H - Ice Cream Genius (1997)

Lekkere plaat.
Lekker mellow en een beetje raar.

Hoogtepunt: Nothing to Declare

Komt niet omdat dit qua klank het dichtst bij Marillion in de buurt komt? Het had wat mij betreft bijna zo op Afraid Of Sunlight kunnen staan.

Neemt niet weg dat ik dit nog steeds een fantastisch art-pop album vind gemaakt met een clan van bijzondere muzikanten.

Ik heb nu even het tekstboekje niet bij de hand.
Maar volgens mij vond ik de tekst van dat nummer geweldig.

Nothing To Declare
A hundred thousand hearts a day
Are vacuumed in along these runways
In specks of iron from around the world
Drawn to the magnetism in this place
I've watched them land in the Heathrow haze
Through 'Nothing to Declare' into cars that speed away

I'm watching the aeroplanes comin' in
Waiting for a miracle
Watching the aeroplanes comin' in
Wonderin' if I'll see you again
Wonder if I'll see you again

I understand how you had to leave
You said 'back soon' and I must believe
My feelings haven't changed since that fateful day
You left me grounded and you flew away

Over my house into the clouds
To foreign lands in the sunshine
I watch the seven forty sevens climb
Over my house into the clouds
To foreign lands in the sunshine

I wave bye bye, bye bye,

A hundred thousand hearts a day
Come gliding down but they don't explain
An empty seat on a sold out flight
A year ago on an empty night
I watched you down but you never came
Through 'Nothing to Declare' like a sign hangin' on my name

I'm watching the aeroplanes comin' in
Waiting for a miracle
Watching the aeroplanes
Wonderin' if I'll see you... again

Over my house
My house

Toen deze plaat net uit was ben ik gaan kijken naar het concert van de h band in de Melkweg. Wat ik me vooral van die avond herinner, is dat ik m'n autootje total loss reed omdat ik bij het linksafslaan een stadsbus over het hoofd had gezien die over de trambaan kwam aangereden.

Verder was het wel een OK optreden; je kon duidelijk merken dat Hogarth 't naar zijn zin had. Als solo-artiest krijgt h overigens wel wat nichterige trekjes, met z'n boa, cocktails en speelgoedjes op het podium.

Ik ben blij om te lezen dat ik niet de enige ben die Nothing to Declare een briljant liedje vind. Had inderdaad zo op Afraid of sunlight gekund, zoals hierboven al gesuggereerd werd. Wat mij betreft mag Nothing to Declare alsnog door Marillion worden opgenomen of, nog liever, live worden gespeeld. De uitvoering van h is bij lange na niet verkeerd maar zou nog veel mooier worden als 'ie werd gespeeld door 'echte' muzikanten. Want hoewel Ice Cream Genius een prima album is, klinkt 'ie over het algemeen nogal steriel.

De liveversie door de H band van Nothing to Declare heeft veel meer dynamiek met een waanzinnige solo van Aziz Ibrahim.
Tenminste op de dubbellive cd die ik heb van de H band.

Dat ligt dan eerder aan de productie want qua muzikanten zat het wel goed namelijk (o.a Richard Barbieri en Dave Gregory).

Berichten over pindakazen verwijderd.

Een misschien wat onterecht vergeten soloplaat van Steve Hogarth van Marillion . Onder de naam H uitgebracht ( voor intimie is dat zijn nickname binnen Marillion ) en is alweer van 1997 .
Het is een prettige wat atmosferische plaat geworden die op een plezierige manier voortkabbelt en van elke bombast is ontheven .
Zo komt de zangkwaliteit van H goed tot zijn recht en blijkt des te meer hoe veelzijdig hij is . Zeker in emotionelere stukken komt zijn ''snik'' prima tot zijn recht .
De songs deugen , maar zijn hier en daar wat klinisch geproduceerd . Dat is enigzins jammer , maar doordat de liedjes prima uitgewerkt zijn en uitermate sfeervol zijn , krijgt deze plaat van mij toch een *4 . Hogarth kiest niet voor de minste weerstand en is ondanks een misschien wat hobbyachtig zijsprongetje verrassend genoeg om te blijven boeien .
Tof concert overigens toendertijd in de Melkweg met oa. Aziz Ibrahim , Glem Burke , Richard Barbieri , Dave Gregory en de bassist Chucho Merchan .

Zelf heb ik Steve Hogarth toen gezien in Paradiso, was een geweldig concert, wie er toen allemaal bij waren weet ik niet meer, Barbieri op zeker.
Ik heb de dubbel cd Life Spirit, Live Body, geweldige cd vind ik dat, veel beter dan deze cd moet ik zeggen.

Naar aanleiding van de hernieuwde samenwerking van h en Barbieri (Not the Weapon etc.) deze weer eens afgestoft.

Snap niet dat ik eerder maar 2,5* gaf. Heerlijk sfeervol album, voor mij zeker 3,5* waard.

Toch wel een sterk afwisselend album van Steve! Barbieri en Steve Jansen, allebei ex Japan, verlenen hun medewerking