Genesis - ...And Then There Were Three... (1978)

Ik heb zo het gevoel dat Banks nu alle ruimte had zelf eens lekker te soleren toen hij Hackett eindelijk had weggepest. Hij paste daar duidelijk de pitch van zijn Roland op aan als je het mij vraagt.

Ik denk dat dit inderdaad is waarom ik zo'n zwak voor dit album heb. Die niet goed in woorden uit te leggen (donkere) sfeer.

zeker niet de beste, maar niet slecht!

De productie was als een slappe dweil.
Dan veel liever de recente remaster!! (ik neem aan dat je daar op doelt).



Dat vind ik een wat rigoreuze stelling. Die stijlbreuk zit voor mij bij Abacab.
Bovendien gingen Banks en Rutherford net zo hard als Phil mee in de nieuwe benadering. Of je zou Mike's hobby-projectje Mike & The Mechanics als uitlaatklep willen zien, maar dan houd je er een andere mening op na dan ik.

Ik zou ook de kwaliteiten van ...And then there were three zeker niet gelijk willen stellen aan Abacab.

Maar, en dat bedoelde ik er mee, ATTWT is wel de eerste cd waarbij Phil Collins zich op andere wijze als performer begint te ontwikkelen. En ik vind ATTWT dan nog een prima plaat maar die ontwikkeling zat er wel al in.

We weten, dat het zich uiteindelijk zal omzetten in de magere jaren '80. Niet in commerciële zin voor Genesis, wel muzikaal.

Daarin zal ik de laatste zijn om Phil Collins dit in zijn eentje te verwijten. Hij begon inderdaad met 'brallen', veelvuldig te componeren en trok alle aandacht naar zich toe.

Maar ik zie dat als de kar gaan trekken, waarbij Rutherford en Banks blijkbaar geen weerwoord meer hebben, met ingang van Abacab. Niet qua composities of inbreng, qua niets eigenlijk. Gedegradeerd tot begeleidende muzikanten bij de Ome Phil show. En dan wordt de vraag: is die Collins nu zo sterk of is de rest zo slap (geworden)?

Phil Collins had veel mee, een eigen (t/m But seriously geen onaardige) succesvolle solo-carriére, hitparade noteringen en hij trok volle zalen. Dat is allemaal niet te ontkennen.

Maar muzikaal heeft Genesis (in de verste verte) nooit meer het niveau van ..And then there were three gehaald.

Overigens heeft Phil Collins in het verleden ook prima de vocalen gedaan op solo cd's van Steve Hackett en Anthony Philips. Daar zul je mij niet over horen. In de lijn van A trick of the tail. Maar ook hier beperkt zich dat tot de jaren 70.

De begeleidende dvd bij Abacab geeft duidelijk aan dat het een gezamenlijk proces was. Mike en Tony waren onder de indruk van het succes van Face Value en verwelkomden de intrede van blazers en 'gated drums' met alle liefde. Ze verwoorden het zelfs als een favoriet van ze. Ik herinner me zelfs dat dat Mike's favoriete Genesis-album was. En over de daaropvolgende platen zijn ze ook alledrie positief, dus ik snap niet waarom Phil altijd als zondebok wordt aangewezen. Het lijkt me vooral sterk dat Tony Banks zich überhaupt op muzikaal vlak laat overhalen...

Misschien op momenten dat zijn pijp leeg was en er niets anders restte dan aan te klampen bij Phil Collins.

...And then there were three is wellicht daarom zo mooi (geworden) omdat hier er duidelijk nog hoofdrollen zijn weggelegd voor zowel Tony Banks als Michael Rutherford. Ze zijn op ATTWT elkaars gelijken en eensgezind in het maken van mooie symfomuziek.

Dat geldt ook nog voor grote gedeelten van opvolger Duke.

Voor het overige val ik je bij inzake het aanwijzen van Collins als zondebok: de magere muzikale aspiraties van Genesis vanaf Abacab komt vooral door het wegvallen van de creatieve inbreng van Banks/Rutherford.

Trouwens, ik heb van hen ook nog nooit een solo-cd gehoord die kan tippen aan de eerste werkjes van Collins. En dat blijkt ook wel, als ze zo onder de indruk waren van Face value!

Moet zeggen dat ik muzikaal gezien de solo cd's van resp. Banks' ''A Curious Feeling'' en Rutherfords ''Small Creeps Day'' verre prefereer boven ''Face Value''..... Collins' adoratie voor de immens populaire Motown en Philly sound en diens entertainerkwaliteiten is beslist de hoofdreden dat die commercieel zo aan kon slaan, de link voor het grijpen lag en de heren eindelijk suc6 roken met als droevig resultaat nu eens voor het geld te gaan spelen i.p.v. de edele kunst. Tja, en dan is het in mijn beleving vaak een geval van: wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Nog een paar gelijksoortige albums en je bent binnen.

Overigens denk ik dat met name het vertrek van Steve Hackett de muziek een stuk simpeler en toegankelijker heeft gemaakt... Aan de compositorische kwaliteiten van Banks en Rutherford heeft het ook niet gelegen hetgeen ze later met Calling All Stations nog eens hebben bewezen. Helaas was er geen markt meer voor. De echte symfoarchitecten in Genesis waren voor mij Hackett, Banks en Rutherford. Collins' roots kwamen duidelijk uit een andere hoek.

ATTWT is een typisch ''zweverig'' 70's symfoprodukt dat niet geheel toevallig na Hackett's vertrek meer songmatig en minder pretentieus is dan de voorgaande albums. In het verlengde hiervan liggen de eerste soloplaten van de afzonderlijke leden m.u.v. Hackett die ''The Best Album Genesis Never Made'' opnam en Ome Phil die de ''houthakkerssoul'' had uitgevonden.

Doet me heel weinig deze plaat. Uitstekende verzamelaar van niemandalletjes wat mij betreft. Abacab doet meer met mij (mij vervullen van afgrijzen), deze doet niets met mij. En ik weet niet wat beter is... Wat mij betreft hebben zij zich met Duke goed herpakt.

Alleen al voor het nummer 'Follow Me Follow You' geef ik dit album een 5.
Wat een fantastisch nummer is dat toch,wel het beste nummer uit de jaren 70 vindt ikzelf,zo'n subliem nummer heb ik The Beatles nog niet
horen maken,ja sorry ik zal hier mischien veel beatle fans mee op de tenen staan.Maar ik vind het gewoon echt super,het nummer heeft een bepaald soort emotie de klanken de instrumenten,muziek is nooit natuurlijk 100% perfect,maar dit zit er toch behoorlijk tegenaan hoor.
HET ALBUM STAAT NU OOK IN MIJN TOP10.

Valt wel mee denk ik, The Beatles hebben dan ook erg weinig nummers in de jaren 70 uitgebracht

En dan te bedenken dat Follow you follow me eigenlijk nog één van de mindere nummers van de cd is....

Vindt ik niet eigenlijk.

Nee dan heb ik het over het hele oeuvre van the beatles

Snowbound, Burning rope, The lady lies......echt niet? Nou ja, smaken verschillen natuurlijk. Misschien heb ik Follow you follow me wel te vaak gehoord.

Je brengt me in ieder geval wel weer op een goed idee, vanavond And then there were three maar weer eens uit de kast halen.

Ja de laatste keer dat ik 'Follow you follow me' hoorden toen was ik zeven,en toen vond ik het al iets hebben dat nummer,vorig jaar hoorden ik het weer,en toen had ik dat zelfde gevoel als toen ik zeven was,namelijk "wow wat is dit een grandioos nummer" de rest van deze cd vind ik trouwens ook goed,anders zet ik het niet in mijn top10 natuurlijk.

In 1978 was "And Then There Were Three... (1978)" het album dat mij kennis liet maken met de muziek van Genesis. Ik herinner mij dat de lp destijds vrij "blikkerig" klonk, de 2007 remaster is daar en tegen helemaal geweldig. "And Then There Were Three... (1978)" is het Genesis album dat ik zonder enige twijfel het meest koester. Vooral omdat ik dankzij dit album uit 1978 de daarvoor uitgebrachte Genesis albums ben gaan beluisteren en waarderen.

"And Then There Were Three... (1978): gewoon een heel goed album zonder één slecht nummer. Knap om na het vertrek van Steve Hacket met zo'n album op de proppen te komen. 4.5*****

De albums mét Steve Hackett waren nog net even beter (A trick of the tail, Wind & wuthering) maar ik vind het prachtige en waardige opvolgers van het Peter Gabriel tijdperk.

Na Duke wordt het toch wel wat minder, zoals bekend.

Geweldig dat ze het geluid van die album zo grandioos hebben weten op te knappen.

Het is natuurlijk een heel kwalijke zaak als vrouwen liegen..... In wat voor boosaardige val een goedwillende, zich van geen kwaad bewuste man daardoor trappen wordt door Genesis in "The Lady Lies" op een werkelijk schitterende wijze vertolkt.

Altijd geroepen dat "Invisible Touch" het beste album is van Genesis.... Misschien moet ik mijn mening zo langzamerhand toch maar herzien en "And Then There Were Three... (1978)" tot het meest favoriete HB Genesis album uitroepen. Vooralsnog doe ik er maar een halve ster bij.

Ach ja, het heeft je ook jaren gekost om tot inkeer te komen bij Marillion

Ik denk dat er maar heeeeel weinig Genesis liefhebbers rondlopen die Invisible Touch hun beste album vinden. Of beter gezegd: de enige die dat roepen zijn Phil Collins fans ben ik bang.

Was nooit mijn favoriete album, maar de remixes uit 2007 hebben dit zeker goed gedaan (goodbye wollen deken). Many Too Many (magere gitaarsolo, zeg) vind ik denk ik het minste nummer, maar Down And Out, Burning Rope, Deep In The Motherlode en The Lady Lies zijn erg fijn, zeker als je (van die laatste 3) liveversies hebt gehoord, dat helpt bij nog weleens om de studioversies te herontdekken.

Eigenaardig. Many Too Many vind ik nou juist een beautie en niet in het minst door de gitaarsolo. Dergelijke soli zijn typisch Rutherford zoals die ook terug te vinden zijn op zijn Smallcreep's Day soloalbum. Eigenlijk staat hier geen enkel zwak nummer op als je het met elkaar vergelijkt.

Het begin van The Lady Lies had van André Hazes kunnen zijn.

Dan ben ik zeer benieuwd welk nummer je bedoelt...

dat gejengel in het begin lijkt wel wat op het begin van Een beetje verliefd. Daar moest ik aan denken toen ik gisteren deze collectie niemandalletjes doorworstelde.

Ieder zijn mening, maar in principe is dit natuurlijk gewoon gelul. Ik weet niet precies waar je And then there were three mee vergelijkt maar het is onmogelijk om dit album geen redelijk sterk vervolg te vinden op de voorgaande twee albums van Genesis, als je daar tenminste van houdt.

Ik ga zelf ook niet posten bij metal groepen en daar expres zitten zeiken en lage beoordelingen geven omdat ik toevallig niet van metal hou. Dus je hebt je cijfer gegeven, je hebt leuk kunnen schrijven dat je Genesis op Andre Hazes vind lijken maar ik zou mij daarnaast maar weer vooral met metal bezig houden, daar heb je waarschijnlijk meer verstand van (tenminste, dat hoop ik maar).

Ach, ik vind zoiets wel vermakelijk tussendoor, het breekt de sfeer een beetje... Ik zie trouwens dat ik ATTWT toch iets te laag heb staan, bij deze rechtgezet.

Het doet mij toch teveel aan populisme en lachers op de hand krijgen denken.

Misschien moet je er niet op reageren maar ik heb een hekel aan mensen die opzettelijk gaan zitten anti-stemmen en met dit soort opmerkingen komen.

Er zijn hele groepen artiesten waar ik mij niet mee bemoei, ik vind Madonna niets maar ik ga bij haar albums niet 1* uitdelen en schrijven dat ze klinkt als Berlusconi die met z'n stropdas tussen de roltrap is terechtgekomen.

Begrijp me goed. Ik vind Genesis een prima band, zowel met Gabriel als met Collins als zanger. Net als ieder andere band hebben zij goede en minder goede platen gemaakt. Ik vind deze dus een stuk minder dan de voorgangers, maar ook minder dan Duke. En als ik dan toevallig het intro van een nummer van deze plaat doet denken aan een intro van een artiest uit een heel ander genre is dat maar zo. Van een anti stem van mijn kant is geen sprake, zie ook mijn stemmen bij andere Genesis platen.