Nine Inch Nails - Broken (1992)

Een heerlijke EP dit... En wat een vooruitgang ook ten opzichte van Pretty Hate Machine. De songs zijn er niet beter of slechter op geworden, maar het is te merken dat de band door het vele touren een stuk strakker is geworden. Nummers als Wish zijn zo enorm energiek, wauw...

val telkens weer achterover van mijn stoel/fiets als na het heerlijke begin "pinion" "wish" mijn oren in beukt. denk ik klaar te zijn sla ik weer diect achterover van "last", echt...wat wil een rock fan nog meer dan deze cd?

Wish Live - Enorm stoer

Ik heb altijd al het gevoel gehad dat deze plaat de perfectie nadert, lke nummer zit fantastisch in elkaar. Maar die bijna dertig minuten volop gebeuk in mijn oorvliezen is niet echt geschikt voor mij. Ik mis waarchijnlijk de tragere, rustigere stukjes en een ontroererende afsluiting.

Hele EP: 4*. Losse nummers: 5*, dus zou het voor mij een schande zijn om dit meesterwerkje niet met een 4,5* te belonen.

Man wat een heerlijk filmpke , nu herinner ik me weer waarom zo zalig waren op Werchter

Dit is echt een hele goede EP. Lekker rauw allemaal en inderdaad een vooruitgang vergeleken met Pretty Hate Machine. The Downward Spiral sluit hier ook goed op aan, wat dus het album na deze EP is. Ik vind Wish en Happiness in Slavery erg gaaf. 4*
Weet iemand trouwens wat meer over (You're So) Physical? Ik meen ergens gelezen te hebben dat het een cover was, of is het nummer van Reznor?

Het is een cover

Hoe issie nou metal

Wacht even... op mijn versie staan alleen Suck en Physical niet. Zijn die op een speciale versie alleen, of ben ik te ongeduldig om nog lang door te luisteren naar bonustracks?

Dat zijn nummers 98 en 99 als ik me niet vergis.

Ooh okee, bedankt. Want na nr. 68 had ik het opgegeven

Physical (you're so), is inderdaad een cover. De allereerste versie stamt uit 1977 van Adam and the Ants.
De Ants hebben deze versie nog een aantal maal verbeterd tot de uiteindelijke versie (de beste) in 1980 als B-side van 'Dog eat dog' werd uitgebracht. Het origineel (het uiteindelijke origineel wel te verstaan) is ook een aanrader om te luisteren.

Wish is echt een nummer om jezelf mee op te laden, voor als je innerlijke accu leeg is. Geschikt om te draaien voor als je wil gaan stappen en dat je eigenlijk geen fut meer hebt.

Bij mij maakt het in ieder geval een hoop adrenaline los.
Voor mij had deze EP best wel uitgebreidt mogen worden tot een heel album; er staan in ieder geval erg mooie nummers op; hij is ook stukken beter dan Fixed.

DAMN! Hier staat toch wel het beste NIN werk op met als hoogtepunt Happiness in Slavery. Wat een bak herrie zeg! WOW!
De film die hierbij hoort is ook erg schokkend.
4.5*

Weet iemand trouwens van 2 verschillende studioversies van Happiness In Slavery? Heb deze al heel lang op mijn To Buy lijstje staan maar had hem voorlopig nog op mp3. Tot voor kort, nu op FLAC. Nu weet ik dat FLAC veel meer diepgang heeft, maar het instrumentale middenstuk van het zojuist genoemde nummer is heel erg anders, er zijn meer geluiden naar de achtergrond verdreven en anderen zijn juist weer vervangen door geluiden die er niet waren. Er is echt niks mis met mijn oren, het klinkt echt heel anders.

Ik kocht destijds de SE van deze plaat en ik kreeg er de 2 bonustracks bij op een 3inch cd'tje. In een aparte verpakking, Leuk hebbeding.

Op de meeste releases moet je inderdaad 92 blanco tracks skippen eer je aan Physical en Suck toekomt, maar ik zie nu ook op discogs dat er zowaar exemplaren zijn van deze EP waar deze twee tracks in het geheel niet op staan (zie hier), dus heb ik er maar sterretjes bij gezet. Bij bepaalde releases komen ze inderdaad ook, zoals essence al aanhaalt hierboven, als apart cd'tje erbij (zie hier).

Na het synthpop-achtige debuut kwam Trent Reznor opeens met deze EP op de proppen. Door het vele toeren is de band een stuk agressiever gaan klinken en dat kwam hun sound wat mij betreft ten goede: de nummers waren altijd al goed, maar nu ook nog een stuk overweldigender.

Afgezien daarvan had Trent ook een appeltje te schillen met zijn vorige platenbaas Steve Gottlieb, die hem liever een tweede Pretty Hate Machine had uit zien brengen. Contractbreuk zat er niet in, dus om Gottlieb te slim af te zijn, werd Broken grotendeels in het geheim en onder pseudoniemen opgenomen. Op Physical is nog een sneer te horen naar de platenbons, als in het intro eat your heart out, Steve wordt gefluisterd. Godzijdank zagen ze er bij het label toch nog heil in dit uit te brengen, want dit is echt een fan-fucking-tastische EP.

Na het intro-nummer Pinion krijgen we ruwe brokken adrenaline in de vorm van Wish en Last. Muziek om heerlijk bij mee te schreeuwen. "This isn't meant to last, this is for! right! now!" Help Me I Am In Hell is een sinistere opmaat naar Happiness in Slavery, waarin volgens mij de vloer aan wordt geveegd met de muziekindustrie...

Gave Up is na Wish het tweede nummer dat ik heb aangevinkt. Het is sneller en er zit een raar effect (crush heet het geloof ik) op de zang in de coupletten, wat het net extra's geeft. Dit nummer wordt volgens mij nog steeds veel live gespeeld en daar ben ik wel blij mee. Een van de ultieme meeschreeuwplaten van NIN. Physical vind ik op zich wel een wat mindere track, maar de opgetrokken geluidsmuur en met name het stemgeluid (dan weer boos en krachtig, dan weer breekbaar en bijna snikkend) van Reznor zijn hier toch wel erg indrukwekkend. Suck is ook goed, maar mist net het niveau van de vorige nummers. Misschien heeft het er mee te maken dat het geen solo-nummer van Reznor is. Het verscheen al eerder op dit album van supergroep Pigface, waar Reznor ook deel van uitmaakte.

Na Broken dook Reznor, deze keer niet in het geniep en ongehinderd door de platenmaatschappij, weer zijn studio in om aan The Downward Spiral te gaan werken...

Wish eindigt wel zeer plots... Maar god, wat een fantastisch nummer. Hopelijk spelen ze dat live!

Physical is trouwens een adam ant cover , wat nog meer bewijst dat Trent's root in de jaren 80 electropop liggen.

Suck is een wat ander verhaal, orgineel is van pigface maar waar Trent ook op mee deed. De versie op broken is alleen veel beter dan het orgineel.

Nou...., nee, daar kan ik me niet in vinden. Adam Ant werd misschien bekénd als britpopmanneke (ik zet mijn vraagtekens bij 'electropop'), maar in zijn onbekende jaren was zijn Antmusic donkerder en flink pittiger gekruid: het is op geen manier te vergelijken met wat hij later deed. De inspiratie van Trent (waarvan hij zelf heeft gezegd dat die voornamelijk van Ants komt) moet haast wel in het oude liggen.
Trent heeft vaker Antsongs gecoverd kwam ik achter (lang leve youtube), en het zijn alle songs uit Ants' beginperiode.
Ik kan me iig niet voorstellen dat Trent zich heeft laten inspireren door iets als 'Puss n Boots', al lijkt het me waarschijnlijker dat je referreert naar Ant a la Stand and deliver?

Wow, wat een bak herrie is me dit toch zeg. Maar het klinkt wel erg lekker, sterkste nummer is zonder meer Wish. Alleen jammer dat het vanuit het niets ophoudt.

4,0 Sterren.

pitchfork geeft dit album een 9.2, toch wat overschat. Maar zeker de moeite waard en bijzonder. Al blijft further down the spiral mijn favoriet.

Wish! Wat een geweldige song ik begin spontaan te headbangen.

Ideale cd in auto 's-ochtends vroeg....

Vergeleken met het debuut Pretty Hate Machine klinkt Nine Inch Nails hier een stuk ruiger, intenser en vooral... beter. Samen met de twee prima bonustracks kun je dit eigenlijk best zien als een volwaardig album, zeker gezien de kwaliteit van het aanwezige songmateriaal. Opener Wish is en blijft één van de definitieve Nine Inch Nails-songs, maar de rest van de EP doet daar amper voor onder.

BESTE EP OOIT.