Boogie Down Productions - Criminal Minded (1987)

Mezelf schreef:
De muziek van tegenwoordig is (vaak) veel beter in kwaliteit vergeleken met die van vroeger. Als je bijvoorbeeld een Big Daddy Kane album luistert zoals Long Live The Kane en dat vergelijkt met pakweg een Hiphop Is Dead van Nas, dan hóór je gewoon dat de kwaliteit van de muziek, de sound, gewoon 100 maal beter is. Kraakheldere producties, tracks die helemaal geperfectioneerd zijn etc.

Kill_illuminati schreef:
Sjaakspeare het duidelijk dat je niets met jaren 90 rap het en vind dat het minder is.Maar je kunt niet ontkennen dat albums als "illmatic" en "the infamous" echt pure klassiekers zijn.Dit album heeft misschien een "oudere" sound maar mag zich wel voegen naast die albums.

Sjaakspeare schreef:
Gast, dit is zonder twijfel mijn meest bevooroordeelde, kortzichtige, subjectieve, kortom meest trieste bericht dat ik ooit geplaatst heb op MusicMeter.

Het punt dat mijn gevoel had willen maken was dat ik in mijn hele referentiekader betreffende hiphop, waardering heb leren krijgen voor een bepaalde manier van rappen en een bepaald geluid, waarop een CD als deze dusdanig slecht aansluit, dat ik het nauwelijks goed kan vinden. Op rationeel vlak kwam dit alles, door dat gevoel (die subjectiviteit) wat ik niet kon plaatsen, echter alles behalve boven; ik vloog totaal de verkeerde kant op met gebazel over onderontwikkeling en fucking Wibi Soerjadi. Ik schaam me ook oprecht...

Dit betekent overigens niet dat ik Ewalk volledig gelijk geef. Ik ging zelf in de fout door 'ontwikkeling' vergaand te generaliseren, en de verschillende manifestaties te minachten. Ewalk ging daarop door, en hoewel hij de op mijn kromme invalshoek volgende kromme beredenering rechttrok, vergat ook hij dat de ontwikkeling van Wibi Soerjadi, voetbal en hiphop alledrie fundamenteel verschillend zijn.

Ik zat bij mijn gedachten blijkbaar bij een voetbal-achtige vorm van ontwikkeling. Dat is dus een ontwikkeling waarbij het ontwikkelende zich almaar verfijnt. Dit idee paste ik ook toe om mijn subjectieve gevoelens te plaatsen. Verkeerd te plaatsen wel te verstaan. Maar 'ontwikkeling' staat voor een geleidelijke verandering, zoals Ewalk terecht aankaartte. Het waarde-ordeel dat gepaard gaat met een dergelijke verandering kan inderdaad ontzettend fluctueren. Echter, en dit is dus mijn enige aanmerking op het stuk van Ewalk, bij muziekontwikkeling vanuit een pioniersstadium totaan een stabiliserend stadium, is een niveaustijging in, zij het beperkte mate, een objectieve factor. Dit hoeft je waarde-oordeel niet te beinvloeden, want je ruilt in deze overgang van het ene stadium naar het andere eigenlijk creativiteit en inventiviteit in voor een bepaalde norm. En waarom zou dat beter zijn? In ieder geval, deze norm is een soort van compromis, een standaard die de artiesten meer dwingt tegen elkaar op te boksen middels niveau, in plaats van goeddeels doormiddel van originaliteit. De artiesten die in zo'n meer op 'skills' berustend stadium boven komen drijven, verleggen de lat dus eigenlijk. Op een gegeven moment zou dit niet meer verder gaan, omdat de talenten van artiesten al optimaal benut werden. Dat is ook precies waarom de blues van nu, om even terug te komen op het bericht van Ewalk, niet beter is dan die van 45, 50 jaar geleden is. Dit genre had zich toen immers al duidelijk onderscheiden; het was de zoekende fase al voorbij.

Dit volgens mij nu toch wel redekundig aardig gegronde niveauverschil is eigenlijk het enige uit mijn bericht wat ergens op sloeg, maar illustratief genoeg kon ik het destijds niet duidelijk maken zoals ik dat nu doe. Vervuld met nederigheid wil ik hierbij dan ook graag mijn excuses maken voor mijn ronduit lompe interruptie in de berichtenlijst van deze CD.

ewalk schreef:


bedoel je dan dat men in de hiphop nu uitgezocht is en de hiphop van nu de huidge norm is? Men is in dezelfde fase als de blues en jazz beland?

Ik ben er van overtuigd dat men nog steeds zoekende is naar een concept wat het best verkoopt, cru gezegd. Omdat de muziekindustrie een ander karakter heeft gekregen dan jaren geleden. Bovendien weet ik niet of het bij hiphop hetzelfde loopt als de blues e.d. omdat hiphop een geheel andere weg heeft bewandeld. Ondanks hun imroviserend karakter staan blues en jazz toch veel meer vast. DIt geldt voor hiphop veel minder omdat je minder aan schema's bent gebonden. Juist maakte men in de begindagen veelvuldig gebruik van andere genres door ritmes te veranderen, geluiden toe te voegen, soms zelfs zodanig dat het origineel niet te herkennen was. Dit maakte het wat ongrijpbaar, of misschien zelfs ondefinieerbaar. In hoeverre was hier sprake van een zoekende fase en in hoeverre van een stroming/stijl?

Als we kijken naar de huidige vorm van hiphop komt men op een geheel andere wijze tot creaties komt dan in de begindagen. Men maakt nu voornamelijk gebruik van voorgeprogrammeerde ritmes, synthesizers en als men een groot budget heeft van echte muzikanten. Digitaal geluid, strakke ritmes, etc. Dit maakt het eindproduct niet per definitie beter. Dit blijft echt een kwestie van smaak. En natuurlijk klinkt een groepje jongens dat op straat wat roept minder professioneel dan een groep beroepsmuzikanten in een peperdure studio. Tom Waits begreep het al: het is de passie die de muziek maakt. Passie is tijdloos maar je moet de smaak wel willen proeven.

orbit schreef:
en de plaat van Eazy E

herman schreef:
Misschien dat ik ook de eerste platen van The Last Poets doe, als ik dan toch bij het begin wil beginnen.

MJ_DA_MAN schreef:
Er is toch echt wel wat beters te checken rond die tijd dan platen van Eazy-E, hoor.

Jorge-E schreef:

Kom nou, Eazy Duz It is toch wel goed zeker. Is 1 van mijn favoriete albums van die tijd.

Harco schreef:
Eric B. & Rakim.

herman schreef:
Schooly D ken ik al wel. Erg leuk ja.
Ik vind sommige nieuwere hiphop ook wel leuk, al ken ik er maar bar weinig van.

Misschien dat ik ook de eerste platen van The Last Poets doe, als ik dan toch bij het begin wil beginnen.