The Dismemberment Plan - Emergency & I (1999)

Spuuglelijke hoes. Briljante cd.

Idee voor nieuw topic..?? lelijkste hoes ooit..?? Ik nomineer alvast Mew and the Glass Handed Kites...

Ik raak trouwens wel benieuwd naar deze band. Hoorde er net een liedje van. Wie zijn ze, waar komen ze vandaan..??

ze zijn Amerikaans, bestaan niet meer, en hebben als ik mij niet vergis 3 albums gemaakt die allemaal erg sterk zijn.
Combi tussen mathrock, emo (en dan niet van die emo zoals momenteel populair is, maar meer in de stijl van fugazi) en indie

O zo jammer dat niet meer mensen dit kennen. Ik denk voor mij de grootste groeiplaat die ik bezit.. Ooit gekocht, geboeit door de werkelijk afgrijselijke hoes, ik dacht, nou, dat is bijzonder.

En dat blijkt na een tijdje ook wel. Alle nummers klinken lekker, de teksten zijn geweldig, ze hebben echt een compleet eigen stijl.

5*

O en trouwens bij de review op pitchfork heb ik een andere cover(?) van dit album gezien, die vond ik dan wel weer erg mooi..

Gisteravond deze plaat weer gedraaid na lange tijd, en het staat nog steeds als een huis. Echter nog meer dan ik al dacht, daarom 4 > 4.5.
Toen deze net uit was en ik in een nogal emo periode zat (mentaal niet muzikaal) heb ik deze helemaal grijsgedraaid. Teksten bevatten erg veel wijsheden waar een twenty-something zich mee zou kunnen identificeren. Daarnaast zijn hier muzikanten met een hoofdletter M aan het werk, maar allemaal in dienst van de zonder uitzondering erg sterke liedjes.

Dit verdient toch een pak meer aandacht dan het krijgt. Tof album.

Prachtplaat.

Met "Back And Forth" als geweldige apotheose.

Instrumentaal best lekker, maar het vocale gedeelte vind ik weinig aan: 3,5je

The City!

Echt wel een héél erg toffe plaat! Ik kwam deze tegen in de best of the 90's lijst van pitchforkmedia. Hoewel ik die website vaak nogal hautain vind, vind ik dat wel een érg toffe toplijst waardoor ik veel platen heb leren kennen. Waaronder nu dus ook deze.

Voor fans van Pavement en Built to Spill is deze plaat eigenlijk verplichte kost. Het heeft dezelfde tegendraadse, 'alternatieve', maar toch gewoon erg leuke popliedjes als voorgenoemde bands. Ook hier duurde het even vooraleer de puzzel in elkaar viel, maar nu kan ik het album echt wel over de ganse lijn waarderen.

Voor mij is de tweede helft van het album ook beter dan de eerste. Vooral 'Girl O Clock' en '8 1/2 Minutes' zijn persoonlijk favorieten. Als derde keuze heb ik opener 'A Life of Possibilities' aangeduid.

4*

Opvolger Change vind ik zelfs nog beter dan dit al niet misselijke album.

Amerikaanse indie, dat kan heel verkeerd uitpakken. Ik ken voorbeelden van veel te hip aandoende indierock zonder scherpe randjes, zonder degelijke riffs en met vervelende nasale stemmen. Slappe hap dus. Dat was mijn doemscenario bij deze plaat, maar dat scenario is niet uitgekomen. Alleen op het nasale stemgeluid scoort The Dismemberment Plan een vol punt.

Emergency & I is een echt rockalbum met spannende composities, interessante teksten en originele wendingen. Aan scherpe randjes geen gebrek. Met ‘echte’ rock bedoel ik stevig gitaarwerk, een goed volume en een soms grungy en punky sound. Met spannende composities bedoel ik onder andere de songstructuren (die zelden couplet-refrein-couplet-refrein-bridge-refrein volgen), de geregeld tegendraadse ritmes (de vierkwartmaat is hier geen vanzelfsprekendheid) of de gelaagdheid en drukte aan geluiden. Een ander voorbeeldje dat me is opgevallen is dat ieder refrein in You Are Invited een andere instrumentatie heeft. Er zijn nog veel meer details te noemen en daar houd ik van.

Wat ik ook erg fijn vind zijn de soms bizar catchy zanglijnen. Niet alle melodieën en zangpartijen zijn even makkelijk meezingbaar, daarvoor zijn ze soms gewoon te snel, te moeilijk of te tegendraads. Er zijn echter genoeg voorbeelden van passages die perfect mee te zingen zijn. What Do You Want Me To Say is echt heerlijk om mee te brullen, net als You Are Invited. En Back and Forth ook wel.

Minpuntje: Soms is het allemaal nét wat te veel van het goede. Af en toe wordt het gewoon te rommelig en chaotisch of te geforceerd tegendraads. I Love A Magician is echt te ver doorgeslagen en voelt als een slecht geslaagde poging om lekker dwars te zijn. Girl O’Clock is ook een voorbeeld, terwijl Gyroscope en Memory Machine nog net aan de goede kant van de lijn weten te blijven.
Een ander minpuntje zijn de liedjes zonder pit. Ze zijn schaars, maar ze zijn er (Spider in the Snow, The Jitters) en ze halen de vaart er behoorlijk uit.

Over de gehele linie is Emergency & I een behoorlijk stabiel album dat creativiteit en speelsheid combineert met aanstekelijkheid én een lekkere partij rockmuziek. Dat beloon ik met een ruime voldoende. Dat er geen hogere score in zit komt door het ontbreken kan échte toppers die me naar de repeatknop doen grijpen.