The Cure - Pornography (1982)

Raar wat herinneringen en jeugdsentiment met je kunnen doen. De eerste drie platen van The Cure waren zo'n beetje de eerste serieuze platen die ik in mijn bezit had en maakten grote indruk op me. Halsreikend dan ook naar deze uitgekeken. Maar wat viel hij tegen zeg. Deze plaat moet ook zo'n beetje de eerste teleurstelling in favoriet artiest van mijn leven geweest zijn.

Nu had ik in die tijd maar 10 platen ofzo dus uiteindelijk draaide ik Ponography toch een keer of 1000 en kende het album dan ook uit mijn hoofd. Naast de eerste ervaring met teleurstelling was deze plaat ook waarschijnlijk mijn eerste ervaring met het geneuzel van "groeiplaat". Want uiteindelijk vond ik hem natuurlijk best goed. Alles went eigenlijk, zeg maar.

Daarna zeker 20 jaar niet meer gedraaid. In je beleving wordt dan zo'n plaat steeds beter en ik geloof dat mijn eerste score op MuMe 5* was. Ingegeven door jeugdsentiment en ik omdat ik dol ben op fraai vormgegeven collector's editions de dubbel cd versie gescoord (net als van die andere 3 platen uit de beginperiode) en uiteraard beluisterd. En weer was het toch een beetje een koude douche. Naargeestigheid op plaat vind ik over het algemeen een pre maar op Pornography lijkt het wegzetten van een desolate sfeer belangrijker geweest te zijn dan het neerpennen van fraaie songs. Verder komt eea me bij herbeluistering wat al kil en machinaal over en dat doet bij mij toch wat afbreuk aan de muziekbeleving. Kennelijk zat Smith destijds in een "fuck you all" periode. Dat vind ik er aan af te horen en de plaat dus uiteindelijk ook geen goed doen.

Inmiddels heeft Pornography kennelijk een welhaast mythische status weten op te bouwen. Ook ik ben daar met mijn oorspronkelijke 5 sterren even in meegegaan. De uiteindelijke weging komt bij mij echter een stuk lager uit. 3,5 voor de plaat en 0,5 bonuspunt voor de nostalgische waarde.

Stelletje vleermui*&###@@.... the Cure dit, the Cure dat........... in de jaren '80 werd ik al bestookt met deze band door een goede vriend die me niet eens hoefde te overtuigen omdat ik dit bandje al sinds klassiekertje A Forest op handen ben gaan dragen. Een klassieker die het overigens goed deed in de top 100's van Veronica zo rond de Pasen. Maar nu ze weer eens komen optreden lijkt er een zwarte lucht over musicmeter getrokken en ontkom je er niet meer aan: het is voorlopig The Cure die de boventoon voert.
Voor mij weer eens een reden om dit album er bij te pakken, een album dat ik op een 7e plaats zag staan in mijn top 10. Lager dan waar de meesten hier hem plaatsen maar met 4* natuurlijk niet beroerd te noemen.
Opeens kriebelde het dus en werd het tijd om dit album tevoorschijn te halen. Een album dat ik al zo'n ruime 20 jaar ken maar dat toch niet heel erg vaak opgezet wordt.
Door al die vleermui*&###@@ en Cure-spammers (neem dit met een vette knipoog) was het vandaag Pornography time.

One Hundred Years heeft zo'n lekker zuigend geluidje. Waar ik het bij My Bloody Valentine niet kan velen daar vind ik het hier zo ongelooflijk lekker. Het stemmetje van Smith valt per dag anders. Soms kan ik er slecht tegen en soms past het zo heerlijk allemaal.
Hier is het een perfect onderdeel van het totaalplaatje. Snijdend langs de gitaarlijnen heen met strakke beat als ondertoon.
A Short Term Effect mag dan duister klinken, vandaag leek het wel of er een waterig zonnetje door de huidige grauwe, druilerige wolken heen brak (zou dat het zijn? zijn het niet al die spammers maar is het het weer dat me dit album uit de kast deed pakken?).
Oeroud favorietje is The Hanging Garden, ook te vinden op Staring at the Sea die ik in de jaren '80 eigenlijk nog het meest draaide. Dat heerlijke ritme, dat zweverige en toch met beide benen op de aarde weten te staan en daaroverheen die prachtige gitaarklanken. Dit zal altijd wel een favo blijven van mij.
Tinkelend en sprankelend opent Siamese Twins. Ja, niet bepaald termen waar je mee aan kunt komen bij een duister album als dit. Maar die eerste seconden zijn ook verneukeratief: langzaamaan trekt dit nummer me dieper en dieper naar beneden en dat beangstigt me soms. Niet altijd leuk, maar wel knap als je dat met muziek voor elkaar krijgt.
The Figurehead maakt die mood er niet beter op. Als in een draaikolk zuigt het je verder naar beneden en dan niet op een snelle wijze, welnee, het gaat tergend langzaam.
A Strange Day laat je vervolgens nog even lekker rondjes draaien om je tijdens Cold los te laten waardoor je in een soort vrije val terecht komt. Duizelingwekkend tol je in de rondte. Het geeft een soort opgelucht gevoel: je hebt niets meer in de hand en je durft je er aan over te geven. Voor mij reden om deze 2 nummers ook als de betere nummers te zien.
In de vorm van Pornography komt er een einde aan dit naargeestige sprookje waarin je opgezogen werd en waar het kolkte en draaide. De laatste seconden van dit album zijn veelbetekenend: alsof alles verdwijnt in een onzichtbaar putje. En waar het naartoe is gegaan is onbekend. Reden om het een volgende keer opnieuw uit te vinden en er wellicht ooit eens achter te komen.
Een zware bevalling en mensen hebben het er moeilijk mee; het gaat voor mij ook wel een beetje op en dat verklaart ook wel dat er Cure-albums boven deze geplaatst worden door mij.

Om nog even terug te komen op mijn eerste woorden: mag ik de fans een goed concert toewensen in de Ahoy. Jullie waren een beetje verantwoordelijk voor het feit dat ik dit album vandaag weer eens uit de kast trok en er dit stuk aan kon wijden

Precies, een compromis lijkt hier bijna niet mogelijk. Zijn we het toch nog ergens over eens als het om deze plaat gaat.

Voor mij is het album te bombastisch, te theatraal en totaal "over the top". Ik vind het ook muzikaal erg zwak. Het album heeft een zeer eentonige sound. Elk nummer heeft zo'n beetje dezelfde "vibe". De drums en bas doen steeds hetzelfde ding. De zang van Smith is van een hoog jammer-gehalte en klinkt zeer geforceerd. Sterker: het hele album komt geforceerd over. Zo van: laten we ons best doen om zo zwartgallig mogelijk te doen. Duisternis als doel op zich. Dat alles wordt nog eens versterkt door dat image dat RS c.s. zich toen aanmaten. Ik vind het maar een potsierlijke vertoning. Valt in het niet bij het wonderschone '17 scs'. DAT is het ware meesterwerk van The Cure, niet deze!

0,5* voor de de opener (gaat halverwege toch ook vervelen) en 1* voor de afsluiter (die vind ik wel mooi beklemmend) = 1,5*

PORNOGRAPHY
Mijn eigen CDversie nog eens beluisterd en gewogen.


One hundred Years heeft meer hitpotentie dan The hanging Garden.
Het nummer sluit bijzonder goed aan bij de vorige singel Charlotte sometimes.

A short Term Effect is zeer kenmerkend voor het Pornography geluid.
Holle drums, botte bas, ijlende gitaren, hallucinerende synths en huilende vocalen.

The hanging Garden werd de singel, een van de minst succesvolle.
Een bijzonder sterk nummer, dat wel, maar te broeiërig om te scoren.

Siamese Twins toont het oosters klanktapijt van de Cure.
Maar veel meer dan een interessant ritmepatroon is dit nummer niet.

The Figurehead vond ik altijd een moeilijk verteerbare compositie.
Hier moet je van houden, zoniet word je zelf haast een beetje onwel.

A strange Day knipoogt met zijn titel naar Truth van New Order.
Het nummer wordt van z'n eigen ondergang gered door de prachtige gitaarpartij.

Cold is de eerste definitieve "rainsong" van de Cure.
Het nummer dat de connectie zal maken met Disintegration uit 1989.

Pornography is niet aan mij besteed.
Hier verzandt de groep muzikaal in haar eigen zieleroerselen.

Let's go to Bed past perfect na Pornography op mijn CD (ook eens proberen).
De lichtvoetige pop van deze singel countert de zwaarmoedigheid van het album.

Just one Kiss klinkt gek genoeg als een b-kant van The Walk.
Een periode waarin Robert Smith het evenwicht zoekt tussen doem en pop.

The Walk vergelijk ik graag met Blue Monday.
Net als zijn idolen van New Order verkent Smith hier de sequencer.

The Dream vind ik dan weer klinken als de b-kant van Let's go to Bed.
Wellicht zijn deze 6 bonustracks met dezelfde middelen tot stand gekomen.

Lament laat een heel wat lichtere Cure horen.
Voor de kenners: dit nummer klinkt als vroege Cocteau Twins.

The upstairs Room had misschien wel een singel kunnen zijn.
Maar allicht komt het toch net iets te dicht bij The Walk.


Pornograpy is niet mijn favoriete Cure plaat.
Daarvoor is ze te donker, te broeiërig en te ijl.

Maar met Let's go to Bed, The Walk en de bijhorende bonustracks
krijgt het album voldoende tegengewicht om met "plezier" naar te luisteren.
Daarom (en vooral daarom) toch opgewaardeerd naar 4 sterren.

Pornography staat bij mij op 1 in mijn top 10; tijd dus om te controleren of dat wel terecht is.

Het album begint met waarschijnlijk de beste openingssong ooit: 'one hundred years'. Dit overweldigend nummer is voor mij ook al meteen het beste van de CD en wist me van bij het begin te overtuigen. A Short Term Effect heeft de moeilijke opgave om na dit fantastische nummer te volgen en komt voor mij niet uit de schaduw van zijn voorganger. Met The Hanging Garden gaat het niveau echter terug omhoog. Na 3 snellere nummers volgt er met Siamese Twins een trager lied. Dit vind ik een duidelijk groeinummer en is ondertussen uitgegroeid tot een van mijn favorieten. Met The Figurehead bereiken we het tweede hoogtepunt van Pornography. Net als Siamese Twins was dit voor mij een groeinummer, maar het is toch nog veel sterker. Na een nummer van zo'n kwaliteit verwacht je wel een terugval, maar die komt niet. A Strange Day is in het begin wel iets zwakker, maar zodra de gitaarsolo begint, besef ik dat er zéér weinig nummers zijn die hieraan kunnen tippen: gewoonweg geniaal. Cold is net zoals Siamese Twins een wat trager groeinummer. Dit begint bij mij steeds qua niveau steeds dichter aan te leunen bij mijn favorieten. Als laatste komt dan nog het titelnummer, wat me nog niet voor 100% heeft weten te overtuigen.

Conclusie: Dit is terecht mijn nummer 1 dankzij het hoge niveau dat gehaald wordt, vooral in mijn favoriete nummers One Hundred Years, The Figurehead en A Strange Day.

Pornografie.
Een vies woord voor velen.
Voor een enkeling een prachtig album.
Voor velen een beleving.
Voor mensen een verankering.
In het heden, in het nu.
Je word nu op je plek geduwd.
Je word nu van je stoel gehaald.
En door de molen gehaald.
Wanneer het verhaaltje uit is,
Beseft men met verve,
Ik zal mijn met bloed besmeurde vingers,
In de hoes van dit album kerven.

Smeden, smeken, gebeden en gebreken.
Pijn in de ogen, pijn aan de oren, Robert Smith was herboren.
Robert Smith heeft immers nooit gelogen.
Of gebogen voor het kwaad.
Hij keek het recht in het gezicht aan.
En zwom onder de maan (under a yellow moon)
Jim was vast een inspirator.
Voor zijn innerlijke catalisator,
Die hem voortdreef en in leven hield,
Noem het LSD, depressie of liever gezegd leven.
Hij is echt,
Hij is een strever,
En nooit te laat gekomen,
Op iemand anders zijn begrafenis.

It doesn’t matter if we all die, zo begint ‘Pornography’ van The Cure. Ondergedompeld worden in een akelige sfeer, de duistere krochten van Robert Smiths psyche. Het lijkt de weerspiegeling van wat een emotioneel dieptepunt moet geweest zijn. Ijzige nummers, onheilspellende instrumentatie en teksten die, zonder ooit helemaal gevat te worden, koude rillingen over de ruggegraat doen lopen. Het is een album dat depressie en doodsangst uitstraalt, met een zelden geëvenaarde intensiteit.

The Cure had er in 1982 al drie goed ontvangen albums opzitten. Dat waren geen vrolijke trips – pakweg ‘Faith’ ademt ook een ijskoude sfeer uit; maar nergens is waanzin zoals die op dit album te horen is, eerder te vinden. En later ook niet: op ‘Pornography’ volgenden twee lichtervoetiger platen, waarna The Cures veruit meest succesvolle plaat, ‘Disintegration’, het levenslicht zag. Later zou Robert Smith trouwens laten optekenen dat hij ‘Pornography’ beschouwt als de eerste episode van een trilogie die The Cure als band het best kenmerkt, samen met ‘Disintegration’ en ‘Bloodflowers’.

Het was tevens rond deze periode dat The Cure zich als gothic begon te profileren – nuja, het genre begon uit te vinden: ontplofte kapsels, zwarte kleren en make-up. Wanneer ze zweetten op het podium, liepen de zwarte eyeliner-tranen over hun wangen. Misfits aller landen voelden zich onmiddelijk aangesproken, en gothic – met Siouxie and the Banshees, waar Robert Smith overigens ook even lid van was, tenslotte nog een marginaal fenomeen – was geboren.

Bij het beluisteren van ‘Pornography’ is het bijna absurd te bedenken dat dit van dezelfde hand is als van de man die ‘Boys Don’t Cry’, ‘Friday I’m in Love’ of ‘Just Like Heaven’ schreef. De waanzin die Robert Smith in zijn stem legt, is bijna fysiek voelbaar. De lyrics zijn tegelijk luguber, surrealistisch en op een cynische manier clichématig en alledaags (Please love me / Meet my mother). Ieder instrument is in de ruimte aanwezig: de drums zo strak als een machinegeweer, dissonante in reverb gedrenkte gitaren, zware bas-drones en onaardse keys.

De achterwaards afgespeelde, onverstaanbare stemmen aan het begin van het titelnummer (tevens het laatste op de plaat), begeleid door de dreigende, steeds luidere keys, doen het nekhaar overeind staan. Militair roffelende drums en bevreemdende gitaargeluiden doen het nummer uitmonden in een culminatie van verstikkende emoties, als badend in het zweet wakker worden ten midden van een nachtmerrie. I must fight this sickness, find a cure, roept Smith op het einde uit. Het is zo’n zin die nog lang in je hoofd kan spoken.

(zoals ook hier te lezen)

Al weken is dit album niet meer weg te slaan uit mijn cd speler.Vooral s nachts gaat er een naargeestig,claustrofobische dreiging van uit..........and i love it.Zo zeer zelfs dan dat ik tot geen andere conclusie kan komen dat dit het beste album van the Cure is.Nummers als The Figurehead,A Strange day en One hundred years worden maar beter en beter en Pornography is ook echt een geheel.Iets wat bij de latere albums veel minder het geval is.En zeg nou zelf een plaat die 30 jaar na zijn release nog steeds groeit die moet toch wel briljant zijn.

Dit is een potje zwartgalligheid zeg. Bij het beluisteren van "Pornography" krijg ik het regelmatig benauwd. Beklemmend is het juiste woord denk ik. Maar die donkere en dreigende klanken leveren wel een intens en meeslepend album op. De drums klinken alsof je constant op de hielen wordt gezeten, net als de stuwende bas. De stem en gitaren van Robert Smith zijn ten alle tijden dreigend en dwingen je om bij de les te blijven. "Pornography" is een boeiende luisterervaring die me wel kan bekoren, maar wel met mate. Dit is zo'n album waar je echt van moet bijkomen, maar die de potentie heeft om verslavend te worden. Gevaarlijke combinatie maar wel lekker.

Ja een erg goed album naar mijn mening, het verbaast mij echter dat er in de comment sectie bijna niks gezegd wordt over "The Figurehead".
Dat is naar mijn mening één van de beste nummers ooit gemaakt. De combinatie van de tekst, zang en het geluid is gewoon perfect. De tekst is heel diepgaand, vol met metaforen. Je kan op internet verschillende interpretaties vinden. Echt een aanrader!

De clip van Charlotte Sometimes liet een meisje verdwaasd maar tevens nieuwsgierig rond lopen in een soort van kostschool.
Opgesloten in een kolossaal gebouw.
Opgesloten in een keurig op maat gesneden uniform.
Pornography gaat dieper op de angst emotie door.
Dit zijn de demonen uit de vroegere levensjaren.
Charlotte neemt Alice bij de hand in samen proberen ze deze wereld te ontvluchten.
One pill makes you larger
And one pill makes you small
And the ones that mother gives you
Don't do anything at all
Go ask Alice
When she's ten feet tall
Maar Alice is haar onzekere spiegelbeeld.
Niet haar metgezel.
Charlotte zoekt antwoorden in drugs en seks.
Als de duisternis invalt ontsnapt ze aan het dagelijks leven.
In haar eigen Wonderland.
Pornography is de mentale aftakeling.
Robert Smith de gestoorde psychiater.
Haar mee nemend in een hallucinerende trip.
Steeds dieper de bossen in.
Jammerend.
Come closer and see
See into the dark
Just follow your eyes
Just follow your eyes

Na Seventeen seconds ervoer ik Faith zó sterk als een herhalingsoefening dat ik de Cure daarna eigenlijk niet meer volgde. Totdat een paar jaar later iemand die ik recent had leren kennen mij in een stoel neerzette, me in de ene hand het tekstvel en in de andere een gevuld glas gaf en me aan Pornography onderwierp. Ja, dat kwam wel even binnen.
        Het merkwaardige aan deze gitzwarte plaat is eigenlijk dat hij op het eerste gehoor zijn impact ontleent aan de monotonie van steeds herhaalde zangmelodieën met weinig refreinen, donkere baspartijen, harde tribal-drums met minimaal (of geheel geen?) bekkens, en extreem depressieve teksten waarin de enige lucht bestaat uit de wrange galgenhumor van regels als "I can never say no to anyone but you" en "Please love me / Meet my mother". Bij nader inzien blijken de nummers echter veel beter en complexer in elkaar te zitten dan oorspronkelijk gedacht, dankzij de spacy gitaareffecten, de "stiekeme" instrumenten op de achtergrond (die tinkelende piano op A short term effect, de achterstevoren-geluidjes op The hanging garden, het glockenspiel op Cold), de ruimtelijke produktie en de eigenlijk best pakkende melodieën. Daardoor is de plaat niet alleen afwisselender dan hij aanvoelt, maar is de draaibaarheidsfactor ook groter dan je zou denken bij zo'n loodzwaar album (hoewel mevrouw OnHeavenHill het met die laatste constatering niet helemaal eens is).
        Allemaal technisch geleuter achteraf, het ontleden van de stijl van een plaat die juist zo sterk op het sombere gemoed in plaats van op de analyserende hersens werkt. Voor mij is dit in ieder geval één van de essentiële platen uit de eerste helft van de jaren 80 when goth ruled (hoewel ik toen dacht dat dat genre doom heette), samen met de twee platen van Joy Division, Movement van New Order en Heaven up here van Echo & the Bunnymen. Nog altijd mooi en indrukwekkend.

Misschien wel mijn favoriete album van The Cure. Er staan geen fillers op en de hele plaat heeft een donkere kant. Heel anders dan sommige latere singles als The Walk of The Love Cats.
De beste tracks vind ik A Hundred Years en The Hanging Garden.

The Cure pakt lekker door op dit album. Mijn grootste kritiek (er gebeurt te weinig) op de voorgaande platen gaat hier niet op en dan wordt het een stuk makkelijker om er even lekker voor te zitten. Alleen met de afsluitende titeltrack glijden de heren weer af, maar dat vergeef ik ze. Een wat vollere sound dus. De stukken met enkel bas en keyboards heb je hier niet. De drums klinken wat uitdagender. De gitarist lijkt genezen van zijn luiheid. One Hundred Years heeft daarmee een fijn deprimerende sfeer en dan vallen eigenlijk alle stukjes in elkaar. Compleet tevreden? Nee, want The Cure haalt wat mij betreft nooit echte topklasse. Naar het einde toe kakt het ook wat in. Toch zit de plaat wel kundig in elkaar en komt de boodschap heel duidelijk over. Een echte klik heb ik er nog steeds niet mee.


Tussenstand:
1. Pornography
2. Faith
3. Seventeen Seconds
4. Three Imaginary Boys

Yes, hier ben ik heel content mee. Pornography kende ik van de reputatie 'samen met Disintegration het beste dat The Cure ooit heeft voortgebracht', dus de verwachtingen waren hooggespannen, helemaal toen bleek dat RuudC het album toch ook nog een behoorlijke score gaf. Ik snapte Faith al heel erg goed, maar Pornography voel ik nog iets meer. Het kan de toegenomen aanwezigheid van de gitaar zijn of het feit dat teksten dit keer nog meer bij me aankomen, maar het uiteindelijke resultaat is vooral dat ik het album echt helemaal snap.

"It doesn't matter if we all die"

Dit zal voor 1982 een redelijk directe en verrassende openingszin geweest zijn. En hij komt nu nog steeds aan. A Short Term effect heb meerdere malen opnieuw aangezet omdat ik het idee had dat er iets niet klopte aan het nummer. Dat gevoel bleek te kloppen toen ik de ritmes en melodieen hoorde zwalken. En dat zorgde er weer voor dat het nummer klopte. The Hanging Garden hakt er dan ineens echt enorm hard in met die weergaloze bas- en drumpartijen en Smith die "Cover my face as the animals cry!" overheen jankt. Fantastische track, tot nu toe zelfs een van mijn favoriete songs van de band. Siamese Twins gaat weer een beetje terug naar het minimalistische van de eerdere albums. Tekstueel weer heerlijk cynisch.

"Sing out loud
We all die
Laughing into the fire"

The Figurehead wedijvert dan weer met The Hanging Garden als favoriete track. Als ik dit als tiener had gehoord, had het mogelijk de soundtrack van mijn teenager-angst-periode kunnen zijn. Grappig dat ik daar dan ineens weemoedig naar wordt bij het luisteren naar dit album, maar melancholie had ook zijn mooie kanten. De gitaarmelodie van A Strange Land is hypnotiserend, het geeft het lied een proto-grunge vibe. De dichte toetsenlaag van Cold voelt dan tegenstrijdig genoeg weer warm aan en doet me op de een of andere manier weer een beetje denken aan een paar Ultravox-songs. De rare soundscape Pornography voelt eigenlijk logisch aan als afsluiter.

Pornography heeft de hele dag op repeat gestaan en per beurt ontdekte ik meer moois. De klassieke status is wat mij betreft compleet terecht.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Faith
3. Seventeen Seconds
4. Three Imaginary Boys

En toen naderde daar de nieuwe Cure. Deze puber volgde het nieuws gespannen. Leek de sound op de vorige twee albums sterk op elkaar, voor Pornography werd iets anders verwacht. Alleen al om de titel was ruim van tevoren één en ander te doen, waarbij met name over de hoes werd gespeculeerd.
Gelukkig geen obscene plaatjes, zo bleek toen de plaat in mei 1982 verscheen. Oor (Bert van de Kamp) was niet zo positief over de muziek, al hield hij nadrukkelijk een slag om de arm. Fanatiek spelde ik de recensie in de bibliotheek, waar ik mij al lezend verloor in de ingebeelde muziek. Toen in juli het vinyl daadwerkelijk in de bak van de fonotheek stond, ontfermde ik mij er gretig over.

Ik herinner me die bloedhete zomerdag in 1982, toen deze plaat zijn rondjes draaide op mijn draaitafel.
Al bij de eerste tonen was duidelijk dat dit geen herhaling was van de sound van Seventeen Seconds en Faith. Die waren geproduceerd door Mike Hedges, uiteraard mét frontman Robert Smith. Deze keer zat Phil Thornalley achter de knoppen en denderde zware percussie uit mijn boxen, vergezeld door de diepe bas- en toetsenklanken van Simon Gallup. Daar bovenuit was er de ijle stem van Smith, zijn weltschmerz beklagend.
De muziek en de stijl, ze mochten zijn veranderd maar het was onmiskenbaar The Cure. Een band als deze stond op zichzelf. Enerzijds leek het toch wel op de vorige albums, anderzijds werden er geluidsmuren opgetrokken zonder dat scheurende gitaren nodig waren.
De sfeer was wederom mystiek en diep-melancholisch: “Ambition in the back of a black car” weeklaagde Smith en ik dacht terug aan de begrafenis van mijn opa, toen alweer bijna vijf jaar geleden. De repetitieve drumpatronen van Lol Tolhurst dreunden door tot in mijn ziel.

Van geleende platen koos ik altijd kritisch de beste nummers om op te nemen, want cassettebandjes waren duur en snel vol. Bij Pornography echter werd duidelijk dat die in zijn geheel moest worden gekopieerd. Het bandje bevatte vervolgens als extraatje gratis ruis, typisch voor het medium, wat ik op de koop toe nam.

Ook vandaag kan ik niet echt een favoriet van dit album kiezen. Aangezien ik van MuMe maar twee keer mag kiezen, ga ik voor opener One Hundred Years die mij indertijd op mijn snikhete zolderkamer omverblies plus voor het enigszins verstilde Siamese Twins. Maar vraag het me over een uur en het zijn misschien A Short Term Effect of het hypnotiserende A Strange Day. Of weer andere.

Als ik dit album tegenwoordig hoor, sinds enkele jaren heb ik 'm op cd, weet ik weer hoe het voelt om in je zomervakantie te moeten lezen voor je boekenlijst (Couperus) terwijl The Cure daarbij de soundtrack leverde en ik in de provisiekast van mijn ouders vermouth had ontdekt.
Maar het is meer, véél meer dan nostalgie. Sterke composities, ingebed in een galmende sound van drums, bas en keyboards. Een wereld op zich, die maar één album zou duren.

een elpee waar de kracht en levenslust vanaf spat. ik moest er in 1982 behoorlijk aan wennen (net als ‘to each … van a certain ratio - een jaar eerder). draai het album nog steeds met veel plezier. er staat voor mij geen enkel slecht nummer op, maar ‘one hundred years’ knalt er meteen uit!

En zo is dat.
Met op de tweede plaats het nog veel meer veronachtzaamde “Charlotte sometimes”.

Dat is zeker een feit!

Het zal rond deze tijd van het jaar precies 40 jaar geleden zijn dat ik dit inmiddels legendarische meesterwerk voor het eerste hoorde. De toenmalige vriend van mijn nichtje was een stuk ouder dan ik en werkte in een platenzaak en had dit album voor mij op een cassettebandje gezet. Ik was 17 jaar en ik wist niet wat ik hoorde, die stem, die intensiteit en duisternis, ik vond het prachtig. Toch durfde ik het album niet te vaak te luisteren, er gingen berichten rond in de media, maar ook op school dat sommige jongeren zelfmoord pleegden na het luisteren van The Cure en ik was bang dat mij dit ook zou overkomen. Tja, neem nou de songtekst van het eerste nummer One Hundred Years; “It doesn't matter if we all die, Ambition in the back of a black car “, wat een binnenkomer!

Voor die tijd was dit een van de meest duistere albums die er waren. Nu luister ik er heel anders naar en hoor ik vooral de kwaliteit van de songs en het bijzondere karakter van dit album. Veel bands in het genre hebben dit geluid geprobeerd te evenaren, ik ben er nog niet één tegengekomen die dit is gelukt. Het is een album dat op zichzelf staat, uniek is in zijn soort en dat markeert voor mij nog steeds na al die jaren dit tijdloos meesterwerk.

Op 1 november komt dan het langverwachte nieuwe album van The Cure uit, en wat ik ervan gehoord heb zijn er overlappingen met dit meesterwerk, echter laten we ook niet teveel verwachten. Robert Smith is inmiddels 65 jaar en een levende rocklegende, maar een meesterwerk evenaren is al heel moeilijk, laat staan overtreffen. En ach, dat hoeft ook niet. The Cure heeft zich allang bewezen.

Ik sta hier wat anders in Mjuman, ik heb Pornography eigenlijk altijd als een logisch vervolg op het (ook) zeer fraaie Faith gezien. Faith is het geconfronteerd worden met het overlijden van iemand (de grootmoeder van Robert Smith) en Pornography is de chaos na het verwerken van het gecontronteerd worden met de dood. Wat voor zin heeft het allemaal, waarom zijn we hier etc. Inclusief de vlucht in halucinerende middelen zoals drugs en drank om aan dit gevoel te ontsnappen.

Pornography is inderdaad heftig maar ook zeer fraai als je dat kunt handelen. Faith is meer mellow en wat evenwichtiger dan Pornography. Beide platen zijn eigenlijk eerlijke emotionele platen maar het zal inderdaad niet ieders kopje thee zijn. Ik heb mij er destijds helemaal in ondergedompeld en kan er ook nu nog steeds van genieten. Het drieluik 17 Seconds, Faith en Pornography blijft een blauwprint voor waar The Cure in de basis voor staat. Tenminste dat is hoe ik het zie.

Hallo! Hier Team Pornography!

Zwaai, zwaai...

Ik vond Pornography destijds gelijk al prachtig. Ik hield onmiddellijk van dat heftige, bombastische geluid. Die stevige drums in One Hundred Years of in The Hanging Garden. Ik vond dat geweldig. Daar kon je zo fijn op stampen. En niet omdat er onheilspellende of cynische teksten werden gebezigd. Dat maakte mij niet uit. Het zijn woorden die ik toch amper of nooit lees. Ik blèr teksten hooguit een enkele keer mee. Dit omdat ik gezellig ‘meezingen’ zo leuk vind. Verder neem ik songteksten nooit al te serieus.

A Strange Day is door de jaren heen zelfs mijn favoriete zwijmelnummer van The Cure geworden. Bovendien was Pornography (en dat is het nog steeds) een te gekke plaat voor feesten en partijen. Kortom, de liedjes op dit album waren eerder woest aantrekkelijk en opwindend dan deprimerend en de verdere aankleding van de band - of het imago zoals u wilt - sprak mij enorm aan. Het geheel was in ieder geval leuker en beeldender dan punk of post-punk voorheen was.

Dit album zal daarom altijd mijn favoriete The Cure plaat blijven. Gewoon omdat er voor mij ook geen enkele misser op staat. Want al is het titelnummer een beetje vreemd, soms chaotisch zelfs, het is wel lekker. En dat van die missers, die zijn helaas wel regelmatig te vinden op zowel de eerdere als de latere albums van The Cure.

Net omhoog gebracht naar 5*. Dit is echt zo absurd goed. Hard en snijdend, dit grijpt je vast vanaf de eerste seconden:

"It doesn't matter if we all die
Ambition in the back of a black car"

Dat is nu eens starten. Dit is The Cure op hun hardste, donker en rauw.
Gitaren, electronica

Waiting for the death blow
Waiting for the death blow
Waiting for the death blow


The Cure is één van mijn favoriete bands uit de jaren 80 geworden, niet de favoriete maar ze scoren hoog. Als puber was ik er gek van, de weltschmerz van Disintegration sloot naadloos aan bij een 16 jarige.

Dit album was ik toen niet zo gek van. Het is dan ook echt donker en angstaanjagend van sfeer.
De productie is perfect, met zware drums, dreigende gitaarriffs, vette baslijnen en synths die de duisternis nog wat versterken.

Robert Smith kan nu toch ook wel echt zingen. Hij gaat nooit een schoonheidsprijs winnen maar dit i intens en vol pijn, emotioneel en tegelijk kwetsbaar. Zijn teksten zijn nihilistisch, over leven, liefde, seks, depressie en verslaving. Logisch dat ik er niets van begreep op mijn 16 jaar..

Mijn vinyl eindigt met :

"I must fight this sickness
Find a cure
I must fight this sickness"

Een stem die een oplossing, een weg uit de "miserie" zoekt.