The Posies - Frosting on the Beater (1993)

Ik ga voor de volle 100 % akkoord met Rodenrijck over deze plaat (zijn bericht is te vinden onder "Amazing Disgrace").

Het moet dan ook verschrikkelijk geweest zijn voor deze groep. Lever je zo'n prachtige plaat af ... wat doet het platenkopende publiek? Knikt even - mompelt: "leuke liedjes hoor" en verdwijnen in de mist desperaat op zoek naar niets (niets = vul zelf in ).

Deze cd is voor mij een soort odyssee naar het ultieme "popgevoel" - helemaal lukt het niet: maar da's niet erg - alles wat "perfect" is, is niet echt mijn meug.

Het mag voor mijn part rammelen als een oude Ford Escort - zoals het goed aanvoelt - ben ik al lang tevreden

Jaja, ik verzucht wel eens, als niet Rage against the machine maar the Posies Alice in chains hadden mogen vervangen op pinkpop 93 (ze speelden beiden de dag ervoor), dan had de wereld er veel mooier uitgezien, was er geen oorlog in irak en geen rechts kabinet dat de sponsoring van festivals dwarsboomt en en en zucht. uitgeroepen tot beste plaat van de jaren 90 (in mijn vriendenkring dan he)
zie: http://www.xs4all.nl/~nijsten/Lijstjes/100jaren90.htm#tussenstand

Sjezus - wat een leuke site zeg - bedankt voor de link

een mooie uitlaatklep voor ons lijstjesfreaks, doet me wel reminden aan de belofte nog een aantal lijstjes in elkaar te draaien, zucht, daar gaan mijn vrije avonden, allez hop

Een top 100 is ook wel erg veel werk. Maareh, ik ben wel erg nieuwsgierig naar deze plaat. Ik heb verder alleen Amazing Disgrace (mooi) en Success (ook mooi, maar minder).

Haha, ik vond het zo raar dat Herman niet in het stemoverzicht erbij stond. Daarna las ik het berichtje van hem hierboven. Herman, ik denk dat jij een 4,5 of een 5 stemt
Ik heb dit album deze week ook maar eens leren kennen, wat een gave muziek zeg. "When Mute Tongues Can Speak" draai ik op het ogenblik helemaal kapot, alleen al om zijn geweldige gitaarstukjes op elke 6e, 7e en 8e slag van de maat als je het nummer opdeelt in acht-kwarts-maten (hoe moet ik het anders uitleggen )

Ik heb hem toegevoegd aan mijn 'nog te beluisteren'-lijstje, tegenwoordig kan dat. Je gitaarstukjesuitleg lijkt me overigens wel duidelijk, ook al ken ik dat nummers dus nog niet.

Eén element waardoor dit album zo goed is, is het zo unieke, stoere overdrive-geluid. Nirvana zou jaloers mogen zijn op de kleur van de distortions die The Posies uitgevonden en veelvoudig gebruikt hebben op dit album. Ruig, 'leeg', hard maar vooral heel schor. Luister naar de eerste seconde van dit album en je begrijpt wat ik bedoel!

Ik kom deze plaat dus echt nooit tegen in de platenzaken. Het is altijd maar Success dat je ziet liggen, maar dat (niet zo heel bijzondere) album van de Posies heb ik al. Deze en Amazing Disgrace (heb ik alleen op tape) moet ik toch echt 's toevoegen aan mijn verzameling mooie gitaarliedjes door gekwelde muzikanten.

Amazing Disgrace is nog beter, maar Frosting On The Beater is verplichte kost voor iedere liefhebber van het rauwere maar melodieuze gitaarwerk. Ongelofelijk dat ze nooit zijn doorgebroken, misschien is dat ook wel de charme. Twee onbegrepen meesterwerken. Net zoals hun grote voorbeeld Big Star in de jaren 70.

Hun beste album. Sommige Bands maken in hun beginjaren zo'n goed album dat ze in hun verdere carriere nooit meer weten te evenaren of te overtreffen, The Posies is zo'n Band.

een onmiskenbaar meesterwerkje! luisterde dit vroeger helemaal grijs en was hgel lang een van mijn lievelingsplaten. nog steeds een dikke 4,5

Ik heb de posies pas later leren kennen maar de commentaren hier maken wel nieuwsgierig

Hier nog een. Hélémaal grijs gedraaid, wat behoorlijk lastig is met cd's. Echt een hele reeks goede en slechte herinneringen bij deze plaat, wat hem ook daarom bijzonder maakt en daardoor echt in m'n geheugen gegrift staat.

Prima plaat: perfecte popsongs, nog ietsje beter dan Amazing disgrace eigenlijk 4*

"Nevermind the Posies.... here's frosting on the beater"

Frosting on the beater vond ik eigenlijk flink tegenvallen na de eerste beluistering.
Ik kende The Posies eerst van Succes. Dat was een topplaat in mijn ogen, en ben toen snel Amazing Disgrace gaan halen..... Vond ik al een stukje minder. Deze volgende Posies aankoop was nóg minder!
Althans zo keek/luisterde ik er naar......

Ik vond de hoes al heel lelijk en ik kon gewoon niet tegen de simpele herhalingen in de nummers. Solar Sister vond ik zwaar klote, en de rest volgde al snel qua ondermaatsheid vond ik.....

Dus, twee jaar lang lag dit cd'tje ergens in een hoek op de stapel "als er iemand belangstelling voor heeft, neemt 'ie 'm maar mee". "Succes" draaide ik nog wel, vond ik gewoon erg leuk. (En nog steeds vind ik het gewoon een leuke plaat)

En toen kreeg ik een nieuw vriendinnetje..... Geen ballen verstand van muziek had ze. Tja, wat doe je dan... Je leent haar eens wat leuke cd's in de hoop dat ze niet alsnog een verkeerde muzieksmaak begint te ontwikkelen. "Succes" was één van die cd's.... en die viel bij haar in de smaak.

Toen ze een dag alleen bij mij thuis was is ze verder gaan zoeken naar cd's van The Posies.. en ze vond er nog twee. (eigenlijk dacht ze er 3 gevonden te hebben, maar daar kom ik nog op.)

En sindsdien zijn die twee "mindere" Posies cd's weer op de stapel "toch maar af en toe draaien" gekomen. En ook ik ben ze weer gaan ontdekken. Hoe een mens zich kan vergissen! Wat eerst een slechte saaie cd was is voor mij nu wellicht één van de hoogtepunten van de jaren '90...
Wat me eerst irriteerde vind ik nu erg mooi. Solar Sister is mijn favoriete nummer. En alles klopt gewoon. Elke nummer is een classic en nestelt zich in mijn geheugen voor eeuwig.
Voor de broodnodige extreme variatie of voor de doorgewinterde doorgeproduceerde sh#t moet je hier niet zijn. Rocksongs met poprandje. Gitaar, zang (x2) en ruwe diamantcomposities. That's it. Zo simpel kan het zijn.
In de afgelopen jaren ben ik 'm steeds beter en beter gaan vinden. Ik draai hem nu elke maand in ieder geval minstens één keer.

Vorig jaar zagen we ze in Vera. (Dat vriendinnetje en ik wonen nu al een paar jaar samen, en gaan graag naar concerten). Ze speelden veel van dit album. Ze begonnen met dream all day. En ik had traantjes in mijn ogen. Ik steeg op en ik kreeg een natural high.

Frosting on the beater is voor mij (en door mijn persoonlijke herinneringen er aan) een topalbum en krijgt van mij de uitzonderlijke 5*

Oh ja, en wat was nu dat andere album van The Posies dat mijn vriendinnetje had gevonden?
Ik kwam thuis en keihard stond "nevermind the bollocks" van the sex pistol op.
Ik zei: "wat draai jij nou???" Ik kon me niet voorstellen dat ze ineens wild was geworden van punk muziek... dat klopte totaal niet met de albums die ze leuk had gevonden tot dan toe.
"Ik draai nog een cd van "Te Sex Posies", zei ze......
Na mijn uitleg dat ze blijkbaar wat dyslexie had en dat Posies en Pistols toch echt heel iets anders was moest ze ook wel toegeven dat ze het al heel vreemd had gevonden dat "Bollocks" zo anders had geklonken......

Simpelweg een Meesterwerk (met hoofdletter), deze Frosting on the Beater van The Posies uit 1993.

Melodie, harmonie en branie gaan hier hand in hand en de schrijverstandem van de 2 frontmannen Ken Stringfellow en Jon Auer levert hier powerpopparels aan de lopende band.
Dream All Day en Solar Sister zouden in een rechtvaardige wereld monsterhits zijn geweest.
En Burn and Shine is een moker die niet zou misstaan in een top 100 aller tijden.
Maar ja, hun lot is als dat van hun illustere voorgangers Big Star die ook al kanjers afleverden maar eerder in de marge bleven ploeteren.
Intussen heb ik de Posies al ongeveer een 6-tal keer live bezig gezien en ook dat levert vuurwerk op dat echter niet verder draagt dan het handvol fans dat hen al jaren op handen draagt.

And justice for all... behalve voor The Posies maar wij blijven ze op handen dragen. Dream All Day, jawel.....

...net iets steviger (Lights Out, Burn & Shine....GEWELDIGE nrs) dan de voorloper Dear 23 die ik ook geweldig vind. De opvolger staat op de MMD-site dus dat zegt denk ik genoeg....wat daarna kwam heb ik niet meer de moeite voor genomen.....

dear 23 en deze ik kan er niet tussen kiezen , allebei topplaten.
hierna allemaal iets minder ( hoewel amazing disgrace nog best te pruimen is).
zoals big star onderschat is in de jaren 70 , zijn de posies dat in de 90's

Al 16 jaar DE perfecte popplaat bij uitstek.

Geen enkel zwak moment. De geniale melodieën en akkoordwendingen volgen elkaar in een hoog tempo op. De productie balanceert precies tussen zoet en rauw.

Moet opvallend vaak aan Elliott Smith denken bij deze plaat. De tweede helft is toch wel de sterkste.

Een van m'n lievelingsplaten. Inderdaad een meesterwerk. Met zo weinig stemmen lijkt het wel een 'Geheimnis für Kenner’

Al 17 jaar een prachtig album, gaat nooit vervelen

inderdaad

what MMM said

Soms net wat te stevig, soms vlakke drums. Repetitief? Maar eigenlijk ook met de luisterbeurt groeiend. Op-en-top 90's en de ene na andere beklijvende popsong. Heerlijk. 2t/m6 + het laatste nummer is mijn segment. Maar overall ook zeer constant.

En ja hoor, ik ben verslaaft.

Nieuwe verslaafde gemeld.

Moet ook vaak denken aan een stevige Elliot Smith.
Wat een fijne nummers maakt deze band, allemaal hitpotentie!

The Posies, volgens mij wel eens een keer iets van geluisterd, nu een heel album.

Het eerste nummer blijft nu al enorm in mijn kop hangen, dit is gewoon een hard, goed gemaakt popliedje. Bijna alle nummers zouden zo de top 40 in kunnen, maar dat gebeurt niet. Lekker gitaarwerk en gewoon echt enorm catchy nummers die heel de tijd in je kop blijven hangen, als je dat als band kan doen ben je goed bezig. En dan zo een hele CD vol. Het gitaargeluid is heerlijk, niet te soft, maar ook niet hard, echt tussenin. Geen een nummer is minder, een CD vol knallers.

Conclusie: Een heerlijke CD vol heerlijke nummers, 4 sterren! Dit album bevalt gelijk bij de eerste keer! Begin maar een Posies-kliniek!

Waar is deze cd te krijgen, ben namelijk heel benieuwd naar deze muziek maar ik weet niet hoe ik er aan moet komen.