Rush - Moving Pictures (1981)

die stem is juist het sterkste punt van de band.

Meen je dat nou.. ik dacht dat ik dit wel een aardige band zou vinden, beetje symforock enzo. Blijkt echt toaal niet mn ding, vooral omdat de zanger het op een TOTO achtig iets doet lijken. Tamelijk vreselijk.
Muzikale uitvoering waarschijnlijk hogeschoolwerk, maar volkomen boring imo. Maar ik zal niet stemmen , mislukt experimentje van mij.

je moet het qua stemgeluid omdraaien
rush draait vele jaren langer mee dan toto

de stem lijkt niet op een stem van ooit een zanger bij toto, maar andersom

niet je ding zeg je, maar rush valt ook niet in een paar nummers, vaker draaien levert je wellicht een nieuwe ontdekking op

begin met ' exit stage left, live, een aardige potpouri van het werk van rush tot die tijd:)

Oke, ik zal een ander album proberen.

soit, Toto staat ook weer even in hernieuwde belangstelling op MuMe dezer dagen, maar om Geddy Lee er nou mee te vergelijken...

Zijn stem zou ik evenwel ook niet als het sterkste punt van de band aanwijzen (Lee verklaart zelf ook in de eerste plaats bassist en in de tweede plaats zanger te zijn (en in de derde plaats toetsenist)). De instrumentale troefkaart is Neil Peart, de trommelaart, maar meer nog dan dat wordt het niveau bereikt door de kwaliteit van de composities en de chemie tussen de bandleden.

Voordat ik ooit Moving pictures als eerste Rushalbum luisterde, kende ik het veel jongere nummer Roll the bones al een paar jaar en heb ik ook eens een set losse oudere nummers van ze gedownloaded, onder andere omdat er in progland altijd zo hoog over deze band opgegeven werd. Het kwartje wilde maar niet echt vallen: die rare stem, die vreemde, wat dunne muziek (ik snap hem zelf eigenlijk ook niet meer ).

In een ultieme laatste kans dit album toen maar gedownloaded, beluisterd, viel eigenlijk niet tegen en na een luisterbeurt of vier viel het nog steeds geldende oordeel: briljant!

Ik geloof dat ik op de vorige pagina nog 5* heb staan, dat zijn er inmiddels 4½* geworden (ze hebben enkele nog betere platen).

Zijn stem lijkt heel erg op de zanger van Supertramp, echter bij die muziek past het beter.

ja het is mijn stem ook niet helaas...

Even lekker snobistisch doen: toen Hemispheres uitkwam, viel ik meteen voor die stem. Maar ja, ik houd dan ook van opera.
Moving Pictures is met Hemispheres het enige echt goede album. Mijn favoriet is Witchhunt, door het griezelige intro. De reggae van Vital Signs vind ik ook zeer pakkend. De balans tussen gitaal en keyboards is uitstekend; hierna verdween de gitaar geleidelijk uit zicht en zakte het niveau van de composities.
Ik had maar één keer luisteren nodig, om te weten dat Moving Pictures een uitstekende plaat is. Hij is toegankelijker dan A Farewell to Kings.

Een nagenoeg perfecte mix van complexe structuren en toegankelijke melodieën. Rush combineert hier progressieve hardrock met new wave invloeden en futuristische synthesizer-geluiden. Dat resulteert in pareltjes als Tom Sawyer, Red Barchetta, Limelight en Witch Hunt. Het instrumentale YYZ is erg populair onder progressieve rockliefhebbers, maar doet mij persoonlijk minder. Het lange, sfeervolle The Camera Eye weet daarentegen wel over de volle lengte te boeien. Als geheel is Moving Pictures het hoogtepunt van Rush’s indrukwekkende oeuvre.

Weet je dat zeker?

...Hebben jullie toch wel "Limelight" regelmatig beluisterd...??

De stem van Geddy is voor mij altijd een probleem gebleven. Ik heb vroeger heel wat Rush albums 'geprobeerd'. Een schoolvriend was Rush-fan en had al hun LP's en ik had ze daarmee op cassette Hoewel het muzikaal allemaal dik voor elkaar is, zijn Rush en ik door die stem nooit echt vrienden geworden. Dit album is wel hun beste.

ik begrijp jullie probleem met de stem van Lee niet zo heel erg. iemand maakte de vergelijking met Supertramp en die is op zijn plaats. stel je de muziek van Rush voor met een andere stem. gaat niet. die stem hoort bij Rush, zoals dat ook bij supertramp het geval is.

en het is lang geleden dat ik Rush draaide, maar Moving Pictures is 1 van hun betere platen.

Er valt niet zo veel aan te begrijpen volgens mij. Iemand vindt een bepaald stemgeluid mooi of niet. Ik vind het stemgeluid van Lee niet mooi en vaak ook irritant. Het heeft dus ook niets te maken met wel of niet kunnen zingen.

volgens mij scheelt dat maar 4 jaar.

@king arthur
ik druk me een beetje onhandig uit: natuurlijk is het persoonlijk.
ik bedoel begrijpen als in: "ik begrijp niet dat er mensen zijn die geen paprikachips lusten". ik bedoel dus: ik vind paprikachips erg lekker.

Nou, met zo'n castraatstem als Lee vind ik het niet verrassend dat mensen erop afknappen, in die zin zou ik eerder onion&cheese nemen als voorbeeld ipv paprika
Ik vind overigens de stem van Lee niet zo erg, en het past voor mijn gevoel erg bij Rush (omdat de muziek ook vooral op een wat hoger plan staat). Over Superramp zal ik me hier maar niet uitdrukken

"Yo! Bum RUSH the Show" , vind ik wel leuk, maar dat telt zeker niet?

Dat telt zeker wel! Maar in ander topic

Nou, ik heb me toen ook al hooglijk over die vergelijking verbaasd. Nog afgezien van het feit dat Supertramp twee stemmen had... klinkt het toch een beetje als iemand die twee prog-achtige bands kent en concludeert dat de stemmen allebei niet echt op pakweg James Hetfield lijken... ah, dan lijken ze dus op elkaar.

Hm.. volgens mij was ik degene die die vergelijking maakte en zo onwetend ben ik nou ook weer niet. Bovendien had het verder niks met progbands te maken dat ik die stemmen op elkaar vond lijken.

Waarvan akte. Ik vind het nog steeds een wat vreemde vergelijking.

Ja, ik zie wil iets in die vergelijking. Het grote verschil is natuurlijk, dat Supertramp een hoop pretenties had en eigenlijk doodeenvoudige, prettig in het gehoor liggende liedjes schreef. Rush maakt de pretenties bij tijd en wijle wel waar.

Gedeeltelijk mee eens. Supertramp heeft inderdaad een groot aandeel "prettig in het gehoor liggende liedjes", maar doodeenvoudig zijn ze over het algemeen niet: er zit vaak een sterke onderhuidse spanning op het instrumentale vlak (althans als we ons tot hun hoogtijplaten beperken). Deze zit niet in de weg bij het luisteren naar de liedjes, maar biedt wel gelegenheid om eindeloos nieuwe dingen erin te ontdekken.

Daarmee is de spanning die Supertramp in zijn muziek legt (luister bijv. eens naar die 'terugkeer' in Lover Boy) van een geheel andere orde dan die die Rush in de muziek legt. Als je het hele instrumentarium bij beide bands weg gaat halen... ja... misschien liggen Geddy Lee en Roger Hodgson dan niet zo ver uit elkaar. Maar goed, dan doe je m.i. wel afbreuk aan de mate waarin (bij beide bands) de stem onderdeel van de muziek is.

"Moving Pictures" is alweer mijn vijfde album van Rush (en nummer 6, "Grace Under Pressure", is onderweg naar mij). Ik kan niet anders zeggen, dan dat ik dit alweer een geweldig album van Rush vind. Openingsnummer "Tom Sawyer" valt vooral op door het geweldige drumwerk van Neil Peart. Ook de volgende nummers zijn stuk voor stuk geweldig, met voor mij als hoogtepunt "The Camera Eye", een nummer met toetsenwerk (een keyboard?), dat wat mij betreft subliem is . Het nummer "Witchhunt" is een behoorlijk angstaanjagend nummer, en afsluiter "Vital Signs" doet me denken aan The Police. Dit album zou wel eens een heel grote favoriet van mij kunnen worden. Binnenkort zal ik beslissen of "Moving Pictures", "Power Windows", "A Farewell To Kings" of "Signals" een plaatsje in mijn persoonlijke top 10 krijgt.

Geweldig album!

Neem maar Moving Pictures.

Bij mij ist ook dat album geworden

Tom Sawyer is één veel te verslavend nummer

"Moving Pictures" is mijn derde 5*-album van Rush (na "Power Windows" en "A Farewell To Kings"). Op dit moment is "Moving Pictures" mijn favoriet. Dit komt vooral doordat ik de balans tussen gitaar en toetsen op dit album perfect vind. Daarnaast bevat het album twee van mijn favoriete Rushnummers, te weten "Tom Sawyer" en "The Camera Eye". "The Camera Eye" is momenteel zelfs na "Xanadu" mijn favoriete nummer van Rush. Een derde nummer dat ik graag zou willen noemen, is "Witch Hunt". Het nummer als geheel is gewoon goed, maar het (dreigende) intro is werkelijk geweldig.

Nog even over het nummer "Tom Sawyer", Devro. Qua drumwerk vind ik dat misschien wel het beste nummer dat ik ooit gehoord heb, en het is inderdaad een verslavend nummer (het was het tweede nummer dat ik leerde kennen van Rush, na "Manhattan Project").

Binnenkort valt het album "Grace Under Pressure" bij mij in de brievenbus. Het zal mij benieuwen of dat album "Moving Pictures" kan overtreffen (en "Power Windows" en "A Farewell To Kings").

Wat mij betreft 5 sterren voor het Rushalbum dat op dit moment een plaatsje heeft in mijn persoonlijke top 10.

Sgt. Revolver, ga zo door!

Leuk om getuige te zijn van je ontdekkingsreis die ikzelf bijna 20 jaar geleden heb gemaakt.

By the way, ik vrees dat je met Moving Pictures al het eindpunt hebt bereikt; desalniettemin, er is nog een hoop ander moois verkrijgbaar om je Rushpuzzle compleet te maken: veel plezier! En luister nog eens goed naar Red Barchetta, voor mij het hoogtepunt van dit hoogtepunt in de muziekgeschiedenis...

Dit is ook wel mijn favoriete album van Rush, maar ik kwam er onlangs achter dat Signals eigenlijk vrijwel net zo goed is.. dus eindpunt lijkt me niet Signals kopen Sergeant!!

Inderdaad, en dan snel naar The Weapon gaan luisteren...

Dat nummer maakte mij 25 jaar geleden 'fan' van deze uitzonderlijke band.

"Signals" heb ik al, orbit en Omayyad. Dat album is ook erg goed, maar in mijn ogen (of beter gezegd oren) een stukje ontoegankelijker dan "Moving Pictures". Ik heb het gevoel, dat ik nog veel aspecten van het album moet en kan ontdekken.

"Subdivisions", "The Weapon" en "The Analog Kid" zijn enkele van mijn favoriete Rushnummers. Op "Signals" staat één nummer dat ik een beetje minder vind dan de rest, en dat is "Chemistry".