Aphex Twin - Drukqs (2001)

Ik heb dit album een paar maanden geleden voor het eerst gehoord (ik ben 15). Dit is het eerste IDM album dat ik ooit gehoord heb. Normaal luister ik vooral naar hiphop, maar ik vind dit album toch echt vreselijk tof. Vooral tracks als Cock Ver en st Michaels Mount. De tussenstukjes zijn soms wel hinderlijk om aan te horen, maar over het algemeen luister ik liever naar dit album dan bijvoorbeeld SAWII. Heeft iemand nog IDM aanraders (naast Venetian Snares en Squarepusher) ?

Pfff, IDM is wel een héél erg breed geevolueerd genre.. ik zou je niet zomaar wat IDM kunnen aanraden, aangezien er substantiële verschillen zitten tussen de richtingen. Aphex Twin moet je toch snel denken aan The Flashbulb, Ard Bit, Autechre, Plaid, Pleq, Download, artiesten die veel technische stuff doen met beats e.d. niet altijd erg strak of swingend.. maar alà. Ook zou ik van AFX zelf wel wat meer checken, aangezien de man zelf ook een zeer uiteenlopend oeuvre heeft. Zo vind ik SAW veel beter dan SAW2 en ook Classics of I Care Because You Do zijn best lekkere platen.

hoe kan het dat ik maar 15 nummers op mijn cd heb staan?

Je bent niet de enige volgens mij. Het is een dubbelaar.

Een beetje wisselvallig. Maar hier zitten echt wel zeer goede composities tussen.

zoals het mooie avril 14th


YouTube - Aphex Twin - Avril 14th (Extended)

Verhoogd van een 4* naar een 5*!
Drukqs is naar mijn mening gewoon één van de beste Electronic platen en de beste IDM plaat ooit! Richard zorgt voor heel wat afwisseling door: pianointermezzo's, gestoorde tracks en donkere ambient met elkaar af te wisselen. Daardoor vliegt Drukqs ondanks de lange speelduur voorbij.

Mee eens dat dit bij de betere zogenaamde 'idm' hoort. Is ook uit een tijd dat er nog duidelijk een soort concurrentie gaande was om de meest geavanceerde electronica sound. Reden dat deze plaat niet volledig werkt voor veel mensen is denk ik vooral de aparte mix van piano ambient en harde breaks, luistert niet heel makkelijk weg voor de meesten, en dat geldt ook een beetje voor mij. Ook zal de donkere-depressievige sound denk ik velen minder trekken dan de meer uitbundige vrolijke RIchard D. James album tracks bijvoorbeeld. Dit album komt erg vervreemd over en aangezien mensen voor een deel groepsdieren zijn is dat geen ultieme succesformule. Toch heeft dit veel artiesten geïnspireerd en zelden hebben ze het geëvenaard. Je hoort hier wel degelijk een electronica artiest die een stapje extra zet, de luisteraar valt wellicht aan te raden dat ook te zetten. Want echt wisselvallig is deze plaat helemaal niet zo, alleen afwisselend, en dat kan je zo verwarren als je bepaalde verwachting door tracks krijgt. Zal zeker meer en meer als 'idm' klassiekertje worden gezien dit, maar zal niet snel voor een groot publiek zijn.

Ondanks de genialiteit is de sfeer van dit album voor mij wel zo dat ik er niet snel naar grijp, iets te bruut soms, té bijtend. Grijp zelf altijd het eerst naar SAW II waarin de meest mooie balans tussen diepe mooie emoties en rust is gevonden, wat mij betreft.

En hup mijn top 10 in. Absoluut een meesterwerk. Net die afwisseling tussen: piano; brute breaks en ambient maakt dit zo goed vind ik.

Ik blijf er toch bij dat het de minste van Aphex Twin is. De stukken blijven te veel hangen in de schets vorm waar deze op andere albums wel zijn uitgewerkt. Het is haast alsof deze maar is uitgekomen omdat er iets moest uitkomen...

Vind dit nog steeds het beste Aphex album. Gemaan fucked up, constant. Het enige album ter wereld dat het waard is om 'Drugs/Drukqs' te heten in mijn ogen. Donkere, obscure of vrolijke piano/xylofoon deuntjes die precies ingepseeld zijn door een 5-jarige wisselen zich af met harde breakbeat of ambient tracks met een dikke laag bas op de achtergrond. De titels die langs geen klant kloppen maken het af.

Behoorlijk wisselvallige cd. Staan bestwat toffe typische Aphex Twin tracks op. Maar ook wel de nodige totaal overbodige tracks. Het had eigenlijk geen dubbelalbum hoeven worden.

Vandaag weer eens een paar nummers van geluisterd. Wat blijft Vordhosbn toch een gruwelijk goede track. Vooral wanneer het climaxd is kippenvel immer gegarandeerd.

Geniaal album...

Eerste cd nog eens beluisterd
Parels, maar afgewisseld met tracks die ik niet kan smaken
Ook een aantal filler tracks
Drukke tracks wisselend met rustige tracks vind ik niet zo consistent
Blijf bij score, wisselvallig

Parels eerste cd

Jynweythek Ylow (2:23)
Vordhosbn (4:51)
Gwely Mernans (5:08)
Avril 14th (2:05)
Kesson Daslef (1:21)

Ik heb mijn stel aangepast van 3,5 naar 4,5. Gestoorde mix en ik zet die nu enkel nog digitaal op. Ik filter al de Pianostukken er uit voor als die peuter van mij in de buurt is, en de rest voor als ik alleen ben.

Aphex Twin vind ik echt een held, maar als ik naar zijn muziek luister, zette ik tot voor kort eigenlijk altijd Richard D. James Album (1996) of zijn Selected Ambient Works (1992 en 1994) op. Die eerste omdat-ie zo speels en vrolijk is en omdat ik er simpelweg al meer dan een half leven naar luister en ermee vergroeid ben geraakt, zijn meer ambient-geörienteerde werk omdat dat heel dicht staat bij waar ik op dit moment veel naar luister en behoefte aan heb. Drukqs uit 2001 heb ik eigenlijk altijd als één van zijn mindere albums gezien. Recentelijk heb ik dit album echter opnieuw ontdekt en ik moet concluderen dat ik jarenlang poep in mijn oren heb gehad, want ik kan er nu met volle teugen van genieten.

Aphex Twin maakt idm, wat staat voor intelligent dance music. Het is een verschrikkelijk pretentieuze term en de muziek die er bij hoort vindt zijn oorsprong in dance en techno. De term staat tegenwoordig voor alle muziek die de grenzen opzoekt van wat je uit je computer kunt krijgen en waar je met de beste wil van de wereld onmogelijk op kunt dansen. Experimentele elektronica dus, en Aphex Twin is één van de pioniers binnen dit subgenre.

Onvoorspelbaar
Maar Aphex Twin is actief binnen meerdere muzikale vertakkingen. Zo maakt hij dus ook ambient, en op Drukqs horen we ook liedjes die neigen naar neoklassiek, drill and bass of die overduidelijk invloeden vanuit oosterse traditionele muziek bevatten. De muziek van Aphex Twin is vaak bevreemdend en totaal onvoorspelbaar. Er kunnen zo tien wendingen in een nummer van drie minuten zitten en het ene nummer brengt je in zonnige lentesferen terwijl het volgende je doet grijpen naar de antidepressiva. Je weet met Aphex Twin nooit waar je aan toe bent, en dat maakt hem zo’n interessante artiest.

Meestal weet hij zich nog wel een klein beetje in toom te houden met zijn releases, door zich te beperken tot één subgenre of sfeer, maar op Drukqs laat hij zichzelf helemaal gaan. Het gaat echt alle kanten op en het is echt een kwestie van ‘hearing is believing’; je moet die honderd minuten eens zelf ondergaan om te ervaren hoe Aphex Twin constant met de luisteraar speelt. Het hoge schizofrene karakter van dit album vond ik altijd een zwakte, maar op dit moment vind ik het echt de grote kracht van deze plaat.

Ontdekkingstocht
Een grote variëteit aan van alles vind ik vaak een struikelblok als ik naar een album luister. Het kan namelijk al snel overkomen alsof er een gebrek aan visie was en zo’n geheel hangt dan vaak als los zand aan elkaar en weet nauwelijks te beklijven. Ik had ook altijd het idee dat dat bij Drukqs het geval was, maar nu ik er opnieuw naar ben gaan luisteren, ervaar ik juist dat er een duidelijke gedachte achter dit project zit.

Ik hoor een geluidskunstenaar die de grenzen van de elektronische muziek probeert op te rekken, de ongeschreven regels ervan probeert te bevragen en zelf op ontdekkingstocht is naar wat er allemaal mogelijk is in de discipline waarbinnen hij opereert. Drukqs is niet het gefilterde resultaat van die ontdekkingstocht, maar een registratie van die tocht zelf. En we kennen allemaal de uitdrukking: de reis is belangrijker dan de uiteindelijke bestemming.

Bewondering en ontzag
Het is bizar wat Aphex Twin hier neer weet te zetten, alsof al zijn kennis, kunde en persoonlijkheid in de hoogst mogelijke concentraties aanwezig waren, met elkaar vermengden en een explosieve cocktail vormden, op zoek naar een manier om tot ontploffing te komen. Drukqs is het resultaat van al die samengebalde krachten. Ik luister er tegenwoordig keer op keer met bewondering en ontzag naar, hoe erg Aphex Twin soms ook zijn best doet om juist niet geadoreerd te worden.

Want de manier waarop sommige liedjes klinken alsof ze door een klein kind gemaakt zijn, de songtitels waar geen touw aan vast te knopen valt en het grote contrast tussen de nummers onderling verraden namelijk een zeker gevoel voor humor en tonen iemand die zichzelf niet zo serieus neemt; alsof hij het meest pretentieuze subgenre binnen de muziek op speelse wijze een hak probeert te zetten, iets wat deze plaat in mijn ogen alleen nog maar genialer maakt.

Geluidsexperimenten
Ik heb de 4-vinyl-box van dit album, maar ik luister er bijna nooit in zijn geheel naar want de eerste vier kanten moeten afgespeeld worden op 45rpm en daarvoor moet ik mijn platenspeler verbouwen en daar ben ik te lui voor. Nu ik weer in de ban ben van dit album, wend ik me dus tot Spotify, en misschien is dat uiteindelijk ook wel de fijnste manier om naar Drukqs te luisteren; als een continue stroom van geluidsexperimenten, zonder storende onderbrekingen (het omdraaien van de plaat). Wat een geluk dat ik geen poep meer in mijn oren heb!

Blogpost

Mooie post! madmadder
Ik vind dit album op een andere manier mooi dan richard d james die ik schaar onder het beste werk van deze legend.
Dit album begin ik ook steeds beter te vinden maar minder samenhangend dan richard d james.
Apart hoe je in de deuntjes de melodie gaat horen na verloop van tijd.
Ik verhoog m ook!