The Prodigy - Always Outnumbered, Never Outgunned (2004)

O mijn god, wat wilde ik deze plaat graag leuk vinden bij de release. Natuurlijk viel hij tegen. Het zit zo: toen The Fat of the Land uitkwam was ik 13 jaar. Mijn muzikale kennis bestond uit Happy Hardcore en The Greatest Hits verzamel-cd's. Ik begon overigens net Queen te luisteren, mijn eerste ervaring met Rockmuziek. Maar goed, Firestarter vond ik nog net te agressief, Breathe werd al beter, maar toen ik even later Charly op tv zag (bij classic clips ofzo) en ik ondekte dat al die tijd 'No Good' OOK van de Prodigy was, begon ik serieus The Prodigy te luisteren. The Fat Of The Land groeide uit tot mijn religie. Waarschijnlijk mijn hoofdplaat uit mijn jeugd. Stoerder dan dat werd t niet.
Maar wat er toen allemaal gebeurden mensen! Namelijk: helemaal niets! Wat hebben we gewacht op een nieuwe plaat, maar hij kwam gewoon niet. inmiddels luister ik totaal andere muziek, van Beach Boys tot Syd Barrett en de Prodigy dient alleen nog tot verplicht beuknummer tijdens t uitgaan (een dansavondje in de discotheek is nooit compleet zonder 'Smack My Bitch Up' of 'Out Of Space').
En toen ineens, vanuit t niets (want Baby's got temper was NIETS), was daar 'Always Outnumbered, Never Outgunned'. Ik kocht m op Lowlands toendertijd en luisterde hem voor t eerst nadat ik zondag nacht om 4 uur thuis kwam. Ik lag in mn nest en na t 3de nummer lag ik heerlijk te pitten.
natuurlijk staan er best leuke liedjes op, maar t boeit me allemaal niet meer zo heel erg. Heel veel mensen willen de Prodigy cool blijven vinden, maar ze vergeten dat de fat of the land alweer 10 jaar oud is en mischien een beetje vergane glorie. Hij is heus wel tijdloos hoor, net als in grotere mate Music for the Jilted Generation. Always Outnumbered is dat niet.
Nou moet ik zeggen: Get Up Get Off, Wake Up Call en Girls zijn toppers. Maar t zijn er te weinig. De volgende Prodigy zal ik ook kopen en ik blijf naar hun optredens gaan, maar het gevoel dat je had toen je voor t eerst 'No Good' hoorde, of 'Charly', nee, dat komt nooooooit meer terug.

Helaas moet ik me aansuiten bij de meesten hier. Het niveau van experience en mftjg wordt nooit bereikt. Voor mij werd de neergang van The Prodigy al bij Fat of the Land ingeleid. Heel jammer, want heb via hen mijn grenzen qua muzieksmaak verlegd. Vroeger was je of pro dance of pro rock en het zijn zij en the chemicals die de brug hebben gelegd.

ik denk dat the prodigy ten onrechte door de firestarter hit werd gezien al de grote grensverleggende danceact

ze leken zelf niet zo goed raad te weten met die doorbraak en de druk werd groter

er volgde niet veel bijzonders meer, op enkele hitjes na en the prodigy werd aan alle kanten voorbijgestreefd door acts die stukken beter waren

koesteren die periode tot en met firestarter (in middels ook dik 10 jaar geleden) en verder niet meer over lullen

Ehm, de doorbraak was er al veel eerder hoor. Ik zie zelf Firestarter als een laatste oprisping. Dit album is nog wel leuk om te luisteren, maar de echte genialiteit waren ze toen al een tijdje verloren. Ik denk dat na een jaar of 6 de creatieve koek gewoon een beetje op was...

Zelf heb ik de jaren '90 trouwens niet beleefd als een kampenstrijd waarin je pro rock of pro dance was.

In mijn school had je echt twee kampen, de "Housers" tegen de "Hardrockers" met diegene die naar de hitlijsten luisterden er middenin. Best wel grappig als ik er nu over denk. Dankzij Prodigy en The Chemical Brothers zijn we toch wat met elkaar gaan praten

Jawel hoor,het had zelfs iets van een klassenstrijd. De 'Housers' kleedden zich in de volstrekt belachelijke pseudo-chique Zino en Judy-stijl, terwijl de 'Rockers' er erg hun best voor deden om er als landlopers uit te zien.Je had ook een kleine groep hiphoppers,die werd door beide partijen zowat gedoogd wegens 'onschadelijk'. Je ziet wat er van komt...

MFTJG en Exit Planet Dust leidden echt een omschakeling in ,duidelijk te merken aan een festival als Pukkelpop,waar 'Dance' vanaf toen een steeds groter deel van de affiche toegewezen kreeg.

Tja deze plaat komt ook véél te laat,mijn interesse voor the Prodigy is ondertussen geslonken tot Guus Meeuwis-niveau en afgaand op de clips gaat dat niet snel veranderen.

Geen stem.

De hoes vind ik trouwens wel vet.

Ik heb ook ooit de versie hieronder gezien. Die vind ik eigenlijk veel mooier.

http://i3.tinypic.com/4y6x5k8.jpg

dat is de achterkant van de kaft

Inderdaad, als je het boekje omdraait, heb je die als cover. Doe ik soms wel eens met cd's.

Wat ik de laatste tijd vooral heb bij de Prodge is dat het allemaal zo geforceerd klinkt. Zo van: we hebben een imago hoog te houden als een stel provocerende alto's. Ik mis de spontaniteit en de speelsheid van eerdere albums. Het klinkt allemaal zo...zielloos. Liam Howlett heeft toffe dingen gedaan, maar volgens mij kan hij zich beter op iets anders gaan richten dan Prodigy.

In het verhaal van terrapin kan ik mij helemaal vinden.
Dit album kwam gewoon als een teleurstelling, en dat oude gevoel van toen komt nooit meer terug helaas.
Wat waren dat gouwe tijden zeg!
En dat verhaal van de verschillende kampen klopt inderdaad ook helemaal! prachtig!
Ik was de prodigy uiteraard niet vergeten maar toen kwam ineens dit album, na 7 jaar niets van zich te hebben laten horen.
En ik was totaal overdonderd toen ik dit album voor het eerst hoorde, ik kon gewoon niet geloven dat dit prodigy was, laat staan de "nieuwe" prodigy.
Ik als superfan was boos, verdrietig en vooral diep teleurgesteld.
Maar toch heb ik dit album een kans gegeven, en hem 20 keer achter elkaar gedraaid, en ineens begon ik het te respecteren.
De eerste 3 nummers zijn gewoon goed, under my wheels aardig, en de rest...tja gewoon anders, nooit verwacht.
Een typisch 'groeialbum' dat wel.
Ik heb gehoord dat er in maart 2008 weer een nieuw album komt, hiervan zijn mijn verwachtingen dan ook weer zeer hoog!

Dit is voor mij het slechtste album waar ik serieus naar heb geluisterd. The Prodigy, vroeger een van mijn favorieten, tegenwoordig zie ik er de waarde niet meer van. Deze cd zal alvast niet helpen...

nou nou slechtste album ooit is misschien ook weer wat overdreven, ben het wel met je eens dat ze me met deze cd diep teleurgesteld hebben, maar dat kwam ook meer vanwege de onverwachte style en de (te) hoge verwachtingen.
Je moet niet vergeten dat (zoals je zelf al zegt) dit vroeger toch echte pioniers waren in het genre (als je van genre kunt spreken).
Dat betekent dat het oude niveau gewoon niet meer gehaald gaat worden terwijl wij verwachtten van wel.
Toch verdienen ze nog steeds alle respect voor wat ze vroeger gedaan hebben, maar ik kan jou lage stem ook wel goed begrijpen.
Met deze cd is het ook dat je hem vaker moet horen dan wordt die wel wat beter.
Een maat van me vind dit het beste album van Prodigy, ik heb hem voor gek verklaard maar hij meent het echt.
Het is ook een kwestie van smaak denk ik, de style is gewoon anders...
Ook kan ik mij wel vinden in de mening dat het allemaal wat eentonig is, dat was ook 1 van mijn eerste indrukken bij deze cd, en dan meteen al bij de opener Spitfire.
Girls en The Way It Is zijn voor mij nog de enige nummers die overeind blijven.

ik vind dit juist 1 van de betere albums van the prodigy.
heerlijk beginnen met spitfire, masterlijk vet nummer. girls en memphis bell slutien daar goed op aan, vind get up get off weer iets minder maar dat wordt meteen goed gemaakt met hot ride en wake up call.

en the way it is is ook masterlijk gedaan, vooral die sample van michael jackson't thriller door de beat heen is echt vet gemixed

en dat juliette lewis een paar nummers inzingt (tenminste zingt ) vind ik ook echt vet

the fat of the land is net iets beter door nummers als firestarter, fuel my fire, diesel power en natuurlijk smack my bitch up maar dit album is zeker een goede 2e maar omdat ik dit album toch vaker draai dan the fat.... staat deze in mijn persoonlijke top 10 en niet the fat of.. (mogt iemand zich dat afvragen )

Ik vind dit wel een heel leuk album. Misschien omdat ik the Prodigy nog niet zo lang ken, of omdat ik meer hou van de "stijl" die ze nu bereikt hebben. Ik vind dat het album juist iets speciaals en origineels heeft. De nummers "Spitfire" en "Action Radar" vind ik echt geweldig en springen er voor mij echt tussenuit. Er staan natuurlijk enkele mindere nummers op, alhoewel ze allemaal wel iets speciaals hebben, maar al bij al vind ik het een prachtig album. Ik denk wel dat dit album me het meest aanspreekt, alhoewel ik Music for the Jilted Generation ook fantastisch vind. Always outnumbered is wel veel verschillend van The Fat Of The Land, dat ik dan weer minder origineel vind dan dit album.

Ik vond dit album eerst ook maar niks maar na een paar keer luisteren staan er toch wel erg goede nummers op zoals Spitfire, Action Radar en Medusa's Path.

Wat ik mij afvraag is of mensen die dit een erg goed album vinden pas net kennis maken met de Prodigy of dat ze hun eerste albums al ver hiervoor kende.
Het lijkt er namelijk op dat mensen uit mijn vriendenkring die eerst niks met Prodigy hadden (of ze nog niet kende) dit album ook erg goed vinden, bij mij is het juist andersom.
Experience en Music For The Jilted waren destijds (jaren 90) ongekend, en zijn dat nu eigenlijk nog steeds.
Daarna kwam het geniale Fat Of The Land, en vanaf dat moment wist je eigenlijk al dat het niet meer beter kon.
Always Outnumbered kwam voor mij (en vele anderen) dan ook als een echte teleurstelling, maar aan de andere kant had ik dit kunnen verwachten.
Prodigy heeft zijn beste tijd gewoon allang gehad en dat was in 1997.
Live zijn ze wel nog steeds ongelofelijk vet, maar de eerste 3 albums blijven voor mij legendarisch, en deze vind ik middelmaat.

Music For The Jlited Generation is mijn favoriete album aller tijden dus ja ik kende de Prodigy al geruime tijd voor ik dit album hoorde.

Ok, het klopt inderdaad wel dat het album beter wordt naarmate je hem vaker luistert, maar uiteindelijk blijft er nog maar een enkel nummer echt overeind (Girls), terwijl de voorgaande albums geen enkel minder nummer bevatte.
Ook was het duidelijk te merken dat Liam met een tekort aan inspiratie zat, want hoe verklaar je anders de kloof van ruim 7 jaar tussen Fat Of The Land en dit album.
Wat natuurlijk ook wel opvallend was, was het feit dat Leeroy zich geen member van de band meer voelde, wat toch ook wel een klein beetje aangaf dat prodigy over zijn top heen was.
Uiteindelijk kan je het ze ook niet echt kwalijk nemen, dat dit album dan weer wat minder was.

absoluut niet zo slecht zoals hier boven wordt beweerd. Enige waar ik mee eens ben is dat de nummers van dit album eentonig zijn, maar was dat bij andere prodigy albums dan niet zo? Het nummer One Love is nog eentoniger Hij is lang niet zo geniaal als Music For The Jilted Generation of The Fat Of The Land, maar hij verdiend gewoon 3 sterren. Vooral Spitfire zit vol energie zoals we van prodigy gewend zijn.Echt toppers zitten er helaas niet op. Het beste nummer van de Prodigy van de afgelopen 10 jaar is de Pendulum remix van Voodoo People

Nou ik vind het origineel beter hoor (zeker voor 1994) maar goed, die remix had ik zelf misschien ook nog wel kunnen maken.
Je gooit het tempo wat omhoog en gooit er een standaard drum&bass boom chack boom boom chack beatje onder en je hebt een remix, beetje goedkoop toch?
Pendulum mag niet eens in de schaduw staan van Prodigy.
Spitfire is inderdaad zoals je zegt wel een vet nummer ondanks de eentonigheid barst het van de energie.

De single mix van Spitfire is vele malen beter dan de albumversie. Deze wordt namelijk gewoon na een minuut 6x in een loop gegooid. Zo ook met het merendeel van de plaat. Alleen Girls, Hotride en Medusa's Path waren aardig. The Way It Is was grappig voor zo'n 30 seconden (voornamelijk vanwege de nagespeelde MJ sample), maar mist gewoon inspiratie en innovatie en de eindeloze herhaling irriteert me. Maar zoals ook met 'Spitfire' is 'More Girls' 10x beter dan het origineel.

Wat betreft Spitfire ben ik het wel met je eens, al vind ik de album versie ook nog steeds goed.
More girls vind ik te geforceerd klinken en minder dan het origineel (vooral qua beat).
Ik las trouwens ergens hier dat er een vergelijking wordt gemaakt met Ferry Corsten en Bassment Jaxx, maar die vergelijkingen hoor ik echt totaal niet.
Ferry Corsten is een loser die niet eens in 1 zin met Prodigy genoemd mag worden.
Prodigy heeft altijd zijn eigen geluid gehad en op dit wat mindere album is dat nog steeds duidelijk te horen.
Ferry Corsten is houtje touwtje trance en klinkt verschrikkelijk kut en commercieel, dat heeft dus helemaal niets met Prodigy te maken.
Bassment Jaxx is vervelende latin dance, ook totaal niet te vergelijken met de dingen die Prodigy doet.

Dit album is ontzettend goed,echt goeie sounds zoals bij spitifre en memphis bells,ze hebben altijd weer vernieuwende muziek.

Um, nee.

Vrij veel missers op dit album, maar tracks als Girls, Hot Ride en Action Radar mogen er wezen en staan nog steeds regelmatig op mijn playlist.

Dit is zeker geen slecht album. Integendeel, het is erg aangenaam om naar te luisteren. Maar echt geniaal of schitterend is het ook weer niet. Gewoon een degelijk album, die het soms waard is om even een rondje te draaien in mijn kamer.

3*

Grappig, ik heb echt al járen niet meer geluisterd naar The Prodigy, zeg maar sinds Fat of the Land. Ben ook naar andere muziek gaan luisteren, gitaren & zo. Nu zit ik hier die clip te kijken van 'Girls,' wat een vet nummer he. Ik denk dat ik dit album ondanks alle kritische noten hier & elsewhere toch maar eens ga proberen.

Met terugwerkende kracht moet ik constateren dat dit toch wel een aardig plaatje is. Op dit moment vind ik de nieuwe cd juist weer wat moeilijker te behapstukken.
Vooral Phoenix is toch wel vet.