Genesis - A Trick of the Tail (1976)

Het eerste Cd'tje wat ik ooit gekregen heb. En wat een album gelijk!
Om te beginnen een geweldige opener met Dance on a Volcano, een nummer wat de vaart er goed in houd en al gelijk wat van het betere gitaarspel bevat van het gehele album. En dan het lied Mad Man Moon: vooral het stukje waar enkel instrumenten en geen zang worden gebruikt zijn erg mooi en weten de sfeer van het gehele album perfect neer te zetten.
Het prachtig intiem Ripples zorgt voor wat rust na het uitbundige Robbery, Assault and Battery en geeft de luisteraar gelijk wat tijd om op adem te komen. Los Endos is een mooie afsluiter, en maakt (als vertraagde versie van Dance on a Volcano) de cirkel mooi rond.

5 sterren!

Ok, dit is onverwachts. Buiten de single en daarbij horende knullige videoclip van A Trick Of The Tail kende ik helemaal niets van dit album, maar nu de werken met Gabriel toch veel beter bevielen dan vroeger had ik niet verwacht dat dit album nog steeds zo ongelooflijk goed zou zijn. En ja, ik moet toch nog steeds zeggen dat ik Phil Collins de betere zanger vind. Het is lullig om te zeggen, aangezien hij natuurlijk helemaal in de beginjaren vooral bezig is met het kopiëren van Gabriel's stijl (en op dit album ook nog steeds voor het gros zo klinkt), maar hij klinkt hier gewoon zuiverder dan Gabriel en ook wat... engelachtiger?

Entangled en Ripples... zijn werkelijk wonderschone tracks, terwijl Dance On A Volcano nog enigszins stevig uit de hoek komt. De titeltrack heeft een leuke tekst en heerlijk catchy melodielijn, terwijl de overgang in Mad Man Moon lekker intens is. Robbery, Assault & Battery laat zien dat de band ook nog jolig kan doen zonder door te slaan in Gabrielsiaanse quirkyness. Squonk is eveneens leuk en Los Endos is een fantastische instrumental.

Beste album? Nee, het album mist namelijk een echte kraker zoals (ik blijf terugkeren naar dit nummer) The Musical Box. Tevens vind ik dat Hackett (helemaal na kritiek op The Lamb Lies Down On Broadway) best nog wat meer aanwezig had mogen zijn. De algehele kwaliteit is wel nog steeds heel erg hoog, waarmee ik erg blij ben. Ik kende namelijk niets van van de pré-Duke Collins-periode en hoor hier een band die zonder flamboyante frontman nog steeds goede prog kan maken. Het is allemaal iets gestroomlijnder, maar nog steeds intelligent en afwisselend en bovenal: erg mooi. Ik ga met goede moed door naar de volgende.

Tussenstand:
1. Nursery Cryme
2. Selling England By The Pound
3. A Trick Of The Tail
4. The Lamb Lies Down On Broadway
5. Foxtrot
6. Trespass
7. From Genesis To Revelation

Weer een album waar ik geen genoeg van kan krijgen. Ik neem aan dat Genesis voorgoed afscheid heeft genomen van de duistere aspecten van het oude werk. A Trick Of The Tail is opvallend licht en toegankelijk. Al tijdens de tweede luisterbeurt vielen de meeste belangrijke stukjes wel op hun plaats, maar nog altijd is van verveling geen enkele sprake.

Ik probeer me zo min mogelijk door Lennert te laten beïnvloeden en heb daarom zijn stukje pas gelezen toen ik mijn eigen oordeel wel klaar had. Verdomme, we zijn het echt op elk punt met elkaar eens. Ik vind dit een heerlijk album. De kwaliteit is hoog en constant, maar ik mis ook die ene uitschieter (al zou ik net eerder The Cinema Show noemen dan The Musical Box). Peter Gabriel heb ik geen seconde gemist. Phil Collins heeft ook mijn voorkeur, omdat Gabriel vaak wat iel en onzeker klinkt. Niet dat ik hem wil afdoen als een slecht zanger, maar wat mij betreft heeft Collins meer talent. Het aankomende vertrek van Hackett snap ik heel goed. Hij is nauwelijks hoorbaar en dat is eigenlijk wel jammer. Gelukkig compenseert Tony Banks dat heel erg goed. Ik blijf maar zeggen dat ik dol ben op zijn keyboardspel. Wat een sfeer zet hij hier neer! Dit album zit vol met prachtige melodieën en fantastische structuren. Ik dacht aanvankelijk nog dat ik een kras op de lp over het hoofd had gezien op Dance On A Vulcano. Blijkt het zo'n gek drumritme te zijn. Zo heeft dit album wel meer leuke verrassingen. Wat een geweldige band toch.

Tussenstand:
1. Selling England By The Pound
2. Nursery Cryme
3. A Trick Of The Tail
4. The Lamb Lies Down On Broadway
5. Foxtrot
6. Trespass
7. From Genesis To Revelation

In 1975 legde zanger Peter Gabriel een bom onder de band die mede dankzij zijn performance groot was geworden, door mee te delen dat hij zou stoppen met Genesis. De albums “SELLING ENGLAND BY THE POUND” en “THE LAMB LIES DOWN ON BROADWAY” waren succesvolle albums en het ging de in 1967 in Godalming Surrey opgerichte band voor de wind. De zoektocht naar een nieuwe zanger begon meteen na de laatste tour met Gabriel en vele kandidaten deden een poging de heren te overtuigen van hun kwaliteiten, maar er werd geen geschikte zanger gevonden. Toen de tijd begon te dringen, de band eigenlijk de studio weer in moest, een tour stond in het vooruitzicht, nam Genesis drummer Phil Collins op het nummer “SQUONK” de vocalen voor zijn rekening en dit was waar de band naar op zoek was. In korte tijd werd het album “A TRICK OF THE TAIL” opgenomen en werd op 13 februari 1976 uitgebracht. Het album laat een meer song gerichte band horen dan op het vorige album, dat een conceptalbum was. De zang van Collins is prachtig, zeer passend bij de muziek en dat zorgde ervoor dat het album goed ontvangen werd. “A TRICK OF THE TAIL” is een progressief rock album, met bijdragen van alle 4 de bandleden, toetsenist Tony Banks, gitarist Steve Hackett, bassist Mike Rutherford en zanger/drummer Phil Collins. Het openingsnummer “DANCE ON A VOLCANO” laat eigenlijk meteen horen wat je van het ‘nieuwe’ Genesis kunt verwachten. Veel aandacht voor melodie, prachtig gemusiceerd en de songs zijn niet heel lang, wat wel gebruikelijk was bij de band. Langste nummer is de ballad “RIPPLES” dat in de laatste tour van de band in 2007, nog op de setlist stond. Hoogtepunt voor de echte (oude) Genesis fans is de instrumentale afsluiter “LOS ENDOS”, met prachtige solo’s op toetsen en gitaar. Na dit album verscheen in hetzelfde jaar het eveneens prachtige album “WIND & WUTHERING”, waarna Steve Hackett gefrustreerd de band verliet, vanwege zijn minieme bijdragen aan het materiaal. In 1978 verscheen “…AND THEN THERE WERE THREE”, met de meest succesvolle samenstelling van Genesis, Collins, Banks en Rutherford. “A TRICK OF THE TAIL” is vanwege zijn muzikaliteit en grote kwaliteit een klassieker geworden, waar menig progband zijn inspiratie uit haalt.

Niets dan loftuitingen deze laatste twee pagina's, en ik sluit me daar bij aan. Misschien dat het overgebleven kwartet wel eens twijfelde over de nieuwe richting, maar dat is aan de muziek niet af te horen: de composities zijn zorgvuldig opgebouwd, de arrangementen zijn gedetailleerd met in meerdere gevallen een prachtige climax (met name de eerste drie nummers en Ripples), de uitvoeringen zijn boordevol overtuiging, de sound is warm en de verpakking is verrukkelijk. Of ze zich nu wilden onderscheiden van de periode-Gabriel, of dat ze de druk van de tijdgeest voelden, of dat de platenmaatschappij om een iets eenvoudiger geluid vroeg, of dat Collins nu een groter stem in het geheel kreeg, of dat dit gewoon de evolutie van de band was, het valt niet te ontkennen dat dit een op alle fronten geslaagd werkstuk is dat zelfs de grootste scepticus na het vertrek van Gabriel zal hebben overtuigd.
        En toch, en toch... er kleeft een soort perfectie aan de plaat die in de plaats van de grilligheid en de onvoorspelbaarheid is gekomen, en het bizarre en beangstigende dat aan sommige vroegere Genesis-platen kleefde is opeens ver weg. Collins zingt uitstekend, maar ik mis het suggestieve en soms knauwende van Gabriel en het unheimische en verontrustende van Foxtrot en Selling England. Daar kan deze incarnatie van Genesis verder weinig aan doen, maar het verklaart waarom dit album me minder dierbaar is dan eerder werk van deze band terwijl het muzikaal feitelijk op dezelfde hoogte staat.

Destijds was ik best aangedaan door het aangekondigde vertrek van Peter Gabriel. Ik dacht echt dat het 'over en sluiten' was. Maar toen verscheen A Trick of the Tail en bleek dit meer dan mee te vallen.

Ik was aangenaam verrast: het geluid sloot meer aan bij dat van Selling England by the Pound, dan bij The Lamb Lies Down on Broadway. De invloed van Steve Hackett bleek veel groter dan ik had gedacht. En als toetje bleek Phil Collins de zang nog vrij goed over te kunnen nemen.

En na al die jaren vind ik dit nog altijd een zeer melodieus en prachtig album. Maar ja, voor een lekker gerecht heb je peper én zout nodig. En dat de 'peper' (Peter dus) ontbrak werd al wat meer te horen in het volgende Wind en Wuthering. En toen daarna ook nog het 'zout' (Steve dus) wegviel, bleef er wat mij betreft een smakeloos gerecht over ...

Genesis is een legendarische Britse progrockband die in de late jaren zestig werd opgericht. Met hun innovatieve en theatrale benadering van muziek hebben ze een blijvende impact gehad op de rockmuziek. De band heeft een evolutie doorgemaakt van complexe, symfonische rock naar meer toegankelijke popmuziek. De bezetting veranderde door de jaren heen, maar hun creatieve kern bleef sterk, met iconische leden zoals Phil Collins en Tony Banks die de groep naar nieuwe hoogten brachten.

Hieronder wil ik mijn enthousiasme delen over hun album uit 1976, A Trick of the Tail. Dit album markeert een cruciale overgang voor Genesis, aangezien het het eerste was na het vertrek van frontman Peter Gabriel. Ondanks deze uitdaging slaagde de band erin een meesterwerk te creëren dat zowel hun oude als nieuwe fans wist te betoveren.

Het album opent met Dance on a Volcano, een krachtige introductie die meteen laat horen dat Genesis hun creatieve kracht behouden heeft. Het nummer start met dynamische percussie en robuuste gitaarlijnen die je direct grijpen. De melodische wendingen en onverwachte ritmische veranderingen blijven boeien van begin tot eind. Het dynamische spel van drummer Phil Collins en de complexe keyboardpartijen van Tony Banks vormen de ruggengraat van dit opwindende stuk.Het is een magistraal beginstuk dat de toon zet voor wat komen gaat.

Entangled is een betoverende serene track die een prachtige contrast biedt met zijn voorganger. De subtiele akoestische gitaarpartijen en de delicate harmonieën creëren een bijna etherische sfeer. Collins' zang is hier ingetogen en ontroerend, wat bijdraagt aan de mystieke ambiance van het nummer. De instrumentale outro is ronduit subliem en roept gevoelens van melancholie en verwondering op.

Dan komt Squonk, een steviger nummer dat de veelzijdigheid van de band onderstreept. De zware baslijnen en de krachtige drumpartijen geven het een rockend karakter. Hoewel Peter Gabriel wordt gemist, weet Collins met zijn expressieve zang het gemis waardig op te vullen. De tekst, geïnspireerd door een fabelachtig wezen, geeft een extra laag aan mystiek en verhaalvertelling die typerend is voor Genesis.

Mad Man Moon is een track vol verrassingen en melodieuze hoogstandjes in de vorm van weelderige orkestraties en subtiele harmonieën. Het begint met een prachtige pianomelodie die zich langzaam ontvouwt tot een complex muzikaal landschap. De teksten zijn poëtisch en verhalend, terwijl de muziek een breed scala aan emoties oproept. Het is een van die nummers die je steeds opnieuw wilt beluisteren om nieuwe nuances te ontdekken.

Met Robbery, Assault & Battery krijgen we een nummer dat scherp en spitsvondig is. De zang is energiek en humoristisch en de maatwisselingen halverwege zijn meesterlijk uitgevoerd. De wisselwerking tussen de instrumenten creëert een spannend en dynamisch geluid, dat de luisteraar geboeid houdt. Het symfonische karakter van dit nummer maakt het een hoogtepunt op het album. Het is een muzikale achtbaan die je geen moment verveelt.

Ripples... is een van die nummers die direct onder je huid kruipt. De fragiele gitaarpartijen en de dromerige zang creëren een bijna magische sfeer. Het nummer heeft meerdere momenten waarop de rillingen over je rug lopen. De opbouw naar het majestueuze climax is niets minder dan perfect.

Het titelnummer, A Trick of the Tail, is meeslepend en blijft lang in je hoofd hangen. De melodieën zijn vrolijk en aanstekelijk en de teksten wekken beelden op van fantasierijke avonturen. Het nummer vangt de essentie van Genesis en hun vermogen om boeiende verhalen te vertellen door muziek.

Het album sluit af met Los Endos, een episch slotstuk dat het hele werk samenvat en tot een triomfantelijk einde brengt. De instrumentale virtuositeit van de band komt hier volledig tot zijn recht. Het is een magistraal slot dat je achterlaat met een gevoel van voldoening en bewondering.

A Trick of the Tail is een album dat zowel muzikaal uitdagend als emotioneel bevredigend is. Genesis bewijst met dit werk dat ze in staat zijn om te evolueren en te groeien zonder hun essentie te verliezen. Elk nummer is een juweeltje op zich, vol inventieve melodieën en complexe arrangementen die steeds nieuwe ontdekkingen bieden bij elke luisterbeurt.

Kortom, dit album is een must-have voor elke liefhebber van progrock. Het is een bewijs van de creatieve genialiteit van Genesis en een viering van hun vermogen om te innoveren en te inspireren. A Trick of the Tail is een tijdloos meesterwerk dat de tand des tijds heeft doorstaan en nog steeds betovert en verrukt.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl