The Cure - Pornography (1982)

Het gekke is dat ik de titelsong en afsluiter steeds beter ben gaan vinden, vroeger sloeg ik die altijd over!

Stiekem is het titelnummer het prijsnummer zelfs, maelstrom van angst, woede en wanhoop. De jagende drums zijn betoverend, evenals de distorted samples, die net zo geworteld zijn in de piepjonge industrial scène destijds als in de (dark)wave.

Jarenlang het titelnummer overgeslagen maar pas na het beluisteren en bekijken van hun geweldige DVD Trilogy ben ik dit nummer en eigenlijk de gehele plaat meer gaan waarderen en op waarde gaan schatten.
Voor mij springt The Figurehead er echt bovenuit.

Vergelijk dit top album met het gedrocht wat ze als laatste op de plaat hebben gezet......dan wint dit album op alle fronten

Neal Peart je hebt de repeatknop weer per ongeluk aanstaan denk ik .

Of hij moet de lp even door de wasstraat halen

Dat moet je juist niet doen, vergelijken... dat maakt het allemaal een stuk mooier

Een gedrocht zou ik het nou ook weer niet noemen hè. Maar er zijn hedendaagse bands die het beter doen. Maar goed, The Cure heeft zich natuurlijk allang bewezen met dit ongeëvenaarde meesterwerk bijvoorbeeld, dat veel navolgers heeft binnen het genre.

Net omhoog gebracht naar 5*. Dit is echt zo absurd goed. Hard en snijdend, dit grijpt je vast vanaf de eerste seconden:

"It doesn't matter if we all die
Ambition in the back of a black car"

Dat is nu eens starten. Dit is The Cure op hun hardste, donker en rauw.
Gitaren, electronica

Waiting for the death blow
Waiting for the death blow
Waiting for the death blow


The Cure is één van mijn favoriete bands uit de jaren 80 geworden, niet de favoriete maar ze scoren hoog. Als puber was ik er gek van, de weltschmerz van Disintegration sloot naadloos aan bij een 16 jarige.

Dit album was ik toen niet zo gek van. Het is dan ook echt donker en angstaanjagend van sfeer.
De productie is perfect, met zware drums, dreigende gitaarriffs, vette baslijnen en synths die de duisternis nog wat versterken.

Robert Smith kan nu toch ook wel echt zingen. Hij gaat nooit een schoonheidsprijs winnen maar dit i intens en vol pijn, emotioneel en tegelijk kwetsbaar. Zijn teksten zijn nihilistisch, over leven, liefde, seks, depressie en verslaving. Logisch dat ik er niets van begreep op mijn 16 jaar..

Mijn vinyl eindigt met :

"I must fight this sickness
Find a cure
I must fight this sickness"

Een stem die een oplossing, een weg uit de "miserie" zoekt.

Klopt helemaal en mooi beschreven! Daarmee is de plaat vanaf de eerste noten t/m de laatste één opwindende draaikolk door de onderwereld, een dodemansrit door een woud vol nihilisme. Vaak getracht te kopiëren, altijd mislukt. Componeren kan nonkel Bob wel.