Gentle Giant - The Power and the Glory (1974)

Dit vind ik toch wel één van Gentle Giant's sterkste albums. Er wordt gerockt als een tierelier en compositorisch gezien is dit album meesterlijk. Ook leuk dat ze op dit album alle schoonheidsfoutjes gewoon hebben laten zitten. Geeft het geheel toch net een wat meer menselijk gezicht. Allez, vijf sterren!

inderdaad giant's beste .....

Beter dan Octopus? Dan moet ik deze maar eens gaan luisteren.

Helemaal mee eens. Effe beter dan "Octopus".
"Aspirations" vind ik zooooo mooi gezongen......

Ha, atonale pop. Ik ben geen expert, dus of No Sincere werkelijk dodecafonisch is kan ik niet beoordelen. De bron is echter onmiskenbaar deze keer: de klassieke vocale muziek uit de jaren twintig. De bron van het verhaal is ook duidelijk: Mussorgsky's Boris Godunov, waar het muzikaal gesproken nauwelijks iets mee gemeen heeft.
Mijn bezwaar tegen The Power and the Glory is hetzelfde als tegen Octopus: gebrek aan emotie. Dat is meteen ook het grootste verschil met de Boris. Bovendien komt er een bezwaar bij: de composities zijn poppier en dus veel eenvoudiger van structuur. Er gaat dus iets af zonder dat er iets bijkomt.
Er wreekt zich nog iets. GG moet het hebben van briljant samenspel, niet van quasicomplexiteit a la Yes. Die groep kon dat compenseren met individuele virtuositeit, maar GG niet. GG heeft wel veel betere zang natuurlijk, maar dat zegt niet zoveel.
Natuurlijk ben ik een supersnob, ik houd van atonaal spul als Roslavetz en Ustvolskaja of het Vioolconcert van Alban Berg. Ik kon Octopus meteen verteren en de relatieve eenvoud op The Power and the Glory viel me dan ook meteen op, met veel meer herhalingen van kleine themaatjes. Daardoor neigt onder andere Playing the Game sterk naar saaiheid.
Nee, doe mij toch maar Octopus of de Boris. Alleen Proclamation, So Sincere en wellicht Valedictory zijn werkelijk goed. De rest kabbelt teveel. Gezien ook de korte tijdsduur begon GG aan een gebrek aan goede ideeën te krijgen.

Ik moet eerder bekennen dat ik veel meer verwachte van deze plaat. Wat op hun eerdere platen zeer goed lukte, lukt hier maar deels. Playing the Game vind ik zeer goed en inderdaad de rest kabbelt hier maar wat verder. Terwijl ze een bom aan inspiratie hadden anno 1971 en 1972 lijkt bij deze alles volledig zoek. Langs de andere kant is dit kwalitatief goed in elkaar gestoken maar boeien doet het niet. Dit is dus al een groot probleem voor me. Dit is geen niveau "Octopus" of "Three Friends". Spijtig.

Een moeilijke plaat, deze zeer experimentele conceptplaat.

Daar waar de band op voorgaande platen lekker akoestisch en symfonisch uit de hoek kon komen, trekken ze hier alle registers open.
Deze plaat is of gewoon te goed voor mij of niet goed genoeg voor mij.
Hij hangt tussen mijn lievelingsalbums Free Hand en Glass House in.
Aspirations is echter wel van ongekende schoonheid. Kerry Minnaer blijkt toch maar weer een begenadigd zanger te zijn.

Een plaat die bij elke beluistering meer prijs geeft en sterker wordt. Verzorgd geproduceerd ook en de nummers blijven ondanks de ongebruikelijke structuren lekker compact. En het is ook knap hoe zeer uiteenlopende genres als klassiek en rock op een haast academische manier naadloos in elkaar worden verweven.

Bij de 35th Anniversary Edition zitten de 2 bonus-tracks waarvan vooral het titelnummer een waardevolle toevoeging is.

Goeie muzikale plaat met prachtig drumwerk, en blijf een fan van deze zanger.......
Knap hoe zij al die complexe structuren in hun muziek zo eenvoudig kunnen laten klinken.
Een aantal maal achter elkaar draaien, en dan geeft het steeds meer prijs, en datgene wat ik hoor blijft hangen.....en ik wil meer en meer....

Pop?


Hooguit vergeleken met ander GG-werk. Dit is bovengemiddeld complex en deze gasten zijn uitstekende muzikanten. Beter dan de gemiddelde Yes-muzikant ben ik geneigd te zeggen, zeker theoretisch.

Kleine correctie: bovenal vergeleken met ander GG werk. Ik kan het ook niet helpen dat de heren mij verwend hebben met Octopus, Interview, Playing the Fool en nog een paar live opnames.

"Beter dan de gemiddelde Yes-muzikant"
Niet qua individuele vaardigheden, maar qua samenspel stijgen ze boven alle pop (afkorting van popular music) uit. Wil je het nog ingewikkelder dan moet je naar modern klassiek of moderne jazz.

Naar het schijnt gitarist Gary Green's favoriete album van de band. Goed mogelijk, omdat hij lekker kan uitpakken hier.
Een steviger wat compacter groepsalbum is het dit keer geworden, met als concept de politieke macht die door een individueel kan worden gebruikt, maar het ook tegen zich kan krijgen.
Ik kan niet exact stellen dat dit het beste werk van de groep is. Octopus is met name een in veel opzichten moeilijk te overtreffen album.
Echter bevalt deze mij tot nu het wel het beste. Misschien doordat de composities wat meer lucht krijgen en niet alles in korte tijd zo drastisch om slaat in sfeer.
Het swingt hier en daar perfect ( opener Proclamation bijvoorbeeld) en dan het zeer tegendraadse Sincere die volgt. Geweldig nummer; weird, avant gardische sfeer en toch luchtig op een bepaalde manier.
Favo is by far Aspirations, met een heerlijke dragende sfeer. Hier en daar doet het mij aan No Quarter van Led Zeppelin denken. Prachtig gezongen weer door Kerry Minnear en geweldig pianowerk.
Playing The Game, ook fantastisch en een livefavoriet. Een fijne swing en een repeterende fusionachtige melodielijn.
Het vervolg is naar mijn idee uitstekend, maar iets minder aansprekend dan de fabelachtige 1e helft.

Een overall wat minder hoogdravend Gentle Giant. Dat leverde ook fantastische albums hiervoor op, maar ondanks dat de band de complexiteit zeker niet uit het oog is verloren, pakt dit album mij in gevoel net wat meer dan tot nu toe de andere dat deden.
De kwaliteit ligt in ieder geval griezelig dicht bij elkaar.

Tussenstand:

1. The Power And The Glory ( 1974) 4,5
2. Octopus ( 1972) 4,5
3. Interview (1976) 4,5
4. In a Glass House (1973) 4,5
5.Three Friends ( 1972) 4,0
6. Acquiring The Taste (1971) 4,0
7. Gentle Giant ( 1970) 4,0

Spannend, mijn favoriet Free Hand volgt dadelijk. Wordt het de eerste 5*?

Wie weet!

Terug een conceptalbum over misbruik van politieke macht. Ik vind het erg knap dat deze band complexe muziek compact doet klinken. Net als de vorige albums helder en verzorgd gemusiceerd en geproduceerd al spreekt het songmateriaal mij net iets minder aan dan de voorganger.

Is de speelduur van het nummer "The Face" niet verkeerd aangegeven? Op spotify duurt hij 4:11

Het klopt wat je zegt: Gentle Giant - The Power And The Glory (2009, CD) | Discogs
Maar dit kun je allemaal ook zelf aanpassen.

tuurlijk, was me echter niet zeker, op spotify hoor je niet altijd per-se de originele bron-materialen

Ook dat voel ik met je mee. Spotify vind ik ook niet vaak betrouwbaar. Ik ben wel wat edits tegengekomen, die niet als zodanig zijn aangegeven, zeg maar.

Ik ga er eens een keer voor zitten. Proclamation (vooral de goed op youtube te vinden live performance) heb ik jarenlang grijs gedraaid, maar ik ben er nooit in geslaagd verder te komen bij Gentle Giant. Ik pak de Steven Wilson remix er eens bij op Spotify.

Was een mooie luisterervaring, soms was het eventjes doorzetten, maar over het algemeen bleef ik van begin tot eind geboeid.

Aspirations kende ik dus al wel, wat een heerlijke sfeer en prachtige zangmelodie / voordracht. Betoverend mooi.

The Power and the Glory is alweer het zesde album van deze eigenzinnige Britse progressievelingen. Na het verbluffende In A Glass House en met de kennis in het achterhoofd dat tot nu toe alle albums van de band mij behoorlijk goed zijn bevallen (kijk naar de scores), begon ik aan dit album met torenhoge verwachtingen. Heeft Gentle Giant de verwachtingen in weten te lossen, of maakt de band hier haar eerste slippertje?

Het antwoord op die vraag is tweeledig, want ik moet zeggen dat ik behoorlijke mixed-feelings heb met betrekking tot dit album. Het is lastig om bij complexe muziek als deze uit te leggen waarom je iets beter of minder vind dan iets anders, maar ik ga het proberen duidelijk te maken. Enerzijds staan hier weer een paar composities op om je vingers bij af te likken, maar anderzijds speelt bij dit album het euvel op waar Gentle Giant op andere albums ook al last van had: zó ontzettend perfect en vernuftig spelen dat ik soms de emotie mis. Ik zal het uitleggen, beginnende met enkele kritische noten, waarna vervolgens mijn lofzang zal volgen.

The Power and the Glory weet me niet te overtuigen zoals Three Friends en In A Glass House dat wel wisten te doen. Gevoelsmatig zit er in laatstgenoemde twee albums veel meer gevoel, beleving en spelplezier. The Power and the Glory voelt over hele linie zeer consistent, intelligent en enorm vernuftig aan, maar ik mis de spelbeleving, plezier en emotie die wel bij andere Gentle Giant albums aanwezig is.

Daarnaast heb ik bij The Power and the Glory nog meer het idee alsof de composities veel van elkaar afhangen. Wat ik daarmee bedoel te zeggen is dat dit album vooral als geheel erg sterk is. Andere Gentle Giant albums hebben dit ook (Octopus en Three Friends voornamelijk), maar bij The Power and the Glory is dit in een dergelijke mate aanwezig dat ik het zie als een kritiekpuntje. Natuurlijk zijn er een aantal sterke, op zichzelf staande, composities (Proclamation, Aspirations, Playing the Game, No God's a Man), maar dat neemt niet weg dat dit album haar kracht vooral haalt uit de samenhang en de synergie tussen de nummers.

Dit waren slechts marginale kritiekpuntjes voor een verder behoorlijk goed album. The Power and the Glory zit wederom boordevol moeilijke muzikale magie (om maar een alliteratie te gebruiken), wat door de band op een catchy en toegankelijke manier gebracht wordt, in dit geval verhuld in een interessant concept over wat politieke macht kan doen met een individu. Naar mijns inzien is dit ook de grote kracht van Gentle Giant: een scala aan muzikale genres, maatsoorten, akkoorden, en noem het allemaal maar op, weten te verpakken in een product dat toch uitnodigend en catchy klinkt, in plaats van té lastig en afstotend voor de luisteraar. Alles klinkt uitermate verzorgd en doordacht, de melodieën zijn (zoals gewoonlijk) buitengewoon creatief, uniek en pakkend en de composities werken uitstekend als samenhangend geheel.

The Power and the Glory zou ik niet willen betitelen als een meesterwerk, gezien het feit dat het album wat mij betreft een stuk bezieling mist, alsmede het feit dat het compositioneel iets minder spannend en goed is dan bijvoorbeeld Three Friends en In A Glass House. Dat bedoel ik relatief, want wie The Power and the Glory objectief en zonder vergelijkingen beoordeeld zal tot de conclusie komen dat de briljantie en het muzikale vakmanschap van deze plaat afdruipt. Ik kan echter niet anders dan concluderen dat ik deze plaat gewoonweg een tikkeltje minder overdonderend, ontroerend en overtuigend vind dan andere platen uit het oeuvre van de band. Vier sterren lijken me dan ook zeer op zijn plaats voor een beresterke plaat, die een tikje minder is dan haar voorgangers, maar alsnog zorgt voor een kleine veertig minuten genieten.

Stand:

1. In A Glass House - 5*
2. Three Friends - 5*
3. Acquiring the Taste - 4,5*
4. Octopus - 4,5*
5. Gentle Giant - 4,5*
6. The Power and the Glory - 4*

'Power and the Glory' klinkt een stuk relaxter na het toch wel stevige en hier en daar wat rauwe 'In a Glass House'. De stevige aanpak sijpelt wel door in de muziek van 'Power and the Glory', maar de benadering lijkt wat kalmer en de band klinkt veel zelfvertrouwder. De band zoekt veel minder naar geluidseffecten en verrassende wendingen. Bovendien uit dit zelfvertrouwen zich in het schrijven van een conceptplaat. Nu had de band zich wel al eerder gewaagd aan een conceptplaat ('Three Friends'), maar dat concept was wat simpel en kwam niet lekker uit de verf.

Het concept van 'Power and the Glory' is gezien de titel wat evident: macht corrumpeert. Deze plaat lijkt minder experimenteel en ook minder krachtig dan enkele van haar voorgangers, maar deze plaat consolideert wel veel meer hun sound, en moet dan ook gezien worden als het hoogtepunt van hun muzikale kunnen en het schrijven en arrangeren van composities. De platen volgend op 'Power and the Glory' worden allemaal steeds minder complex en meer (voor Gentle Giant-bergippen) conventionele rock.

De plaat trapt af (excuseer mijn voetbal-referentie) met het meest complexe nummer van de plaat, met een zeer korte sample van een menigte. Leuk is dat als een echte "proclamatie" gebracht wordt. Een heerser belooft dat hij de aan hem gegeven macht naar behoren zal uitvoeren. Ook hier wat korte samples van de menigte, afgewisseld met "Hail!". Het is ook deze song waar de band echt hun individuele virtuoze vaardigheden tentoonspreiden, zoals de doublestrokes in 32sten van John of de sneller dan het licht-pianoriedel van Kerry. Na wat gejuich bouwt het nummer weer op, ditmaal in een veel funkier modus en eindigt uiteindelijk met het zelfde gejuich als waarmee het begon.

'So Sincere' is het enige nummer met saxofoon, net als op 'In a Glass House' dat ook maar één nummer had met saxofoon. Want ook al speelt Derek wel saxofoon, ook tijdens Phil's periode bij de band was het maar spaars. Het is een uitermate gaaf nummer, welke ik alleen echt bij deze band kan vinden. Het om-en-om spelen van akkoorden op verschillende instrumenten creëert een bepaalde hikkende dynamiek, die zijn weerga niet kent. Deze song heeft ook de smerigste gitaarsolo van Gary op de plaat.

Tussen de stevige songs zit weer zo een prachtige Minnear-ballad geklemd: 'Aspirations' (gek genoeg is deze songs wel toegeschreven aan Shulman/Shulman/Minnear), maar het is ontegenzeggelijk een nummer van Kerry. Zou je een plaat vullen met dit soort Minnear-composities dan zou het al snel erg zoet worden en mis je toch wel wat power. Maar tussen de meer rockende songs past het wonderwel en zo heeft elke plaat wel zo'n rustpunt. Erg mooi spel ook van Gary op de akoestische gitaar.

Ook bijzonder is de song 'Playing the Game', die al direct begint met een hookline, waarmee de band alvast voorspelt welke kant ze op zouden gaan, na deze plaat. Het zijn dit soort funky songs van de band die op het eerste gehoor zo simpel lijken, maar erg ingewikkeld in elkaar zitten.. Het smerige staccato baslijntje lijkt een moogbass te zijn, waar Saga later furore mee zou maken. Na een rustig stuk volgt weer zo'n gepatenteerde Minnear-orgelsolo waar Ken Hensley van Uriah Heep jaloers op kan zijn.

Over rock gesproken; de band trekt op 'Cogs in Cogs' echt alle registers open en speelt in 3 minuten waar Yes soms een kwartier voor nodig heeft. Ik vind dat heel indrukwekkend. De vocale contrapunt in het midden in één zanglijn in 6/4 en de andere in 15/8. Doe dat maar eens na.

Gentle Giant zou Gentle Giant niet zijn als er niet minstens één nummer op staat waar Ray helemaal los kan gaan op de viool. Niet als Steinhardt bij Kansas, Richardson bij Caravan of Jobson bij U.K., heeft Ray een geheel eigen stijl, waar hij rock, folk en fiddle-stijl moeiteloos mengt. De klassieke invloeden die hij op voorgaande platen ook in zijn stijl verwerkt zijn op deze plaat afwezig.

Het contrapunt-stuk in 'No God's A Man' doet ook weer wat denken aan Yes, en in dit geval aan 'We Are Heaven' van 'Fragile', maar dan wel beter uitgewerkt. Het is ook weer een nummer dat allerlei opgeknipte composities terugzet in een geheel nieuwe compositie als een lappendeken, continu wisselend van dynamiek, akkoordprogressie en tempi.

'Valedictory' is een reprise van het eerste nummer. In die zin dat het stukken van het eerste nummer herhaalt, herrangschikt en de tekst verhaalt de conclusie van het verhaal dat door de plaat loopt. Dat verhaal vind ik verder niet zo heel boeiend en daar ga ik dan ook niet zo heel erg op in.

Opmerkelijk is dat het titelnummer van de plaat alleen op single is verschenen (met als b-kant 'Playing the Game') en voelt veel meer als een conclusie van deze plaat dan 'Valedictory'. Op de cd-reissue en de stream-versies van deze plaat staat het nummer wel.

Het zelfvertrouwen dat deze plaat uitstraalt zal op 'Free Hand' en 'In'terview' nog zijn weerslag vinden, waar de band op beide platen een wat makkelijkere koers lijken te gaan varen en de echte ingewikkelde en complexe muziek laten voor wat het is (behalve in liveconcerten). Daarmee sluit 'Power and the Glory' ook een hoofdstuk af, van een periode van schijnbaar ongebreideld ge-ëperimenteer.