Dissection - Storm of the Light's Bane (1995)

Night's Blood gebruik ik als basis om blastbeats te leren. Interessante nummer, deze plaat zal ik toch eens volledig moeten leren kennen.

Dit is toch wel mijn favoriete black metal album. Alles is perfect eraan. De vocals zijn heerlijk maar vooral het gitaarwerk springt boven alles uit. Alle 6 de super epische nummers zijn tjsaa gewoon episch en langzaan begint Thorns of Crimson Death mijn favo van deze plaat te worden.

Black Metal is dus niet echt mijn geliefd metal sub-genre, maar Storm of the Light's Bane kan me probleemloos charmeren.
Daar zal het feit dat hier toch ook redelijk wat Death Metal in zit ook wel voor een groot stuk mee te maken hebben....

Degenen die al enkele van mijn vorige reviews gelezen hebben zullen weten dat ik het meestal niet zo heb met lange nummers, maar hier heb ik er dus geen enkel probleem mee.

Het ene goede nummer volgt het ander op, er is volop variatie en het blijft altijd boeiend om naar te luisteren.

Ik begrijp perfect waarom dit album te boek staat als een rasechte klassieker in het genre!!

Heerlijke black-metal van de bovenste plank, staan geweldige nummers op maar het gehele album heeft me nog niet gegrepen.

Prachtige black metal plaat van de legendarische Zweedse band Dissection. - Dit vooral te danken/wijten aan Nödtveidt, die eerst jaren in de bak verdween om vervolgens na één nieuw album zichzelf door z'n kop te schieten.

Melodisch maar sterk, rauw maar toch met erg goede productie.

Ole Öhman drums zijn fantastisch, de kwaliteit van z'n blast beats en ritme in z'n double bass is uitzonderlijk en alhoewel dit wel vaker wordt behaald in 't genre, is de combinatie met het gitaarwerk haast nog nooit zó sterk geweest. - Standaard maar goed uitgevoerde black metal grunts maken het geheel af.

Dit album is voor mij pure perfectie.

Schijnbaar de beste metalplaat op MusicMeter.
Ik houdt niet zo van Black.
Jammer dat de toplijsten niet ietsie meer gespecificeerd kunnen worden.

Je hebt altijd wel ergens in een genre een album die eigenlijk iedereen wel te pruimen vind.

Betekent natuurlijk niet dat het de beste is, maar qua gemiddelde ga je dat inderdaad wel terugzien.

Zat hij niet in de bak omdat hij een homoseksueel doodschoot??!

Hij heeft niet het fatale schot gelost, dus werd hij veroordeeld voor medeplichtigheid.

Dissection is geen echte black metal, hoewel ze zeer invloedrijk waren op die stroming. Dissection was veel melodischer en 'netter' dan black metal, ook zijn er veel death metal invloeden te horen.

Overigens is dit wel een geweldig album die ik toch nog eens moet aanschaffen.

Dit album staat al een eindje in de Metal-toplijst hier op Musicmeter. Nu staat hij uiteindelijk helemaal bovenaan. Ik denk dat het toch wel eens tijd wordt om dit album uit te proberen.

Erg goed Black Metal album, misschien wel het beste Black Metal album ooit samen met Anthems to the Welkin at Dusk van Emperor. Wel veel melodieuzer dan de meeste black metal bands en ook mooie akoestische gitaarpartijen. Van begin tot eind een knaller.

Pure black metal is het allerminst.
Dissection is een vooraanstaand exponent van de zogenaamde Göthenburg scene. At The Gates, Dark Tranquility en In Flames zijn andere bekende vaandeldragers. De gemene deler is melodieuze death metal met invloeden uit de heavy metal en black metal. Dissection voegde daar een ongezonde dosis duisternis aan toe.
Met The Somberlain bracht de band al een ongekend sterk debuut uit, met dit Storm Of The Light's Bane wordt dat geluid verder geperfectioneerd.
Na een onheilspellend intro tuimel je met Night's Blood het album in. Het ijzingwekkende nummer kenmerkt zich door de zwaar aangezette gitaarmelodieën onder het refrein. Datzelfde trucje paste men ook toe in Black Horizons, het openingsnummer van The Somberlain. En het werkt uitstekend dus waarom niet? Eigenlijk herbergen alle nummers uitzonderlijke klasse. Subtiele tempowisselingen, akoestische intermezzo's, het is er allemaal. De lichte echo's op de drums en gitaren geven het geheel een gitzwarte doch verslavende sfeer mee.
Het hoogtepunt is het aan Bathory refererende Thorns Of Crimson Death. Een straf marcherend, somber epos met kippenvelgarantie.
Na afsluitende Soulreaper waar de van Marduk bekende vocalist Legion ook nog even meeschreeuwt, is het happen naar adem geblazen met het treurige piano outro No Dreams Breed In Breathless Sleep.
Blijkens de uitermate zwakke opvolger, was dit album niet meer te overtreffen.

Het is dat de albumhoes het voor mij al eigenlijk uitbeeldt, aangezien ik me op de extreme, maar geweldige muziek van Dissection's Storm of the Light's Bane zelf in een duister landschap waan, waar donkere en dreigende onweerswolken zich samenpakken boven een ruig en besneeuwd berglandschap, waar her en der nog net het groen van de grotendeels ondergesneeuwde naaldbomen te ontwaren zijn.
Waar op de besneeuwde grond op diverse plaatsen grote plassen van geronnen bloed ligt; het bewijs dat er een gruwelijke strijd heeft plaats gevonden tussen goed en kwaad en waar er maar één kon winnen (het moge duidelijk zijn wie.... ). En daar, op die plek waar dode engelen liggen onder een besneeuwde deken als een ijskoud graf, is het stil. Maar ergens tussen de kille windvlagen door, is het maniakale gelach te horen van een kwaadaardige entiteit, die zijn overwinning viert. Uit de duisternis doemt uiteindelijk een duistere gestalte op, op een al even duister paard. In zijn linkerhand omklemt hij een zeis, die onlangs nog droop van het bloed, maar nu bevroren kleeft aan het wapen. Het is de Grim Reaper zelf!!

Het is jammer dat Jon Nödtveidt (geniaal muzikant, helaas knettergek in het dagelijks leven) niet meer onder ons is. Als ie niet zolang in de bak had gezeten voor medeplichtigheid aan moord en zich niet zo verdiept zou hebben in die stompzinnige onzin van The Temple of the Black Light, wat 'm uiteindelijk z'n leven zou kosten, had ie waarschijnlijk nog veel meer albums uitgebracht die wellicht het niveau van dit album bereikt, of zelfs overtroffen zou hebben. Helaas bleek de uiteindelijke opvolger ietwat tegen te vallen.
Gelukkig is deze Storm of the Light's Bane een klassieker in zijn soort. Een album waar ik nog steeds op een aangename manier koude rillingen van krijg. Kippenvel bij toppers als het retesnelle "Night's Blood", het geniale "Unhallowed", mijn persoonlijke favoriet van de plaat "Where Dead Angels Lie", Het superstrakke en beukende titelnummer, het epische en zeker ook één van de betere tracks "Thorns of Crimson Death" en het extreme "Soulreaper". Doorspekt met een dreigend intro en een rustig, intiem outro is Storm of the Light's Bane van begin tot eind een kluif voor de trommelvliezen. Echter zit het muzikaal zo goed en doordacht in elkaar (de diverse melodieuze gitaarpartijen zijn daar zeker verantwoordelijk voor), dat als je door de orgie van muzikaal geweld heen prikt, een wonderschoon album overblijft.
Terecht een klassieker. Laat de winter nu maar komen!!

Over dit album is al heel veel geschreven, en het is dan ook wellicht de grootste klassieker in het zgn. extreme metalgenre (black/death/thrash...).
De muziek blijft ook na ca. 16 jaar nog altijd prachtig, door een geniale mix van agressie, melodie en de donkere/koude sfeer.
Doordat dit een crossover van death/black/melodic metal is, valt het niet in één hokje te plaatsen.

Inderdaad jammer dat het met Nodtveidt zo tragisch is vergaan...

Dit is voor mij dé soundtrack voor de donkere wintermaanden! Doodzonde dat er al na twee (geniale) albums een einde kwam aan Dissection. Ach, wellicht draagt het alleen maar bij aan hoe legendarisch deze band is geworden...

Wat mij nu weer opvalt is, hoe mensonterend snel een nummer als Unhallowed eigenlijk is, zonder ook maar één moment te verzanden in chaos, iets wat vele blackmetal bands in de jaren '90 helaas wel voor elkaar kregen. Tel daar de geniale melodieuze riffs/solo's en de ijskoude sfeer van deze plaat bij op en je hebt een ware klassieker in je knokige knuisten die iedere rechtgeaarde metalfan in zijn collectie zou moeten hebben!

Een (voorlopig) einde die voornamelijk met de gevangenisstraf van Jon Nodveidt te maken had voor zijn betrokkenheid bij moord. Na zijn straf uitgezeten te hebben, zou hij (in nieuwe bezetting) nog eenmaal terugkeren met Dissection - Reinkaos (2006). Een album waar de meningen extreem over verdeeld zijn, maar die het uiteraard niet haalt met deze storm van een plaat !

Erg sterke en gave plaat! Heb ik dan eindelijk een plaat gevonden met dat interessante black metal geluid dat mij echt goed kan bekoren? Lees ik hier dan weer dat het geen pure black metal is. Dat verklaart natuurlijk veel.

Grappig trouwens dat Jon Nödtveidt de grotere broer is/was van Emil Nödtveidt, gitarist/componist van de Deathstars. Hoor je in de muziek weinig van terug, afgezien van de duisternis.

Even de loftrompet afsteken over de productie van dit album, want wat klinkt dit fenomenaal! Zeker de drums zijn erg goed opgenomen en gemixt; je voelt elke tromroffel tot in je kleine teen weergalmen. Ik ben nooit meegegaan in het idee dat (black) metal meer baat heeft bij een matte productie omdat dat "de sfeer" ten goede komt. Deze plaat toont hoe je tegelijkertijd rauw, onheilspellend én glashelder kunt klinken. Heerlijke winterkost, en ik beschouw me zoals medegebruiker The_CrY niet eens een fan van black metal.

Dit is dan ook geen blackmetal.

En toch!

iemand moet happen

Wel black invloeden.

Erg goed is het wel, mooi zijn ook die Iron Maiden achtige gitaarmelodielijnen.

beste black metal plaat ever