Thin Lizzy - Thunder and Lightning (1983)

Pfff iedereen is het geloof ik met elkaar eens over deze plaat. Heavy, sterke songs vergeet holy war niet met een heerlijke bas lijn van mijn held p. lynot. Maar toch mis ik 1 ding. Iets dat lizzy voor mij zo karakterestiek maakte. En dat is dat de lizzy nr nooit volgepropt werden met guitaren. Natuurlijk is j.Sykes een topper en volgens mij de beste qua techniek uit de lizzy history.Maar je hoort amper nog de mooie bas lijnen van phil. Of de rust punten binnen de songs. En dan heb ik het niet over de ballads van lizzy. Prima plaat hoor niks mis mee. Of lig ik nu uit mijn nek te lullen. Ik was trouwens nog bij het afscheids concert van lizzy in reading. Heel wat concerten gezien maar dit was echt een van de betere ooit.

Iggy/diver

Weer wat harder en weer een plaat zonder zwakke broeders. Het is wel even wennen om John Sykes hier te horen. Ik ken hem wel van zijn werk met Tygers Of Pan Tang (toen dat nog leuk was). Hij zal hier wel verantwoordelijk zijn voor het hardere geluid, maar stiekem vind ik het met Snowy White wat beter.

En weer een leuke plaat zonder dat er echt veel songs uitspringen. Cold Sweat doet het wat beter dan de rest. Misschien komt het omdat het een aantal keer door bekende metalbands gecoverd is. Het is leuk om Thin Lizzy in deze vorm te horen. Die 'schok' en het gegeven dat sommige nummers weer wat apart klinken, geven het meerwaarde. De snelle songs hebben nou niet een unieke waarde. Bij vlagen klinkt het erg doorsnee. Wel bizar om Lynott in het laatste nummer te horen dat hij dood gaat. Lekker profetisch.

Twaalf albums in twaalf jaar. Ik baal er wel eens van dat sommige bands er 4-5 jaar over doen om een plaat uit te brengen, maar wat Thin Lizzy hier doet, is wel het andere uiterste. Als Phil Lynott vier a vijf platen minder uitgebracht had, zouden de overige waarschijnlijk een stuk beter zijn geweest, mits de goede nummers overgebleven waren en de matige nog op de planken.


Eindstand:
1. Jailbreak 4,5*
2. Renegade 4,5*
3. Chinatown 4*
4. Black Rose 4*
5. Thunder And Lightning 4*
6. Fighting 4*
7. Bad Reputation 4*
8. Johnny The Fox 3,5*
9. Nightlife 3,5*
10. Vagabonds Of The Western World 3*
11. Thin Lizzy 2*
12. Shades Of A Blue Orphanage 1,5*

Lekkere afsluiter. Het heeft bij deze marathon echt even geduurd voor ik er van kon genieten, want Thin Lizzy heeft toch een wel erg moeizame start gehad. Dit album gaat gewoon door waar men vanaf eind jaren '70/begin jaren '80 gestart is: het spelen van steeds stevigere aan heavy metal-grenzende hardrock. En ja, ik denk dat we hier voor het eerst wel kunnen spreken van een volledig heavymetalalbum. Het album gaat al fantastisch van start met Thunder And Lightning, maar vooral Cold Sweat en het opzwepende Someday She Is Going To Hit Back tonen de band op zijn allervurigste. Weergaloos gitaarwerk, zware sound en nog steeds vol van melodie. Zo had de band langer mogen doorgaan. Jammer dat de toch wel erg getalenteerde Lynott het niet veel langer heeft volgehouden, maar albums als deze zal ik in ieder geval nog met veel liefde beluisteren.

Uiteindelijke tussenstand:
1. Thunder And Lightning 4.5*
2. Black Rose 4,5*
3. Chinatown 4*
4. Renegade 4*
5. Johnny The Fox 4*
6. Fighting 4*
7. Jailbreak 3,5*
8. Bad Reputation 3,5*
9. Vagabonds Of The Western World 2,5*
10. Nightlife 2,5*
11. Thin Lizzy 2*
12. Shades Of A Blue Orphanage 1,5*

Gemiddeldes:
1. Domine 4,7*
2. While Heaven Wept 4,4*
3. Finntroll 4,36*
4. Sonata Arctica 4,33*
5. Primordial 4,25*
6. Psychotic Waltz 4,25*
7. Gamma Ray 4,23*
8. Thyrfing 4,21*
9. Virgin Steele 4,13*
10. Bruce Dickinson 4,08*
11. Rhapsody (Of Fire) 4,04*
12. Manilla Road 4*
13. Stratovarius 4*
14. Brainstorm 4*
15. Symphony X 4*
16. Magnum 3,92*
17. Helloween 3,9*
18. Iced Earth 3,88*
19. Black Sabbath 3,6*
20. Rainbow 3.5*
21. Solitude Aeturnus 3.5*
22. Thin Lizzy 3,38*

Ook 'Thin Lizzy' wou ik vandaag graag afsluiten met wel voor mij mijn favoriete Lizzy plaat 'Thunde & Lightning'. Dit album kende ik al wel een langere tijd, ook voor mijn marathon maar ik heb hem de afgelopen dagen toch nog weer helemaal grijs gedraaid. De eerste drie nummers vond ik ijzersterk, daarna blijft het album echt wel goed alleen vond ik na 'The Holy War' er niet bepaald een nummer uit springen. Ik kan toch wel zeggen dat ik hier alles wel echt goed vind klinken, nog steeds op z'n Lizzy's maar wel zoals ik het graag al 5 albums terug had gezien. Lizzy sluit af met de kers op een heerlijke taart, en met meer dan 375 scrobbles op last.fm sinds het begin van de marathon kun je zien dat er aardig wat tijd voor de band is klaar gemaakt, en ik geniet nog elke dag van hun nummers, dit is een blijvertje!

Eindstand:
01. Thunder and Lightning
01. Jailbreak
02. Chinatown
03. Renegade
04. Vagabonds Of The Western World
05. Black Rose
06. Fighting
07. Johnny the Fox
08. Bad Reputation
09. Nightlife
10. Thin Lizzy
11. Shades Of A Blue Orphanage
Gemiddelde: 3.63*
Last.fm scrobbles vanaf begin marathon: 375.

‘Hij is blond als Brigitte Bardot en wild als Brian Robertson,’ kondigde frontman Phil Lynott trots de komst van nieuwe gitarist John Sykes aan, zo las ik in Oor. Ik hoorde Cold Sweat op de radio en werd omvergeblazen. De energie die Sykes bij Tygers of Pan Tang had neergezet, was naar Thunder and Lightning verhuisd. Het werd het favoriete album van mijn examenjaar. Na twee plaatkanten bleef ik verbaasd zitten: wát een goede songs en daarbij niet één langzaam nummer! Zelfs het ingetogener The Sun Goes Down is nog vlotjes. En de gitaarsolo's... fan-tas-tisch! Vervolgens snel opstaan en de plaat nóg een keer opzetten. En nóg een keer. En... Daarbij is de productie van Chris Tsangarides ijzersterk, zo goed kende ik slechts de platen die Martin Birch produceerde.

Toen Sykes bij de band verscheen, waren bijna alle nummers al geschreven. Zijn eerste ontmoeting met Lynott leverde bovendien Cold Sweat op, met die ijzersterke riff van de gitarist.
De A-kant van de elpee was sterk, met This is The One en The Holy War als mijn grootste favorieten, maar geleidelijk werd de B-kant mijn favoriete. Behalve de single staat daar namelijk het van vreemde akkoorden voorziene Someday She is Going to Hit Back, het alleen door Lynott neergepende Baby Please Don’t Go en het met toetsenist Dennis Wharton en gitarist Scott Gorham geschreven Heart Attack op. Gaan die twee laatste nummers over Lynotts gestrande huwelijk?
De teksten vond ik ook indrukwekkend: The Holy War met zijn Bijbelse verwijzingen, Cold Sweat over een gokker en waar ging The Sun Goes Down over? Drugsgebruik, begreep ik op een gegeven moment.

Ik mocht dit een prachtalbum vinden, het was ook bekend dat de tour erbij hun laatste zou worden. Later zou ik lezen in ‘Philip Lynott: The Rocker’ (1994) van Mark Putterford wat de voorgeschiedenis was. Gorham en Lynott waren in toenemende mate verslaafd aan heroïne. Dit leidde er bij de eerste toe dat hij door uitputting de laatste drie shows van de Renegade Tour had gemist (de band speelde als kwartet) en de tweede leed aan verergerde astma.
De trouwe manager Chris O’Donnell kon dit verval niet meer aanzien en maakte zich los van de groep. Hetzelfde deed gitarist Snowy White, die in zijn laatste jaar bij de band nauwelijks meer met Lynott sprak, ook niet tijdens de tournee voor Renegade: als White uit bed naar de ontbijtzaal liep, kwam Lynott nogal eens het hotel binnenstommelen. Compleet verschillende instellingen.

Financieel ging het eveneens niet goed: de laatste twee albums hadden slecht verkocht en de livereputatie werd minder door de ingetogen presentaties van White en Gorham. Een wildeman als Brian Robertson werd node gemist, de verkoop van concertkaarten werd minder.
Lynott wilde Thin Lizzy beëindigen. Een plan werd gesmeed: nog één keer cashen, verkoop de tournee als afscheid, dat zal de inkomsten én de plaat goed doen.
De komst van John Sykes veranderde alles. De gitarist, die al een aanbod van Ozzy Osbourne had liggen, werd door Tsangarides aan Lynott gekoppeld. Het klikte enorm tussen de twee. De gitarist speelde nog vóór Thunder and Lightning mee in de soloband van Lynott en omgekeerd is Lynott te horen op Sykes’ solosingle, zoals dit tv-optreden laat zien. Op het podium barstte de snarenracer van de energie, daarmee band en publiek opzwepend.
Onzichtbaar voor mij was de invloed van Wharton: hij was met Lynott nummers gaan schrijven en deze behoren tot de beste van het album. De jazzakkoorden in Someday zijn dan ook van hem afkomstig. Het leidt tot een heel bijzonder gitaarduel, want ook Gorham spettert op de plaat, net als drummer Brian Downey die ook in deze zwaardere stijl excelleert.
De hoes was nogal cliché, al vond ik 'm mooi: vaste hoestekenaar Jim Fitzpatrick had al een tekening klaarliggen, maar de platenmaatschappij ging liever voor iets goedkopers.

Dit is nog altijd mijn favoriete Lizzy, al dacht menig oudere fan daar anders over. Zij vonden het te metal, ik was juist blij dat de band meeging met zijn tijd.
Onverwachte bonus was dat in datzelfde jaar Snowy White een sterk solodebuut uitbracht. Sterker nog, in maart 1984 werd single Bird of Paradise, #7 in Nederland en het bijbehorende album White Flames haalde in diezelfde maand dezelfde positie. De single klonk als een ingetogen lied van Thin Lizzy. Ondanks alle misère waren het goede tijden voor de fans van de groep.

De laatste Thin Lizzy album laat een allesbehalve uitgebluste band horen. Met John Sykes op gitaar krijgt de band een enorme schop onder hun achterste en daarom is het des te vreemder dat de band hierna hun afscheid aankondigt. Doodzonde want de Life/Live album was in maart 1984 juist mijn kennismaking met deze fantastische band. In de herfst van 1985 doet Phil Lynott nog mee op Out In The Fields van Gary Moore. En op 4 januari 1986 sterft hij. Voor het eerst dat ik een traantje heb weggepinkt bij het heengaan van een muzikant.

Thin Lizzy behoort tot mijn favoriete bands en hun verhaal is er één van vallen en opstaan. Dit album is een waardige en zeer krachtige afscheid al heb ik het idee dat die vooral door de platenmaatschappij is geregisseerd.

Hun twin gitaarpartijen zijn een lust voor het oor. De sterke nummers zoals het titelnummer, The Holy War, The Sun Goes Down en Cold Sweat zijn klassiekers. John Sykes is na Gary Moore de meest virtuoze gitarist die ze hebben gehad maar wat een geweldige solo's doet hij (Cold Sweat!).

Briljante plaat van een geweldige band. 5 sterren minus een halfje vanwege Baby Please Don't Go.