Camel - I Can See Your House from Here (1979)

Ondanks Ice is dit een behoorlijk beroerde plaat van Camel.

Hymn To Her is naast Ice zeker ook nog een aardig nummer maar dit is inderdaad niet het meest blinkende juweeltje uit de gehele Camel catalogus.

Zeker niet de beste plaat uit het oeuvre van deze band. Geeft niks want Camel heeft genoeg erg goed tot fantastisch materiaal op de symfonische wereld los gelaten. Dan mag daar best eens een nummertje zoals Neon Magic (ondanks de door Cassartelli aangehaalde Manfred Mann achtige toetspartijtjes) tussen zitten. Remote Romance past absoluut niet bij Camel maar voor mij als 80's liefhebber (en dat terwijl dit nummer uit 1979 komt)geen straf om er naar te luisteren Deze plaat is dan ook zeker geen miskoop (is ook lastig voor de 2,50 welke ik er voor betaald heb) daarvoor zijn nummers als Who We Are, Hymn to Her en Ice simpelweg te goed.

Een 3,25 vind ik een goed cijfer voor deze wisselende plaat maar ja dat is geen optie. Nou dan maar even naar beneden afronden en wellicht dat het kwartje nog eens de andere kant op valt.

Inderdaad, wat een fantastisch nummer is dat. Prachtige gitaar, huilen bijna, die gitaar, wat een emotie weet hij er uit te halen, zo mooi.

Slecht is dit niet, maar dit is niet wat je verwacht als je een plaat van Camel koopt. De liedjes zijn bondiger, toegankelijker, luchtiger, you name it. Dat betekent niet dat er meteen veel minder gemusiceerd wordt (want dat doen ze nog steeds best wel sterk), maar er wordt duidelijk op een groter publiek gegokt. De opener heeft wat punkinvloeden, 'Your Love Is Stranger Than Mine' is nog fouter dan disco en 'Eye of the Storm' kabbelt eenvoudig voort.

Ik mis in dit materiaal de spanning en inventiviteit van eerder werk. 'Who We Are' staat daar symbool voor. Het nummer lijkt zich te kunnen ontwikkelen naar een interessante climax, maar mondt dan uit in een vrij banaal radioliedje.

Er staan twee typische Camel-songs op, te weten 'Hymn to Her' en 'Ice'. 'Ice' bewijst Latimers klasse. Een onderschatte gitarist. Melodisch en emotioneel ijzersterk, maar hij wordt wellicht te vaak genegeerd dankzij het denkbeeld dat er binnen de progressieve rock enkel klinische muzikanten actief zijn. Een bijzonder smaakvol stuk dat het live ook goed doet.

Over de gehele linie vind ik deze wel iets beter dan Breathless. Breathless (en Nude) is me echt te gelikt en op I Can See Your House from Here lijkt Camel zich wat minder serieus te nemen, hetgeen dit album nog wel vermakelijk maakt. Zelfs 'Remote Romance' is nog best een glimlach waard. Het album heeft z'n momenten en luistert prettig weg, maar echt relevant is het niet.

Ik heb van dit album de cd-versie op Deram uit 1990, die ik niet zo mooi van klank vind. Er is in 2009 een remaster verschenen op Esoteric Records, maar omdat ik "I can see your house from here" wat minder vind dan de meeste albums van Camel, ben ik nog niet tot aanschaf overgegaan. Bonusnummers op deze remaster: Remote Romane (single versie) en Ice (live versie). Maar misschien klinkt de geremasterde cd wel spectaculair beter, waardoor het album wellicht een upgrading zou krijgen (?). Heedt iemand de remaster gehoord, vroeg ik mij af.

Dit album doet me af en toe denken aan Kayak indertijd. Aangevuld met hun mooiste nummer en je hebt een prima plaat.

Wel een (te) lage waardering voor dit album, die ik destijds blind kocht, omdat ik helemaal gek was van Raindances ( één van hun beste) en Breathless. Maar ja Bardens was eruit en ik moest wennen an hun nieuwe toetsenman(nen) Jan Schelhaas en Kit Watkins(?). Inmiddels heb ik dit album een plke gegeven en is het voor mij een prima Camel album

Niet slecht maar Camel werd hier even te poppy en revancheerde zich later gelukkig uitstekend met Nude. Ice en Hymn To Her springen er bovenuit.

Niemand voor Who We Are en Eye Of The Storm? Toch wel typisch symfonische oldschool Camel tracks wat mij betreft. Op die paar popnummers na toch een prachtig album hoor.

Zekers weten!

Ben middels de Greatest Hits Poll helemaal into Camel deze dagen en moet toch constateren dat dit album nogal wat matige songs heeft, dus zak ik van 4 naar 3,5

Maar ook hun sterkste...

Mwa, Ice is mooi, maar vind ik live veel sterker dan op deze plaat. Hymn To Her is erg mooi en dan houdt het wel zo'n beetje op met toppers.

Ik heb nog nooit iets bij deze plaat neergepend.

Een clean geluid, dankzij Rupert Hine.
Een grote rol voor Kit Watkins en Jan Schelhaas, die er echt een feestje van maken. Kit brengt zelfs een eigen nummer mee van zijn oude band Happy the Man.

De gitaarsolo op Ice schijnt in één take opgenomen te zijn. Hine en Latimer waren tevreden met elkaar, en ik vind het dan toch vreemd, dat het bij deze plaat is gebleven.
Dat gezegd hebbende, vind ik Tony Clarke en Haydn Bendall toch beter bij de Camel-sound passen.

Op Eye of the Storm (van Kit Watkins) horen we trouwens al een voorproefje van Nude.

Verder kan ik Coming to Age ook hier aanbevelen. Want de versies van Ice en Hymn to Her die daar op staan (met Foss Patterson en Dave Stewart), toppen toch wel de versies op deze studioplaat.

Ik vind het niet vreemd dat de productie van Hine bij één oplaat is gebleven, want overal wat Hine produceert klinkt niet clean maar TE clean en dat is jammer.Luister er producties maar op na: Rush, the Fixx, Saga, Camel.

Ik kan je negatieve oordeel over Rupert Hine niet echt delen.

Hine was perfect voor The Fixx en ook Saga heeft nooit beter geklonken.

Bij Rush vind ik het ook prima. Niet te vergeten de soloplaten van Hine zelf, daarnaast Tina Turner, Chris de Burgh, Robert Palmer, Howard Jones, . Niet voor niets, dat Hine één van de drukst beklantte producers was.

Ik snap ook niet helemaal, wat je bedoelt met te clean. Wat is te clean?

De wat steriele sound misschien? Iets wat me vooral bij Nude ook in het oor springt,

Je kunt natuurlijk ook zeggen dat geluidskwaliteit perfect is. Maar het heeft een bepaalde sfeer.

Nude is juist door Tony Clarke en Haydn Bendall geproduceerd.

Haydn zal nog jaren betrokken blijven bij de band.

Ik vind Camel niet zo goed in dit soort settings.
Dat viel mij al op toen ik Breathless blind had aangeschaft- is nog steeds een afknapper m.i.
Camel en pop bekijft mij niet zo.
Muzikaal natuurlijk meer dan ok. maar qua songmateriaal over het algemeen magertjes.
Stationary Traveller is ook geen prog op zich over de hele linie, maar daar past het donkerdere gebodende meer bij een band als Camel.
De produktie van Hine hier is verzorgd en helder, maar tevens erg netjes.

Desalnietemin een halfje verhoogd. Maar meer wordt het ook niet. Ice is natuurlijk wel een geweldige afsluiter.

Ik vind het songmateriaal ook zwak.
Niet de productie, maar het songmateriaal nekt de plaat.

Nude vind ik bij vlagen goed geproduceerd. Maar het songmateriaal is dermate sterk, dat ik het prima vind, zoals het is.

Ik vind op Nude het toetsengeluid niet altijd even lekker. Verder prima. Zelfde geldt voor Stationairy Traveller. Dust & Dreams en Harbour of Tears vindt ik nog niet echt perfect. Het echte lekkere geluid hoor ik weer op Rajaz en Nod and a Wink.

Maar in dat licht zijn Moonmadness en Mirage ook maar rommelig geproduceerd. Alleen wordt het vergeven omdat het 1974 en 1976 betreft.
The Snow Goose (1975-versie) is overigens voortreffelijk geproduceerd. Rain Dances trouwens ook.

Ik zelf blijf er bij dat de albums met keyboardplayer Peter Bardens (veel) beter klinken. Een top toetsenist die die albums waaraan hij meewerkte een extra dimensie gaf door zijn heerlijke geluid. Dat gevoel heb ik minder bij dit album. Inderdaad springen Hym to her en Ice er (erg ver) bovenuit.

Het zijn wel verschillende producers, waar bijv. Mick Glossop (Breathless) de gitaar meer bite gaf, maar de drums minder, heeft David Hitchcock (Snow Goose en Mirage) wat mij betreft de beste balans gevonden. De fluit, het orgel, de piano, het klinkt erg mooi, al is Mirage hier en daar wel wat rommelig. Maar iedereen was nog jong en enthousiast.

Rain Dances en Moonmadness die beiden een meer jazzrock-vibe hebben zijn door Rhett Davies aangepakt. Ook prima, met name voor het bas-geluid.

De best klinkende Camel-plaat is voor mij Nod and a Wink, en de nieuwste versie van Snow Goose.

Hine had op deze plaat wel te maken met 2 keyboardspelers en veel moog-solo's etc. Al die geluidjes en solo's en gedoe, heeft hij wel even mooi kunnen weergeven. Ik denk dat veel andere producers het als een brei hadden laten klinken. En dat is gewoon knap.

laat ik het zo zeggen. Camel maakt nooit slechte albums, maar deze vind ik - in totaliteit - een minder Camel album

Ik weer niet wat er zo beroerd is aan deze plaat, er staan wel een paar hele mooie songs op. Die plaat hiervoor, dat Breathless, dat was pas beroerd! die heb ik meteen te koop gezet

Breathless vind ik een fantastische plaat, niks beroerds aan.

Ben ik het ook mee eens!

Camel maakt zelfs op zijn minste platen nog degelijke muziek. Zelfs A Single Factor heeft fijne momenten. Camel is wat mij betreft één van die bands zonder een onvoldoende in de platenscores.

Zoals zovelen vind ik ook Ice en Hymn to Her de uitschieters. Maar bij nader inzien doe ik hiermee Eye of the Storm, Who We Are en Survival toch wat te kort. Al met al toch nog een redelijk goed album van Camel.

Ik zie hier de naam van Mssr Renard weer eens staan en realiseer mij ineens dat ik al een tijdje zijn fraaie bespiegelingen heb gemist hier. Zie dat hij zich op 7 september 2024 heeft uitgeschreven hier. Jammer!

Terug naar dit album. Ken van Camel alleen maar The Snowgoose, Rain Dances en A Live Record.
Ga I Can See Your House From Here nu maar eens luisteren dan......

Niet de eerste keuze als ik iets van Camel wil horen maar Ice blijft één van hun beste nummers. De rest valt me niet heel erg mee, maar slecht is het allerminst. Een ruime 3,5 ster dan maar.