Pulp - Different Class (1995)

Lente 2004: Twee en een half jaar geleden beperkte mijn muzieksmaak zich tijdelijk vooral tot het Radio Veronicarepetoire. Ik was er vast van overtuigd dat in deze eeuw - op Muse na, dat dan weer wel - geen goede muziek gemaakt werd. In het kader van 'vergeten platen uit de jaren '90' kwam toen Disco 2000 van Pulp langs. Ik kende het nummer nog vaak uit het reclamespotje van een MTV-cd, en het klonk mij zo ineens erg leuk in de oren. Ik besloot de cd te kopen en was er vast van overtuigd dat er verder helemaal niemand op deze aardkloot rondliep die nog naar Pulp luisterde.

Lente 2006: een user met de nickname Lukas meldt zich aan op MusicMeter en brengt stemmen uit op het handjevol platen dat hij al kent. Tussen die stemmen ook een - onopvallende - 3.5* voor Different Class van Pulp. Overtuigd als ik toen nog was dat singletjes toch altijd wel de beste nummers van een cd zijn, galmen Disco 2000 en Common People soms wel door het huis, maar meer ook eigenlijk niet. Ik kijk de stemmen echter eens door en zie dat Pulp een vrij hoog gemiddelde heeft en toch ook de toptien haalt van een vrij actieve user die bovendien al meer dan 1000 stemmen heeft uitgebracht. Zou het dan toch niet...

Ik begin Different Class meer te draaien, en ontdek langzaam dat er meer in de muzikale wereld is dan hitjes uit de voorbije decennia. Ik blijk een miskende parel in bezit te hebben. Een tijd lang voerde hij zelfs mijn top tien aan, en hoewel gezakt naar vier is ie daar voorlopig nog niet weg te denken. Ik kan de plaat inmiddels dromen.

Heerlijk cynisch, om het zo maar eens te zeggen. Ik houd daar wel van. Different Class is doorspekt met ironie, maar o zo serieus. Mis-Shapes, hoewel zeker geen briljant nummer, zet meteen de toon voor de rest van de plaat. De toonzetting is fantastisch, maar het nummer is mij iets te drammerig. De zoveel briljantere nummers volgen echter snel. Pencil Skirt is heel wat subtieler, Common People is natuurlijk overbekend, maar daarom niet minder. Hoogtepunt volgt meteen daarop: I Spy. Wat een heerlijke spanning zit er in dat nummer. Tekstueel ook zeer de moeite waard. En dan ontploft ie, en Jarvis laat er gewoon nog even doodleuk een zanglijntje van 'la la la la la' op volgen. Werkelijk een bril-jan-te opbouw.

Hoogtepunt geweest, maar inzakken? Nee hoor. Live Bed Show is ook een van mijn Pulp-favorieten, ik schep er veel genoeg uit om af en toe spontaan onder de douche in te vallen met de woorden She doen't want to go to work. But she doesn't want to stay in bed. Something Changed en Sorted out for E's & Wizz vervelen ook nooit. Daarna wordt het voor mij toch een piep-klein beetje minder, maar ik heb nooit, dan ook nooit de neiging om ook maar in de buurt van de skipknop te komen bij deze Pulp.

Er zit gewoon zo veel gevoel in deze plaat, en dat is verpakt in zulke mooie composities en met gepaste zelfspot en het juiste snufje aanstellerigheid gebracht, dat deze vermoedelijk altijd wel op 5* blijft staan.

Juistem harribo, dit is typisch zo'n top 250-album. Draag je steentje bij; gooi Keane eruit en zet deze op één . Maargoed, dit album dat staat voor een heel tijdperk, het tijdperk van de Common People. Halverwege de jaren '90 was de koude oorlog afgelopen en de heersende opinie was dat we aan het einde van de geschiedenis zaten, de democratie had gezegevied. Het hippietijperk was voorbij, iedereen leefde in deze superieure bestuursvorm en niemand hoefde meer te vechten voor zijn idealen. Het Groot-Brittannië van die tijd was er één van gelijkgestemden, ofwel: van grijze muizen.

Het über-Britse Pulp, met altijd dat vastgeklonken laagje kitsch op hun composities, wist de feeling van deze tijd in dit album subliem te omvatten. Op het eerste gehoor is dit album één groot feest, maar ergens onder de heerlijke melodieën en de breed uitgewaaierde synthesizers ligt een serieus statement. De maffe dansjes die de slungelige Jarvis Cocker in zijn live-uitvoeringen deed waren dan ook niet bedoeld als gimmick of als act, maar waren een wanhoopsschreeuw, een verwoede poging om te ontsnappen aan de massa.

Tot zover mijn poging de Common People te begrijpen.

Absolute topplaat. Pulp maakte absoluut de beste britpop wat mij betreft, met 'I spy' als hoogtepunt van deze plaat.
Verder houd ik het bij een bloemlezing, geen nut om opnieuw te schrijven wat al door anderen goed is verwoord:

Ah, nog maar pas geleden, een jaar of 3, 4, begon ik 'goede muziek' te ontdekken - tussen aanhalingstekens natuurlijk; omdat het mijn eigen mening is, maar goed - wat begon op een redelijk vreemde plek, een muziekwinkel (ik denk dat het de Virgin Megastore was?) in hartje Parijs. Door de speakers klonk een liedje van Oasis, 'I'm Outta Time.'.

Bij aankomst thuis startte ik mijn computertje op, en na een minuut of wat laden luisterde ik het liedje op YouTube. 'Leuk,' hoorde ik mezelf zeggen, knikkend, terwijl ik meedrumde door zachtjes met mijn vingers op het toetsenbord te rammen. 'Misschien hebben ze andere leuke liedjes'. Een tenenkrommend woord trouwens, 'liedjes', maar goed. Het begon met liedjes van Oasis, liep door naar een obsessie over Blur - specifieker, bijna alles wat Damon Albarn bezong, met name - en uiteindelijk kwam ik uit bij de band Pulp.

Pulp? Nog nooit van gehoord. M'n ouders kende ze ook niet. 'Ja,' zo bromde mijn oom, nadat hij mijn MP3-bestanden had doorgekeken, 'die vind je dan ook wel leuk.' En nu staat hij op de nummer 1 in mijn persoonlijke top 10. Mijn favoriete album. Absoluut. Op Different Class zingt, krijst, brult, maar vooral, vertelt muzikaal genie Jarvis Cocker, samen met zijn kornuiten met behulp van briljante teksten het verhaal van de gewone man. De gewone tiener, de gewone adolescent, de gewone volwassene met een midlifecrisis. De problemen die ons - mag ik ons zeggen? - bezighouden, onze angsten, onze verlangens, en onze gevoelens.

Want wat is liefde nou eigenlijk? Hoe ga ik hier mee om? Ben ik de enige die schijtziek is van die rijke, arrogante mensen die alles in de schoot krijgen geworpen, maar wel denken dat ze zoals 'ons' zijn? Dat lege gevoel op die obscure feestjes, waar iedereen, inclusief jezelf, een verdovend middel in hun lichaam heeft, waar al je vrienden verdwenen zijn, en waar je je afvraagt of je ooit over dat eenzame, lege gevoel heen komt?

Geen enkel slecht nummer op dit album, wat mij betreft. Van de revolutie in ''Misshapes'' naar de drugsfeestjes in "Sorted for E's & Wizz" naar hangover 'Bar Italia'.. een perfecte beschrijving van 't dagelijks leven van de gewone man. Uitmuntend. 5/5.

Blijft een knijter.
De plaat is een beetje het onopvallende meisje in de kroeg; je ziet haar wel en ze ziet er lief uit maar haar vriendin is geiler. Dus ga je voor de vriendin. Je hebt succes en het duurt toch wel een paar maanden. Maar weldra zit je je verdriet te verdrinken aan de bar en nog net voor je bezopen bent, zie je haar weer, de onopvallende vriendin. Voordat de alcohol je werkelijk bedwelmt, zie je nog net dat ze je een schitterende lach meegeeft in je dronkenschap.
Dan, als je haar de derde keer ziet, weet je het meteen: je bent tot over je oren verliefd.

Eerder deze maand werd de Oasis-klassieker (What’s The Story) Morning Glory twintig jaar oud, terwijl Blur’s Parklife al in april 2014 twintig kaarsjes mocht uitblazen. Deze week is ook Different Class van Pulp verjaard, als laatste van de drie grote britpopklassiekers. Het album heeft zich iets minder sterk in het collectieve geheugen weten te nestelen omwille van het ontbreken van een Wonderwall- of Girls And Boys-achtige wereldhit, maar is je aandacht net zo goed waard. Dit is een album dat niet alleen de hele britpopstroming samenbalde, maar ook onvatbaar voor de tand des tijds verder nagalmt, zelfs twee decennia later.

Even alles in de tijdsgeest plaatsen: britpop was een stroming binnen alternative rock die midden jaren ’90 vooral in Groot-Brittannië razend populair was, met onder andere Blur, Oasis en Supergrass als bekende namen. De muziek was positief, speels en ultra-Brits, als reactie op de grunge-stroming van een paar jaar eerder. Het was voor het eerst dat de Britse alternatieve muziekscene zoveel aandacht kreeg van het grote publiek, en de outsider cool die in de jaren ’80 met bands als The Smiths rond alternative rock was ontstaan, werd geadopteerd door de hele natie. Grenzen vervaagden, werelden kwamen samen. Alternatief werd mainstream.

Te midden van al die nieuwe glamour bleef Pulp echter de ultieme outsiderband, met hun goedkope instrumenten en lelijke hemden. Waar de broertjes Gallagher aan de Azurenkust op dure jachten gingen feesten met Johnny Depp en Kate Moss, daar deed Pulp-frontman Jarvis Cocker je via zijn teksten nog het liefste geloven dat hij de hele zomer lang voornamelijk aan de toog had doorgebracht, televisiekijkend met de barman en voortdurend blauwtjes oplopend bij iedere langsdartelende ijskoningin.

Pulp was verfrissend anders in die tijd. Het was muziek voor mensen die zich niet altijd amuseren op feestjes, voor mensen die meer door het leven strompelen dan wandelen. Muziek voor zij met slechts een vork in een wereld van soep. De band werd al eind jaren ’70 opgericht, maar pas in het britpoptijdperk leken Jarvis en zijn bandleden eindelijk op de juiste plaats op het juiste moment te zijn. Ze waren altijd cynisch en onglamoureus gebleven, maar hun genre was in de mode. Opeens had Pulp een publiek.

In 1994 bracht de band al het uitstekende His ‘N’ Hers uit, maar pas op Different Class van een jaar later wordt de succesformule geperfectioneerd. En hoe. Geen mens heeft ooit het archetype van de eeuwige underdog beter vormgegeven dan Jarvis Cocker op Different Class. Hij wisselt af tussen cynisch, arrogant, en voorzichtig romantisch, en brengt het altijd met evenveel flair en zwarte humor. De mix is nagenoeg perfect. Tien nummers lang draait alles om onvervulde verlangens, seksuele frustraties en pijnlijke sociale situaties. Disco 2000 bijvoorbeeld, is verliefd zijn op het buurmeisje dat je al op je derde heeft gefriendzoned (‘when I came ‘round to call, you didn’t notice me at all’). Pencil Skirt is gefrustreerd raken omdat je minnares haar man maar niet wil verlaten. Underwear is de plotse vlaag van woede die je kan voelen als je denkt aan alle mannen die er wél probleemloos in slagen vrouwen uit te kleden. Sorted For E’s And Wizz is een hilarische parodie op je hedonistische medemens, en ga zo maar door. Alleen tijdens Something Changed en iets mindere mate Bar Italia is er eventjes tijd om verliefd handjes vast te houden met een of andere leuke meid. En zelfs dan geraak je maar moeilijk uit je eigen hoofd weg. Eens een twijfelaar, altijd een twijfelaar.

Niet dat je voor deze plaat een liefde voor het meevolgen van songteksten moet hebben, al helpt het eerlijk gezegd wel. Toch mag ook de kracht van de muzikale omlijsting niet onderschat worden. Heerlijk cheesy synthesizerrifjes, uit volle borst meezingbare refreinen, enthousiast doorrazende ritmesecties, je kan dit album ook gewoon luisteren zonder woede om de boze buitenwereld. Nummers als Common People, Disco 2000 en Mis-Shapes barsten uit hun voegen van hitpotentie (en dat zijn ze ook alle drie geworden, in Engeland althans), terwijl I Spy en F.E.E.L.I.N.G. C.A.L.L.E.D. L.O.V.E. vooral door de ontzettend spannende instrumentatie memorabele albumhoogtepunten zijn.

Heel Different Class is doordrenkt van een ‘het leven is lastig, maar we geven niet op’-sfeertje, zowel tekstueel als muzikaal, wat eigenlijk een ongelooflijk verfrissende en unieke kapstok is om een albumthema aan op te hangen. In deze voor jonge mensen moeilijke tijden misschien meer dan ooit. Zie daar de reden waarom dit album in mijn ogen nog geen spatje verouderd is na twintig jaar.

Different Class is het type album waar ik zonder veel moeite een klein essay over zou kunnen schrijven, dus wie tot hier geraakt is, proficiat, jullie hebben bij deze recht op een gratis koekje!

(Dit bericht komt van mijn nieuwe muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!

Tekstueel één van mijn favoriete albums. Introspectief, cynisch, messcherp en een behoorlijke dosis (zwartgallige) humor. Jarvis Jocker zingt gepassioneerd over o.a. seksuele escapades, klassenstrijd, dronkenschap en clubcultuur. Sluit natuurlijk perfect aan bij het tijdsbeeld van Engeland destijds. Een strijdkreet van de “common people”. Zoals zo mooi bezongen in “Mis Shapes”. De muzikale omlijsting is tevens prachtig. Britpop pur sang. Energiek, beetje art en glam en verder vooral niet te versmaden. Een soundtrack voor een mooie zomerdag, maar net zo goed voor een herfstige regendag.

De singles zijn iconisch en al heel mooi, maar het zijn niet mijn favorieten. Die eer gaat uit naar “I Spy”, “Live Bed Show” en “F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.L.O.V.E.”, waarbij vooral de eerste en laatste track zorgen voor spanning en een ietwat afwijkend geluid. Qua houdbaarheid is deze plaat nog lang niet over haar datum heen. Sterker, gewoon urgent, ook in deze tijd. Prachtig!

Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

Waarom moet die zanger steeds zo kreunend zingen? Dat ging mij al snel wat tegenstaan bij het beluisteren van dit album. Verder doet het mij heel Brits aan en misschien wel eerder 80’s dan de 90’s. Wat me dan wel weer aan staat in dit album is de in mijn oren verhalende manier van het brengen van de nummers. Heel overtuigend vind ik het allemaal niet, maar heel vervelend ook niet per se. Op die zangwijze na misschien dan. Common People, Disco 2000 en Something Changed bevielen mij dan nog het best.

Nog net een graadje beter dan z'n voorganger, zodat ik automatisch het idee krijg dat het vanaf nu echt niet beter kan worden dan dit. Het geluid is nog net wat "glimmender", de melodieën hebben nog betere buigingen en climaxen, en de teksten, wel... ik loop op MusicMeter nog wel eens tegen mensen aan die nooit teksten lezen en er ook geen boodschap aan hebben, en ik denk ook wel dat je heel veel popmuziek heel goed kunt waarderen wanneer je niet naar de teksten ervan luistert, maar bij sommige tekstschrijvers denk ik toch wel dat je een belangrijke component van het geheel mist wanneer je je niet in hun teksten verdiept, en Jarvis Cocker is daar in ieder geval één van. Om maar een paar "top-2000-voorbeelden" te geven, ik kan me niet voorstellen dat The river en Hotel California en Vincent dezelfde impact hebben op de luisteraar die niet weet waar het nummer over gaat.
        Maar goed, om bij Pulp te blijven, voor mij persoonlijk is Cocker één van de beste tekstschrijvers die ik ken, of beter gezegd er zijn maar weinig tekstschrijvers die me zó weten te raken als hij, en dan niet eens vanwege de onderwerpen waar hij over schrijft maar vooral vanwege de invalshoeken, zoals bijvoorbeeld hoe hij de triestheid van een uitgebluste relatie voelbaar maakt aan de hand van een bed in Live bed show, maar ook hoe hij de zo herkenbare situatie van een onbeantwoorde liefde in Disco 2000 nog extra schrijnend maakt door het laatste zinnetje dat duidelijk maakt hoe ver de verliefde jongen zou willen gaan. Absoluut meesterlijk – ik ken er maar weinig die met zo'n oog voor detail zulke sfeerschetsen kunnen neerzetten.
        Bij de twee genoemde nummers heb ik twee van mijn vinkjes staan, en voor mijn derde vinkje wijk ik af van mijn principe dat ik bonustracks nooit als favoriet aanmerk, want om de prachtige melodie en de wanhoop van de verteller in Ansaphone kan ik echt niet heen, wát een ontroerend nummer is dat. Sowieso is de bonus-disc bij mijn CD (de "German edition") van uitzonderlijke klasse, met naast een overbodige "extended version" van Live bed show (die er uit bestaat dat het nummer een ingelaste 40 seconden lange instrumentale passage bevat) acht nummers die stuk voor stuk niet zouden hebben misstaan op een officieel album. Echt krankzinnig goed – als ik het album niet al 5* had gegeven zou de bonus-disc alleen de aanschaf al rechtvaardigen.