Pulp - Different Class (1995)

Absoluut een hoogtepunt van de Britpop. Pulp excelleert in spitsvondige beschouwingen van de Britse maatschappij. De teksten van Jarvis Cocker zijn zoals altijd van hoog niveau en de liedjes zijn zonder uitzondering allemaal van hoge kwaliteit. 5*

Ironie & toptunes - Pulp had ze alletwee.

Deze plaat klinkt een tikje goedkoop naar mijn gevoel, maar da's nét de kracht van deze cd.

Fuck "meerwaardezoekers", hier met die poptunes!

Die opener Mis-shapes is dus een opener van jewelste waarin ik de regel ... I wish I was the same as you . (not! )

Lijkt wel een vorm van een popantwoord op "I'm not like everybody else" van The Kinks.

Waarvan de ondertoon lijkt te bestaan uit: "Laat me a.u.b. geen grijze muis zijn" - Van alle tijden!

[zwaar off-topic on] Trouwens, is het iemand opgevallen dat er zo verschrikkelijk veel lichtgrijze wagens rondtoeren? Wanneer je foto's bekijkt uit de jaren zeventig - zie je af en toe een gele auto, een oranje auto, ... maar nu: lichtgrijs all over the fuckin' place [/zwaar off-topic off]

Dan is hier ook nog ene Common People te bespeuren.

Je kan zoveel lawaai maken als je wil in een popsong/Je kan brullen "deaaaaath!" ... maar dan bereik je nog geen honderdste van de trefzekerheid van Common People (naar mijn gevoel).

Het is verdomme een uiterst ijzingwekkend nummer, lijkt ook alweer een dialoog aan te gaan met Is That All There Is? van Peggy Lee.

Dat hooghartig snuifen van Jarvis in "Common People" tussen een woud van drukke synth-klanken

En dan hebben we 't nog niet gehad over dat andere bittere grijnslachend popliedje: Disco 2000 - Discotheken!

In 't donker zachtjes tegen mekaar aan schurken. De belofte daarvan wanneer je een tiener bent! Eindelijk weet je waar je heenmoet met die vingerhoed sperma.

Jaja - de tragedie daarvan! "Want wanneer hun handen naar ontucht verlangen/zijn ze reddeloos verloren voor 't vaderland!" (dixit Luc De Vos)

Het mooie aan Different Class is dat zelfs de winners hier losers zijn. Die zelfzekere winners hebben blijkbaar hier niet begrepen dat het volstaat De Beste Ik te zijn

Spijtig dat Pulp ons verlaten heeft. Het leuke aan Pulp was dat je het zelfs kon horen op een huwelijksfeest, je Nonkel Robert kon er zelfs op dansen!

Daar waar "feestmuziek" de smaak van water heeft. "feestmuziek" wil niemand storen, alleen entertainen. Maar wie niemand wil storen, stoort dan mij weer (ja - ik ben een moeilijke jongen ).

Pulp liet iedereen dansen op door- en door- ironische muziek. Daarom en voor nog talloze andere redenen was Pulp een fantastische groep!

Wat een geweldige hoes ook

Ja - zekers

Huwelijksfoto's - steeds een feest. De gelukkige (soms zijn ze echt gelukkig hoor ) gehuwden stralen meestal prachtig, maar bij die familieleden staat er altijd wel ééntje met z'n mimiek van: "fuck! Waar is het foutgegaan met mij?"

Ik verwacht hier altijd nog een keer een recensie van herman... Meer dan 2000 berichten, behalve bij zijn favoriete album (je ziet dit fenomeen overigens wel vaker)

Die extra tracks staan niet op mijn exemplaar. Zijn die eigenlijk een beetje de moeite waard?

Ik vind van wel, maar ik ben dan ook bevooroordeeld. Mile End zou je kunnen kennen uit Trainspotting. De extra tracks komen op een apart CD'tje, handig genaamd Second Class. Ik vind ze stuk voor stuk goed (zeker Mile End, Seconds en Your's Sisters Clothes), alhoewel aan Live Bed Show niet veel meer dan wat kreungeluiden wordt toegevoegd.



Nou, vooruit, poging 2. Ik was net een lang bericht aan het typen, totdat mijn computer opeens crashte Het prachtige bericht van Zachery was een reden om hier niets neer te zetten; had niet het gevoel dat ik daar nog veel aan kon toevoegen, want ik kon me er prima in vinden. Maar goed, ik zal 't eens vanuit een andere invalshoek proberen.

Rond de tijd dat dit album uit kwam, leende en kopieerde ik het van de bieb, wat ik toen wel vaker deed. Als beginnend britpopper was Pulp me al opgevallen door de singles Babies en uiteraard Common People. De eerste barst in de dijk kwam pas toen Disco2000 uitkwam. Dat vond ik echt een geweldig nummer. Common People had me minder geraakt, misschien ook omdat Elton John destijds in een interview zei dat ie het ook heel goed vond.
Ik draaide het bandje vrij regelmatig, maar het kon in den beginne niet tippen aan die andere grote britpopbands die ik een warm hart toedroeg (mn. Oasis en Blur).

De echte dijkdoorbraak kwam pas na een vakantie in Engeland. Ik ontmoette daar een leuk meisje dat zowaar echt fan was van Pulp en het was voor het eerst dat dat ik assertief genoeg was om er iets van te maken (voor die tijd was dat toch een onbereikbaar universum, bovendien waren de meeste meisjes op mijn school niet echt mijn type). We hielden contact door regelmatig te schrijven en soms bellen, en ondertussen luisterde ik Different Class steeds vaker. De liedjes begonnen steeds meer te leven en de teksten kregen meer en meer zeggingskracht.

Sommige teksten waren heel herkenbaar of in ieder aanlokkelijk voor een ietwat onzekere jongeman. Het vrolijk klinkende, maar o zo cynische Monday Morning: "
why live in the world when you can live in your head?", opener Misshapes:
we'll use the one thing we've got more of - that's our minds.. Andere teksten markeerden vooral dat spannende romantische gevoel:

"Now if you can stand,
I would like to take you by the hand, yeah,
and go for a walk,
past people as they go to work" (Bar Italia)

en natuurlijk Something Changed, haar favoriet:

"When we woke up that morning we had no way of knowing,
that in a matter of hours we'd change the way we were going.
Where would I be now if we'd never met?
Would I be singing this song to someone else instead?"

Mijn allerfavoriet is toch wel Sorted For E's & Wizz, over het lege bestaan van grote dansfeesten met veel drugs, zoals Jarvis er vast wel een paar heeft meegemaakt in het begin van de jaren '90. Of stond hij langs de zijlijn, observeerde hij en schreef hij er alleen een liedje over? Hoe dan ook, als ik zelf 's flink uitga (wel zonder drugs) dan schiet de tekst van dit nummer me altijd wel te binnen:

"I lost my friends, I dance alone,
it's six o'clock, I wanna go home.

en even later:

"And this hollow feeling grows and grows and grows and grows,
and you want to phone your mother and say,
"Mother, I can never come home again,
cos I seem to have left an important part of my brain somewhere,
somewhere in a field in Hampshire."

Het meisje in kwestie heb ik naderhand nog een keer gezien, toen ze een weekend naar Nederland kwam. Het is nooit echt iets geworden. Ze zou nog een jaar in Nederland gaan studeren, maar uiteindelijk heeft ze haar studie rechten afgebroken en is ze verpleegster geworden. Misschien wel om nog meer deel uit te maken van de 'Common People', om zo eigenhandig het ongelijk van het meisje het liedje nog 's te bewijzen? Hoe dan ook, zij was min of meer de stimulans om Different Class echt goed te leren kennen en uiteindelijk werd het de belangrijkste plaat van mijn 'jeugd'.

(Zo'n lang bericht heb ik volgens mij nog nooit geschreven. Is dit goed genoeg voor een recensie, Jonnie? ).

Laat ik ook eens wat over mijn liefde voor Pulp schrijven, na Suede mijn favoriete Britpopband. Ik ontdekte de band al begin jaren '90. Op MTV waren toen enkele programma's die wat meer aandachte besteedden aan alternatieve muziek, waarvan 120 minutes het bekendst was. Daar heb ik voor het eerst My legendary girlfriend gehoord, mijn eerste kennismaking met Pulp. Ik was meteen betoverd door die slungelige zanger en de leuke combinatie van Roxy music (vooral door de toetsen), the kinks (vooral door de teksten) en Scott Walker (vooral door de dramatiek).

Ik begon me wat meer in Pulp te verdiepen. Tot mijn verbazing bleek de groep al meer dan 10 jaar te bestaan zonder enige vorm van noemenswaardig succes. My legendary girlfriend was hun eerste hitje. Het verhaal van de band bleek er eentje te zijn van 12 ambachten en 13 ongelukken. Hun debuut kwam in dezelfde week uit als het debuutalbum van the smiths en raakte daardoor volledig ondergesneeuwd. Toen de band halverwege de jaren '80 een beetje door leek te breken viel Jarvis uit een raam terwijl hij een vrouw probeerde te imponeren en zat daarna een poosje in een rolstoel. Daarnaast waren er ook regelmatig problemen met platenmaatschappij Fire, die baalde van het geringe succes (maar er als de kippen bij was om de oude albums van Pulp opnieuw uit te brengen toe ze eenmaal weer succesvol waren).

Na my legendary girlfriend begon het balletje een beetje te rollen voor Pulp. Mede door uitstekende singles als Razzmatazz en Babies en het feit dat Jarvis ontzettend mediageniek bleek kwam de doorbraak met het album His 'n hers. Do you remember the first time werd de eerste top 40 hit voor Pulp. Ruim een jaar later was er Different class, een standaardalbum binnen de Britpop dat His 'n hers makkelijk overtroefde met pakkende liedjes en messcherpe observaties. Vooral het nummer Underwear vind ik echt geweldig, waarop Jarvis zingt dat hij jaloers is op een modefotograaf omdat ie zo makkelijk een vrouw uit de kleren krijgt en hij niet.

Zelfs buiten Engeland begon Pulp succes te krijgen en Disco 2000 was een internationale hit. Jarvis werd beroemd als antiheld en schitterde in menig mediaoptreden. Het bekendst is nog wel zijn verstoring van een optreden van Michael Jackson, dat voor een schandaaltje zorgde. Spijtig genoeg raakte Pulp een beetje in een zwart gat door het grote succes van Different Class. De opvolger (This is hardcore) liet lang op zich wachten en bleek een donkere plaat die in het thuisland slecht werd ontvangen. Daarna duurde het weer veel te lang voor er nieuw werk kwam (We love life, over ironische titels gesproken!) en raakte de band een beetje in de vergetelheid. De band staat voorlopig op een zijspoor en Jarvis heeft het momenteel te druk met zijn tenenkrommende electroproject Relaxed muscle. Net als bij Suede lijkt Pulp zo een zachte dood te gaan sterven .

Bij deze genomineerd voor Musicmeter's beste lievelingsalbumverklaring

Wat grappig: ik herken telkens veel in de muzieksmaak van de heren hierboven (waar zijn de dames ? Of is Pulp een "mannending" ? ). Maar op de één of andere manier raakt Pulp mij toch een heel stuk minder. Dit is ook het enige album dat ik van deze band heb, niet omdat ik het slecht vind, maar gewoon omdat ik blijkbaar meer neig naar andere (britpop-) bandjes. Suede is daar dan toch wel het beste voorbeeld van. Voor mij is dit een 4 ster album en zal dat ook blijven. Erg goed dus, maar de liefde van mijn collega's voor Pulp deel ik toch iets minder met ze.

Mannen zijn nu eenmaal tuk op "plastieken" muziek

Ik heb altijd meer met Blur gehad dan Pulp. Maar Britpop is mijn ding, ik blijf Pulp heel goed vinden alleen heb ik er veel minder naar geluisterd.

Schrijf jij dan 's een mooi verhaal bij Parklife of Country House. Is wel leuk om te lezen (net als bij Sign Of The Times door Aerodynamic en bij Crooked Crain, Crooked Rain door Tompie).

Maar bij mijn nummer 1 van 2004 (Rufus Wainwright) heb ik ook een lang stuk geschreven hoor , alleen heeft niemand interesse voor dat album helaas.....

Tja Pulp, typisch zo'n band waar ik een beetje een haat-liefde verhouding mee heb. Ik heb dit album ooit gehaald op aanraden van vrienden maar vond er toen niets aan. Achteraf gezien niet zo vreemd, aangezien ik britpop toen zoiezo niet kon waarderen. Nu is dat echter anders, en draai ik dit album nog altijd regelmatig. De teksten maken van Pulp een hele speciale groep. Ironie voert de boventoon, zoals ook al eerder aangegeven hier. En dat kan ik wel waarderen. Toch heb ik nog steeds een haat-liefde verhouding met Pulp, aangezien ik eigenlijk al hun andere werk niet aan kan horen. Er zijn nog wel een aantal nummers van This is Hardcore die nog gaan, maar voor de rest is het niet aan mij besteed, jammer, want dit is echt een favoriet uit m'n collectie.

Sjonge jonge jonge, wat heb ik vandaag in alfabetische, niet in werkelijke volgorde allemaal wel niet geluisterd:

Archive - Noise (2004)
Placebo - Placebo (1996)
The Smiths - The Queen Is Dead (1986)
The Strokes - Is This It (2001)
U2 - Achtung Baby (1991)

En ik heb alles of op de helft afgezet of ik voelde 0 drang het nog een keer op te zetten, het deed me allemaal weinig . Ik was het zat en besloot de op temperatuur gemaakte tuin te domineren met alle kussens die ik kon vinden. Ik klikte vervolgens op een speelse agressieve manier willekeurig op alle knoppen van mijn discman en merkte wel wat er uitkwam. Nou moet en zal ik zeggen, Pulp - Different Class (1995) en mijn moeder hebben me vandaag aangenaam verrast (Mum stond tijdens het luisteren opeens met een broodje shoarma voor mijn glimlachende, zon-incaserende porem). Ik luister het nu voor de tweede keer en het klinkt meteen nog positiever. Dit gaat deze week vaak beluisterd worden .

Ga je mond spoelen. Vaker luisteren dat meesterwerkje.

Over dit album: ik ga het ook maar eens luisteren. Heb het al een tijdje op de hd staan, maar nog niet aan toegekomen.

Zo, in 24 uur tijd zeker 10 keer dit album aangehoord en ik dit is verreweg de meest levendige muziek die ik tot nu toe heb gehoord, magisch gewoon. Er gebeurt muzikaal ongelofelijk veel en de zanger vertelt zijn verhaal op een meeslepende, overtuigende manier.

Ik ben blij dat ik dit album in de zomer heb ontdekt, dit is warme, pakkende muziek (haardvuur? neuh, eerder kampvuur). Al die gelukkige momenten die de zomer herbergt, komen boven drijven met veel vooruitzichten in het vooruitzicht: Ik zie, ik zie...mezelf 2.5 km boven zeenievau op de mozesberg in Egypte zitten, al stralend de zonsopgang in volle glorie ervaren zoals ik dat nog nooit eerder had gedaan .

Meer specifieke bevindingen na mijn vakantie, maar nu eerst... gemaster dienen .

ik verwacht hem deze week

nu pas kan ik dit smaken, vroeger vond ik Pulp irritant,

maar oef

Eindelijk aan toegekomen. Errug prettig album. De teksten zijn erg aanstekelijk en werken uitermate positief op mijn humeur. De begeleidende muziek mag er ook wezen. Pulp geeft een eigen draai aan het hele britpop gebeuren en onderscheid zich in positieve zin.

4* met een optie naar 4,5*

ik ben een enorme britpopliefhebber maar ik vind pulp absoluut niet te pruimen.

kan er niks aan doen

Dan ben je dus geen 'echte Britpopliefhebber' Want áls er al iets zou zijn als 'echte Britpop' is dit het wel (ok, samen met Blur dan...)

Wat is dit toch een geniale CD! Alleen 'I Spy' al! Waarom vergeet ik af en toe dat ik dit schijfje in bezit heb en draai ik hem aan het begin van de lente altijd grijs?

Grappig, ik heb dat ook met dit album (en met wel meer meer albums). Vaak heeft dat te maken met het jaargetijde waarin ik het heb aangeschaft.

Jeetje, ik heb m maar even op mijn rotatielijst gezet, draai dat ding ineens he-le-maal grijs.

Nounou, ik dacht; laat ik voor de grap hermans favo album downloaden. Wat een goedemuziek zeg! Het eerste nummer vond ik direct prachtig! Common people is ook geweldig. Ben niet echt bekend met het oude britpop maar het deed me wel denken aan een band als Kaiser Chiefs. Dit kan alleen nog maar beter worden

4* alvast!

Doet me deugd dit te lezen.

En geloof me, dit is veel beter dan de Kaiser Chiefs, al hebben die ook wat leuke nummers.

Common People is zeker geweldig; ik ken het nu tieneneenhalf jaar en ik zing de tekst nog altijd met steeds meer verbetenheid mee. Dat stomme Griekse meisje ook.

een officiele BB oftewel een Britse Briljant

een 4,5 voor mij! Heb deze cd al vanaf dat hij uitkwam maar vervelen doet hij nooit!

Lente 2004: Twee en een half jaar geleden beperkte mijn muzieksmaak zich tijdelijk vooral tot het Radio Veronicarepetoire. Ik was er vast van overtuigd dat in deze eeuw - op Muse na, dat dan weer wel - geen goede muziek gemaakt werd. In het kader van 'vergeten platen uit de jaren '90' kwam toen Disco 2000 van Pulp langs. Ik kende het nummer nog vaak uit het reclamespotje van een MTV-cd, en het klonk mij zo ineens erg leuk in de oren. Ik besloot de cd te kopen en was er vast van overtuigd dat er verder helemaal niemand op deze aardkloot rondliep die nog naar Pulp luisterde.

Lente 2006: een user met de nickname Lukas meldt zich aan op MusicMeter en brengt stemmen uit op het handjevol platen dat hij al kent. Tussen die stemmen ook een - onopvallende - 3.5* voor Different Class van Pulp. Overtuigd als ik toen nog was dat singletjes toch altijd wel de beste nummers van een cd zijn, galmen Disco 2000 en Common People soms wel door het huis, maar meer ook eigenlijk niet. Ik kijk de stemmen echter eens door en zie dat Pulp een vrij hoog gemiddelde heeft en toch ook de toptien haalt van een vrij actieve user die bovendien al meer dan 1000 stemmen heeft uitgebracht. Zou het dan toch niet...

Ik begin Different Class meer te draaien, en ontdek langzaam dat er meer in de muzikale wereld is dan hitjes uit de voorbije decennia. Ik blijk een miskende parel in bezit te hebben. Een tijd lang voerde hij zelfs mijn top tien aan, en hoewel gezakt naar vier is ie daar voorlopig nog niet weg te denken. Ik kan de plaat inmiddels dromen.

Heerlijk cynisch, om het zo maar eens te zeggen. Ik houd daar wel van. Different Class is doorspekt met ironie, maar o zo serieus. Mis-Shapes, hoewel zeker geen briljant nummer, zet meteen de toon voor de rest van de plaat. De toonzetting is fantastisch, maar het nummer is mij iets te drammerig. De zoveel briljantere nummers volgen echter snel. Pencil Skirt is heel wat subtieler, Common People is natuurlijk overbekend, maar daarom niet minder. Hoogtepunt volgt meteen daarop: I Spy. Wat een heerlijke spanning zit er in dat nummer. Tekstueel ook zeer de moeite waard. En dan ontploft ie, en Jarvis laat er gewoon nog even doodleuk een zanglijntje van 'la la la la la' op volgen. Werkelijk een bril-jan-te opbouw.

Hoogtepunt geweest, maar inzakken? Nee hoor. Live Bed Show is ook een van mijn Pulp-favorieten, ik schep er veel genoeg uit om af en toe spontaan onder de douche in te vallen met de woorden She doen't want to go to work. But she doesn't want to stay in bed. Something Changed en Sorted out for E's & Wizz vervelen ook nooit. Daarna wordt het voor mij toch een piep-klein beetje minder, maar ik heb nooit, dan ook nooit de neiging om ook maar in de buurt van de skipknop te komen bij deze Pulp.

Er zit gewoon zo veel gevoel in deze plaat, en dat is verpakt in zulke mooie composities en met gepaste zelfspot en het juiste snufje aanstellerigheid gebracht, dat deze vermoedelijk altijd wel op 5* blijft staan.

Geweldige cd. Verjaardagscadeautje en ik ben er zeer blij mee. Zeer volledige cd, die mij heel fel aanspreekt. Het is echt mijn soort muziek. Vooral Common People, I Spy en Feeling called Love vind ik geweldig.

5* en een top 10-plaats.