Joni Mitchell - Blue (1971)

Hier begrijp ik minder goed wat maakt dat dit een klassiek album geworden is. Akkoord, River is een erg mooie en prikkelende song, maar de rest komt daar na enkele beluisteringen toch echt niet van in de buurt. Vrij kale nummers vaak met focus op de vocalen van Mitchell, waarvan ik niet elke hoge uithaal even geslaagd vind. Heeft wat weg van een trucje dat de eerste keer bewondering opwekt, maar daarna me minder in positieve zin nog opvalt.

Ik denk dat dit een hoogtepunt is in wat in het Engels zo mooi confessional songwriting heet. Blue is zo'n beetje de aftrap voor de hele singer-songwriterbeweging, die onverhuld over hun eigen leven begonnen te zingen. Natuurlijk werd zoiets al wel gedaan, maar Blue legde daarin wel de lat en Joni Mitchell werd door de hele Laurel Canyon scene op handen gedragen. Tot op de dag van vandaag noemt David Crosby haar de beste van hun allemaal.

Ik denk dat dit voor het eerst was dat een artiest van deze statuur zo open over persoonlijke omstandigheden zong. Woody Guthrie of Bob Dylan deden dat bijvoorbeeld niet, daar zat meer afstand tussen hun en de luisteraar. Dat zit 'm niet alleen in haar onderwerpen (o.a. haar stukgelopen relatie met Graham Nash) en woordkeuze, maar juist ook in de overgave waarmee ze zingt. Ik twijfel al een tijdje of ik niet moet verhogen naar 5*.

Fraai album, maar Hejira uit 1976 bevalt me toch nog net wat beter. Ik lees dat sommige MuMe gebruikers wat moeite hebben met haar stem. Hoewel ik dat begrijp, maakt die stem het juist uniek en extra bijzonder. Maar smaken verschillen nou eenmaal.
Het kost me moeite favorieten te benoemen. Blue is daar in elk geval bij.
Op plaats 4 in de 100 Greatest Albums of 1971 en momenteel op 6 in de Best Ever Albums lijst over dat jaar. Dat is hoger dan Carole King en dat verbaast me eigenlijk wel
Van mij een ruime voldoende: 3,5*

Zonder te zoeken kom ik al veel aandacht voor dit monumentale album tegen vanwege het 50 jarige jubileum. Vandaag dit Nieuwsuur artikel: Waarom Joni Mitchells' "eng kwetsbare" album Blue zó wordt gewaardeerd.

Blue was eerste kennismaking met Joni (ruim 20 jaar geleden denk ik), Court and Spark er achteraan, en ik was overdonderd. Er zijn pakweg zo'n 10 artiesten die ik bijna exclusief maanden lang draaide (de discografie doorspittend) na ontdekking, en Joni staat heel hoog in dat groepje.

Ik heb altijd gemengde gevoelens met dit album. Qua songs is Joni Mitchell alvast sterk met een verzameling mooie nummers. En vooral gevarieerd in opmaak van gitaarkampvuurnummers tot intieme songs achter de piano. En toch klinkt het album als een geheel. Dat komt vooral door de hoge stem van Mitchell als een extra instrument. En daar wringt voor mij het schoentje, want die hoge zweverige stem is niet zo voor mij weggelegd. Maar in zijn geheel is dit best een goed album.

River heeft vandaag voor het eerst een video gekregen: Joni Mitchell - River (Official Music Video) - YouTube

Kon niet beter met Kerst

Ook Joni Mitchell haalt muziek van Spotify | NOS

Het album staat er nu nog op maar wat zou dat jammer zijn als haar muziek eraf gaat

Er staat zoveel niet op. Blue is het sowieso waard te kopen.

Nee, na de afgelopen 45 jaar de aankopen van cassettebandjes, lp’s, cd’s, MP3’s enzo van steeds dezelfde albums ben ik meer dan tevreden met Spotify. Vooral op mijn mobiel is erg fijn bij wandelen, fietsen enzo. Maar dat is een andere discussie.

Gelukkig zijn er meer (en betere) streamingdiensten

een vrij zwaarmoedig en intens album en niet iets wat ik meteen kon omarmen, maar wel groeit met de jaren.

eigenlijk n.a.v. deze geweldig mooie cover river nog eens in dit album gedoken en toen kwam t wel binnen.

Ik ben hier niet zo kapot van, zoals ik van haar eerdere platen was. Ik vind het vrij tam. Maar dat is wat deze plaat ook moet zijn. Niet mijn ding*, dus helaas.

* excuses voor het cliché.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Joni Mitchell - Blue (1971) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Joni Mitchell - Blue (1971)
Joni Mitchell was pas 27 jaar oud toen ze in 1971 haar meesterwerk Blue maakte, wat het sobere maar ook complexe en van gevoel en melancholie overlopende album nog wat knapper en interessanter maakt

Joni Mitchell is vanwege problemen met haar gezondheid inmiddels al vele jaren niet of nauwelijks meer actief in de muziek, maar in de late jaren 60 en vroege jaren 70 leverde ze het ene na het andere geweldige album af. Van deze albums wordt Blue uit 1971 door velen gezien als het onbetwiste meesterwerk gezien en daar valt wat voor te zeggen. Blue is een album waarop eenvoud en complexiteit hand in hand gaan. De instrumentatie is vooral sober, maar de songs van Joni Mitchell kiezen zeker niet voor de makkelijkste weg en dat doet ook haar zang niet. Ik heb best lang moeten wennen aan Blue, maar inmiddels is het ook voor mij een van de onbetwiste klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek.

Mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters ontwikkelde zich aan het eind van de jaren 80, waarna ik begon aan een inhaalslag. Ik wist vervolgens de meeste grote albums uit de jaren 70 wel te vinden, maar met het oeuvre van Joni Mitchell maakte ik een valse start. Mijn eerste kennismaking met de muziek van Joni Mitchell was immers het uit 1988 stammende Chalk Mark In A Rain Storm, waarna Dog Eat Dog uit 1985 volgde.

Dat zijn nu niet bepaald de beste of meest interessante albums van de in Canada geboren muzikante. Ik heb ze voor de zekerheid weer eens beluisterd de afgelopen week en het zijn albums met een jaren 80 geluid dat de tand des tijds niet goed heeft doorstaan. Ik kan me wel voorstellen dat ik destijds niet onder de indruk was van de muziek van Joni Mitchell, maar ook toen ik haar interessante albums wel had gevonden verliep mijn kennismaking met de muziek van Joni Mitchell moeizamer dan die met de andere grote vrouwelijke singer-songwriters uit het verleden.

Het heeft deels te maken met de stem van de Canadese muzikante, maar ook de songs van Joni Mitchell hebben iets dat mij bij eerste beluistering wat in de weg zat. Langzaam maar zeker ben ik het oeuvre van Joni Mitchell, en dan met name de albums die ze in de jaren 60 en 70 maakte, echter op de juiste waarde gaan schatten. Een van de laatste Joni Mitchell album uit deze periode die me wist te veroveren was Blue uit 1971 en laat dit volgens velen nu net haar beste album zijn. Ik hoorde het lange tijd niet, maar inmiddels is Blue ook voor mij een album dat ik koester.

Blue is een singer-songwriter album van een soort die tegenwoordig niet al te vaak meer wordt gemaakt. Het is een album met een uiterst sobere instrumentatie, waardoor vooral de stem van Joni Mitchell opvalt. Het is niet de makkelijkste stem uit de geschiedenis van de popmuziek, maar Joni Mitchell zingt op Blue wel met heel veel gevoel. Dat gevoel kwam ook wel ergens vandaan. Haar relatie met Graham Nash was niet veel eerder op de klippen gelopen, waarna ze zich had gestort in een relatie met James Taylor.

James Taylor is als muzikant te horen op Blue en dit geldt ook voor Stephen Stills, drummer Russ Kunkel en pedal steel gitarist Sneaky Pete Kleinow. Joni Mitchell hield de touwtjes tijdens de opnamen van Blue stevig in handen, want ze tekende niet alleen voor de songs, de zang, een groot deel van het akoestische gitaarwerk, de dulcimer en de piano, maar produceerde het album ook zelf.

Ik kan me niet precies herinneren wat me dwars zat bij mijn eerste beluisteringen van Blue, want inmiddels vind ik alles mooi aan het album. Joni Mitchell beschikt over een zeer karakteristiek stemgeluid, maar ze zingt op Blue echt prachtig. De instrumentatie op het album is subtiel, maar bijzonder trefzeker en dat geldt ook voor de sobere productie van het album.

Joni Mitchell schreef voor Blue een aantal persoonlijke songs en het zijn deze songs die van het album een klassieker hebben gemaakt. Het zijn songs die aan de ene kant sober aanvoelen, maar die aan de andere kant behoorlijk complex zijn, wat absoluut bijdraagt aan het fascinerende karakter van het album. Er zijn momenteel niet veel vrouwelijke singer-songwriters die het aandurven om een album als Blue te maken. Dat begrijp ik ook wel, want het album ademt de sfeer van vervlogen tijden, maar aan de andere kant komen de songs van Joni Mitchell na al die jaren nog altijd keihard binnen. Erwin Zijleman

Zo, dat heeft een tijdje geduurd. Ik heb Blue meer dan tien jaar weggezet als een album dat exact in mijn hoekje zou moeten liggen, maar desalniettemin alsnog nooit wist te klikken. Ik heb het nog meerdere keren geprobeerd, maar de zanglijnen waren me te meanderend en het gitaarwerk wat te ruw. En dat terwijl ik zowel erg groot fan was van Mitchells tijdgenoten (Judee Sill, Linda Perhacs) als menig artiest die later aan heeft gegeven door haar geïnspireerd te zijn. En nu ik het weer eens probeer op een willekeurige woensdagavond snap ik het plotseling! Gek hoe dat gaat. De 2.5* die ik hiervoor over had heb ik voor nu verwijderd, kijken wat er uit gaat komen.

Na het wat meer lichtvoetige karakter van (heerlijke) voorganger Ladies of the Canyon volgde een periode met zelfreflectie. Dat leidde tot het persoonlijke, maar ook iets zwaarmoedig Blue. Niet direct een 'feest' om te luisteren, maar wel erg fraai en heel intens. Albums als deze worden niet meer gemaakt.

Joni Mitchell heeft ontegenzeggelijk het vermogen om geweldige nummers te schrijven en eenieder die "Blue" koestert snap ik tot op zekere hoogte wel. Maar die stem, verschrikkelijk. Stel je John Lennon eens voor die al zijn klassiekers met een kopstem zingt.

Ik neem aan dat dit amateur cabaret is.

Als het over zangstemmen gaat heeft ieder zijn eigen smaak
enkele voorbeelden: Tom Waits goede stem of niet,?
Neil Young , ?
Bob Dylan? Andy Pratt? Donald Fagen ?
Blue is waarlijk een top lp , mij is die 'kopstem' nog niet opgevallen , ik zal ze nog eens beluisteren
p.s. wat de stem betreft is duidelijk Van Morrison nr.1

Zomaar wat tips, onedayfly, hoe verder je richting de huidige tijd gaat hoe lager haar stem gaat worden (maar moet je ook van houden natuurlijk).

Joni Mitchell - Hejira (1976) - MusicMeter.nl
Joni Mitchell - Shadows and Light (1980) - MusicMeter.nl
Joni Mitchell - Both Sides Now (2000) - MusicMeter.nl
Joni Mitchell - Travelogue (2002) - MusicMeter.nl

Vooral de laatste twee albums zingt ze haar eigen klassiekers zonder 'kopstem'.

Op haar allerlaagst:

Joni MItchell 2022 - A Case of You

Ondanks de tere zieltjes, lange tenen, goed bedoeld advies en het verkeerd interpreteren van het begrip "kopstem" daar waar het John Lennon betreft (en dus niet Joni Mitchell) blijf ik bij mijn mening. Heb "Blue" een tweede luisterbeurt gegund. Compositorisch steekt het zowel muzikaal als tekstueel prima in elkaar. De thematiek is helder. Alleen die stem werkt me zwaar op m'n zenuwen.