Rush - Moving Pictures (1981)

Dit is het eerste wat ik van Rush beluister, en mijn eerste indruk is goed. Wat mij vooral bevalt is het drumwerk van Neil Peart, wat kan die man toch ge-wel-dig drummen!!! Ook de gitarist en bassist kunnen goed spelen, en alle muzikanten voegen iets toe aan de muziek. Ook de tempo- en melodiewisselingen in de nummers zijn heerlijk, het is muzikaal gewoon een heel goed album. Zelf heb ik opzich weinig problemen met de zang, ik vind het niet vervelend, maar ik ben er ook niet echt van onder de indruk.
Net zoals mijn voorganger pakt dit album mij nog niet echt helemaal, hoewel mijn eerste indruk goed is. Ik ga hier de komende tijd nog vaker naar luisteren. De eerste vier nummers bevallen mij in ieder geval wel. Laat ik eens beginnen met 3,5*.

Dit is ook mijn favoriet Rush album. De zang is wat een struikelblok in het begin, maar eens daar voorbij is het toch echt genieten. De technisch hoogstaande muziek is wel klinisch proper gespeeld, iets wat misschien niet iedereen zal liggen. Er zitten geen zwakke nummers tussen, en er is onderling genoeg afwisseling.

Neil Peart beschouwt Moving Pictures als het echte ontstaan van Rush. De interpretatie die ik aan die uitspraak geef is dat ik denk dat Rush met Moving Pictures datgene is geworden wat ze wilden zijn. Nog altijd klinkt Rush erg progressief en stopt het de muziek vol mett muzikale details, maar tegelijkertijd is verpakt men dat in redelijk toegankelijke en herkenbare songs.

De eerste helft bevat al direct een handvol Rushklassiekers. Tom Sawyer, Limelight en het onnavolgbare YYZ. De tweede helft is minstens zo interessant, maar de nummers daarvan kom je minder vaak tegen op live releases en dergelijken. The Camera Eye heeft de lengte van een epic, maar voelt qua puntigheid net zo aan als Tom Sawyer.

Het meest interessante nummer komt wat mij betreft op het eind en heet Vital Signs. Geplaatst in de tijdsgeest is het een hele hippe track. Een volmaakte synthese tussen de proggy (hard)rock van Rush en de Britse new wave. Grandeur danst hand in hand met minimalisme. Een ogenschijnlijk onmogelijke combinatie en Rush doet het even met bijna een blijk van achteloosheid.

Moving Pictures wordt mijns insziens heel terecht als klassieker bestempeld. Wat een prachtplaat.

Tom Sawyer zal wel het bekendste Rush nummer zijn; en die is dan ook erg sterk.
Eigenlijk al vanaf het begin als de bas invalt is het genieten.
Dat het als single minder scoorde, heeft waarschijnlijk te maken met dat het minder tussen de heersende wave van dat moment past.
De drum is zowat perfect te noemen, maar ik val vooral voor het loopje wat je hoort bij de 45 secondes, deze blijft urenlang domineren in mijn hoofd; het gaat maar om een klein moment, maar zo heeft dit nummer voor iedereen wel een stuk wat hem bijblijft.
Ondanks het complexe geluid is dit toch echt een prima single, welke dus helaas niet door een groter publiek werd opgepakt.
Red Barchetta doet mij meer denken aan de eerste albums van Marillion; Misplaced Childhood blijft voor mij dan ook het ultieme meesterwerk in dit genre.
De A kant van Moving Pictures is meer gericht op het singles kopende publiek, ik denk dat dit wel een bewuste keuze is geweest; in het verleden werd wel eens gekozen voor een lang nummer in het begin, maar er zijn genoeg mensen die dan juist afhaken.
Alhoewel; toegankelijk is YYZ zeker niet te noemen; gaat dit meer richting de Fusion kant?
Moeilijk te plaatsen; er zit ook iets van Ska in verwerkt; eigenlijk stoppen ze alles in dit nummer; maar wat mij het meeste aanspreekt is toch de bas.
Geddy Lee gaat hier helemaal los, en ik ben een groot liefhebber van Les Claypool van Primus, en het kan gewoon niet anders dan dat hij beïnvloed is door juist dit specifieke nummer.
Limelight is weer wat meer toegankelijker.
Dan het steeds terugkerende lange nummer, al zal van deze formule al snel afgeweken worden; hier nog aanwezig in The Camera Eye.
Ikzelf ben er wel klaar mee, al wordt deze over het algemeen wel erg hoog gewaardeerd.
Voor mij is de opbouw in het begin aan de lange kant, en de keyboards voegen voor mijn gevoel weinig toe.
Ook lijkt het halverwege alsof ze het nummer weer opnieuw beginnen; live zal het allemaal geweldig klinken; hier komt het bij mij zo niet over.
Witch Hunt (Part III of "Fear") heeft een spookachtig; beangstigend begin; beetje Lord Of The Rings achtig; van mij had het hele nummer wel deze stijl mogen hebben; al past het marcherende drumwerk er ook wel bij.
Geeft toch wel een middeleeuws gevoel; een soort van kruistocht idee; anders kan ik het niet verwoorden.
Misschien had deze beter op de A kant gepast, in plaats van Limelight; deze vind ik beter achter de eerste drie nummers passen; kwalitatief gezien is die even sterk.
Afsluiter Vital Signs is een stap terug, bijna een The Police achtig nummer; ach, die zijn ook met z’n drieën, en ook allemaal goede muzikanten.
Eigenlijk hebben ze best wel raakvlakken; avontuurlijke drum, breed geschoolde gitarist, en een onderscheidend basgeluid, en ook daar verzorgd de bassist de bepalende zang.
Al was daar bij een handvol albums de chemie verdwenen; Rush bewijst zich langer staande te houden in deze setting.

Ik weet dat ik een van de weinigen ben, maar Moving Pictures doet het als geheel niet helemaal voor me. Als ik er naar luister vind ik het allemaal best en kan ik ook geen zwak moment duidelijk benoemen, maar ik zet het album alsnog niet graag nog een keer erna aan. Tom Sawyer en Limelight zijn goede songs, maar doen me alsnog minder dan het gros van de andere Rush-singles. Nee, de hoogtepunten zijn voor mij de laatste twee nummers. Witch Hunt is episch en dreigend, terwijl Vital Signs een heerlijke new-wave vibe heeft. Ook Red Barchetta is een geniale track, waarbij vooral het gitaarwerk van Lifeson op perfecte wijze de automobiel-romantiek uitbeeldt. En toch vind ik het allemaal verre van het meest interessante dat ik van de band ken.

Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Fly By Night
6. Moving Pictures
7. Caress Of Steel
8. Rush

Moving Pictures mag dan niet mijn favoriete plaat van Rush zijn, hij is wel weer erg goed. De Canadezen leveren zeven heel knappe songs af die allemaal op hun eigen manier speciaal zijn. Daarmee wil ik ook wel zeggen dat er minder cohesie is tussen het songmateriaal dat er voorheen wel was. Het is verder minimale kritiek, want Red Barchetta, Limelight en The Camera Eye behoren tot mijn favorieten van de band. Ik heb hier wel het gevoel dat Rush zijn magie langzaamaan aan het kwijtraken is. Geddy Lee zingt vaak fenomenaal en Lifeson heeft hier soms zijn beste riffs. De jaren zeventig zijn voorbij en Rush is klaar voor de jaren tachtig.


Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Caress Of Steel
8. Rush

Nou ja Permanent Waves vind ik ook wel 1 geheel maar ik begrijp en onderschrijf je mening. De komende twee platen hebben dat wel het sterkst. Sowieso wel een redelijk sterk kwartet Permanent Waves t/m Grace (ik geef toe er kunnen wat uitbundigere superlatieven aan toegevoegd worden dan dat ik nu doe).

Ik kan me wel vinden in de commentaren van lennert en RuudC over dit album als geheel. Het album bevat zeker sterke nummers maar ik mis een beetje het venijn in de uitvoering in vergelijking met eerder werk. De weg die Rush met Permanent Waves is ingeslagen wordt hier verder gevolgd en het geluid wordt verder - en naar mijn mening té - gepolijst. De New Wave invloeden zijn ook iets teveel naar mijn smaak.

Gelijkertijd realiseer ik me dat dit album nog steeds erg sterk is en de kritiekpunten in verhouding tot de vier sterke voorgaande releases moeten worden gezien.

Score: 87/100

Na 8 albums wordt het ook eens tijd voor een tussenstand:

1. Hemispheres
2. 2112
3. A Farewell To Kings
4. Permanent Waves
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Caress Of Steel
8. Rush

Kijkende naar de stemgemiddelden van hun studioalbums op MusicMeter zie ik als favoriete album van velen deze achtste, Moving Pictures, op ultrakorte afstand gevolgd door de drie voorgaande albums uit hun “tweede era”. Ik citeer mezelf bij Permanent Waves: “Neem alle fantastische ingrediënten van A Farewell to Kings, Hemispheres en Permanent Waves. Roer goed met veel liefde en gevoel en je krijgt Moving Pictures.”

Waren een aantal voorgaande albums (vanaf 2112) een heel smakelijk gerecht in een gezellig restaurant, dan is Moving Pictures als aanschuiven aan de tafel van een sterrenrestaurant, vol anticipatie op wat komen zal, iedere keer opnieuw. Net zoals bij 2112 alles samenvalt in hun eerste periode, dan is Moving Pictures de culminatie van alles in hun tweede periode. In mijn West-Vlaanderen spreken we van een “draak van een …” wanneer het slecht is en van een “beest van een …” in het andere geval. Wij zijn rare vlegels, soms ook tamelijk normaal, als we zin hebben.

Zoals vele fans kan ik die tracklist vanuit het hoofd opzeggen zonder te spieken, kan ik iedere zanglijn mee neuriën, kan ik vol blijvende verwondering de muziek volgen én moet ik me zo lang mogelijk inhouden om te airdrummen. Perfecte wisselwerking tussen muziek en die waanzinnige teksten natuurlijk. Heet dit in het Engels “Powerhouse”? Dit heet Rush.

Dit album heeft twee nadelen maar ook één voordeel: het is onmogelijk om slechts 2 favoriete tracks aan te duiden en het is nog iets te kort maar met het voordeel dat je het gewoon nog een keer kunt afspelen op dezelfde dag. Vele euforische zaken zijn al gezegd over dit album, maar ik kies als dwarszak (West-Vlaams voor tegendraads persoon) de laatste twee nummers.

Witch Hunt verhaalt over een onderwerp dat mij nauw aan de tedere tikker ligt: angst en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn, vooral in een wereld zoals de onze, waar angst regeert en het slechte in de mens voortbrengt. Het is een onderdeel van die Fear trilogie, samen met The Weapon (album Signals) en The Enemy Within (album Grace Under Pressure).

Vital Signs is het haast typische experimenteel, gedurfd of afwijkend nummer op dit album, hevig beïnvloed door reggae, electronica en The Police (Rush als een hongerig kind in de grootste snoepwinkel in de muziekwereld, kies maar uit). Het is ook een indicatie naar de toekomst: het album Signals. Dat drumwerk blijft om duimen en vingers af te likken.

Ik werd hier al eens vriendschappelijk op de vingers getikt dat dit hun “beste” periode is. Puur cijfermatig kan dit wel kloppen, maar gevoelsmatig ligt het toch anders. Ik heb Rush leren kennen dankzij de albums Grace Under Pressure en Hold Your Fire, bedankt Juan ook uit Oostende om me die tip te geven, dik dertig jaar geleden. Na mijn mini-marathon van deze vier albums uit hun tweede periode steekt toch de twijfel het hoofd aan het raam.

Ach, deze drie topmuzikanten uit Maple Leaf Country hebben samen een plaatsje in mijn leven verdiend, dankzij hun muziek, dankzij hun kunnen, dankzij hun invloed op mij als mens van vlees en bloed. Ik mis hem, de Professor, Neil Peart. Toen hij overleed, heb ik een bericht geplaatst op hun artiestenpagina hier. Woorden van dank overheersen, ook voor dit album. Ik heb hun muziek, hun video's en dvd's en zijn boeken. En na al die jaren krijgen ze “die lap”.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Rush - Moving Pictures (1981) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Rush - Moving Pictures (1981)
De Canadese band Rush heeft een flinke stapel uitstekende albums op haar naam staan, waarvan Moving Pictures uit 1981 door velen het hoogst wordt ingeschat en dat is misschien wel terecht

Toen in 1981 Moving Pictures van Rush verscheen was ik net begonnen met het luisteren naar andere muziek, waardoor ik het album tot voor kort veel minder goed kende dan met name 2112, Hemispheres en Permanent Waves. Tot voor kort, want geïnspireerd door een aantal lijstjes met de beste albums van 1981 heb ik Moving Pictures alsnog ontdekt. Rush heeft het jaren 70 albums van haar klassiekers uit de jaren 70 grondig gerenoveerd en klonk in 1981 een stuk frisser en moderner. Dat doet het album nog steeds, wat iets zegt over de kwaliteit van het album, waarop de drie Canadese muzikanten veertig minuten lang de pannen van het dak spelen. Weergaloos album.

Als tiener hield ik eerst van hardrock en later van progrock, destijds nog symfonische rock genoemd. Beide genres kwamen prachtig samen in de muziek van de Canadese band Rush. De eerste albums van de band vond ik al heel aardig, maar vanaf het vierde album, het in 1976 verschenen 2112, steeg Rush voor mij naar grote hoogten. 2112 werd gevolgd door een prima live-album, waarna de nagenoeg perfecte reeks A Farewell To Kings (1977), Hemispheres (1978) en Permanent Waves (1980) volgde.

Mijn muzieksmaak veranderde vervolgens langzaam maar zeker, maar tot halverwege de jaren 80 bleef ik de muziek van het Canadese drietal volgen. Ik luisterde echter vooral naar 2112, Hemispheres en Permanent Waves, waardoor Moving Pictures (1981), Signals (1982) en Grace Under Pressure (1984) er wat bekaaid van af kwamen. Met name Moving Pictures wordt door velen gezien als het beste album van Rush, waardoor ik mijn favoriete Rush albums een keer heb laten staan en me heb gericht op het album uit 1981.

Het is een album waarvan ik een aantal tracks ken uit de live setting, maar op het studioalbum klinken ze wat mij betreft nog veel beter. Rush klonk op de albums die in de jaren 70 verschenen als een band uit de jaren 70, maar op Moving Pictures omarmen Geddy Lee, Alex Lifeson en Neil Peart nog wat meer dan op Permanent Waves de jaren 80.

Ondanks de koerswijziging is ook Moving Pictures een typisch Rush album, met het geweldige gitaarwerk van Alex Lifeson, de baslijnen en keyboards van Geddy Lee, het fenomenale drumwerk van Neil Peart en natuurlijk ook nog de zo karakteristieke hoge stem van Geddy Lee. Ook op Moving Pictures, dat opent met Rush klassieker Tom Sawyer, verwerkt de Canadese band invloeden uit de hardrock en de progrock, maar de songs op Moving Pictures klinken ook wat moderner dan op de Rush albums die er aan vooraf gingen.

Het is deels de verdienste van de fris klinkende synths, maar het Canadese drietal verwerkt ook wat andere invloeden dan voorheen en speelt wat strakker. Het is gevangen in een weergaloze productie waarin je ieder detail hoort. In muzikaal opzicht verkeert de band op Moving Pictures in absolute topvorm. De baslijnen van Geddy Lee zijn fantastisch, het gitaarwerk van Alex Lifeson is veelkleurig en drummer Neil Peart speelt de pannen van het dak met zijn onnavolgbare drumwerk.

Het album opent met een aantal wat compactere songs, maar in het bijna elf minuten durende The Camera Eye schotelt Rush ons een epos voor zoals alleen de Canadese band die kan maken en in het verleden ook maakte. Dit keer wel voorzien van een jaren 80 sausje, want hoewel Moving Pictures in heel veel opzichten een typisch Rush album is, lijkt de band het nieuwe decennium te hebben aangegrepen om haar geluid grondig te moderniseren, wat je nog wat beter hoort in de slottrack Vital Signs. Het is een track die lijkt geïnspireerd door het werk van The Police, maar Rush gooit er de muzikale genialiteit tegenaan die we van de band kennen.

Moving Pictures was bij mij zoals gezegd een stuk minder bekend dan de albums die er aan vooraf gingen, maar ik begrijp inmiddels wel waarom velen juist dit album het beste album van Rush noemen. Het is een album dat volgende week de 44e verjaardag viert, maar vergeleken met de meeste andere albums van deze leeftijd klinkt het nog verrassend fris en urgent, wat iets zegt over de torenhoge kwaliteit van het album. Erwin Zijleman