The Cure - The Cure (2004)

Na lange tijd nog eens beluisterd. Probleem met dit album voor mij is dat ik de twee eerste nummers moeilijk doorkom. Teveel geschreeuw..., weinig melodie... Daarna volgen drie goede nummers met anniversary als eerste hoogtepuntje... lekker pornograhy-achtig. Daarna besluit Smith weer een potje te schreeuwen in us and them. Grrrr ... Gelukkig wordt dit snel opgevolgd door Alt end dat een sterk uptempo nummer is met een lekkere melodielijn. Volgende nummer On is me een Cure-onwaardig niemendalletje dat opgevolgd wordt door het tweede hoogtepunt en voor mij beste nummer van de plaat Taking Off. Ze kunnen het nog! Never breekt het weer wat voor mij: we gaan weer een potje roepen in de micro. De plaat eindigt gelukkig het epische The promise, kan voor mij op Disintregation. Af en toe schreeuwen mag en kan, als het maar goed verpakt is. Bij mijn versie sluit de plaat af met het rustige Going nowhere, een song die ik ze graag hoor maken: is het zusje van Out of this World van hun vorige cd. Oftewel eindigen in schoonheid.

Het begin is een hoop geschreeuw, maar daarna volgen geslaagde songs als The End Of The World, (I Don't Know What's Going) On en Taking Off. Het ontgaat mij altijd waarom artiesten geen inspiratie voor een albumtitel hebben.

Slecht vind ik het niet. Het klinkt sinds een paar platen juist wel weer erg bevlogen. In dat opzicht dan een compliment aan Ross Robinson om dit eruit te persen. Robert Smith jankt en schreeuwt weer als vanouds. De muziek is weer wat somberder geworden en de productie is erg goed: erg dynamisch. Toch haalt dit het net niet bij de albums uit de hoogtijdagen en dat komt puur en alleen doordat de songs wat minder boeiend zijn. Verder kan ik er niet onderuit dat het artwork echt spuuglelijk is en dat ik blij ben dat deze marathon bijna ten einde is.


Tussenstand:
1. Disintegration
2. Pornography
3. Faith
4. Seventeen Seconds
5. The Head On The Floor
6. Wish
7. The Cure
8. Three Imaginary Boys
9. Wild Mood Swings
10. Bloodflowers
11. The Top
12. Kiss Me, Kiss me, Kiss me

Toch knap hoe de band op dit moment nog met zo'n energiek en vol klinkend album op de proppen kwam. Smith's zang is nog praktisch hetzelfde als in de jaren '80 qua bereik en kracht, maar de productie is echt beduidend voller. De band klinkt bijna zwaar onder de geluidsmuur. Het levert wederom een fijjn album op, waarbij er met Anniversary, Us Or Them en The Promise de beste nummers geleverd worden. Langzaamaan begint me wel het gevoel te bekruipen dat de band niet heel veel meer te vertellen heeft, zodoende vind ik het ook geen ramp dat ik nu nog maar een enkel album te gaan heb. Maar ondanks dit gevoel klinkt deze s/t nog steeds prima.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Disintegration
3. Faith
4. Kiss Me, Kiss Me
5. The Head On The Door
6. Seventeen Seconds
7. Bloodflowers
8. The Cure
9. Wish
10. The Top
11. Three Imaginary Boys
12. Wild Mood Swings

De meeste rockende plaat van the Cure, met een grote rol voor de zang van Robert. Hoe fel en boos. Totaal anders dan het mooie gesomber van Disintegration.

In januari 2004 had oude platenmaatschappij Fiction afscheid genomen van The Cure met de indrukwekkende box Join the Dots, waarna in juni het titelloze debuut bij I Am Records volgde. Het label van de Amerikaanse producer Ross Robinson, fanatiek fan van The Cure sinds zijn jeugd en er diep van overtuigd dat hij een spirituele missie had om hun nieuwe album te produceren. Hij stalkte Smith met e-mails en backstagebezoeken na afloop van optredens in Europa, waarna deze zijn plannen voor een soloalbum maar weer eens in de vriezer legde. De Amerikaan die een grote naam was geworden dankzij zijn producties van de nodige namen in nu metal, won het. Smith had het debuut van Korn en was nieuwsgierig geworden.

In de special over The Cure van tijdschrift Uncut (2018) kom ik bij dit album veel vermakelijks tegen. Robinson werkte in de Londense Olympic Studios namelijk anders dan de Engelsen gewend waren. Bij binnenkomst werd eerst gepraat: Smith moest uitleggen wat zijn teksten betekenden, waar de anderen hem nooit vragen over stelden. Het werden psychologische sessies met de nodige tranen tot gevolg. Hier had niemand zin in, Smith al helemaal niet. Toch ging hij mee, omdat hij nieuwsgierig was naar het resultaat van deze aanpak.
Toetsenist Roger O’Donnell kreeg hoogoplopende ruzie met Robinson, omdat die eiste dat alle instrumenten door analoge versterkers zouden worden gehaald. Bassist Simon Gallup sloeg bijna Robinson in het gezicht, toen deze het waagde op zijn gitaar te tikken terwijl hij speelde.
De producer stond erop dat de plaat The Cure zou heten, omdat de groep tot zijn kern zou komen. Twintig nummers werden opgenomen, maar geleidelijk verzette Smith zich tegen de Amerikaan: niet alles moest woest klinken en bovendien moest het album niet te lang duren.

Het album telde in 2004 vier versies, waarover later meer. Op mijn cd staan twaalf nummers. De eerste twee zijn zoals Robinson het wenste: woest en scheurend met veel ruimte voor de huilende wahwah-gitaren van Perry Bamonte en de potten en pannen van drummer Jason Cooper. Niet “mijn” Cure.
Alhoewel de gitaren en vooral drums op Before Three nog altijd onstuimig zijn, wint de melodie het toch, net als op The End of the World.
Toetsen spelen tot dan een ondergeschikte rol, wat verandert met Anniversary dat dreigend en onheilspellend is, zonder drukke gitaar- en drumpartijen; sterker nog, de drums zijn digitaal, geprogrammeerd door Jesse Canon. Een groeibriljantje.
In Us or Them is Smith boos op de politiek, ondersteund door Coopers drukke spel. In vergelijking met het geweld tot dan toe is alt.end bijna lieflijk, met een heerlijk herkenbare baslijn van Gallup.

Op (I Don’t Know What’s Going) On klinkt dan eindelijk een toetsentapijt, wat ik onbewust heb gemist. De melodie is bovendien sterk én romantisch. Robert was nog altijd verliefd op zijn Mary! Toetsen klinken nog prominenter op Taking Off, de richting die Smith tegen de zin van Robinson in propageerde: “Als het album The Cure heet, dan moet het de diverse kanten van onze muziek laten horen,” luidde diens onweerlegbare argument.
Never kent de meest scheurende gitaren bij The Cure tot dan toe; het klinkt meer punk dan het debuut van de groep uit 1979. The Promise is ook al heftig, maar bouwt wel fraai op naar een climax. In de Amerikaanse editie was dit het slotlied, wij Europeanen kregen het rustieke Going Nowhere als besluit, kort maar dromerig.

Eveneens in 2004 verscheen deze Britse cd-editie met dertien tracks: nummer 4 is hier Truth Goodness & Beauty, een rustiger lied. Wie de dubbelelpee kocht (maar vinyl was passé in die jaren) kreeg als bonusnummer het slepend-melancholieke This Morning.
Wat op niet één versie verscheen (want veel te persoonlijk vond Smith, hij huilde tijdens de opnamen) is het autobiografische The Boy I Never Knew, dat een ware cultstatus kreeg. Momenteel op YouTube te vinden dankzij Poolse inbreng.
The Cure ging op The Curiosa Tour met onder meer Interpol en Mogwai als supportbands. Nog geen jaar later kregen zowel Bamonte als O’Donnell onverwacht hun ontslag, de reden hiervoor werd nooit publiek gemaakt. In juni 2005 keerde gitarist en Smiths zwager Porl Thompson terug als gitarist, in juli speelde de groep als kwartet in Parijs op het Live 8-festival.

Deze Cure is er één als een nieuwe collega, die een ruw type lijkt. Leer je echter de mens erachter beter kennen, dan blijkt deze over zachte eigenschappen te beschikken. Niet zo lief als de kindertekeningen van het boekje doen vermoeden (maar liefst zestien kinderen ontvangen wellicht een jaarlijkse toelage hiervoor, waaronder neefjes/nichtjes van Smith), maar veel toegankelijker dan de openers Lost en Labyrinth doen vermoeden.

Een heerlijk rockalbum van The Cure. Allemaal niet zo donker en dreigend als hun bekendste jaren '80 werk, maar mij grijpt het wel
Absolute hoogtepunt is The Promise.

Dames, Heren, we zijn eruit. De vraag was: hoe maken we van deze middelmatige plaat een banger? Het antwoord luidt: u kiepert de officiële tracklist uit het raam, en stelt uw eigen album samen alsvolgt:

1. Labyrinth
2. T, G & B
3. Before Three
4. Fake
5. Anniversary
6. Us or Them
7. Your God is Fear
8. Why Can't I Be Me?
9. This Morning
10. Going Nowhere

"alt.end", een nummer dat ik altijd heb kunnen appreciëren, wisselt plaats met "Your God is Fear" op de single, en wordt dus de B-side ipv. de A-side. Van "Lost", "IDKWGO", "Never" en "The Promise" (sorry, maar elke keer als ik Bob "YOU PROMISED ME" hoor roepen zie ik spontaan beelden van een kleuter die een koleire tantrum op de grond ligt uit te spartelen omdat die geen snoepje krijgt) vergeten we dat ze ooit bestaan hebben. "Taking Off" pleuren we als B-side op nieuwe single "Before Three". "End of the World" geraken we ook nog wel ergens op een B-side kwijt.

Compacter. Punchier. Een killer plaat, al zeg ik het zelf. En dan hebben we niet eens "Strum" of "Please Come Home" uit de kast gehaald, want helaas, daar hebben we ook geen lossless versies van. Had stiekem gehoopt dat "Please Come Home" op de nieuwe zou staan, maar niet dus... Wie weet, misschien op de volgende. Hoop doet leven.

Ik vind dit toch wel een matig gewaardeerd album, maar de stem van de massa liegt natuurlijk niet.

Zelf kan ik echt goed genieten van songs als 'Lost', 'Labyrinth', 'Alt.end', 'Never', 'The Promise'. En daarbuiten vind ik 'Us or Them' en, met name, 'Anniversary' echt absolute top-Cure songs. De energie, de ontlading van de energie. Heerlijk.

Maar blijkbaar is dit niet genoeg voor vele fans van The Cure. Dat kan natuurlijk. Gelukkig maar, eigenlijk.