Marillion - Script for a Jester's Tear (1983)

Mijn kennismaking met de symfonische rock (dankzij Wim van Putten en de LP, later CD-show). Heeft diepe indruk gemaakt. Prachtige dubbele hoes (hoezo nostalgie, weg met die lullige CD hoesjes).
So here i am oncemore, in the playground of the broken heart....

Haha, via die weg ben ik ook in aanraking gekomen met Marillion. Wim van Putten....ja, zo heette die man. Nostalgie!

Ik heb heel lang een haat/liefde verhouding met de eerste Marillion gehad. Ben wat betreft Marillion een beetje een laatkomer, ontdekte ze pas echt ten tijde van Brave, hoewel ik wel al het nodige van ze kende en symfo in zijn algemeenheid mij helemaal niet onbekend was.

Er staan een paar briljante stukken op dit album maar in het midden kakt hij wat mij betreft toch echt in. The Web gaat nog maar Garden Party vind ik dus echt tenenkrommend en dat komt eigenlijk door het verschrikkelijk houterige drumwerk van Mick Pointer. Latere versies van dit nummer met Ian Mosley zijn een stuk beter te pruimern.

Maar ondanks dat behoort toch tot een van de beste neoprog debuutalbums uit de jaren 80. En is het niet cru eigenlijk dat afgezien van het regeltje "On not so foreign shores..." (want ze zitten nu toch wel een eindje verder, in die zandbak tussen Turkije en Iran) het nummer Forgotten Sons 20 jaar na dato eigenlijk nog steeds bij de tijd is qua onderwerp?

Ik ben met je eens dat het middengedeelte van deze CD minder is (de clip van Garden Party wel eens gezien? vreselijk!), en dat is ook de reden dat dit album geen 5 sterren haalt. Gelukkig compenseren de overige 4 nummers dat dipje ruimschoots, vergeet ook Chelsea Monday niet!

Ha.. de clip van Garden Party met als drummer Andy Ward (toen ex-Camel). Die vervolgens probeerde om Fish in zijn drankgelag te evenaren en er zo'n beetje aan onder doorging en dus ook weer snel vertrokken was.

Mijn favoriete album allertijden, vooral door de titeltrack en chelsea monday

De titeltrack is inderdaad geweldig. Wat mij betreft nog steeds het beste nummer dat Marillion ooit gemaakt heeft. Jammer van The Web en Garden Party want voor de rest is het zeker een mooie plaat.

sorry mensen, maar vindt Garden Party meesterlijk!

Ik heb deze plaat op de gok gekocht en is mijn beste koop van het jaar!

echt wat een geniale plaat is dit, eigenlijk vindt ik alle nummer super goed, chelsea morning sla ik toch wel het vaakst over, beetje lang en sloom
de rest is echt van het niveau PG Genesis
the web forgotten sons, en He knows, zijn toppers,

vind deze beter dan Misplaced Childhood

voor mij is het gewoon de openning...dat eerste nummer maakt voor mij alles goed. Ontzettend mooie tekst waar ik mijzelf soms wel in kan vinden...

Chelsea Monday is mijn favoriet van M.
ongelooflijke solo

Een knappe plaat natuurlijk!!!!

Garden party kende ik eerst alleen in een live-uitvoering. Daarnaast was de studio-uitvoering wel grappig, met zijn net-wat-langzamer dan verwachte drum. Houterig? Soit. Het nummer past voor mij vrij naadloos in de flow.

En The web is bij mij in de race voor favoriete nummer van deze plaat! Een zeer dynamisch stukje muziek wat mij betreft.

Chelsea Monday, ja schitterend... Forgotten sons, dito.

Het titelnummer kende ik ook al een tijdje voor het album en heb ik toen al zo vaak gehoord dat ik hem nu niet meer echt als hoogtepunt kan aanmerken. He knows you know kende ik nóg veel langer (dankzij de verzamelaar Kayleigh, mijn eerste symfo-cd'tje, lang geleden) en dat heb ik altijd een lekker nummer gevonden.

Eigenlijk alleen maar lof dus, vandaar 5*

De 1e plaat is goud

Mijn eerste van de band. Net gekocht. Is de zanger de broer van Gabriel ofzo. Lijkt er verdomd veel op!

Jezus! Hoeveel cd's koop jij wel niet per maand?

voor mij persoonlijk ook gelijk hun beste album, met Chelsea Monday als uitschieter
ook Misplaced Childhood en Fugazi zijn trouwens aanraders!
volgens vele hier op MuMe ook de latere van Marillion, maar die ken ik niet; ben mijn interesse in M. verloren na het vertrek van Fish

Ja pfff ssst hou op, teveel eigenlijk. Kan het niet laten!

Whaha, ja ik heb er ook last van hoor.
soms koop ik er wel 7 of 8 per maand!

ik zit dit jaar nu op 137 platen en cd's...wel een aantal van gehad, maar toch...vorig jaar zat ik rond de 250, maar toen heb ik een collectie van rond de 70 platen en een van ongeveer 50 over kunnen nemen voor nop. dus ik doe lekker mee.

Het zal wel aan mij liggen maar ik heb die vergelijking met PG en qua muziek met Marillion nooit goed begrepen. Ja, tuurlijk was er op hun ouder materiaal (pre-Script) een dikke Genesis-tik te horen maar het materiaal vanaf Script had al niet echt meer.

Qua zang hoor ik duidelijk veel meer verwantschap met het bijtende van Peter Hamill eigenlijk.

ik moet zeggen dat ik het ook niet echt hoor (die stem dan) ben het verder wel met je eens, vroege Marillion heeft nogal wat Genesis geluid, wat later helemaal veranderd, en waar ik dan zelf marillion ook liever hoor.

Ik blijf erbij het heeft veel weg van Gabriel. Dat uithalen met zijn stem met name.

Dat uithalen is er tegenwoordig niet echt meer bij. Die oetlul heeft zijn karakteristieke stem helemaal kapotgezopen. Fish wel eens gezegd dat niemand anders de ouwe Marillion nummers kan zingen op een manier zoals hij. Maar op Fools Company is het af en toe tenenkrommend wat ie laat horen. Eeuwige zonde als ik Recital weer eens hoor.

Vorig jaar op Parkpop vond ik Fish prima bij stem.

Even update van een voorgaand berichtje: inmiddels is The web, ná Fugazi, mijn favoriete Marillion-nummer aller tijden.

Ik heb ook wel eens een goeie dag bij de meisjes.

En inderdaad is The Web een nummer waar je vooral op de DVD van 'Recital' kippenvel van krijgt als meneer een pot bloemen zit op te vreten. Goeiendag, wat een podiumbeest was dat zeg!

Voor mij het beste Marillion album ooit ondersteund door de kenmerkende bijtende vocale uithalen van Fish ! De twee fantastische openings nummers : Script for a jester's Tear en He knows you know wordt gevolgd door het wat complexere The Web een epos dat na enig luisterwerk pas al z'n genialiteit blootlegt !
Garden Party is het buiten beentje van het album
(synthesizer speelt een overheersende rol) maar ook weer top ! Voor degene die vinden dat de drums houterig zouden klinken,schaf de geremasterde 24 bits versie aan en geniet ! Bovendien krijg je een bonus cd cadeau !

Na Garden Party, Chelsea Monday een nummer met prachtig gitaarwerk de waardige afsluiter Forgotten Sons een anti oorlogs lied waarin Fish een gebed opvoert tegen het zinlose geweld , kippevel muziek !! 5*

met vriendelijke groet the viking

Euh.. het verschil met de oude versie is dat daar het drumwerk kil en houterig klonk en op de remaster warm en houterig. Houterig zegt niks over hoe iets klinkt maar des te meer over hoe er gespeeld word en helaas Mick Pointer bakte er op dat vlak niet veel van op dit album. Hij kan er meer door hoor en na al die jaren ben ik er een beetje aan gewend geraakt met de uitvoeringen van nummers van dit album met Ian Mosley zijn op dat vlak echt stukken beter.

Wat is houterig jongens? Vennegoor of Hesselink is technisch gezien ook een houthakker eerste klas maar is toch vrij nuttig in het geheel.

Kijk, Pointer is natuurlijk technisch gezien niet het achtste wereldwonder maar op een of andere manier vond ik zijn stijl met lekker veel power en een volle sound (met name de snare en toms) toch prima passen op het werk van Script.

Vooral hoe hij de partij invulde op Garden Party vond ik wel vet. Lekker flink door klappen en niet te veel tierelantijlen. Als Mosley het speelde vond ik het altijd wat te snel en daardoor wat chaotisch. Een bepaalde song vraagt om een bepaalde speelstijl. En ik denk dat Pointer tot Fugazi het allemaal nog niet zo slecht deed.

Maar Marillion ontwikkelde zich door en kwam met steeds sterker songmateriaal. Bij Fugazi had ie mischien nog aan kunnen pikken maar inderdaad, met Mick hadden we waarschijnlijk nooit wat van Misplaced Childhood gehoord.(tenminste niet in die mate)

Ontdanks het sublieme Misplaced Childhood is dit toch mijn favoriete Marillion-album. Vreemd eigenlijk, dat het debuur meestal meteen het hoogtepunt is. De kracht van dit album komt vooral van het openingsnummer. "Script" is naar mijn bescheiden mening het beste nummer ooit geschreven. Verder is Chelsea Monday prachtig, The Web vooral mysterieus op de meest mooie manier en Forgotten Sons indrukwekkend mooi in al zijn ruw- en lelijkheid, met een beklemmend mooie emotionele tweede helft.

Inderdaad met vele lichtjaren voorsprong het beste album van marillion !




met vriendelijke groet the viking