Kansas - Leftoverture (1976)

Hier en daar nummers, maar die bevielen goed. Zal de albums eens checken.

16 jaartjes jong was ik toen ik met Kansas in aanraking kwam, superband voor mij de eerstvolgende 5 jaar, voor mij was The Wall mijn klassieker, draai ik nog steeds....

Wat ik hier hoor is een geweldig progressieve rock-album. Staat nog steeds als een huis, en klinkt nog steeds fris en actueel. Een van de beste albums van Kansas

Zo luister je eerst naar het stuurloze Heritage en vervolgens het krachtige, magnifieke Leftoverture van Kansas. Wat een wereld van verschil! Kansas doet voor de tweede plaat op rij echt helemaal niets fout. Beginnen met een erg leuke hit als Carry On Wayward Son (die ik nog het best ken van guitar hero) en afsluiten met ijzersterke prog/symfo epics als Cheyenne Anthem en Magnum Opus. Ook daartussen is het smullen geblazen. Dit album kocht ik ooit nog voor een euro (ruim voordat vinyl weer aan zijn opmars begon), maar haalde de platenspeler zelden. Wat heb ik deze parel onterecht lang laten liggen. Meesterwerkje!

Tussenstand:
1. Leftoverture
2. Masque
3. Kansas
4. Song For America

Het eerste echt consistente Kansas-album qua sound. Het heeft niet de agressieve sound van songs als Icarus, Incomudro en Death Of Mother Nature Suite, maar wel een collectie compactere pareltjes waarvan hitsingle Carry On Wayward Son, Miracles Out Of Nowhere en Cheyenne Anthem me het meeste bij blijven. Geen boogie woogie, nog steeds prog, maar ook een meer radiovriendelijke sound die Leftoverture eigenlijk een ideaal symfo/progrockalbum maken. Toch vind ik Song For America net nog wat spannender, maar we zijn wel al op de vierde 4.5 sterren terecht gekomen!

Tussenstand:
1. Song For America
2. Leftoverture
3. Masque
4. Kansas

Heel duidelijk een groei album voor mij, Carry on Wayward Son vind ik echt een heerlijk nummer maar heb ik ook al ontelbare keren gehoord maar de rest van het album(op vinyl) kende ik nog niet. Nog geen stem van mij dus, want dit is duidelijk muziek die meer aandacht verdiend dan 1 luisterbeurt.
Tot nu toe zijn Carry On en Magnum Opus mijn favorieten. De opener en de afsluiter dus.

Weer zo'n album dat n.m.m. veel te laag staat in een jaarlijst van OOR. 40e in de lijst van 1976. Dit is namelijk een prachtig progrockalbum. Vroeger wat buiten mijn aandacht gebleven. eigenlijk geen idee waarom. Waarschijnlijk omdat de band wat minder in de schijnwerpers stond dan andere progrockbands.
Tegenwoordig draai ik het album regelmatig met veel plezier.
Uitschieters in positieve zin zijn Miracles Out of Nowhere en Magnus Opus.
Ik blijf bij mijn 4*

Ik was in mijn tienerjaren al een goot liefhebber van Kansas, heb ook meerdere albums van die band gekocht. Leftoverture vind ik de mooiste plaat. van die groep. Voor mijn gevoel is de openingstrack Carry on Wayward Son het mooiste nummer van dit album.. Ook het slotnummer Magum Opus (bestaande uit zes gedeelten) vind ik de moeite waard.
Op de hoes staat een schilderij , waarop Leonardo de Vinci achter een tafell zit, die bezaaid is met papieren.

Zou je denken, nu lijkt de afbeelding buiten de baard niet echt op Da Vinci, maar het is dan ook niet de bedoeling geweest.
Drummer Phil Ehart legt het netjes uit.

Phil Ehart shares 'behind the paintbrush' stories of Kansas' album art | Goldmine Magazine: Record Collector & Music Memorabilia - goldminemag.com

Ik heb Google geraadpleegd en het blijkt dat ik het altijd verkeerd heb gedacht.
Bedankt voor jouw opmerking.

Had nog wel netter gekund; er wordt helemaal niets gezegd over wie de oude man is of wat het tafereel voorstelt... behalve dat er geen pleepapier of een krab op staat.

Hij heeft een oude man getekend , geen historisch figuur oid.
Bedacht door de tekenaar staat er.
Edit: overigens liggen er wel partituren wat een link is naar leftoverture.

'Invented the old man', okay, maar ik ken dat wel met die kunstenaars en hun artistieke vrijheden... Daarom hoeft het da Vinci niet te zijn, dat zal ik niet zeggen.

Toen Leonardo da Vinci leefde bestond er nog geen vleugelpiano. Misschien is het dan een toekomstvisioen. En met wat artistieke vrijheid zou de Mona Lisa een zelfportret kunnen zijn.

Naja, trek het maar in het absurde en haal erbij waar ik niet op doelde, maar een schilder die in 1976 'ineens' een oude man 'uitvindt', da's kul natuurlijk, en die persoon op de cover is enorm geïnspireerd op figuren uit om het eender welke oudheid.

Er is ook een elektrische gitaar te zien. Met zo'n anachronisme is het hoe dan ook een absurde hoes als het da Vinci moet voorstellen of een man uit de oudheid.

Ach, nee, een elektrische gitaar, het moet niet gekker worden met de fantasie van mensen... Sinds wanneer mag een schilder geen verschillende tijdsbeelden combineren?

Had da Vinci ook niet al duikboten en vliegtuigen ontworpen

Misschien kan een mod het e.e.a. verplaatsen naar hoesmeter.

Ik zou het niet weten. Van mij mag het. Maar absurd is het wel. En waarom zou het dan geen toekomstvisioen kunnen voorstellen? De oude man (al dan niet da Vinci) schrijft muziek en fantaseert over nog niet bestaande instrumenten die nodig zijn voor de compositie.

Ook prima en absurdisme kan heel leuk werken in de kunst. Vind dit nog wel on-topic hoor, we hebben het gewoon even over de cover van deze plaat en of die oude man wel of niet op da Vinci of een andere peinzende oude man uit de oudheid zou kunnen zijn.

De muziek heb ik al es geprobeerd en dat klonk goed!

Mijn kennismaking met deze top formatie en m.i. tevens hun beste. Er staat geen zwak nummer op.
Mijn top 5 Kansas albums:

1. Leftouverture
2. Masque
3. Point of Know Return ( Dust in the wind is echt dood gedraaid)
4. Song for America
5. Monolith

Raar maar waar.
Ondanks het feit dat ik diverse symfo platen in de kast heb staan van bijvoorbeeld Styx & Rush heeft de band Kansas mij nooit echt kunnen raken.
Dit was al in de jaren 70 het geval toen mijn broer enthousiast kwam aanzetten met het album Two For The Show.
Het deed mij in tegenstelling tot bijvoorbeeld The Grand Illusion van Styx of Hemispheres van Rush weinig tot niets.
Hoor de kwaliteit wel maar krijg maar geen klik met Kansas.
Dit album nu enkele dagen gedraaid met het idee dat het muntje wellicht nog wel eens zou kunnen vallen.
Dat is helaas ten dele maar het geval.
Het begin van de plaat trek ik nog wel, echter bij een nummer als Magnum Opus wordt ik lichtelijk nerveus, vind het te bedacht en " moeilijke" muziek.
Zanger Steve Walsh doet mij qua stemgeluid wat denken aan Lou Gramm van Foreigner.

Ja zo zie je maar hoe smaken kunnen verschillen! Staat met stip bij mij op numero uno van de Kansas albums? Houd je wel van Max Webster TEQUILA SUNRISE???

Max Webster - High Class In Borrowed Shoes - YouTube
Max Webster - In Context Of The Moon - YouTube

Ook uit de tijd van RUSH en ook uit Toronto!

Ga ik eens naar luisteren.
Bedankt voor de tip drummer van Rush!

graag gedaan. Max Webster heeft een paar heerlijke albums gemaakt. Hadden destijds ook dezelfde producer als RUSH ( Terry Brown). En speelde op het album "Universal Juveniles" één top nummer samen.
Kim Mitchell is de grote man en ging later solo ( dat ook het beluisteren waard is)

Deze Leftoverure is samen met Point of Know Return het beste uit de Kansas periode. Zeer mooie balans tussen gitaren en keyboards. Carry on Wayward Son is natuurlijk een prachtopener, maar het zijn allemaal stuk voor sterke songs. Een ideale mix van symfo en rock.

@ TONY dan vergeet je Masque.....ook een topalbum dat je in één adem noemt met die andere twee

Geformeerd eind jaren zestig en de naam Kansas werd in 1970 aangenomen. Niet vreemd, aangezien de band uit Topeka Kansas USA afkomstig is. Echter duurde het nog een paar jaar alvorens de band vaste vorm kreeg. Dat gebeurde pas in 1973 en een jaar later verscheen het self-titled debuutalbum.

Op de eerste albums hoor je een band die een eigen stijl aan het ontwikkelen is, die op album #3 “MASQUE” een nagenoeg definitieve vorm krijgt. Opvolger van dat album is de tot klassieker in het oeuvre van Kansas uitgegroeide “LEFTOVERTURE”. Op het album “MASQUE”, dat in 1975 verscheen, staat het geweldige “ICARUS – BORN ON THE WINGS OF STEEL”, waarbij alle kwaliteiten van de band samenkomen. Op die voet ging het zestal verder en op 21 oktober 1976 verscheen “LEFTOVERTURE”. Kansas bestond toen al een aantal jaren uit zanger en toetsenist Steve Walsh, gitarist, toetsenist en belangrijkste componist Kerry Livgren, violist en zanger Robbie Steinhardt, gitarist Rich Williams, bassist Dave Hope en drummer Phil Ehart.

Kansas maakt muziek in het progressieve rock genre, maar heeft daar invloeden van melodieuze rock aan toegevoegd. Daarbij onderscheidt de band zich door het gebruik van de viool, die prominent in de nummers te horen is én de zang van Walsh. Met zijn hoge, licht hese en karakteristieke stemgeluid geeft hij het geheel een eigen geluid.

Opener van “LEFTOVERTURE” is het klassiek geworden Kansas anthem “CARRY ON WAYWARD SON”, de samenzang van Walsh en Steinhardt is in dit nummer meteen te horen. Het nummer heeft een stuwend begin, instrumentaal tussenstuk waarna zang volgt. Het refrein is pakkend en zorgt dat je meteen gepakt wordt door het nummer én album. “THE WALL” is ook al zo’n klassieker in het oeuvre van de Amerikanen. Prachtig gitaarspel opent het nummer, zang en vioolspel volgen en nummer het typische Kansas geluid prijsgeeft. Aanstekelijk, maar toch ook een wat tegendraads ritme en instrumentale breaks. Het stevige “WHAT’S ON MY MIND” is tevens het kortste nummer op het album. De samenzang maakt van dit nummer iets speciaals, de stemmen van Walsh en Steinhardt blenden op een fraaie wijze. De volgende Kansas klassieker is “MIRACLES OUT OF NOWHERE”, een nummer dat nog steeds op de setlist staat bij live optredens van de huidige Kansas bezetting. Steinhardt heeft een prominente rol als lead zanger en hij laat in dit progressieve werkje zijn viool ook heerlijk klinken. In zes en een halve minuut komt alles voorbij wat Kansas zo goed en speciaal maakt. Toetsen, gitaarsolo, zang, fantastisch!

“OPUS INSERT” is een relatief korte rocker met toetsen als belangrijkste instrument. “QUESTIONS OF MY CHILDHOOD” begint met een heerlijke toetsensolo en het tempo is aanstekelijk in dit meer pop-rock liedje. Opnieuw toetsen die een feestje openen, dit keer “CHEYENNE ANTHEM”. Steinhardt, die 17 juli van dit jaar op 71 jarige leeftijd kwam te overlijden, begint vocaal dit nummer dat een prachtige opbouw in zich heeft. Tempowisselingen, kinderkoortje, diverse solo’s op toetsen en viool, het is één van de vele hoogtepunten op “LEFTOVERTURE”. Het langste nummer is tevens de afsluiter van het album. “MAGNUM OPUS” bestaat uit 6 delen: “FATHER PADILLA MEET THE PERFECT GNAT”, “HOWLING AT THE MOON”, “MAN OVERBOARD”, “INDUSTRY ON PARADE”, “RELEASE THE BEAVERS” en “GNAT ATTACK”. Prachtige instrumentale breaks, Walsh zingt op de toppen van zijn kunnen en de melodielijn blijft, ondanks de verschillende delen, leidend in het nummer. Kansas in topvorm.

Opvolger van dit album was “POINT OF KNOW RETURN”, ook een klassieker in het oeuvre van de band en het daarvan afkomstige “DUST IN THE WIND” was zelfs een hit in Nederland. In de jaren tachtig volgden meerdere bandwisselingen, zo vertrokken Livgren, Walsh en Steinhardt, waardoor het karakteristieke Kansas geluid verdween. In de jaren negentig kwam met het album “FREAKS OF NATURE” weer iets van dat geluid terug, maar het was wat mij betreft vooral het uit 2000 afkomstige “SOMEWHERE TO ELSEWHERE” dat Kansas qua geluid weer terug bracht naar de jaren zeventig. De 3 die begin jaren tachtig de band verlieten, werkten allemaal mee aan dat album. Uiteindelijk verliet Steinhardt in 2006 de band, Walsh trok zich in 2014 terug en Kansas maakt met een andere bezetting 2 prachtige albums, die 2016 en 2020 verschenen. Alleen drummer Erhart en gitarist Williams zijn nog van de begin bezetting actief en dus kun je de nieuwe muziek niet vergelijken met de toppers uit de jaren zeventig. Daarvoor staan ze op eenzame hoogte!

Toen Kansas bijeenkwam om zich voor te bereiden op hun vierde album, stelden de leden elkaar de standaardvraag: hoeveel nummers heb jij? In de documentaire Miracles Out of Nowhere (2015), vernoemd naar één van de nummers op Leftoverture, vertelt Kerry Livgren dat hij schrok. Steve Walsh had namelijk niets, hij zat op slot. Dat was niet leuk voor Livgren, die slechts twee nummers had: als hoofdcomponist lag er plotseling een enorme druk op hem. Zijn bandleden vertellen dat hij vervolgens met het ene na het andere lied op de proppen kwam. Waar hij de inspiratie vandaan haalde, weet Livgren nog steeds niet. “God came through”, luidt zijn verklaring.

Walsh leverde uiteindelijk co-schrijverschap aan The Wall en Questions of My Childhood, de gehele band schreef mee aan Magnum Opus.
Met Carry on Wayward Son kwam Livgren aanzetten toen de band na afloop van de opnames alweer aan het inpakken was. Het leverde de band prompt de eerste hitsingle op, waar de platenmaatschappij consequent om had gevraagd. In de Verenigde Staten werd ie #11, in Canada #5, bescheidener succes was er in het Verenigd Koninkrijk (#51) en Australië (#58). Voor even was de druk van de ketel.
Qua tekst is het lied het vervolg op de volgende track op het album: in The Wall vertelt Livgren hoe hij vastliep tijdens zijn zoektocht naar zingeving.

Eerder noemden diverse MuMensen al dat dit hun favoriete album van Kansas is. Dat ben ik met hen eens, met de toevoeging dat de band in mijn beleving nog nooit een slecht album heeft gemaakt. Dit maakt de prestatie dus extra groot.
Hierboven noteerde Marco van Lochem al een gedetailleerde beschrijving van Leftoverture, ik houd het verder kort. Kant A is de zijde met muziek die vrij toegankelijk is – maar nog altijd geen kattenpis.
Op de B-kant staan de meer gecompliceerde nummers, uitgezonderd Cheyenne Anthem dat tegenwoordig mijn überfavoriet van deze elpee is. Dit mede door de tekst, een ode aan de stam van native Americans. Vooral in het afsluitende Magnum Opus gaan alle remmen los wat betreft complexiteit.

De elpee en vooral de hitsingle zorgden ervoor dat de band in Noord-Amerika als headliner kon gaan touren en Carry on groeide uit tot een radioklassieker. Briljante muzikanten die briljante composities spelen. De twee bonustracks op cd en streaming laten bovendien horen dat ze dat live ook waarmaakten. Een diepe buiging voor Leftoverture.

Fijn album
Een genot voor het oor...symfo zoals het moet klinken!

rOpus Magnum is prog rock eerste klas! geweldig! 4.5 sterren