Rush - Moving Pictures (1981)

Ik hoorde laatst "Limelight" op de radio, en ik bedacht dat dat toch wel een mega-sterk nummer is. Dus ben ik dit album gaan luisteren (mijn eerste kennismaking met Rush), en ik vind dit een zeer vermakelijk album.

Ik heb bijna nog nooit met zoveel plezier naar drums geluisterd als bij dit album. Ik heb niet zoveel verstand van drums, maar het klinkt zeer freaky en strak, de constante ritmewisselingen in het eerste nummer zijn bijvoorbeeld erg genietbaar. Ook de bassist lijkt erg bekwaam, heerlijk zoals hij mij aan de virtuositeit van bijv. John Entwistle doet denken. Het geluid van de gitaar is verder ijzersterk en melodieus. De nummers zijn beslist niet eentonig maar bevatten lekker veel afwisseling en daarom verwacht ik hier niet snel flauw van te zijn. 4,5*

Wat is het volgende Rush-album dat ik moet gaan luisteren? (Er zijn er zo veel...)

Hemispheres is een goed album, een oudje. 2112 is ook een aanrader. Maargoed, eigenlijk vind ik VEEL rush albums aanraders. Zonder rush hadden we bands als dream theater nooit gehad. De drummer van DT (Portnoy) is erg beinvloed door Neil Peart (de drummer van rush) en dat is ook te horen. Technisch zeer hoogstaande muziek!

Owja, 1 oktober komen ze in Ahoy.. Kan niet wachten

Gezien het persoonlijke top 10 lijstje van JohnnyBrasco zou ik Permanent Waves (1980) en Signals (1982) aanraden: samen met Moving Pictures is dat een prachtige eenheid waar de band de vroegere progressive invloeden van albums als Hemispheres (lange nummers, instrumentale krachtpatserij) langzaam inruilde voor meer nadruk op sterke songs en moderne produkties met invloeden uit andere rock en pop stijlen.

Mooiste nummer op deze CD is voor mij The Camera Eye. Als aanrader voor een volgende album zou ik het live album Exit...Stage Left kiezen: een mooie dwarsdoorsnede van de eerste periode, uiteraard perfect uitgevoerd.

Dit was mijn eerste Rushalbum (rest is bekend ). 't Is lang mijn favoriet gebleven, maar onderhand is hij door Hemispheres en Signals nipt voorbij gestreefd. Tom Sawyer is uiteraard briljant (vooral door Neils drumpartijen). Red barchetta, YYZ, The camera eye, Witch hunt, what more can I say... Vital signs vind ik, voor zo'n vreemde eend in de bijt, ook erg lekker. Alleen Limelight blijft iets achter bij de rest vind ik (net iets te gewoontjes). Niettemin de volle mep. 5*

Mijn favoriete album van mijn all time favorite band, dus numero uno in mijn top tien. Nadat Marillion (en met name Fish...) mij hevig door mijn puberteit had heen geholpen, begon ik langzamerhand mijn muzikale interesse te verbreden en stuitte ik op Rush (OK, mijn smaak was niet in één keer heel veel breder ). Dit was niet mijn instapalbum, dat was Hold you Fire, maar al snel ontdekte ik dat dit toch wel het ultieme meesterwerk van de, naar eigen zeggen, grootste cultband ter wereld is. Niet één nummer is slecht, sterker, het zijn allemaal ijzersterke songs; ook YYZ, een instrumentaaltje waar ik doorgaans niet van houd. Zowel de som der delen als de individuele nummers zijn onovertroffen qua virtuositeit, composities, lyrics en sfeer. En voor Rush muziek niet onbelangrijk: de juiste balans tussen toetsen en gitaar... Een must voor iedere symfo/rock/hardrock fan of ach, eigenlijk voor iedere muziekliefhebber....

6*

Hemispheres was mijn 1e Rush album, gekocht in 1979 en meteen verslaafd. De aanleiding weet ik niet eens meer, wellicht waren Styx en Kansas hiervoor indirect verantwoordelijk. Daarna 2112 en Farewell to kings met terugwerkende kracht aangeschaft. De 1e 3 albums kunnen me tot op de dag van vandaag niet echt boeien maar alles van latere datum komt nog met enige regelmaat de hoes/cd-doos uit. Moving Pictures is echter de onbetwiste nr. 1. Inderdaad, het is eerder opgemerkt, alles klopt van begin tot het eind, geen enkele zwakke plek. Maar met het mes op de keel: kant 1 of de nrs. 1/4 (heb uiteraard zowel vinyl als cd versie) hebben mijn voorkeur. De wijze waarop ze met Tom Sawyer het album openen - geweldig intro - is ongeëvenaard. Als er al een extra edition van een Rush-album met outtakes en demos zou moeten verschijnen zou dit album mijn voorkeur genieten.

Wat een prachtig album, naar mijn bescheiden mening ook een van de betere uit het oeuvre van Rush. Tom Sawyer is geniaal, dat intro alleen al, maar ook het instrumentaaltje XYZ spreekt me erg aan. Eigenlijk kent Moving Pictures geen zwakke plekken, ik heb het album vandaag dan eindelijk aangeschaft(hoewel ik het wel al vaker gehoord had).

Gefeliciteerd met deze memorabele aanschaf

't Was mijn eerste Rush-album, je kunt het er ver mee schoppen . Reken hem ook nog steeds tot mijn favorieten, tezamen met Hemispheres, Signals en Power windows.

Het is inderdaad een memorabel plaatje Ik hoorde diverse positieve verhalen over dit album, vandaar dat ik een tijdje geleden overging tot luisteren en daarna aanschaf. Ik kende van Rush alleen 2112, dat vond ik een aardig album, maar wel wat wisselvallig. Dan prefereer ik toch Moving Pictures. Ik begin ‘m steeds beter te waarderen, vooral Tom Sawyer, Red Barchetta en The Camera Eye spreken me aan. In het begin heb ik toch wel enigszins aan de zang van Geddy moeten wennen, maar daar ben ik nu wel overheen .

Dit album smaakt duidelijk naar meer, jammer trouwens van de korte speelduur. Ik denk dat ik Signals of Hemispheres eens wat luisterbeurten zal gaan gunnen.

Ten aanzien van 2112 helemaal mee eens: het was destijds een doorbraakalbum en best een spectaculair stukje muziek, maar eigenlijk steekt het als epic helemaal niet zo sterk in elkaar. 't Is voor mij een van de weinige Rush-albums die bij vaker luisteren zwakker i.p.v. sterker wordt. Met dat al vind ik het als eindresultaat ook tot hun zwakkere albums behoren.

En inderdaad, t/m Power windows houdt het met een minuut of 40 vaak wel op. Maar goed, ik heb liever 35 a 40 minuten topmuziek dan 70 minuten waarvan de helft overbodig is...

Muziektechnisch gezien inderdaad een topper, ik kan alleen niks met die zanger. Ik erger me zelfs behoorlijk aan z'n stemgeluid.

Overigens, ik heb laatst ook de complete discografie van Budgie toegevoegd. Ik zou deze band omschrijven als een mix tussen Rush en Black Sabbath. Oftewel, af en toe Sabbath achtige riffs, maar zeker niet de duistere gloed eroverheen. Zeker de eerste 5 platen zijn de moeite waard, misschien een aanrader.

De stem van Geddy Lee vond ik in eerste instantie ook een minpunt, maar op Moving Pictures erger ik me er eigenlijk niet aan omdat het songmateriaal ijzersterk is. Rush is voor mij ook duidelijk een voorloper van Dream Theater, ik ben nooit echt een Dream Theater-fan geweest maar dit kan ik prima verteren. Zeven geweldige songs, een uitstekende ritmesectie en diverse verrassende invalshoeken...

M.i. kent deze plaat geen zwakke punten. Inderdaad, de korte speelduur is inderdaad jammer maar als het alleen maar goede songs zijn, maakt dat eigenlijk niet uit.

Ach ja, de stem van Geddy... daar hebben we allemaal aan moeten wennen.

Precies. Het is net als voor het eerst met bier etc. Je moet het leren drinken, daarna wordt het steeds beter. Net zoals met de stem van Geddy. Hij heeft in ieder geval een uniek stemgeluid wat maar weinig zangers na kunnen bootsen.

Gelukkig maar. Ik vind er echt niets aan... Neem nu Tom Sawyer: zou best wel tof kunnen zijn maar ik krijg altijd de kriebels van dat begin als de zang in valt.

Hier ook maar eens wat bij neerpennen, heb deze plaat bij uitkomen in 81 als klein knulletje al eens geluisterd bij een kwaliteitsplatenzaak.. ging uiteindelijk met Van Halen de deur uit (die ik toch al wou kopen), maar mijn eerste indruk van rush was wel meteen een goede. Dus een paar jaar later toch gekocht voor de verzameling Tom Sawyer blijft één van de beste nummers die ik van ze ken, maar de hele plaat is kwalitatief zeer goed.
3.5*

Geddy's stem tot daaraan toe,maar ik irriteer me vooral vreselijk aan de drumwerk hierzo,heel slap en voegt niets toe aan de sfeer en draagt de nummers al helemaal niet als je het mij vraagt.

Ahhahah dit is meer een mening van mij dan objectief bekeken,smaken verschillen natuurlijk Hans
Alhoewel ik wel zelf op drumles gezeten heb en dit de 1e plaat is waar het me zo bij opvalt,maar goed,genoeg drummers die het natuurlijk niet eens zijn met mij he

Tja, Neil Peart en slap drumwerk, dan kun je inderdaad wel een opmerking verwachten. Ik kan me er echt niets bij voorstellen.

Dan is 3,5/5 toch eigenlijk wel een wat magere score, Orbit, voor iets wat je kwalitatief zeer goed vindt...

Dit slaat inderdaad als een l*l op een drumstel...

Inmiddels staat ie dan ook op een 4* Omayyad (al enige tijd terug trouwens)
Ik houd natuurlijk wél rekening met wat een plaat mij doet en mijn stemming erover. Kwaliteit alléén doet het hem niet voor me

Neil peart de enige echte "professor on the drumkit"

is onderweg naar mij

The Camera Eye vindt ik het hoogtepunt,keyboard(ofzo) en gitaarpartijen zijn geweldig,maar de drums hadden anders ingevuld mogen worden voor mij op deze plaat,technisch wel in orde,maar klinkt te strak en droog,op Witchhunt vindt ik dat dan wel weer in orde.

En de 100e stem is een feit! Maar intussen wel uit de top250.

Hmf.. de stem van die zanger... zo jammer .