Chris Rea - The Road to Hell (1989)

Ik vind dit een album van wisselend niveau. Er staan een paar heel mooie nummers op, maar ook een paar bijzonder saaie. Gelukkig heeft de "betere" kant van Chris de overhand op Road to Hell, dus stem ik toch nog een 3,5

Welke?

Het is weer driving home for Christmas tijd. Vraag me altijd af of die zoutloze gasten bij een radio 538 die dit altijd draaien weten dat deze man nog zoveel andere nog veel betere nummers gemaakt heeft.
Want de rest van het jaar hoor je helaas geen Chris Rea op de radio.

Bij 538 valt hij buiten de doelgroep.
Komt daar gewoon niet op de playlist.

Maar is het belangrijk ?

Nee het is niet belangrijk. Maar het is juist dat vermaledijde kerstdeuntje waardoor Chris Rea (mede) in staat is om nu alleen nog maar de muziek te maken en uit te brengen die hij zelf wil, maw niet meer afhankelijk is van verkoopcijfers.
Dus stiekem ben ik wel een beetje blij met Driving home..

Ik vind veel goed van Chris Rea, maar met Driving Home For Christmas heb ik niks.
Kwam er pas laatst achter dat Rea een geweldige gitarist is, vervolgens meer albums van hem gekocht.

OP zijn CD Water Sign staat ook een nummer dat Texas heet. Weet iemand of dit hetzelfde nummer is als op the Road to Hell, of een re-recording of een ander nummer?

Zo had ik het nog niet bekeken. Met deze plaat ging hij voor mij de muziek maken die hij zelf goed vindt. Wat een dijk van een plaat.

1t/5 is zeer goed. Daarna wordt het nooit slecht maar wel wat minder dan het 1e gedeelte.

Klopt, maar het nummer op Watersign is echt een ander nummer. Minder ook. Deze op "Road" heeft wat dromerigs in zich maar tegelijk een lekkere drive die me erg aanspreekt. Wordt met de jaren alsmaar mooier. Watersign heeft als album een totaal andere sfeer maar is ook echt een toppertje van Rea die je in huis moet hebben!

Chris Rea is voor mij een artiest die nooit echte slechte dingen gemaakt heeft. OOk deze cd klinkt lekker. Hij laadt zich meer van zijn Rockkant zien en dat spreekt mij wel aan. Heb de man vele malen live gezien en dat viel zeker niet tegen. Een van de beste live muzikanten.

Dank stekelnootje. Ik heb ze nu beide op cd aangeschaft. Wanneer ze beluisterd zijn laat ik weten wat het oordeel geworden is... Maar op basis van wat ik al heb van de man heb ik er veel vertrouwen in!

Voor mij is dit het beste album van Chris Rea. Het klinkt allemaal wat triester in vergelijking met voorgaande albums. Of eigenlijk weet ik niet of triester wel de goede term is. Onheilspellend wellicht? Het zomerse dat veel van zijn vorige albums kenmerkte is behoorlijk naar de achtergrond verdwenen in ieder geval. De intro van The road to hell (part I) dat overgaat in het fantastische The road to hell (part II) zet gelijk de toon. Rea's slide scheurt en jankt weer als vanouds. Looking for a rainbow, Texas en That's what they always say, het is allemaal even prachtig. Maar echt het aller mooiste bewaard Rea tot het laatst vind ik. Het wonderschone Tell me there's a heaven tovert namelijk keer op keer het kippevel op m'n armen! Die tekst begeleid door slechts subtiel piano werk raakt me telkens weer.

Mooi album inderdaad en wat een stem heeft die gozer toch, nog los van zijn gitaarwerk. Dit is volgens mij wel mijn favoriete Chris Rea album, mooie balans in zijn bluesy pop nummers en een meer dan prima productie. Favorieten zijn Texas, Warm And Tender Love en Daytona. Daytona is wat een kruising tussen ZZ Top en de Dire Straits. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt als combi.

Running On Empty, wij komen samen een heel eind qua Chris Rea, volgens mij.

Dit album werd destijds in de pers geprezen als zijn Magnum Opus, maar ik heb nooit begrepen waarop dat was gebaseerd. Na de (veel te) lange opener RTH 1, volgt het zeer goede RTH 2, dat tevens de grote single van dit album was.

Ook You must be evil, Texas en Daytona zijn wereldnummers. Maar voor de rest is het "gewoon" een degelijke Rea-plaat. Uitsmijter Tell me there's a heaven sla ik altijd over. Iets te zoetsappig naar mijn smaak.

Voor mij is Shamrock Diaries zijn allerbeste, dat niveau heeft Chris nooit meer geëvenaard.
Dit album ligt meer in het verlengde van Auberge, fijne slide gitaar gecombineerd met zijn fenomenale stem.
Vooral The Road To Hell Part 2, Texas & Daytona zijn erg sterke composities.
Enkel afsluiter Tell Me There’s A Heaven kan mij niet zo bekoren.