Elvis Costello & The Imposters - Momofuku (2008)

Wat moet je verwachten van een plaat met zo’n lelijke hoes, die vernoemd is naar de uitvinder van de instantnoedels (!) en die niet op CD, maar alleen als download en op vinyl uitkomt. Inderdaad, niet veel. De eerste 3 nummers lijken dit vooroordeel echter overtuigend af te straffen. Lekkere songs in het verlengde van de uptempo songs van The Delivery Man en When I Was Cruel. Daarna wordt het echter snel minder. Harry Worth is gewoon een vervelend nummer, Drum and Bone een vale kopie van Monkey to Man (van The Delivery Man) and Flutter & Wow een ongeïnspireerde ballad. Stella Hurts is een korte opleving maar Mr Feathers and My Three Sons zijn vervolgens weer Costello onwaardig. De laatste 3 nummers zijn daarna wel aardig. Kortom, voor de helft de moeite waard maar wel een plaat die ergens ver achterin het peloton van Costello-platen eindigt.

De plaat is WEL uit op cd; als groot Costello-fan nam ik de plaat mee vandaag en luisterde en herbeluisterde..; ok, hij heeft er betere gemaakt, maar echt slecht vind ik de plaat toch niet; Het dubbeltje moet hier en daar nog wat vallen;

Het artwork en het hoesontwerp en de plaattitel hadden wel wat meer inspiratie kunnen gebruiken.

Voorlopig ***1/2

In "de Morgen", een Vlaamse Krant, denkt men er het volgende van;

(quote)

Deze plaat heeft geen verband met het restaurant dat dezelfde naam draagt, al is Elvis Costello verteld dat het eten er excellent is. Zo staat het in kleine letters op de hoes van Momofuku, de haastig opgenomen nieuwe cd van Costello. De verwarring zou begrijpelijk zijn, want de naam is een verwijzing naar de man die de instantnoedels heeft uitgevonden. Precies doordat de cd in zeven haasten is opgenomen - in acht dagen was het ding klaar - klinken de songs direct, ongekunsteld en spontaan. In eerste instantie heb je zelfs even de indruk dat hij samen met zijn Imposters teruggrijpt naar de jachtige new wave van de begindagen.

Op opener 'No Hiding Place' staan de gitaren strak gespannen en in 'American Gangster Time' briest het orgeltje van Steve Nieve als een stier die net een rode lap heeft opgemerkt. Degelijke, zelfs goeie songs, maar - zeker voor Costello's doen - geen topniveau. Elders wordt er dan weer een stemmige jazzgitaar binnengesmokkeld, en het akoestische 'Drum & Bone' geeft aan dat de man met de onafscheidelijke hoornen bril als componist én als zanger toch nog steeds zijn vak verstaat. Al is een goed partnerschap nooit weg. Op een van de songs bundelt hij de krachten met Rosanne Cash, en nog een ander nummer is samen met de legendarische Loretta Lynn geschreven. Hoogtepunt is evenwel het sombere 'My Three Sons', waar Costello eens te meer zijn liefde voor country botviert.

Een goeie plaat? Jazeker. Maar is Momofuku een uitschieter in het inmiddels indrukwekkende repertoire van Elvis Costello? In geen geval. Laat het ons een onderhoudend tussendoortje noemen. (Lost Highway)


(unquote)

Bron : http://www.demorgen.be/dm/nl/1343/Muziek/article/detail/268429/2008/05/07/Elvis-Costello-The-Imposters---Momofuku.dhtml

Al bij al zitten hier nog héél weining Costello-aanhangers zo te zien, erg jammer, want Costello blijft een boeiende artiest...

Costello is een heel groot artiest, maar deze plaat kan me maar matig bevallen, daarom wijd ik er niet zoveel woorden aan, de man heeft duidelijk veel en heel veel betere cd's op de mensheid losgelaten. ( this years model, imperial bedroom, trust, blood & chocolate, when i was cruel enz......)

desalniettemin een mindere costello is soms beter dan een hele goeie madonna of een meesterwerk van ons aller britney !

Een paar heerlijk ouderwets goede songs, en een paar mindere.
Het glas is wat mij betreft halfvol. Geen verkeerde plaat, maar ja het is Costello! Dus iets kritischere geluiden. Logisch.
Een goede release, maar Costello kan iets beter.

Vraag: Wat voegt deze plaat toe aan het oeuvre van de beste man.
Antwoord: Helemaal niets, routineus en overbodig album.
Advies: Ramsj bakken !

Beaster1256

Zelf hoor ik liever een matige Madonna of een aangeschoten Spears dan dit oeverloze gebrabbel.

Die stem kan me soms opeens gaan irriteren, vooral wanneer hij te hard zingt. Er is gewoon te veel matige Costello-muziek geweest de afgelopen 10 jaar denk ik.
Deze plaat grijpt hier en daar terug op zijn new wave tijd, zonder het niveau daarvan ook maar enigszins te benaderen.
En de ballads zijn ook niet zo fraai en gevoelig als ze op The Delivery Man nog wel klonken.
Eigenlijk is er nauwelijks aanleiding om deze plaat regelmatig op te zetten want alles wat hij doet heeft hij in het verleden beter en mooier gemaakt.
ik hoop niet dat Costello wat dat betreft een tweede Neil Young gaat worden. Misschien beter om eens een tijd te stoppen en na 5 jaar of zo met iets te komen wat echt de vergelijking met zijn werk uit de jaren 70 en 80 kan doorstaan.

Ik begin hem toch beter te vinden. Nog steeds niet de Elvis uit zijn meest creatieve tijd, maar een song als American Gangster Time zou hij eind jaren 70 ook op de plaat gezet kunnen hebben en dat klinkt nog steeds wel fris.
Harry Worth, Flutter and wow en My three sons zijn aanwinsten in het langzame genre. Go away een prima uitsmijter van het poppy swingende soort.
Wat vaker luisteren en misschien komt hij wel naast The delivery man te staan

Snap niet dat Costello fans moeite hebben met deze lp.
Luister hem nu weer naar een tijd.
De lp is misschien niet zo goed als zijn beste werk maar nog steeds mooi.
Het orgeltje is vrij prominent aanwezig, vind ik mooi.
Mr Feathers is een prachtige track en ook my three sons.
Gewoon een 4 score voor mij.