Atmosphere - When Life Gives You Lemons, You Paint That Shit Gold (2008)

Het is alweer drie jaar geleden dat Atmosphere een album uitbracht, maar het duo heeft allesbehalve stilgezeten. Naast de EP/LP Strictly Leakage verschenen er maar liefst vijf delen van de Sad Clown-serie, die bestaat uit EP’s van gemiddeld zo’n twintig minuten. Ook leverde Ant alle producties voor Brother Ali’s succesvolle The Undisputed Truth. Nu is het dus eindelijk weer eens tijd voor een Atmosphere-album, dat de opmerkelijke titel When Life Gives You Lemons, You Paint That Shit Gold heeft. Ook opvallend is het succes van de plaat. Het is op nummer vijf binnengekomen in de Amerikaanse albumlijsten en vormt daarmee zonder twijfel het meest succesvolle project van Atmosphere ooit.

When Life Gives You… is een album geworden dat tijd nodig heeft om te rijpen, maar op den duur een haast verslavende werking heeft. Het klinkt als een eenling in het oeuvre van Atmosphere; de raps van de volwassener geworden Slug zijn weliswaar nog steeds somber van aard, maar Ant lijkt een draai van honderdtachtig graden gemaakt te hebben ten opzichte van oud werk. Hij gaat een volslagen nieuwe kant op met zijn instrumentaties, die bovendien onderling ook nog behoorlijk variëren. Waar op oude Atmosphere-albums de harmonische sound, die vaak ondersteund werd door een piano, behoorlijk herkenbaar was, gebruikt Ant hier opvallend genoeg niet alleen verschillende instrumenten maar ook elektronica als basis voor zijn beats. Dat levert een veelzijdig album op, waarvan de sound behoorlijk minimalistisch klinkt. Het mooie is dat het toch zelden leeg of eenvoudig wordt.

Slug is echter zoals gezegd weinig veranderd. Hij lijkt wat minder direct betrokken bij zijn eigen, licht cynische verhalen en windt zich wat minder op bij het rappen – maar zijn verhalen hebben nog steeds datzelfde typische neerslachtige karakter. Neem bijvoorbeeld de beginregels van Can’t Break: “He wanted to make a difference, be understood, right//Wanted to go to distance, wanted to live.” Niets nieuws onder de zon – tenminste, tekstueel. Wat deze track opvallend maakt, is de beat. Een kwieke drum en prominente synthesizers bij de coupletten, terwijl er in het refrein nog wat hoge piepjes doorheen komen. Dat is niet iets wat we kennen van Atmosphere, maar het klinkt opvallend goed. Op deze manier worden Slugs soms niet bijster vernieuwende verhalen over mensen die niet voor het geluk geboren zijn in een nieuw jasje gestoken. Dit zorgt ervoor dat het niet alleen boeiend is voor de mensen die hem nog niet zo goed kennen.

En het mooie is dat Ant niet één nieuw trucje heeft geleerd dat hij herhaaldelijk gebruikt, maar dat er veel van dit soort unieke beats op het album staan. You bevat ondanks het niet bepaald opbeurende refrein (“you love the people that love you, you hear the music they move to”) een aanstekelijk hoog tempo en een opzwepende basis, wat in groot contrast straat met het hierop volgende Painting, een gevoelige track die leunt op een snerpende gitaar. Zo wisselt eigenlijk de hele plaat tussen verschillende stijlen. Als het wat te druk dreigt te worden, volgt er een ontspannen nummer en op het moment dat het geëxperimenteer de overhand lijkt te krijgen, wordt er bewust gas teruggenomen.

Het is overigens onterecht om te zeggen dat Slug alleen maar oude koek voorschotelt op When Life Gives You…De momenten dat hij het over fictieve karakters heeft – al is het altijd maar de vraag in hoeverre zijn teksten verzonnen zijn - doet het soms niet innovatief aan, maar op een enkele track zoekt Slug de inhoud dichtbij huis. Bijvoorbeeld bij Yesterday, waar hij op opvallend eerlijke manier aandacht schenkt aan zijn vader. Slug ziet deze telkens op straat lopen, maar dan schiet hem de pijnlijke waarheid te binnen: zijn vader is al overleden.

When Life Gives You… is een album waarop vernieuwd wordt en dat toch sterk in balans is. Dat is speciaal. Slugs vaak trieste teksten over mensen die niet voor het geluk geboren lijken, zijn niet vernieuwend, maar wel intrigerend. De verrassing zit ‘m in het muzikale gedeelte. Dit bestaat vaak uit niet al te veel lagen, maar heeft tegelijkertijd nooit te kampen met eenvoud. Behalve misschien bij de track Guarantees, waar naast Slug enkel een akoestische gitaar te horen is. Erg? Nee, want de track die hierna komt, het sfeervolle Me, is allicht het hoogtepunt van de cd. Dat is het allerknapste aan When Life Gives You…: de geringe minpunten worden onmiddellijk opgevangen door hoogtepunten, en dat gebeurt op zo’n manier dat de aanwezige smetjes nauwelijks afbreuk doen aan het geheel.

Bron: Hiphopleeft

Lekkere hiphop plaat, veel afwisseling in stijlen en goede stemmen van de heren rappers. Soms komt er een riedeltje voorbij wat hergebruikt is, zoals hoort in het genre. Maar veel nummers klinken fris en redelijk authentiek. Het gebruik van synths op deze plaat is wellicht één van de meest in het oor springende kenmerken. Kende nog niet veel hiphop met synths. En het werkt hier af en toe erg goed, zoals bij Glasshouse, waar ze uitgesproken cool zijn, deed me erg aan een aantal van mijn favo bands uit de 80s denken. Hoewel er veel sterks op staat, staan er ook wel zwakke nummers tussen, iets teveel naar mijn smaak. Maar voor de rest een uitstekende plaat. Favorieten: The Skinny, Dreamer, Your Glasshouse, Wild wild horses en The Waitress.

Je horizon verbreden. Een veelgehoord gezegde tijdens gesprekken met ouders, vrienden, studiegenoten of met de uitbater van de kroeg. Vaak gaat het om met andere culturen in deze wereld in aanraking te komen, om te ervaren en voelen hoe zij in het leven staan. Vaak leidt het tot bijzondere ervaringen en inzichten die je van tevoren nooit voor mogelijk had gehouden. Voor muziek geldt het zelfde. Immers, niet alle muziek wordt met een gitaar en drums in elkaar gestampt.

Hip-Hop? Beats? Samples? Onbekend en dus onbemind. En waar kun je beter beginnen dan bij dit album van Atmosphere waar je valt over alle loftuitingen (ook van niet hip-hop kenners/liefhebbers)? Eminem is mijn complete referentie, representatief of niet. Ach, ik laat ook lekker alles over me heen komen..

Alle clichés dwalen door mijn hoofd. Bling bling, teksten over 'bitches' en een te grote zonnebril wanneer ik op play druk. Tot mijn verassing hoorde ik piano-riedeltjes, fraaie gitaarloopjes zoals in Painting en zelfs geslaagde synths (Your Houseglass). Tussendoor ving ik nog hele aardige flarden tekst op, waar enige verdieping op zijn plaats is. Waar ik me nog het meest over verbaas is dat ik in een bepaalde flow kom door oa pakkende refreintjes en de vele afwisseling. Met dat laatste zorgen deze mannen dat het een uur boeiend blijft. Knap werk. Minpunt vind ik eigenlijk de productie, mijn inziens lijkt over elk geluidje wel heel erg nagedacht en komt het niet altijd even natuurlijk over. Al kan dat ook aan mijn niet getrainde oren liggen wat betreft hip-hop.

Of When Life Gives You Lemons, You Paint That Shit Gold ooit in een lijstje voorkomt van mijn favoriete platen moet de tijd gaan uitwijzen. Maar belangrijker is de horizon. Weer een stukje breder. Met als gevolg een fraaie ontdekking met een stukje gecreëerd begrip en respect voor het genre. Wordt vervolgd!

Oké. Ik heb me al meerdere keren aan dit album gewaagd, maar het kwartje wil bij mij maar niet echt vallen. Slecht is het niet, maar ik vind het heel moeilijk om dit goed te waarderen - bij Yesterday heb ik daar totaal geen moeite mee, geweldig nummer is dat. Met goed uitleggen waarom ik daar moeite mee heb is ook erg lastig.
De ene keer vind ik het een zeer goede plaat en luistert het heerlijk weg, de andere keer kom ik er nauwelijks doorheen en zet ik het na een aantal nummers af. Echt een ongelofelijk lastige plaat.
De teksten vind ik ook niet heel erg hoogstaand, ook niet slecht, net als de rest van de plaat. Diegene die hierop rapt/rappen kunnen zeker leuk rijmen, maar ik heb soms het gevoel dat het een beetje simpel in elkaar zit.
Over het algemeen is dit album wel een voldoende, maar een 4,5 of een 5, zoals veel mensen hier hem geven, zit er voor mij (nog) niet in. Het kan ook zomaar zo zijn dat ik vandaag of morgen dit album ineens ga ´voelen´, want volgens Rob moet je dit album de tijd geven, en zo klinkt het inderdaad ook wel.

Geen heel hoog cijfer dus, maar ik blijf hem luisteren en hij zal eerder stijgen dan dalen.


3.5

Sommige nummers van dit When Life Gives You Lemons... zijn werkelijk fantastisch, maar of het hele album beter is dan The Family Sign, dat weet ik niet. Op een of andere manier vind ik dat album wat meer nog een geheel vormen, door dezelfde sound en de vele diepe heftige teksten. Die teksten gaan over het echte leven, hier hoor je (heel) af en toe de mindere kant van de hip hop voorbij komen in platte nietszeggende teksten.

Dit album daarentegen staat wel weer vol met geweldige nummers. Om te beginnen met het fantastische Puppets: die soulpiano alleen al! Dreamer is ook een lekkere funksong, met een steengoede bas en gitaar. Het grote minpunt van dit album is het slechte Shoulda Known, zowel muzikaal als de tekst. Wat dit nummer op dit album doet vraag ik echt af. Heeft nou niemand gezien dat het er ook helemaal niet tussen past? Gelukkig krijgen we daarna de superfunky gitaar van You, lekker hoor!

Daarna volgt de... lapsteel guitar op Painting: wow dat is originele hip hop, het klinkt super. Op Your Glasshouse vind ik de heavy synthesizer erg lekker en ook de wendingen in het nummer zijn sterk. En dan de piano en superbeat van Yesterday: wow. Ene Nate Collis schreef Guarantees en speelt het nummer op gitaar waar Slug op rapt: mooooi! Dat gaat door op het fraaie Me waar je ook nog Mankwe Ndosi hoort zingen. Verder is ook het pianootje op het mooie The Waitress vermeldenswaard. De rest van de slotnummers zijn net wat minder.

De muziek is grotendeels weer real music from real people. En dat klinkt erg goed: het maakt het allemaal echter, minder glad. Bovendien gaat het om topmuzikanten. De raps van Slug zijn steengoed, droog en duidelijk. Gisteravond luisterde ik even naar het laatste album van Jay Z: vergeet 't maar man, dit Atmosphere is zoveel beter.
Als je trouwens van mooie verpakkingen houdt, dan is de limited edition (met live dvd) zeer aan te bevelen: het is een zwart gebonden boekje met een getekend verhaal en alle teksten: heel fraai!

Het album wat ik bijna verplicht was om te luisteren, na het hoge gemiddelde en de zeer positieve reviews! Ik heb er ook veel langer over gedaan van het luisteren naar het album, dan andere albums in het algemeen. Meestal bij het luisteren van een nummer is het de eerste keer nooit echt geweldig, met de keren daarop wel. Nu is dat fenomeen totaal niet bij dit album, het is toch echt gelijk top. Ik vind het tof dat slug met diepzinnige aankomt, zo denk je 'Your Glasshouse' te snappen, maar het toch een metafoor is. Net als andere tracks hoor. Dat nummer is trouwens echt geweldig, ik heb tegen mijn scherm zitten schreeuwen, met dingen als: whoo dit is zo geweldig, de beat on-ge-lo-ve-lijk!
Eerlijk gezegd, dacht ik dat dat nummer nooit geëvenaard kan worden op het album, tot dat we bij 'Yesterday' kwamen. Ik was rustig aan het fietsen, tot de laatste zin eruit kwam, opeens was ik totaal geconcentreerd naar de muziek toe Ipv de weg

Zo zijn er nog andere vele top nummers hoor, met zeer krachtige beats en absoluut magische lyrics. Wat ook duidelijk allemaal gearticuleerd word. Het enige negatieve van dit album is soms de stukjes waar gezangen worden, niet dat het slecht is, maar ik dig het niet echt.

Het heeft even tijd nodig maar dit album is echt geweldig. geen skips voor mij

*4.5

Sommige nummers klinken niet speciaal op het eerste gehoor, maar als je wat dieper in de lyrics gaat duiken op gespecialiseerde sites zoals bvb. 'rapgenius', dan komt het echt hard binnen. Dit is pas hiphop met inhoud! Nummers als 'The Waitress', 'Yesterday' en 'The Skinny' bevatten echt kippenvelopwekkende verhalen, geniale storytelling.

Dan heb je ook nog de nummers met een beat van absurd hoog niveau: 'Puppets' en 'Painting' zijn dan de eerste 2 die me te binnen schieten, maar ook 'Yesterday' heeft weer zo'n mooie beat: een perfect nummer, zo blijkt.

Redelijk uniek album, wat z'n 4,5* dik verdient.

Als eerbetoon aan Rhythm & Poetry dit album uiteraard ook op de eerste plek in de rotatielijst gezet, en nu pas de tijd gehad om deze volledig en goed te luisteren.
Verwacht hier geen verhaal over de flows en lyrics, dat laat ik liever aan anderen over, die daar een betere beschrijving van kunnen geven.
Dit is meer een verslag over hoe When Life Gives You Lemons, You Paint That Shit Gold bij mij binnen komt.
De mellow sfeer in het begin neemt mij ongeveer 25 jaar terug in de tijd.
Het ontwaken tegen de middag na een nacht stappen, in een ander leven.
Nog geen verplichtingen op het werk, nog geen gezinnetje, en het idee van meer vrijheid en de wereld altijd aan kunnen.
De hoofdpijn is verlicht tot een minimale stoorzender.
Dit is koffie en veel sigaretten, de keuze makend om de rest van de dag weinig te ondernemen.
Misschien nog wat vrienden opzoeken, en daar niks zeggend een plek op de bank opzoeken, en alleen maar knikken op het ritme van de muziek.
De energie van de muziek neemt echter al snel toe.
Voordat je het weet ben je weer helemaal opgeladen.
When Life Gives You Lemons, You Paint That Shit Gold is een her oplaadbare Duracell batterij.
Je begint er leeg aan, en voordat je het weet ben je weer krachtig genoeg voor de rest van de dag.
En dan ben je helemaal klaar voor Painting; wat is dat een heerlijk nummer.
Wat moet je daar verder over zeggen, prachtig gitaarspel.
Vervolgens gaan we met Your Glasshouse meer de duisternis in, het doet muzikaal zelfs wat aan Massive Attack denken.
Yesterday komt mij bekend voor, volgens mij heb ik deze vaker gehoord, weer totaal anders.
Wat begint als een prima Hip-Hop album, ontwikkelt zich tot een veelzijdig geheel,.

Vanmorgen dit album binnengekregen, mijn eerste hip hop album. Ik heb dit gekocht als aandenken aan Rob. Telkens als ik dit album in mijn platenkast zie staan zal me dit herinneren aan die hiphopper van Musicmeter.

Muzikaal was het erg relaxed vooral nummer Can't Break sprak me direct aan. En hoewel mijn muzieksmaak hiervan normaliter ver vandaan ligt, was het geen straf om te luisteren. In tegendeel het luistert juist lekker weg.