Steely Dan - Everything Must Go (2003)

goeie plaat maar ik mis de oude dan toch wel, ok maar iets te gelikt en teveel op automatische piloot , vergeleken met de concurrentie in de hitlijsten, toch een stuk boven de rest

Toch is dit de minste in hun oeuvre vind ik. Two Against Nature vind ik vele malen sterker

Tja, Steely Dan was een magische band in de seventies, daarna werd het stil. Met Two Against Nature wilden ze de draad na jaren terug opnemen en zijn mijns inziens daar maar gedeeltelijk in geslaagd; Zelfde opmerking voor dit middelmatig album; ze kunnen het nog, maar de magie is verdwenen, te veel middelmatige liedjes, te weinig "wauw"- nummers!

Meneertje Middelmaat slaat toe : 3.5 dan maar ! ***1/2

Middelmatig??? Op het eerste gehoor, misschien! Luister naar Godhacker of opener The Last Mall (zelden zo'n mooi eind gehoord trouwens)
Ik vind wel dat Two Against Nature makkelijker in het gehoor ligt, dat had ik trouwens ook met Countdown to Ecstacy, dat had flink wat meer draaibeurten nodig om het kwartje te laten vallen.

Blijft toch Eeuwige Muziek, heren Becker en Fagen...

Lekkere opgetogen album van Steely Dan.
Niets nieuws onder de zon, maar gewoon een album die heerlijk wegluistert.
Vergis je evenwel niet in het gebodende, want ondanks het vertrouwde geluid, zitten de songs zoals vanouds weer razend knap inelkaar.
Ritmisch is het wat straighter, maar oerstrak en funky.
Constante plaat met Lunch With Nina, Pixeleen , Green Book en Everything Must Go als favorieten.
Dit album voelt aan als een warm bad.

Het geluid van 'Everything Must Go' en het drumwerk van Keith Carlock bevalt mij anders een stuk beter. Deze plaat groovet net iets meer, heb ik de indruk. Misschien hakte 'Two Against Nature' er ook net wat harder in destijds, omdat er zo'n enorme tijd overheen was gegaan sinds 'Gaucho'...

Een tikkie te gepolijst geproduceerd en de stem van Fagan straalt minder kracht uit, maar hun jaren zeventig reportoire was dan ook ongeevenaard.
Tegelijkertijd is het ongetwijfeld moelijk om na zoveel jaren weer inspiratie te halen. Het is voor een groot deel best gelukt. Ik hoor 9 allerzins lekker in het gehoor liggende nummers.

Eens met heicro en eigenlijk met de rest van zijn bericht. Het oeuvre uit de jaren zeventig kun je blind aanschaffen van Steely Dan. Klinkt nog steeds fris en up to date en kan zich met gemak meten met het beste van nu.

Maar ook een wat ielere klinkende Fagen en een heel 'makkelijk' spelende Becker, staan nog steeds garant voor een handvol soepel klinkende liedjes, die idd. soms aanvoelen als een warm bad; aangenaam en ontspannend.
Het blijft goed in elkaar steken en de teksten hebben nog steeds die typische Fagen & Becker kronkels.
Daarnaast is Godwhacker een van de pakkendste titels die ik eventjes ben tegengekomen en zou ik muzikaal genoeg zijn geweest om een band te beginnen, dan had ik op zekers die naam gekozen...Godwhacker...Godwhacker...Godwhacker...is tevens ook mijn favoriete nummer van dit album.
Verders heeft The Last Mall een vlotte gitaarsound. Things i miss the most, een typisch Steely Dan gevoel.
Pixeleen is een goede tweede favoriet en Everything must go een sax om van te smullen.
Niet slecht voor een stelletje ouwe rakkers.

Help: Wie weet waar ik deze cd voor een redelijke prijs kan kopen.

Steely Dan leverde prachtplaat na prachtplaat op in de jaren 70 en groeide uit tot een van 's werelds beste fusion bands. Na een lange periode van stilte pakken de heren Donald Fagen en Walter Becker de draad weer op. "Everything Must Go" is hun tweede plaat in de jaren 00. Ze zijn het nog niet verleerd. Nog steeds hoor ik die onweerstaanbare mix van jazz en rock. Wellicht iets minder venijnig en scherp als in hun hoogtijdagen, maar nog steeds van grote klasse. Met name albumopener "The Last Mall", "Godwhacker" en "Green Book" springen eruit en mogen zich meten met hun beste songs. "Everything Must Go" is een prima plaat van een legendarisch duo.

Af en toe, met vlagen, leuk. Maar ook regelmatig: boaring....
de teksten blijven wel ontzettend gaaf, dat kun je aan Donald Fagen overlaten. Maar je hoort dat ze flink op de automatische piloot bezig zijn geweest.

Het is inderdaad nogal glad en zielloos geproduceerd. Maar de songs zijn toch wel erg aangenaam. Verrassend is het allang niet meer, maar het heeft altijd wel een lekkere feel.

Maar de impact van hun vroegere werk heeft het niet meer. Toch een halfje gezakt. Ik vind Two Against Nature trouwens net even beter. Dus dan is het aardig in verhouding.

Nogal vlak album. Wel gehoord, maar niet in bezit, dus geen stem. Two Against Nature uit 2000 heb ik wel in huis, en hoewel er daar wel wat warmte is ingeleverd vergeleken met de albums uit de jaren '70 kan dat come-back album me meer boeien.

Steely Dan maakt nooitr zwakke albums, maar gaat altijd voor top(!) kwaliteit

Ja, met de kwaliteit zit het heus wel goed. Muzikaal-technisch is het allemaal perfect. maar hier en daar ook wel anoniem. Things I Miss the Most vind ik bijvoorbeeld een prima nummer, maar het klinkt tegen het steriele aan in mijn oren. En dat was op de seventies-albums eigenlijk nooit het geval. Het kan ook liggen aan de vermaledijde digitale mastering die rond het jaar 2000 vaak nog wat grof, dus 'hard' klinkend was. Misschien helpt een warme, licht gecomprimeerde remaster in dit geval.

Na een indrukwekkend oeuvre is deze laatste van SD iets minder, maar dat vergeef ik deze heren graag.. Je kan niet altijd topplaten zoals Gaucho, Aja en The Royal Scam maken. Toch betrap ik me erop dat ik de nummers op deze plaat dagen nadien nog zit mee zit te neurien. Tja wat betekent "een mindere plaat" bij Steelyy Dan ? Het zit natuurlijk allemaal mooi in elkaar en deze heren weten toch met hun technische bagage pareltjes zoals o.a. Green Book, The last mall en Slang of ages te brengen.

zit te wachten op nieuw werk, maar of dat nog komt......

Nou, sinds Walter Becker is overleden bestaan ze niet meer, dacht ik.

wel hoor Donald zou onder Steely Dan verder gaan.

Meen jij dit nou ?
Ik dacht dat Steely Dan afgelopen was . Zou goed nieuws zijn. Donald Fagen heeft onder meer met zijn ongelofelijke debuut The Nightfly bewezen dat hij zonder Walter ook zijn mannetje kan staan.

Muzikaal maakt het weinig uit. Fagen's soloplaten klinken toch als Steely Dan.
Het verhaal is dat Fagen de naam niet meer wilde gebruiken. Uiteraard omdat Becker is overleden.
Op één of andere manier heeft men hem toch overtuigd om onder de Steely Dan vlag verder te gaan. Is natuurlijk wel handig als merknaam en voor de verkoop van kaartjes aangaande concerten.

Of hij onder de groepsnaam ook nog albums gaat maken is nog maar de vraag. Maar voor de corona uitbraak deed hij inderdaad concerten onder Steely Dan.

Zie Sunken Condos dan maar als laatste Steely Dan album. Als je overweegt naar een Steely Dan concert te gaan weet je echt wel dat Donald Fagen een van de 2 vaste bandleden was. Soms volg ik de beweegredenen van "men" (zullen de managers of mensen van de platenmaatschappij wel geweest zijn) niet helemaal om moeilijk te doen over de Steely Dan bandnaam vs. Donald Fagen solo. Is voor mij na het wegvallen van Becker precies hetzelfde en denk dat dat voor de meesten geldt. Potaato, poteejto.

Vind dit album zo'n stuk minder geinspireerd dan voorgangers, dat ik misschien iets te streng geoordeeld heb met een 3,0, want daar spreekt vooral de teleurstelling uit. Zou m nog eens moeten proberen om te kijken of ik er dan anders over denk.

Een aardige CD, maar mis de kwaliteit en magie van de albums uit de jaren 70 die ze hebben gemaakt.
CD luistert lekker weg, maar meer ook niet.

Matig album dit. Ze kunnen vele malen beter. Twee sterren

Toevalligerwijs tegen gekomen in de lp versie bij Sounds in Delft. Aangeschaft en beluisterd. Het hele repertoire in mijn bezit maar deze speciale versie nog niet. Een dubbelaar op 45 toeren waarbij 2 nummers per kant het maximale is. Een kwalitatief goede persing en dit hoor je ook. Erg mooi om te beluisteren.