Joni Mitchell - Blue (1971)

Voor velen de grote favoriet. Het is ook een erg goed album (A case of you is één van mijn favoriete Mitchell-songs). Maar als geheel geef ik veel meer de voorkeur aan Ladies of the Canyon, Hejira of Court and spark.

Alleszins mijn favoriet Ik heb hier ook wel "The hissing of summer lawns" in huis, maar daar heb ik nog niet te veel naar geluisterd (tot mijn grote schaamte, moet ik bekennen).

Ik vind dit alleszins een heel hartverwarmende plaat. Geen muziek die de beren laat dansen, maar muziek die het mysterie van de sterren in de verf zet (beren = mannen/sterren = vrouwen ).

Aan de hand van het voorgaande maar eens een joni mitchell cd beluisterd....ik heb hem nu drie keer gedraaid, en begint behoorlijk te vervelen. Joni Mitchell is waarschijnlijk niet aan mij besteed. Doe me trouwens qua sfeer erg aan Nick Drake denken, maar dat zal wel door het bouwjaar van deze cd komen.

Daar sluit ik mij bij aan.

Ach wat nou 4,5/5, Paalhaas? Dit is gewoon de volle mep waard!

Inderdaad! Deze plaat is hier bijna niet uit de CD/MP3-speler te branden. Simpelweg práchtig. Echt prachtig. Ik zie geen andere optie dan 5*. Ik vermoed binnenkort een top-10 notering.

Ik ga steeds meer terugkomen op mijn eerdere opmerking: dit album gaat steeds meer mijn 5* albums Court and Spark en Ladies of the Canyon benaderen.
Halfje erbij.

Ik zag dit album en Court and Spark laatst voor weinig liggen bij Kroese, prachtige albums zijn het.
Joni's stem is puur en zuiver en haar afwisselende muziek en teksten raken me! Ik droom weg bij haar teksten...

River en A Case Of You zijn twee van mijn favorieten van Joni.

5*

Oei, dit zal tijd nodig hebben om het echt te waarderen denk ik. Haar stem vliegt wel alle kanten op in sommige songs. Iets waar ik niet kapot van ben. Ik heb blijkbaar sowieso wat minder met zangeressen, want in mijn top 10 staat zelfs geen enkele zangeres! (Viel me ineens op)
Ik zet dit eerst voorzichtig op een 3. We zien wel welke kant het op gaat.

Heerlijk toch, friek, als zo'n stem alle kanten op vliegt? Luisterde ik een jaar of zes, zeven terug nog obscure goregrind voor de dagelijkse dosis scherpe randjes, tegenwoordig kan ik het wel stellen met Joni Mitchell (nu ja, da's ook niet helemaal waar, maar oké). Niks geen opsmuk, vaarwel gladde productie. Niet dat Blue nu een schoolvoorbeeld is van een plaat die zich onvast en struikelend doch zelfverzekerd en standvastig door haar speeltijd heen werkt, maar het is wel degelijk een plaat die hier en daar schoonheid uit haar 'gebreken' weet te halen.

Blue is wat mij betreft nog steeds Joni's beste. Waar op eerdere platen de songs nog niet helemaal wisten te overtuigen, en latere platen soms wat té loungy/jazzy (geef het beestje maar een naam; gladjes in ieder geval) wilden worden, is Blue precies de plaat die dapper op het randje balanceert en daardoor des te meer waardering weet te vergaren. Joni legt haar ziel bloot, zonder reserves, fluistert me haar diepste geheimen in m'n oor: 't is een soort intimiteit die je misschien niet van iedereen zou trekken, maar Joni doet het met gepaste eerlijkheid zonder te vervallen in banaliteiten.

Blue staat niet alleen bomvol knappe songs (en dan ook enkel knappe songs; het album piekt de volle 35 minuten), Joni's boeiende stem en haar vaak sobere (qua instrumentatie) maar wel degelijk erg levendige arrangementen maken de plaat 'af'. Dit heeft Blue (en een rits andere platen van mevrouw) ook voor op veel 'vergelijkbare' platen uit dezelfde periode, althans, wat mij betreft. Het is een kwaliteit die ik ook terughoor in bijvoorbeeld Iron & Wine; Sam Beam's prachtige arrangementen tillen de muziek vaak naar een (nog) hoger niveau. Dat men Blue dan ook saai kan vinden vind ik lastig te begrijpen; zelden hoorde ik zulke goeie songs in zulke knappe uitvoeringen.

In de luttele maanden dat ik Blue nu ken heeft het album al een vaste plaats in m'n top 10 weten te veroveren (op de 10de plaats, dat wel) - platen komen en gaan, maar Blue blijft staan waar ze staat. Blue is eerlijk, maar tegelijkertijd erg bescheiden. Tevreden met haar plaats in de marge - Blue heeft geen luisteraar nodig. Integendeel: eens komt de dag dat je Blue ontdekt en denkt, goh, deze plaat had ík hard nodig.

Treffend, en wat mij betreft woord voor woord herkenbaar wat Joni betreft.
Maar sxesven denk je dat Ron & Wine ook blijvend dat niveau van Blue zal weten blijven vast te houden?

Geen idee, hoewel ik natuurlijk hoop van wel. Wat betreft het doorstaan van de tand des tijds schat ik Iron & Wine overigens wel degelijk erg hoog in, aangezien het de enige artiest is die ik al tijdenlang met grote regelmaat draai (al vele malen langer dan Joni, bijvoorbeeld). Of Sam eenzelfde kwaliteit weet te behouden weet ik niet, hoewel elke nieuwe song die ik hoor weer even geniaal is als de vorige - op zich dus erg positief!

Ik ken Mitchell pas sinds een maandje, hengelde eens uit nieuwsgierigheid Blue binnen. Een avondje op repeat, ik kon 'm gewoon niet uitzetten. I've been missing out! Wat een pracht! Heb het niet zo op zangeressen, weet niet hoe het komt, maar ze raken me zelden (Kate Bush, Tori Amos en Carole Kings Tapestry uitgezonderd). Joni heeft het gedaan, met gemak! Heb inmiddels ook Court and spark in de kast liggen, net zo mooi..

****1/2

Mijn eerste review op musicmeter en het wordt niets minder dan Joni Mitchell's "Blue".
Een plaat uit haar folky periode, samen met Ladies Of The Canyon. Echter Blue zal ze voor mij nooit overtreffen.
En idd menig hedendaagse songwritster heeft hier duidelijk naar geluisterd.

Mooiste momenten:

All I Want: Geweldige gitaararrangementen, meeslepende zangpartij, pure klasse

Blue: Het typische less=more, prachtig pianoarrangement en de stiltes tussen de noten maken het des te aangrijpender
"...There is your song from me"

River: Jingle Bells krijgt hier toch wel een ander gevoel mee, ingetogen, sober, piano en zang die perfect op elkaar inspelen

A Case Of You: opnieuw prachtige zang, intiem en ijzingwekkend

The Last Time I Saw Richard: enkele kippenvel momenten wanneer ze zo hoog zingt, geweldig aangrijpend


Zeker een plaat waar je stil van wordt en die altijd in mijn top 10 zal blijven staan.

Ik hou wel van vrouwenstemmen: Tori Amos, Joan As Policewoman, Cat Power, Bjork, ....
Dus dit zou me ook moeten liggen: maar ook na vier luisterbeurten hoor ik het niet. Misschien eerst eens een best of proberen, later, er staat nog zoveel in de wachtrij. 3*

Mooie bespreking, Seamus (naar een Pink Floyd song, toevallig, die pseudo ??).
Kan daar weinig aan toevoegen, dit is gewoon een zalige en uiterst warme plaat over het leven, toutcourt.
Hier past enkel een maximale score, toch ?
***** 5 sterren zijn dat!

Nee, niets met een song te maken.
Is gewoon de typisch klassieke voornaam in Ierland. Waarom ze me daar zo noemden weet ik ook niet

Als Joni Mitchell eens wist hoeveel nachtelijke uurtjes ik met deze plaat heb door gebracht. Zou ze nog geshockeerd kunnen raken.

Maar Carey was altijd een zeer toepaselijk nummer voor die nachtelijke uren. Heerlijk dromen over de reizen die ik ooit nog ga maken, verliefd zijn op het leven.

Tegelijk brengt deze plaat mij in een mecholische stemming neem nu River
Elke kerst, zet ik river op en luister het nummer dan 4, 5 keer achter elkaar. Even een ander gevoel over kerst, even uit de feest stemming stappen. En afdwalen met mijn gedachtes langs die rivier die ze berschrijft.


Bij deze plaat , wil ik reizen, wil ik leven, wil ik verliefd worden, dronken zijn, teglijker tijd gedumpt worden, thuis blijven voor de haard zitten en zachtjes mee nurieën met de muziek.
Al met al een plaat die elk gevoel kan oproepen die je maar wil ervaren.


Deze plaat kan alleen 5 sterren krijgen.

Zo is dat korenbloem, dit is een collectie van songs die puur over het leven en zijn facetten gaat. Er komt heel wat melancholie boven en weemoed, verlangen, liefde, verdriet, noem maar op.

"Blue... songs are like tattoos"

Heerlijke, heldere plaat. En dan haar stem in bijvoorbeeld My Old Man. Spookt soms dagenlang door mijn hoofd. Alles ademt een vefrissende onschuld, al is 'onschuld' niet het eerste dat je te binnen schiet bij het beluisteren van de teksten. Je hart klopt sneller van die combinatie; onschuld en weemoed. Haar latere werk tot Mingus is eveneens van hoge kwaliteit natuurlijk, al kan ik bij het beluisteren daarvan soms een enkele geeuw niet onderdrukken..."Blue" blijft in ieder geval, ook na 36 jaar, elke minuut ontroeren, de aandacht vasthouden. En dat ligt ook aan de eenvoud van de songs. Gewoon: gitaar of piano, stem. Meer is hier niet nodig.

Misschien moest ik dit album nog maar een kans geven, staat nu op 2,5*, kon er destijds (een jaar geleden) vrij weinig mee. En het is folk, zou mij normaal gesproken wel aan moeten spreken..

Aan de ene kan heeft het iets achteloos(bijv. Carey), aan de andere kant is het hemels, en tussenin staat het jongetje die het met grote ogen bewonderd. Joni Mitchell zingt erg mooie liedjes, is toch wel een conclusie die ik mag trekken.

Wordt waarschijnlijk ook een hoge score.

Ik heb 'm gehuurd van de platenbieb, maar heb m'n aspirines al klaar liggen...

Sorry guys, ik kan werkelijk de stem van madam niet verdragen en zonder dat blijft er niet veel over dan wat gitaargetokkel hier en een pianoriedeltje daar. Zelfs een fatsoenlijke, enigzins afwisselende melodielijn is teveel gevraagd. 2**

Ik vind die melodielijn juist zo lekker golven, juist afwisselend lijkt me.

Sjonge, beetje laat ontdekt hier. Ik betrap mezelf erop dat ik deze plaat minstens twee keer per dag wil horen. "Carey" is voorlopig favoriet. De 4* kan zeker nog hoger worden...

Helaas, maar ook deze zangeres weet me niet -althans één album lang- te pakken. Ik heb het vaker bij zingende mensen met een vrouwelijke stem en ik moet dat dus ook bij deze cd constateren. Aardige liedjes, daar ligt het ook niet aan -hoewel weinig verassing- maar een vrouwenstem hou ik blijkbaar geen cd vol ook al duurt de sessie maar een dik half uur.
Af en toe keek ik zelfs geschrokken achterom omdat er opeens een heel andere toonhoogte werd gezongen zonder dat ik er klaar voor was.
Dus ja, eerst maar een 3 en over een tijdje nog maar eens proberen. Mischien even aan mijn vriendin vragen of ze een paar liedjes voor mij wil zingen. Om te wennen.

Zangeressen noemen we die.

Zeker! Mooie plaat. Nu geef ik het 4,5/5,0 maar misschien over een tijdje 5,0/5,0. We zullen zien.