Okkervil River - The Stand Ins (2008)

Iets minder goed dan The Stage Names inderdaad. Maar die plaat behoorde dan ook tot mijn absolute favorieten van vorig jaar, terwijl dit in feite een collectie B-kantjes is die niet goed genoeg waren voor hun vorige worp. En in die optiek voldoet hij ruimschoots aan de verwachtingen medunkt, het is andermaal een pakket leuke catchy pop/rocksongs met weerhaken geworden. Vallen mij na een paar luisterbeurten in positieve zin op: Starry Stairs, Blue Tulip & Bruce Wayne Campbell Interviewed on the Roof of the Chelsea Hotel, 1979.

Oh fantastisch! Deze is al te beluisteren! Ik zal er direct eens achter zoeken, ben zoooo benieuwd. Is hij even goed als de vorige?

Ik vind hem niet even goed als The Stage Names, maar hij is zeker niet slecht hoor.
Maar misschien dat deze nog gaat groeien, ik weet het niet, zo vaak heb ik ook weer niet beluisterd. Maar ook voor mij is Lost Coastlines het hoogtepunt!

The Stage Names heeft bij mij een pak luisterbeurten nodig gehad, dus ik zal ook maar geduldig zijn met dit album.

Ik ben pas begonnen met luisteren (zit nu aan Starry Stairs) en ik voel dat het nog smullen gaat worden! Het geluid is al helemaal The Stage Names dus ik ben zo opgewonden! Wat komt er nog...???

Ik weet het zo net nog niet met deze plaat. Starry Stairs, Lost Coastlines, Blue Tulip en Bruce Wayne Campbell... zijn geweldig. Maar ik weet het gewoon niet. Het mist een beetje 'dat speciale'. Maar misschien komt het nog

Vooralsnog 3,5*

Okkervil River is een naam die ik op deze site vaak heb zien ronddwarrelen, zonder er wat van te beluisteren. Toen ik op de home pagina de prachtige hoes van hun nieuwe plaat zag staan vond ik het tijd geworden. En ik heb er absoluut geen spijt van.
Okkervil River is geen band van experimenten of onconventionaliteit. Dit is vaak recht toe, recht aan pop-rock muziek met de meest schitterende melodieën. The Stand Ins is zo op het eerste gehoor wel wat anders dan de voorganger, The Stage Names. Iets trager, donkerder van geluid en sfeervoller. Beter ook.

De plaat begint mooi met The Stand Ins, One. Een korte, sferische intro die je gelijk in de sfeer van de plaat zuigt. Dan zetten gitaar en banjo in. Lost Coastlines heet dit nummer, een hoogtepunt op deze plaat, met een, toch wel, typische Okkervil River melodie. Eentje die voor mij swingt en ook melancholisch, blij en hoopvol is. Een mix die ik maar zelden hoor.
Singer Songwriter draagt een flinke dosis Folk met zich mee door de akoetische gitaar melodie, waaromheen al gauw weer een hoop instrumenten worden geweven. De plaat kan voor mij nu al niet meer stuk.
En dan volgt ook nog eens Starry Stairs. Een nummer dat minder swingt en wat verhalender te werk gaat. Gitaar, bas, drums orgel en trompet worden tot een prachtig sfeervol geheel geweven.
Blue Tulip, een ander groots hoogtepunt, gooit een schepje erboven op. Enkel gitaar en piano vullen het begin waarna later de hele band weer invalt om langzaam maar zeker te werken naar een prachtige emotievolle climax.
Tesamen met een mooie intermezzo, The Stand Ins, Two, volgt Pop Lie, het meest catchy nummer van deze plaat. Daarentegen eindigt deze track ook vrij opvallend, en mooi, met een mandolin-outro.
On Tour with Zykos is weer totaal anders. De piano vervult de hoofdrol wanneer deze zowel eenzaam begint en prominent aanwezig blijft als de volledige band weer meewerkt naar het einde.
Calling and Not Calling My Ex spreekt ook meer tot de verbeelding, net als het vorige nummer. Naast de gebruikelijke instrumenten horen we inmiddels ook kerstbellen en klokken.
En als na de laatste intermezzo Bruce Wayne Cambell Interviewed on the Roof of the Chelsea Hotel, 1979 volgt, zijn we helaas bijna aan het einde. Een logische einde, met rust, een bescheiden climax en een prachtige outro.

Een van de hoogtepunten van het jaar bij de vele die het al heeft gehad. 2008 kan allang niet meer stuk wat mij betrefd.

Goed. De nieuwe Okkervil River, ik ben eruit.

Het is toch een goede plaat geworden, ondanks mijn oorspronkelijke twijfels. Veel rockier dan het Okkvervil dat we gewend zijn van Black Sheep Boy of Down The River. Maar toch op hetzelfde niveau.

Het begint met een orkestraal intro, om over te gaan in meteen het eerste hoogtepunt; Lost Coastlines. Een prachtig duet met Meiburg (Shearwater) over een dwaling, maar met een toch vrolijke ondertoon. We zijn op reis.
Het tweede 'echte' nummer, Singer Songwriter, kon mij oorspronkelijk niet bekoren. Maar het ontpopt zich als een lekkere popsong, over de huiligere Singer-Songwriter, die eigenlijk een verwende narccist is. leuk.
En dan komt het tweede hoogtepunt; Starry Stairs. Lekker sloom en melancholisch. Heerlijk. Ook het daaropvolgende Blue Tulip, over een teleurgestelde en gefrustreerde groupie kan onder het kopje 'hoogtepunt' geschaard worden.
Daarna zakt het een beetje in. On Tour With Zykos is nog een klein hoogtepuntje, maar Pop Lie en Calling and Not Calling kunnen mij niet echt bekoren.
Maar als we dan denken dat het afgelopen is, komt de afsluiter. Bruce Wayne Campell INterviewed... en dat blijkt het beste nummer van de plaat te zijn. Verdrietig, hoopvol, jazzy, het heeft alles. En die outro! Wat een geweldige afsluiter!

Toch geen teleurstelling, deze nieuwe Okkervil. Je moet er even inkomen, en niet 'meer van hetzelfde' verwachten. Maar al met al een meer dan prima plaat!

4*

Het is een leuk album geworden en erg (zoals verwacht natuurlijk) in de lijn van Stage Names. Alleen is het wel een pak zwakker.
Terwijl Stage Names enorm diep gaat, veel afwisselt en constant een hoog niveau haalt, zitten hier af en toe een paar misbaksels tussen. Het is ook erg kort. Enfin, 40 minuten is een normale lengte maar het voelt gewoon veel korter aan. Het album is direct uitgeluisterd en bij de laatste noten van Interview (prachtig nummer trouwens) vraag je je af wat je net aan het beluisteren bent geweest. Er blijft een nogal leeg gevoel over en er zijn weinig hoogtepunten waar je op kunt terugblikken.
Singer Songwriter is hier mijn favoriet nummer.

3,5*

Heerlijke cd. Zeker geen teleurstelling, al wellicht ietsjes minder dan de voorganger.
On Tour with Zykos als hoogtepunt voor mij.
Muziek van alle tijden....

Aangename plaat, eerst vond ik er weinig aan, maar hij wordt echt beter na elke luisterbeurt! Voorlopig schommelt hij wat tussen 3,5 en 4 sterren. Ik ben in elk geval ook heel benieuwd naar het andere werk van deze band.

Ik heb nog niet echt veel albums uit 2008 gehoord en de meeste die ik wel gehoord heb, vind ik matig. Voorlopig dus zelfs mijn favoriet uit 2008!

3,5* met serieuze kans op verhoging

Favorieten: Singer-songwriter, Starry stairs en Pop lie

Lennonlover, wat vindt jij de misbaksels op deze plaat als ik vragen mag? Ik vind deze plaat net héél constant! Ik zou alles als favoriet kunnen aanduiden, maar mijn favorieten zijn toch nog steeds dezelfde: Singer Songwriter, Starry stairs en Pop lie.

Verhoging naar 4,5*!

Ook voor mij ene verhoging naar 4,5* Hulde!

halfje erbij. Echt wel een lekker album!

4*

Blue Tulip (toch het langste nummer van het album) kan ik moeilijk aanhoren. Enfin, begint mooi maar gaat echt wel zagen na een tijdje. Zo heeft Okkervil er wel meer maar sommigen kunnen je erg diep raken. Blue Tulip is gewoonweg ronduit saai. en Bruce Wayne Campbell interviewed is wel mooi maar te lang en niet erg spannend.

4* sterren voor een goed album maar zoals ik al eerder gezegd heb: het heeft niet bepaald grote toppen, geen nummers waar je reikhalzend naar uitkijkt om naar te luisteren wanneer je aan tafel zit te eten met je ouders. Hun vorige heeft die nummers wél en de andere nummers zitten op een heel ander niveau (hoger).

Goed verwoord, zo denk ik er ook over. Ik vind het allemaal mooie nummers, maar je kijkt inderdaad nergens naar uit zoals ik dat wel bij 'The Stage Names' deed. Ik heb ook 4* gegeven, maar dat is meer gevoelsmatig uit respect voor hun vorige werk...

Goed, een nieuwe Okkervil River. Down The River Of Golden Dreams, Black Sheep Boy en (vooral) The Stage Names staan bij mij torenhoog aangeschreven, maar mijn voorgevoel bij deze plaat was een beetje van 'mwoah'. Hij kwam namelijk wel érg snel na het fantastische The Stage Names (TSN) uit 2007.

Plaat geluisterd en: teleurstelling. De instrumentale 'stand ins' zijn irritant en weinig tot niets toevoegend, Pop Lie is het slechtste nummer dat Will Sheff in jaren heeft geschreven en er zit weinig geheel in (zo voelt het, het lijk gewoon willekeurig geplaatst). Het is wel begrijpelijk; veel (alle?) songs zijn een beetje 'rest-materiaal' van TSN en dan is het erg logisch. Maar liever had ik gezien dat ze de beste tracks hiervan geselecteerd hadden en die als EP hadden geleverd (of gewoon opnieuw uitgebracht) bij TSN (ja, ik weet dat er bij sommige TSN-edities ook al een bonus CD zat met allemaal demo-nummers, maar toch). Echter; het is als een 'regulier' album uitgegeven en dan moet ik streng zijn. Okkervil River is voor mij nog altijd een topband (zou ze zeer graag eens live meemaken) en eerlijk is eerlijk: Blue Tulip is fantastisch. Ook Lost Coastlines, On Tour With Zykos en Bruce Wayne Campbell Interviewed on the Roof of the Chelsea Hotel, 1979 zijn erg goed. Toch houd ik er een middelmatig gevoel aan over. 3,5* en dat ze me in 2010/2011 (laat ze nu maar even flink de tijd nemen) met een nieuwe 4,5* danwel 5,0* plaat komen (want verdorie, ze kúnnen het wel).

ik vind wel dat je erg streng bent voor de plaat!

Dat de plaat minder goed is als The Stage Names is erg logisch. Maar zo slecht zijn de nummers niet, hoor!

Lost Coastlines, prachtig! Black Sheep Boy deed het bij mij niet, maar ik ga Okkervil River één dezer dagen eens een tweede kans geven...

Hebben jullie dit al gezien?

YouTube - Blue Tulip - Bon Iver

Op de een of andere manier kwam ik er maar niet aan toe om Okkervil River te ontdekken. Kende wel enkele losse nummers maar met "The Stand Ins" is er dan eindelijk een album dat ik van A tot Z en weer terug heb beluisterd. Spijt heb ik er zeker niet van, of het moet zijn dat ik er spijt van heb dat ik hier niet eerder aan ben begonnen.

Lost Coastlines is werkelijk geweldig een echt 5* nummer, de rest is net een niveautje minder maar Okkervil weet door het subtiele gebruik van strijkers en een trompet hier en daar (sommige bands trekken téveel violen uit de kast en die overproductie staat mij vaak tegen) een geweldig sferische plaat neer te zetten.

Met deze band ben ik nog niet klaar 4 * voor The Stand Ins

Ik zou zeggen: luister The Stage Names eens! Die is nog beter, vind ik dan.

Of nog beter, als je Lost Coastlines zo waardeert: zoek Down The River Of Golden Dreams 'ns op.

Blue Tulip is echt .... zó mooi!

Ik heb alle andere albums van Okkervil River beluisterd, maar dit album heb ik op de een of andere manier (per ongeluk) links laten liggen. Ik ben overdonderd, alleen al door Blue Tulip.

Dit vijfde album van Okkervil River is wederom van hoog niveau. Maar net als bij de andere albums, ontbreekt de echte klik. Het zijn meer de individuele nummers die goed bevallen, dan het album als geheel. En dat terwijl ook op dit album echt zwakke nummers ontbreken, hoewel Pop Lie niet bepaald mijn favoriet is.

De afsluiter van dit album is wellicht het beste nummer, hoewel Lost Coastlines en Starry Stairs in de buurt komen. Met Blue Tulip heb ik verder vrij weinig en nummers als Singer Songwriter en Calling and not Calling My Ex liggen zeer lekker in het gehoor. Maar zoals gezegd is dit ook geen album dat in staat is om mij weg te blazen, en dat is toch jammer.

Lost Coastlines is het soort popsongs dat ik steeds wil horen: erg ritmisch, schijnbaar vrolijk maar met droevige ondertoon. Ook hier weet Will Sheff diverse stemmingen op te wekken met verhalende, vaak droevige dan weer opbeurende teksten. Vergeleken met de voorganger The Stage Names is dit album iets diverser met uitgebreider instrumentarium en 3 instrumentale tussendoortjes waardoor dit album iets minder een geheel lijkt dan de voorganger. Maar songmatig is dit wederom klasse met tijdloze songs.