Genesis - Wind & Wuthering (1976)

Mooi album van genesis.

Er zit mooie opbouw en veel afwisseling in de lange nummers, waarvan ik de mooiste 'blood on the rooftops', 'one for the vine' en 'your own special way' vindt. De rest van de nummers zijn ook prima, maar deze steken er toch wel bovenuit.
'Afterglow' is echt een bloedmooi nummer en een perfecte afsluiting van het album. Op dat nummer komt Phil's stem het mooist naar voren. Nu kom ik ook gelijk bij een minpuntje: De stem van Collins. Het klinkt nogal onzeker en zacht en dat kan soms mooi zijn, maar bij sommige stukken komt het niet echt overtuigend over zoals Gabriel of later werk van genesis.
Voor de rest is het gewoon een heel mooi intens episch progalbum, beter dan zijn opvolger.

En hier maak ik denk ik wel een omslag met een groot aantal van de fans. Wind & Wuthering is voor mij namelijk een bijna perfect album. Your Own Special Way is absoluut een lastiger nummer om compleet te waarderen, aangezien het zoetsappig is op een manier waar de meeste Collins-haters (of mensen die zijn soloalbums gewoon niet zo waarderen natuurlijk) een broertje dood aan hebben. Oh, Rutherford heeft deze track geschreven? Nevermind, dan ga ik Phil Collins hier niet eens verantwoordelijk voor houden. Hij zingt nog behoorlijk mooi ook. En zo vervelend vind ik het nummer eigenlijk ook niet. Niet zo mooi als de andere ballads Blood On The Rooftops of het afsluitende Afterglow, maar echt niet slecht.

Ligt het aan mij, of horen er meer mensen vergelijkingen met Rush? De synthesizer-sounds op de openingstrack, of de manier hoe de stuwende bas en drums tekeer gaan op Wot Gorilla? en "Unquiet Slumbers for the Sleepers... / ...In That Quiet Earth": het doet mij denken aan de Hemispheres/Permanent Waves/Moving Pictures sound die dit Canadese trio (later dan Genesis) hanteerde. Aangezien Geddy Lee Nursery Cryme als een van zijn favoriete albums noemt, lijkt een eventuele vergelijking ook niet geheel onwaarschijnlijk. Hackett klinkt hier overigens ook nog lekker, terwijl hij op de instrumentaaltjes oefent met een wat klinischere gitaarsound die lekker fel klinkt.

Nog niet zo goed als Nursery Cryme. Moet ik nog zeggen waarom? Ok dan: er staat geen The Musical Box op. Ik zou Wind & Wuthering tot nu toe wel het meest 'volwassen' album van de band willen noemen, als dit ook maar iets betekent. Het voelt nu bijna vervelend te weten dat dit het laatste album met Hackett is, zijn bijdrages aan de band zijn niet te onderschatten en wat mij betreft even belangrijk als die van Gabriel. Nu ben ik extra benieuwd naar de opvolger!

Tussenstand:
1. Nursery Cryme
2. Wind & Wuthering
3. Selling England By The Pound
4. A Trick Of The Tail
5. The Lamb Lies Down On Broadway
6. Foxtrot
7. Trespass
8. From Genesis To Revelation

Deze lp heb ik drie jaar geleden van mijn schoonouders gekregen en ik herinner me hem vooral als kalm en sereen. Ik was best wel onder de indruk, maar de destijds geplande ontdekkingstocht door de wereld van Genesis heeft lang op zich laten wachten. Nog steeds hoor ik die mooie, serene muziek graag. Vandaag hoor ik er toch wel meer spannende elementen in en wederom geniet ik van begin tot eind. One For The Vine heeft al wat eighties trekjes. Heerlijke progressieve track. Jammer dat er een nummer als Your Own Special Way achteraan komt. Niet slecht, maar wel wat misplaatst op dit album. Blood On The Rooftops is daarentegen een waar pareltje. Een die eigenlijk wel de dwarsfluitpartijen van Gabriel zou kunnen gebruiken. Het nummer past goed bij de prachtige hoes. Verder steelt Banks weer de show op de instrumentals die het album afsluiten. Gewoon weer een goed album. Ik zie niet in waarom Genesis hier per se minder is dan een paar jaar eerder.


Tussenstand:
1. Selling England By The Pound
2. Nursery Cryme
3. A Trick Of The Tail
4. Winds & Wuthering
5. The Lamb Lies Down On Broadway
6. Foxtrot
7. Trespass
8. From Genesis To Revelation

Alleen al de twee werkelijk fabuleuze nummers waarmee deze plaat begint rechtvaardigen het bestaan ervan, en als de rest van het album dit niveau had vastgehouden was het makkelijk op 5* uitgekomen. Maar dan begint Your own special way in een lief walstempo (en zeer goed gezongen) dat in een vreselijk melig vierkwarts-refrein overgaat, en op dat moment begrijp ik Hacketts angst dat "the wackiness was being toned down". Dat was natuurlijk al een beetje zo op Trick, maar hier gaat het nog een stapje verder, met eerst het niet helemaal uitgewerkte Wot gorilla en daarna het muzikaal matige en tekstueel flauwe All in a mouse's night. Feit is echter dat de rest van de plaat dan weer superbe is, met Banks' prachtige mellotron op Blood on the rooftops, het daaropvolgende in tweeën geknipte sfeerstuk en de ontroerende afsluiter. En zo kom ik op dezelfde score als A trick of the tail, hetgeen gepast is omdat die twee platen voor mijn gevoel echt "bij elkaar horen". Tegelijkertijd roept dat de vraag op of ik deze platen hoger zou hebben gewaardeerd wanneer ik ze zou hebben leren kennen zónder de voorgaande zes... maar helaas kan ik mijn persoonlijke luistergeschiedenis niet meer herschrijven. (Zit er op 1'44 van Unquiet slumbers een muzikaal citaat uit Ripples ?)