In 1994 was er ineens volkomen onverwacht een nieuwe Barren Cross. De groep was na het ijzersterke
State of Control en een tournee uit elkaar gevallen, wat mogelijk ook te maken had met de financiële problemen bij platenlabel Enigma. Dat wist ik niet, wel verscheen onverwacht het incomplete
Hotter Than Hell! Live.
En dan vier jaar later even onverwacht een nieuw studioalbum. Bleek dat de groep bij elkaar was geweest om één of twee nummers op te nemen voor een verzamelaar, wat uitmondde in een volledig album. Twee van de heren hadden inmiddels kortgeknipte koppies, drummer Steve Whittaker werkte bij de LA Police Department.
Rattle Your Cage heeft niet de geperfectioneerde productie die de heren destijds door John en Dino Elefante kregen aangemeten. Het zelfgeproduceerde album klinkt rauwer maar nog altijd vól, in 1994 helemaal passend bij de tijdgeest.
Destijds vond ik er weinig aan, maar ik leed aan metaalmoeheid en kwam bij akoestischer muziek (Sixteen Horsepower en zelfs Johnny Cash) terecht. Vorig jaar pikte ik de cd echter uit een bak in Gorinchem en 31 jaar later is de hernieuwde kennismaking méér dan smakelijk, inclusief de productie. Volvette metal gespeeld door topmuzikanten.
Zanger Mike Lee heeft namelijk longen als orgelpijpen (passend bij white metal zoals we dat toen noemden), immens met een groot bereik waarbij hij zowel ingetogen als rauw weet te excelleren. In de eerste helft vind ik qua composities vooral de even nummers goed. Dus
Here I Am met zijn machtige refrein, het gejaagde en tegelijkertijd swingende
No Time to Run en de powerpop met scheurende gitaar van
Somewhere Far Away. Niet geheel toevallig zijn dat de melodieuzere composities.
De tweede helft is nog sterker. Mijn uitschieters zijn het felle
Feed the Fire, de powerballad
Let It Go Let It Die met een - voor metal - opvallende baslijn en hetzelfde gebeurt in
J.R.M. dat helaas knullig wordt weggedraaid (vast iets met tijdnood en beperkt budget),
Your Will is voor een ballade te doen (ben daar niet zo van) en gelukkig een hard slot met
Midnight Son met daarin een fraai middendeel.
Een beperkt budget wreekt zich in de voorzijde van de hoes (de eerste digitale knutsels waren beperkt) en de bandfoto met zijn groffe korrel op de achterzijde van het inlegboekje. Bovendien heeft mijn boekje (UK-versie) per ongeluk een lege pagina...
In 2021 verscheen het album bij
Retroactive in geremasterde editie. Dit bovendien met een nieuwe hoes en niet alleen op cd maar - voor het eerst - ook op elpee. Hier
op Discogs. Ziet er meteen stukken beter uit.
Volgende en tot dusver laatste album van de groep was live-cd
Birth Pangs uit 2013. Mike Lee bracht zomer 2024 een album uit met
Human Code, tijd dat ik daar eens voor ga zitten - en 'm toevoegen op MuMe.
Vraag ik me opeens af: nu er een handelsoorlog met de VS is uitgebroken, wat betekent dat voor importplaten? Ik vrees dat de gevolgen niet best zijn
