Tangerine Dream - Phaedra (1974)

Fijne plaat. Komt ook erg goed tot zijn recht in de net uitgekomen film Bandersnatch, waar je de hoofdpersoon onder meer kunt laten kiezen tussen dit album en deze bij de platenboer.

Phaedra was (ook) voor mij het eerste album dat ik van deze band leerde kennen (samen met Rubycon op een BASF-C90-bandje). Anno 2019 draai ik dit na Zeit en na alle ambient die in de decennia daarna is verschenen, maar in 1976 was dit toch wel even wat anders, zelfs toen ik al dingen als Dark side of the moon gehoord had. Dat Phaedra niet meer zo heftig als toen binnenkomt betekent niet dat het geen impact meer heeft, want dit is nog altijd muziek die ik niet opzet wanneer mijn schoonouders op bezoek komen. Belangrijker is echter dat de ritmische pulsen enorm opzwepend werken, dat de melodieën die her en der voorbij komen zweven steeds betoveren, en dat de warmte en de volheid van het geluid bedwelmend zijn – "Eindelijk hadden ze goede instrumenten in handen, heb altijd gedacht dat ze op afgedankte spullen speelde[n]" schreef Gerards Dream op 12-8-2007, nou, zover zou ik niet willen gaan, want ook op eerdere platen heb ik nooit over het geluid te klagen gehad, maar de bijna sensuele gloed die over de sound van deze plaat hangt is toch wel van een andere orde. Als oude progger heeft elk album met een prominente mellotron al een streepje voor, maar ook los daarvan is niet alleen elk nummer maar ook elk onderdeel van elke soundscape continu en zonder inzakken de moeite waard – hoewel Sequent "C" qua lengte meer iets heeft van een wegwerptrackje, vertelt zelfs dàt binnen zijn beperkte tijdsspanne toch een heel verhaal. Zeit is misschien abstracter en duikt dieper, maar Phaedra houdt mijn aandacht van de eerste tot de laatste seconde vast en dompelt me onder in een warm bad, en in feite klinkt het nog even nieuw en onbekend en spannend als indertijd op mijn zolderkamertje.

Dit is een geweldig album! Vooral het titelstuk zelf is qua sfeer en stijl uitzonderlijk te noemen. Beklemmend, spannend, atmosferisch. Je wordt er in meegezogen. Echt een aanradar als je naar elektronische muziek op zoek bent. Ik zou zelfs zeggen dat het zijn tijd vooruit was, dat je zoiets kon maken met de toen nog relatief primitieve analoge synthesisers...

Deze staat als eerste op mijn play-list. Ik ken niets van TD dus dat wordt hoog tijd !

Ik heb nou de 2019 remaster hiervan, wat afkomstig is van de “In Search Of Hades” box set. Alleen in een andere verpakking.
En het is “remastered from the original Virgin master tapes.”

Ik was dus wel heel benieuwd hoe het zou klinken. En wat blijkt? Ik vind deze zelfs beter dan de 1985 versie!
Laatstgenoemde productie is mythisch, primitief (op een goede manier), alsof er dikke wolken omheen hingen (ook op een goede manier).
Maar deze nieuwe versie is voller, meer helder, meer zuiver en meer “aanwezig”.
Met regelmaat brengt dit me in hypnose. Dikke duim dus voor Steven Wilson ??
Ben hier ontzettend blij mee.

schizodeclown, je geeft Steven Wilson hier een dikke duim, maar volgens mij is het album zelf geremasterd door Ben Wiseman, en heeft Steven Wilson alleen de remix van de twee bonustracks (Phaedra en Sequent C', momenteel nog niet aan de oorspronkelijke tracklisting toegevoegd) gedaan, net als bij (de bonustrack van) Rubycon. Of was het ook je bedoeling om hem alleen dáármee te complimenteren?

Ok BoyOnHeavenHill dat wist ik niet, dat dat Ben Wiseman was, goed ere wie ere toekomt: Ben Wiseman

Zie de site van Steven Wilson:Wat wel zo is, is: Tangerine Dream 'In Search of Hades' box set announced with new SW remixes - Steven Wilson - stevenwilsonhq.com

Wellicht omdat deze nieuwe versies gebaseerd zijn op de originele tapes en uit de jaren '80 niet? iO Pages - Tijdschrift over progressieve rockmuziek - || Uitgebreide Tangerine Dream Box op komst - iopages.nl

chevy93 ja dat dacht ik ook al, met die originele tapes

Edgar Froese en kompanen maakten met Phaedra een meeslepende afdaling naar de kern van een exotische planeet. De leden van Tangerine Dream knutselden veel met hun apparatuur om unieke soundscapes te creëren die voorheen nog niet mogelijk waren. Zij vergden zoveel van hun instrumenten, zoals Moog synthesizers en de Mellotron, dat ze overhit, ontstemt en daarmee onbruikbaar raakten. Zij zochten werkelijk de grenzen op van wat toen muzikaal mogelijk was.

Phaedra is betoverend mooi, met een doordringende spanningsboog opgewekt door de pulserende ritmes van de mellotron en de ijzige synthesizers op de achtergrond. Waar de titeltrack een afdaling naar de onontdekte diepte is, is Mysterious Semblance at the Strand of Nightmares een geleidelijke opstijging naar een verblindend licht hoog in de lucht en Movements of a Visionary een stuurloze zweeftocht langs kleurrijke kosmische gaswolken.

Tangerine Dream legde de blauwdruk voor toekomstige ambient muziekstromingen, maar naar mijn bescheiden mening, zijn er maar een handjevol artiesten die het niveau van Tangerine Dream konden benaderen.

Kort geleden op prachtige oranje vinyl ontvangen, 2 platen waarvan eentje met extra verwijderd materiaal erop. Heerlijke rustgevende plaat waar je je echt in een andere wereld begeeft. Ook 'Rubycon' als tweedehands maar in perfecte staat ook erbij gehaald. Je hoort gewoon aan deze plaat dat er een enorme variatie langs je oren vliegt aan verschillende synths, modulaties en mellotrons... maar ook veel ruimte voor stiltes, die opgevuld worden met nog meer variatie van geluiden uit een ander universum. Mooie plaat.

Net als schizodeclown hierboven heb ik nu de remaster uit 2019 in huis, en net als hij ben ik er erg blij mee. Wat de twee remixen van Steven Wilson toevoegen weet ik niet precies, en net als bij de remaster van Rubycon zit er op de folie een sticker die "a new essay" belooft terwijl (ook net als bij Rubycon) het boekje zelf slechts foto's en credits bevat.
        Overigens heb ik dit album in het CD-tijdperk altijd beluisterd via deze Disky-budget-compilatie, en daarop stond het geluidsfragment met de joelende kinderen niet aan het einde van de titeltrack (die bij Disky dus ongeveer 40 seconden korter duurt) maar aan het begin van het daaropvolgende Mysterious semblances (die daar dus ongeveer 40 seconden langer duurt). Ik neem aan dat de plek waar de 2019-remaster dat fragment zet (te weten aan het einde van de titeltrack) de juiste is?

Klopt. De kinderen die je hoort hebben officieel altijd deel uitgemaakt van het titelnummer als een soort van coda.

Dank!

En op 5 sterren gezet. Wat is dit toch een heerlijke rustgevende hypnotiserende plaat

buitencategorie zisser. een meesterwerk.

Steven Wilson heeft weldegelijk dit hele album geremixt in 5.1 surround, samen met Oedipus Tyrannus en Ricochet. Staat duidelijk in de In Search Of Hydra box (die ik net gehuurd heb in de Centrale Discotheek Rotterdam om deze band te leren kennen). En die klinken fantastisch mag ik zeggen.

O, dat wist ik niet, ik ging er van uit dat de mix van de In search of Hades-box dezelfde zou zijn als die van de "losse CD"-release van hetzelfde jaar, maar kennelijk is de eerste dus een 5.1-mix van Steven Wilson, terwijl de tweede "Re-mastered from the original Virgin master tapes by Ben Wiseman" is. Mijn fout.