Girls at Our Best! - Pleasure (1981)
mijn stem
11 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Happy Birthday
-
Getting Nowhere Fast * (2:01)
-
Warm Girls * (4:05)
-
Politics * (3:17)
-
It's Fashion * (2:25)
-
Go for Gold * (3:23)
-
Pleasure (2:48)
-
Too Big for Your Boots (2:49)
-
I'm Beautiful Now (3:33)
-
Waterbed Babies (3:25)
-
Fun-City Teenagers (2:51)
-
600,000 (2:50)
-
Heaven (3:47)
-
China Blue (3:05)
-
Fast Boyfriends (2:50)
-
She Flipped (3:26)
-
Goodbye to That Jazz (3:44)
-
This Train * (2:58)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur:
35:08
(53:17)
0
geplaatst: 4 november 2009, 00:21 uur
Klepperdeklep zei de brievenbus vandaag: cd op Red Cherry binnen; 7 extra nummers. Tweemaal gedraaid erg leuk!
0
geplaatst: 15 februari 2010, 16:03 uur
Erg leuke, vrolijke post-punk band, waarbij het me opvalt hoe zeer de band Bis het geluid van GAOB "gejat" heeft. Dezelfde soort vrolijkheid en dezelfde samenwerking tussen de zangeres en achtergrond zanger.
4,5*
4,5*
0
geplaatst: 4 april 2011, 20:46 uur
Enthousiast postpunkbandje met een ongecompliceerd geluid dat je tegen de jaren negentig af en toe terug hoort komen bij bijvoorbeeld The Vaselines en de door de zangeres gezongen nummers van The Magnetic Fields. Het is leuk, het is verfrissend, maar dan wel op de shufflestand. Een heel album gaat het me nogal tegenstaan. 2.5* daarom, maar dat is nog geen reden om dit links te laten liggen. Als je nummers I'm Beautiful Now en Fast Boyfriends als tussendoortje hoort, zijn ze namelijk onweerstaanbaar.
0
geplaatst: 18 maart, 18:09 uur
Op mijn reis door new wave kom ik langs grote en kleine namen. Girls At Our Best! behoort tot de laatste categorie: slechts drie jaar bestond de groep uit Leeds en zelfs in hun eigen Engeland haalden ze slechts eenmaal de hitlijst. Ik kom hier omdat ik op single Getting Nowhere Fast stuitte, dat in april 1980 verscheen en in de independant charts van het VK #9 zou hebben gehaald volgens Wikipedia. Die lijst is niet online te vinden, wel vond ik dat BBC Radio 1-dj John Peel het nummer op 31 maart in zijn programma speelde; hier de tracklist van die aflevering die ook ergens (waar?) online zou moeten staan.
Getting Nowhere Fast is muziek die ik, had ik die destijds gehoord, meteen zou hebben omarmd. Scheurend gitaartje van James "Jez" Alan (het heeft wel wat weg van Sex Pistols), felle zang van zangeres Judy "Jo" Evans en een melodie die me meteen grijpt. Destijds werden ze omschreven als postpunk en letterlijk gezien klopt dat. Toch staat het nummer dicht bij de punk van 1976 - '77, waarbij ik aan Siouxsie and The Banshees moet denken.
Een jaar later verscheen album Pleasure waar de single niet op stond, maar in 1994 belandde het als openingstrack op de cd-versie. Als ik qua wave bij 1981 ben aanbeland, keer ik hier terug.
Mijn reis door de new wave van 1980 kwam van Gruppo Sportivo en Copy Copy en vervolgt bij de industrial klanken van Throbbing Gristle en hun vierde elpee Heathen Earth.
Getting Nowhere Fast is muziek die ik, had ik die destijds gehoord, meteen zou hebben omarmd. Scheurend gitaartje van James "Jez" Alan (het heeft wel wat weg van Sex Pistols), felle zang van zangeres Judy "Jo" Evans en een melodie die me meteen grijpt. Destijds werden ze omschreven als postpunk en letterlijk gezien klopt dat. Toch staat het nummer dicht bij de punk van 1976 - '77, waarbij ik aan Siouxsie and The Banshees moet denken.
Een jaar later verscheen album Pleasure waar de single niet op stond, maar in 1994 belandde het als openingstrack op de cd-versie. Als ik qua wave bij 1981 ben aanbeland, keer ik hier terug.
Mijn reis door de new wave van 1980 kwam van Gruppo Sportivo en Copy Copy en vervolgt bij de industrial klanken van Throbbing Gristle en hun vierde elpee Heathen Earth.
* denotes required fields.
* denotes required fields.