Todd Rundgren - Todd (1974)

schitterende dubbellp als je houdt van klankscapes, mooie ballads en gekke rocknummers, todd speelt bijna alles zelf , dromerige teksten, een onvolprezen meesterwerk van dit muzikale wonderkind

Vreselijk druk, vreselijk goed album van Todd. Het kan wel heel erg op je zenuwen werken, deze plaat.

Meestal draai ik van dit album 'A dream goes on forever' en 'The last ride'. Eigenlijk moet je dit album in z'n geheel beluisteren en er echt voor gaan zitten.

dit vind ik zijn beste , het album heeft me nog nooit tegengestoken en ik draai hem nog zeer veel ( met de koptelefoon luisteren naar the spark of life is meer dan fantastisch ).

Vandaag voor 9 € meegebracht van Mediamarkt Oostakker, ik vertrouw wat op je goede smaak, beaster!
Kom er op terug zodra de plaat wat in mijn hoofd zit, dus volgende week, denk ik.

ik hoop dat je hem goed vindt father , soms behoorlijk spacey , vergeet ook niet dat de plaat an van 1974 is , en toen zijn tijd ver vooruit

maar sommige stukken zijn ook zeer melancholish ( the last ride , don't you ever listen
afijn

veel genot

@ beaster1256; ik vind de plaat super; bij momenten beetje krankzinnig (Zappiaans zou je het ook kunnen noemen), maar vaak ook zeer melancholisch, zoals je al zei.
Ik vind het een zeer genietbare plaat, van een zeer onderschatte en door het grote publiek nooit omarmde eigenwijze artiest;
Ik denk dat ik uit deze periode nog wat sterke platen van hem ga verzamelen, zeker weten!

aha beste father awel : somethin/anything en a wizard, a true star zou ik zeggen als je meer houdt van de meer Zappa in zijn werk , koop dan zeker Utopia van Todd rungren's Utopia , als je nog meer titels wil, geeef me een seintje

mvg

Een heerlijke plaat uit de periode voordat hij de moeilijke en lange kant opging, inderdaad een opmaak tot something/anything

Dat album verscheen al twee jaar eerder.

Sorry, vergist in de tijd dus

eigenlijk bedoelde ik de plaat Utopia..... ook schitterend

Leuk triviaal feitje:

Sons of 1984 was het volkslied van Weeshuis van de Hits!

Zéér sterk album van deze muzikale tovenaar, maar het tipt net niet aan z'n twee voorgangers.

De plaat is een logisch vervolg op A Wizard, A True Star. Qua stijl toch een beetje hetzelfde, al zijn er enkele grote verschillen. Op dit album komt Todd's humor iets meer tevoorschijn, en de muziek is bij vlagen erg experimenteel. Daar staat tegenover dat ik deze makkelijker te doorgronden en minder chaotisch vind dan A Wizard.

Hmm, da's merkwaardig, want ik vind 'm wat 'moeilijker'. Wizard is een soort lappendeken die, als deze muziek je ligt, meteen aanstekelijk aanvoelt. Hier is het de wat meer theatrale aanpak die het iets minder makkelijk te verhapstukken maakt. Maar uiteraard is het weer uitzinnigheid troef hier. Vooral de rocknummers en de soundscapes vind ik uitermate geslaagd. Goede productie ook, maar dat hebben al zijn platen (behalve, naar mijn weten, Hermit).

Useless Begging

Net weer eens beluisterd.

De theatrale stukjes in de eerste helft vallen inmiddels een stuk beter. An Elpee's Worth Of Toons vind ik zelfs fantastisch in al z'n krankzinnigheid. Het doet me denken aan Song Of The Viking van Something/Anything. Die gekke instrumentaaltjes Sidewalk Cafe en Drunken Blue Rooster verdienen ook alle lof. Ze stellen op het eerste gehoor misschien niet al te veel voor, maar kom maar eens bij op, zulke arrangementen! Maar voor mij piekt het nog steeds bij de soundscapes Spark Of Life en Chakras en rocknummers als Everybody's.../King Kong Reggae, Heavy Metal Kids en (vooral!) Number 1 Lowest Common Denominator: Een classic rock song die nooit als zodanig door de meute opgepikt is!

Heel gevarieerd, edoch goed beluisterbaar als geheel.
Zoals beaster al zei: soundscapes, mooie ballads en gekke rocknummers.

Todd is gek op technische experimenten.
Zo hoor je in Sons of 1984 op 1 kanaal publiek meezingen uit LA en op het andere kanaal publiek uit NYC zodat de song denkbeeldig de gehele VS omvat. Typisch Todd grapje.
Verder vind ik dat het gebruik van de ritme-box erg smaakvol is in de diverse nummers.
Als je wilt horen hoe Todd een track over de top helpt door een overproductie die ook de klank geen goed doet is Everybody's Going to Heaven / King Kong Reggae een must. De krakerige klank past echter perfekt erbij.

Favorieten:
An Elpee's Worth of Toons
A Dream Goes on Forever
Drunken Blue Rooster
Everybody's Going to Heaven / King Kong Reggae
Number 1 Lowest Common Denominator
Sidewalk Cafe

Everybody/King Kong Reggae klinkt inderdaad alsof het maximaal haalbare aan overdubs erop zijn toegepast. Het klinkt alsof de gaten bijna in de mastertapes vallen. Geweldig!

Pfff wat een maffe muziek... Niet echt mooi, wel grappig en apart om een keertje te horen.

Je bent toch niet toevallig Matthijs Van Nieuwkerk..?

Want... die zou ook zulk commentaar kunnen geven?

dit uurtje zit je makkelijk in een ruk uit, ruig en toegankelijk experimenteel.
@ sons of 1984: hahahaha!

Na Something/Anything? toch wel het beste en meest gedurfde album van Rundgren. Ik had het album al zo'n 25 jaar niet meer gehoord, maar alsnog op CD besteld (de Rhino uitgave van 2007).

Prachtige songs zoals A Dream Goes on Forever, The Last Ride, Don't You Ever Learn en I Think You Know en dan de meer experimentele en ko(s)mische operette-stukken als verbinding. Sidewalk Cafe is zo'n prachtig instrumentaal verbindingsstukje. The Spark Of Life: prachtig.

Ik kan hier beter mee uit de voeten dan het voor mij wat te fragmentarische A Wizard, A True Star, dat ik beschouw als een oefening voor zijn vervolgwerk en niet het hoogtepunt zelf. Op Todd gaat het naar mijn idee meer de diepte in. Voor sommigen een vrije val, critici zijn er altijd geweest, maar ik reken mezelf toch wel een beetje tot de 'kenners'.

Afsluiter Sons of 1984 is een anthem, overgedubt met een koor van 20.000 man in Central Park (Volgens andere bronnen 1000 man in San Fransisco op het linkerkanaal en 5000 fans in New York op het rechterkanaal). Het geeft je onwillekeurig een brok in je keel. Todd Rundgren maakte er in die tijd geen geheim van een gooi te willen doen naar het presidentschap van de VS. In 1984 zou het moment daar zijn. Erg bescheiden is Rundgren nooit geweest, tot het megalomane aan toe. Maar helemaal serieus geloofde hij gelukkig nooit in zijn ideeën. Het was allemaal expressie, gedachten-experiment. Zo ging het ook met zijn spirituele ontdekkingstochten. Hij nam er wat van mee, maar een echte bekeerling van geloof of filosofie werd hij nooit. Todd bleef Todd. Eigenwijs, geniaal af en toe, grensverleggend en nooit in één hokje te plaatsen.

In één ruk uit te zitten, zoals Lazarus Stone hierboven al opmerkte. Dankzij de CD hoef je niet meer driemaal een stuk vinyl om te draaien (wat natuurlijk ook z'n charme had.)

Eh ja, zoals Fedde al aangeeft, ook deze Todd is een meesterwerk. Bijna niet te verkopen dat de man er een handvol op zijn conto heeft, meesterwerken, maar het is gewoon niet anders. Something/Anything, A Wizard, Healing en Hermit of Mink Hollow zijn wat mij betreft de andere 4.

Deze is wat moeilijker te doorgronden dan Something/Anything en wat minder fragmentarisch dan A Wizard, zonder nou van een heel consistent werk te kunnen spreken. Het vliegt op zijn Todd's weer alle kanten op. Heerlijk onvoorspelbaar en ja, geniaal. Het is gewoon niet anders. 5 sterren.

Met The Lst Ride en Heavy Metal Kids staan ook hier weer juweeltjes op.
TODD was zijn tijd al ver vooruit. Zijn muziek beluisteren gaat nooit vervelen (ook met Utopia hoor ik hem graag)

You're so long ago and so far away, but my dream lives on forever ...

Ontregelend. Grensoverschrijdend. Provocatief. Diepgravend. Ontroerend. Expressief. Explosief.
Zomaar een paar kwalificaties die je best in één adem kunt noemen met dit dubbelalbum van Todd Rundgren.

Om dat provocatieve nog even beter te verklaren, kun je zeggen dat Rundgren hier bezig is de grenzen te ontdekken en overschrijden, van zichzelf als totaal-muzikant, maar niet minder van zijn luisteraars. Hoe ver kun je gaan? Een trip door het onbegrensde heelal van de verbeelding. Nou nou, dat klinkt wel erg hoogdravend. Je kunt ook zeggen dat Rundgren hier een pilletje teveel geslikt heeft en er een rommeltje van maakt. Pure vinylverspilling, zeggen sommigen. Misschien is dat ook wel een beetje zo. Maar dan blijft de artiest niet in zichzelf opgesloten, maar zoekt de communicatie. Hij geeft zichzelf bloot en wil wat bereiken; een emotie losmaken, een gevoel van liefde, iets wat er écht toe doet te midden van alle nep. Doorprikken, de lucht eruit.

Dat losmaken doet hij met een batterij space-geluiden uit de synthesizer, maar net zo goed met een gillende gitaar, zoals in The Spark of Life en het bizarre In and Out the Chakras We Go(formerly Shaft Goes to Outer Space) . Tussen deze nauwelijks te verdragen sonische ervaringen door zet hij de meest tedere en ontroerende songs neer. Ik denk aan A Dream Goes on Forever, het zwaarmoedige The Last Ride en het ouderwets rundgreniaanse (Carole King-achtige) Useless Begging.

Erg fraai zijn de instrumentale nummers, met de piano in de basis, zoals Drunken Blue Rooster of de razendsnelle gitaarsolo (?) in Sidewalk Cafe. 'Real Heavy' wordt het in Everybody's Going to Heaven / King Kong Reggae en natuurlijk Heavy Metal Kids . Maar bij alle gillende gitaren en hamerende drums klinkt daar doorheen de parodie, de tekstuele grap en de dubbele bodem komt in zicht. Rundgren kun je nooit vastpinnen op een genre. Is het rock, is het soul, is het operette? Hij speelt ermee, doet wat hij op dat moment nodig heeft om zijn verhaal te vertellen.

Is er dan een verhaal? Is er sprake van enig concept? Nee, dat is lastig te vinden. Het idee is Todd zelf. Een verslag van zijn ontwikkeling op dat moment. Met alle vraagtekens die je daar wel bij kunt zetten. Want het richtingloze is ontregelend en kan je soms flink irriteren. En wie is hij dan wel om zo in het middelpunt te moeten staan. Een eigenwijze kwast is hij toch. Gaat het dan allemaal nergens heen?

Toch kan Rundgren het niet laten ook op dit album een gedachte mee te geven. Een leermoment: Don't You Ever Learn ? En intens brult hij het uit in het, met 10.000 man live gezongen Sons of 1984 :
"Worlds of tomorrow
Life without sorrow
Take it because it's yours
Sons of 1984"

Een droom en een illusie. A Wizard, a True Star. Todd op z'n best.

Todd Rundgren maakt (e) altijd sterke albums! Ook deze is daar eentje van.

Altijd? Weet je dat wel heel zeker?

A Wizard, A True Star is echt een trip waar alles in elkaar overloopt. Het is mijn favoriet, maar ik ben blij dat Todd geen noodzaak zag dat album te herhalen. Dat doet hij dan ook bij geen enkel album. Todd gaat alle kanten op. Als een muzikale equivalent van een rariteitenkabinet, waar je steeds een ander laatje van open trekt. Todd had zelf waarschijnlijk ook geen idee wat er deze keer in zit. Ballads, psychedelica, progressieve rock, elektronische experimenten, humor, geluiden die überhaupt niet te vangen zijn in een genre. Dit is het bizarre, maar tegelijkertijd ook logisch te verklaren gevolg als je de meestersongsmid en multi-instrumentalist van Something/Anything, en zelfgediagnosticeerd ADD'er, een doos geestverruimende middelen en een studio geeft. 'The Last Ride' en 'A Dream Goes on Forever' zijn twee career highlights, maar ook onder de oppervlakte valt hier zoveel te ontdekken. Todd kan zich meten met de twee eerder genoemde albums en hoort net als Utopia's eerste bij Rundgrens allerbeste werk. Toen Todd nog Son of Godd was.

Ik heb gisteren en vandaag de drie prachtalbums van Todd Rundgren uit de jaren '72-'74 achter elkaar beluisterd.

Die drie prachtalbums horen wat mij betreft bij elkaar, hoewel ze onderling toch flink verschillen. Ze laten een ontwikkeling zien van een artiest die (op de eerste van de drie) zijn talenten aan het ontdekken is, die op zijn tweede de algemeen geldende grenzen aan het overschrijden is om zo zijn eigen grenzen te ontdekken. En die op de laatste van die drie - deze Todd dus - zijn uiteindelijke vorm vindt.

Prachtalbum, waar allerlei uiterst verschillende muziekstijlen rustig naast elkaar kunnen bestaan en tóch een eenheid kunnen vormen. Wat een feest! Weet je wat? Ik ga deze morgen nog eens luisteren.