Het debuut van Amberian Dawn doet me erg denken aan oude Nightwish maar dan wel nog een graadje steviger, wat in het geval van deze band komt door het hardere en meer aanwezige gitaarwerk. Het siert de band dat ze verder pakkende, bij vlagen best wel rauwe, niet al te lange en to-the-point nummers afleveren die al snel een plekje in je hoofd weten te nestelen.
Praktisch elk nummer is goed, de sopraanzangeres Heidi Parviainen zingt mooi en doet niet onder voor Tarja Turunen wat mij betreft.
De band laat op dit debuut al goed horen waar ze toe in staat zijn maar ik heb wel het idee dat ze hier nog wat donkerder, harder en rauwer klinken dan op latere albums.
Op dit album weet Amberian Dawn door hun meer gitaar-gerichte aanpak en de wat rauwe productie zowaar een eigen sound neer te zetten, waarmee ze, ondanks dat ze op Nightwish lijken ten tijde van hun beginperiode, toch op eigen kracht kunnen en mogen staan.
Tot slot vind ik het verbazingwekkend dat hier zo weinig stemmen en berichten staan. Dit soort metal is toch vrij populair volgens mij. Sterker nog, dit is het eerste bericht wat bij dit album komt te staan sinds de laatste van
Rinus van ruim 10 jaar geleden!!
Ik geef dit debuut een solide 4 punten en ben benieuwd naar hun overige albums.