Airey deed in zijn dagen bij Colosseum II. Bovendien krijgt West een uitgebreide solo.
Via The Bash klinkt country met een gedreven groove; Morse beheerst werkelijk álle stijlen. Bij Leprechaun Promenade zijn livebeelden te vinden. Fusionrock van het hoogste niveau, herinnerend aan instrumentale delen in het progwerk van Kansas. En zie eens hoe vol de zaal zit!
Met het gevarieerde Patchwork sluit de plaat af en zoals twee berichten hierboven vermeld, is ook voor mij "de relatief korte speelduur van het album me in dit geval van instrumentale prog ook wel weer lang genoeg." Bijna 34 enerverende minuten, helemaal goed.

En toen begonnen de jaren '80 met als eerste wapenfeit van dit kwintet Dregs of the Earth.

PS - Kwam op YouTube dit concert bij Don Kirshner tegen (VHS-kwaliteit), waarbij Kirshner in de introductie vermeldt dat sommige leden meespeelden op solodebuut Schemer-Dreamer van Kansaszanger Steve Walsh. O ja, dát was ik vergeten!