Barry Adamson - Back to the Cat (2008)

Nick Cave & the Bad Seeds-liefhebbers zouden bij het horen van de naam Barry Adamson even moeten opveren want deze meneer is inderdaad een Bad Seed.
Hoe verrassend is het dan als je opener The Beaten Side Of Town hoort. Jazeker, het heeft dat donkere tintje maar horen we hier niet zwoele nachtclub jazz? Zien we hier geen geile wijven rond palen kronkelen? O jee, misschien slaat mijn fantasie nu ietwat op hol maar het is toch wel degelijk mijn eerste indruk, en wat voor eentje. Ik vind het geweldig!
Straight 'Til Sunrise is meer sophisticated cool. Lekkere big-band arrangementen waar de stem van Adamson prima in gedijt. Nip nog maar eens aan je glaasje champagne en geniet van een avondje stijlvol hip zijn. Jazz met een soul randje: het is het allemaal. Hier kun je eigenlijk bij iedereen mee aankomen; je 'ik ben zo hip en verheven boven de meute' musicmeter-vriendjes en ook je vader en moeder die een hapje bij je komen eten (zet je het volume op achtergrondmuziek-stand).
Spend a Little Time heeft weer zo'n losse pols easy-swing. Ik kan me voorstellen dat de liefhebbers van de avontuurlijke Adamson een beetje gaan afhaken nu, maar verdorie het is wel pakkend allemaal. Ik krijg zelfs een beetje het gevoel dat ik een beetje ingepakt wordt terwijl ik het misschien niet eens wil want is dit immers niet net een beetje té popie? Vind ik het eigenlijk wel leuk als mijn moeder tijdens dat etentje vraagt van wie deze leuke cd is?
Shadow of Death Hotel heeft een heerlijke funky vibe en wat zijn die blazers toch sexy. Het is een instrumentaal nummer en zeker eentje die je niet graag wilt skippen.
I Could Love You is zwoele soul uit het Solomon Burke - Don't Give Up on Me straatje. Pak mams na het diner beet en draai er een paar rondjes mee door je huiskamer. Mooi, warm en een prima ziel.
Walk on Fire is een heel klein tandje omhoog maar de voetjes kunnen nog steeds van de vloer. Gelukkig heeft het genoeg scherpe randjes om de liefhebbers van de betere muziek ook geboeid te kunnen houden.
Op het instrumentale Flight horen we een jazzy sound die op de betere Blue Note Trip-verzamelaars niet zou mogen ontbreken.
Civilization grijpt een beetje terug naar de vroegere jaren '60. Gloedvolle soul met uitstekende blazers doen het werk. Ik snap best dat mensen het misschien ietwat te cheesy vinden maar ik kan me minder goed voorstellen dat niemand hier blij van zou worden. Dit maakt je vrolijk en doet je even al je zorgen vergeten.
Het orgel op People valt gelijk al op. Dit is een slepende ballad die op het randje balanceert van de kitsch, maar met kitsch heb ik toch al geen moeite dus ook niet met dit nummer.
Afsluiter Psycho Sexual is terug naar de sexy, coole nachtclub-jazz. Boss-pak aan, zonnebril op en vooral even zeer gewichtig zijn.
Het is er de perfecte afsluiter mee van dit onverwacht aangename album. Toch wel heerlijk om dit tussen alle nieuwe dEUS, Cave en R.E.M.'s van deze wereld te horen!
Typisch gevalletje van love-it-or-hate-it plaatje als je het mij vraagt.

Ik ben iig benieuwd !!

Welkom terug in de heterowereld....

Erg leuk om te horen, ik herken veel in de recencie van Aero (welkom terug in de ... haha), maar hij begint me ook wat snel te vervelen. Dat kan ook komen omdat er momenteel zoveel mooie platen uitkomen hoor ... Over een tijde ga ik opnieuw pogen, vooralsnog 3,5

haha, overal waar ik kom is aERo al geweest. dat is meestal een teken dat ik op een goed pad ben beland. nadat ik een glimp van geluiden van deze plaat opving vanuit de kamer van mijn huisgenoot, heb ik nu de plaat zelf voor het eerst opgezet. ik word er helemaal warm van. dit heeft zoveel wat mij prikkelt. zwoel, duister, sexy en een vleugje vegas. voorlopig 4*

Tracks als The Beaten Side of Town en Straight 'Til Sunrise klinken echt heel lekker.

Aangezien dit niet echt mijn straatje qua muziek is; heeft iemand suggesties van een soort gelijke muziek (/artiest) die ik eens kan proberen? De 'vergelijkbare artiesten volgens Last.FM' - optie levert niet echt veel op.