Bob Weir - Ace (1972)

Hier moet ik eens achteraan gaan. 7 van de 8 tracks ken ik in live uitvoeringen van de Grateful Dead en het zijn niet de minste nummers. Cassidy in de uitvoering op Reckoning is zelfs een van mijn favoriete Dead songs.

Veel verder dan "aardig album" kom ik nooit met Ace. Om de een of andere reden klinkt de heren van de Dead onder leiding van Weir hier alsof ze in een keurslijf zitten, een beetje saai dus......... Goeie songs, dat dan weer wel ..... Cassidy en Looks Like Rain zijn zelfs van onaardse schoonheid vandaar toch een ruim voldoende .......

Probeer 'Heaven Help the Fool' eens...

Walk in the Sunshine doet me niet zo veel, maar de rest kan ik (ook live) zeer waarderen.

De uptempo nummers zoals Greatest Story Ever Told, Playing in the Band en One More Saturday Night zijn lekker luchtig, maar de persoonlijke touch op het nummer Looks Like Rain steelt de show. Nu ben ik sowieso een liefhebber van het melancholische geluid (niet voor niets staan Ryan Adams en Neil Young hoog in mijn top 10), maar dit bewijst zonder meer dan Bob Weir absoluut niet onder doet voor het Hunter/Garcia duo dat doorgaans de meeste credit krijgt voor succesvolle Dead composities.

"will I still sing you love songs?/written in the letters of your name"... prachtig!

Nooit geweten dat hij ook solo albums gemaakt heeft. Als hij een beetje kan tippen aan Jerry Garcia moet ik hier maar achteraan gaan.

Weir is geen Garcia maar dit is een lekker plaatje. De LP klinkt een beetje mat maar het is wel het soort muziek dat op CD een stuk meer tot leven zal komen......

Garcia is een virtuoos op de gitaar en samen met Hunter heeft ie een keur aan goede nummers geschreven, die de backbone vormen voor Workingman's Dead en American Beauty, maar tussen Hunter en Weir wilde het op een gegeven moment niet meer vlotten, vandaar dat Barlow in the picture kwam, met dit album als resultaat. De meeste nummers van dit album dienen dan weer als backbone voor Europe '72 en werden ook nadien veelvuldig live gespeeld, terwijl van Garcia's album uit 1972 eigenlijk alleen maar Deal, Birdsong, Loser en Sugaree live werden gespeeld. Barlow heeft het niveau van Weir echt een stuk omhoog getild. Overigens is dit album feitelijk gewoon een Grateful Dead album, zelfs Garcia doet mee aan sommige nummers.

Het is inderdaad een volwaardig Grateful Dead album, maar dan met Bob Weir als belangrijkste pion. Weir is geen Garcia, en ik kan me wel iets voorstellen bij de kritische kanttekening van Droombolus, maar desondanks vind ik dat het album als een huis staat. De typische Dead-sfeer en instrumentaties zijn aanwezig, maar het klinkt (zoals altijd) toch weer anders dan de andere Dead(-gerelateerde) albums.

Het is wel een constante plaat, dat is lang niet altijd het geval bij de Dead. 'Mexicali Blues' vind ik de enige misser. Zo'n melig, simplistisch nummer moeten ze maar in de oefenruimte spelen. Een goed 'feel good nummer' hadden ze met 'One More Saturday Night' sowieso al in huis.

Ik vind vooral 'Looks Like Rain' schitterend. Garcia had soms echt magie in z'n vingers.

Net als veel andere GD gerelateerde CD's, is 'Aces' ook uitgegeven als een HDCD editie (Rhino Records). Geluidstechnisch beschouw ik dit format gelijkwaardig aan DVD-audio of soms zelfs iets beter, zoals hier het geval is. De albums van Grateful Dead komen uitstekend tot zijn recht. De details bruisen en leven.

'Aces' is te vergelijken met Jerry Garcia's eerste soloalbum (1972) en 'Rolling Thunder' van Mickey Hart. Ik sluit mij bij bovenstaande reacties aan: dit is een volwaardige aanvulling op het GD oeuvre.

Ace is de nickname van Bob Weir, enkelvoud dus .......

Heel stom, je hebt gelijk Droombolus Het moet 'Ace' zijn.

Jammer van het niemendalletje "Walk in the sunshine", maar voor de rest is dit een van de beste Grateful Dead platen die er zijn met verder allemaal hele goede songs van Bob Weir. Werden ook live veel gespeeld en niet zelden het beste de beste songs in een concert.

Inmiddels (ruim) 50 jaar oud en dus ligt er inmiddels een 50th anniverary edition in de schappen. Geen studio outtakes, maar als bonus materiaal een live optreden van het album van 3 april 2022, in de Radio City Music Hall met The Wolf Bros.

In Nederland lastig te verkrijgen voor een normaal bedrag; uiteindelijk via Sounds gekocht voor 21,99 (Amazon en Bol waren veel duurder).

Wat gemopper onder fans op Steve Hoffman, aangezien het niet alleen een remaster betreft, maar ook en remix. Technisch gezien is het dan geen remaster, maar een master van een remix maar soit.

Sommigen noemen het kopersbedrog, hekelen de radicale remix en het gebrek aan outtakes. Let wel, dit zijn mensen die het album al 50 jaar op vinyl hebben en ook al de CD versies uit de jaren 80 en de HDCD remaster hebben uit 2005.

Nou, ik had die dus niet en ben zelf amper 38, dus 'leef' nog niet al 50 jaar met dit album, bovendien zoveel live Grateful Dead beluisterd de afgelopen 10 a 15 jaar dat ik eigenlijk amper nog weet hoe het originele album klonk, dat ik natuurlijk wel regelmatig heb beluisterd, maar ook weer niet zo vaak dat ik me alle details van de mix nog kan herinneren.

Kortom: als je het album nog niet op CD heb kun je het prima kopen, de verschillen die ik met snel A/B-en heb gehoord zijn niet wereldschokkend, hier en daar de drums wat hoger in de mix, Donna wat lager, wat minder reverb op de gitaar van Jerry, dat soort dingen. Klachten dat de samenhang totaal weg is en dat de band niet meer als geheel klinkt vind ik in ieder geval zwaar overdreven.

Heb je de HDCD versie al, dan zou ik het alleen doen als je behoefte hebt aan de remix (gratis te beluisteren op YouTube en Spotify ter beoordeling) en een live uitvoering uit 2022.

De LP liefhebber die hoopte op een nieuwe remaster, die heeft natuurlijk wel pech.

Dat gevoel krijg ik met de remix van andere platen ook wel eens. Je bent zo gewend aan het meer kompakte analoge geluid van de orginele mix dat in de transparantie van een nieuwe digitale mix de charme van het olde totaalplaatje verdwenen is.

In eerste instantie wilde ik niet voor de 2CD remaster gaan, want de live opnames die deze keer bij de plaat zijn gevoegd komen uit 2022 en dat vind ik toch een beetje een contrast. Ik kocht de geremasterde en geremixte LP, die dusdanig goed klinkt.. dat ik toch ook voor de CD ben gegaan. De opnames van Weir and the Wolf Bros waarop puur Dead nummers worden gespeeld.. vond ik dusdanig goed dat ik deze opnames ook wel aan de collectie wil toevoegen.

Over remixen e.d. kunnen we discussieren, ik vind het verfrissend. 'Ace' was opzichzelf geen slecht klinkende plaat, maar de mix was wel wat plat. Nu ligt de focus meer op de instrumenten en is de stem van Weir ontdaan van het vreemde effect dat ze op de vocalen hadden gestopt. De algehele focus ligt dus meer op Weir als bandleider hier, en dat werkt goed. Donna laag in de mix vind ik niet erg.

Ik heb niks tegen Donna en zeker mid jaren 70 is dat een welkome toevoeging.. al draaide ik gisteren (de dvd van) Egypt 1978... en daar vond ik haar lelijk overstemmen. Zo nu en dan erger ik me er live wél aan.

Ik heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat een aantal van mijn favoriete Grateful Dead nummers op geen enkel studioalbum staan. Dan denk ik aan nummers zoals Playing in the Band & Looks Like Rain en eigenlijk is dat logisch, want die nummers zijn van de soloplaat van Bob Weir! Hoewel, in hoeverre kun je nog van een soloplaat spreken wanneer de "backing band" bestaat uit niemand minder dan Jerry Garcia, Keith Godchaux, Donna Godchaux, Bill Kreutzmann en Phil Lesh. Enkel Mickey Hart ontbreekt, maar die speelde in 1972 dan ook niet bij de Grateful Dead. Een album dus vol nummers dat ik bijna van voor tot achter ken dankzij de vele liveconcerten van de Grateful Dead, enkel Walk in the Sunshine deed geen belletje rinkelen en dat blijkt ook gewoon een niemendalletje te zijn. In ieder geval wel fijn om deze nummers eens in een studioversie te horen en het geeft zo af en toe toch nog net een extra dynamiek die je live niet altijd even goed hoort, zeker zo'n Looks Like Rain is fabelachtig mooi. In 2022 kwam dit ook nog uit met het volledige album in concertvorm. Niet met de Grateful Dead, maar met de Wolf Bros featuring The Wolfpack. Een leuk extraatje, vooral dankzij de inbreng van Brittney Spencer die vocaal de show steelt en een geweldig uitgesponnen versie van Cassidy, maar het verschil tussen het studiowerk en de liveshow voelt wel erg groot aan. Ze hadden natuurlijk niet veel keuze, want Bob Weir heeft met de Wolf Bros het nummer Walk in the Sunshine slechts 2x live gespeeld, waarvan 1x op 2 april 2022 en 1x op 3 april 2022. Met RatDog zou hij het ergens in 2010 ook gespeeld hebben, al is het een beetje vreemd dan dat hij bij de Wolf Bros zegt dat ze het nummer in geen 50 jaar hebben gespeeld. In ieder geval: erg fijne soloplaat, maar ik catalogiseer dit gewoon als een Grateful Dead album.