Genesis - Selling England by the Pound (1973)

Ja, het album is fantastisch mooi gemaakt. Muzikaal is dit absoluut 5 sterren waard. Probleem is echter dat het me totaal niets doet. Alleen de intro van het 1e nummer kan bij mij een beetje emotie opbrengen, maar daarna heb ik constant het gevoel van:'ja ontzettend knap gedaan, en nu?'. Ik merk denk ik ook dat ik totaal geen prog man ben. Ingewikkelde songstructuren, rare tijdschema's, het boeit me allemaal geen ene flikker. Dit album is als een Wimbledon finale met Federer: Technisch is het perfect, maar de spanning is ver te zoeken.

3,5*

De hoogst geplaatste top-250 notering die ik nog eens moest beluisteren. Niet voor niets zo lang uitgesteld, want ik vreesde altijd dat dit niet echt aan mij besteed zou zijn.

Plussen: Mooie lang uitgesponnen composities, divers instrument gebruik.

Minnen: teveel gefröbel op keyboards, de stem van Collins (echt een gruwelijke hekel heb ik aan die man) komt te vaak voorbij.

Het geheel overziend is het allemaal net wat te zoetjes voor mij, nergens wordt het eens echt spannend op deze plaat. 3*

Met een halfje verlaagd naar 4*, dat het een beetje eentonig en langdradig en gekunsteld is vind ik ook wel een beetje nou.
Maar dan heb ik het alleen over de nummers 1,3,6 en 7.
En die nummers zijn de reden dat ik het nog een hoog cijfer geef,de rest hoef ik niet eens te horen.
Ook ik heb deze plaat in mijn top 10 gehad een paar jaar terug, en ik vind dit wel een uitstekende instapper voor het prog-genre.
De sprookjesachtige, middeleeuwse sfeer en toegankelijkheid maar toch ook wel variatie + het britse sfeertje geven dit een fijn gevoel, een gevoel waar je je in thuis voelt, vooral als het buiten regent en je zit met een kop thee thuis.

Dit album laatst weer geluisterd, voor het eerst in jaren. Het album heeft me nooit echt kunnen raken, ondanks dat het het best gewaardeerde Genesis-album is. Ik weet nu ook weer waarom... Op Dancing with the Moonlit Knight en Firth of Fifth na, staan er gewoon geen goede nummers op dit album. The Cinema Show, The Battle of Epping Forest en I Know What I Like vind ik op zn zachtst gezegd een beetje excentriek, en op sommige punten gewoon achterlijk. Nu is die excentriciteit natuurlijk een van de handelsmerken van Gabriel en kan ik het op bv. The Lamb prima waarderen, bij deze nummers vind ik het irritant. De overige drie nummers zijn wel aardig, maar niets bijzonders. Dat ik bij mijn score van 3,5* blijf, komt doordat ik Firth of Fifth en Dancing With the Moonlit Knight wel hele goede nummers vind, anders had er niet meer dan 2,5* ingezeten. Nu kom ik dus op 3,5* en daarmee voor mij het minste Genesis-album met Gabriel...

Een klassiek Genesisalbum bestaat uit een aantal epische nummers en een aantal korte nummers, waarvan sommige luchtig en sommige melancholiek zijn. Het heeft bij mij met name even geduurd voordat ik deze setup als 'typisch Genesisalbum' onder ogen kon zien. Tot die tijd was het altijd: tja, onevenwichtig.

Goed, daar ben ik nu dus overheen. Dit album schittert voor mij in de epics: Epping Forest, Cinema Show, maar toch vooral in de iets minder excentrieke nummers Moonlit Knight (hét archetypische Genesisnummer) en Firth of Fifth (maar niet speciaal vanwege Hacketts solo).

Nu I Know What I Like gewoon tot 'echte' Genesis-albumtrack gepromoveerd is, kan ik daar ook ten volle van genieten. After the Ordeal is niet spectaculair, maar een aardig tussenstuk. More Fool Me is eigenlijk de voornaamste reden waarom dit album niet de volle mep krijgt.

Voor iemand die hier niet mee opgegroeid is en dit meer dan dertig jaar na dato leerde kennen, is het verleidelijk om dit album als te gepolijst te beschouwen, als prog binnen de lijntjes. Die neiging heb ik dan ook gehad, maar dat is feitelijk hetzelfde als jaren '80 Metallica tot clichémetal uit te roepen: dat clichés later ontstaan zijn, zegt meer over kopieergedrag dan over het origineel. Hooguit is Selling England by the Pound het eindstuk van het symfonische vijfmanschap Genesis (The Lamb is toch een andere boeg).

Op grond van de uitschieters hoor ik Nursery Cryme nog net iets liever. Niettemin is dit een (bijna-)topalbum van Genesis.

Het eerste album van Genesis dat ik luister. Ik hoorde altijd wel veel goede dingen over de band, maar ik nooit echt een album geluisterd. Tot dat ik dit album op nummer 1 zag bij ProgArchives, hij had Close To The Edge van die plaats afgestoten, en toen dacht ik: Deze moet ik echt een keer luisteren. En dat heb ik nu gedaan. Een ding wat me gelijk opvalt is het geweldige gitaarwerk, elektrisch geweldig, maar de klassieke gitaar helemaal. De stem van Gabriel is geweldig, die van Collins kan ik niet helemaal waarderen. De missers op dit album vind ik I Know What I Like en More Fool Me, als die er niet op hadden gestaan had deze zeker 4,5 ster of 5 sterren gekregen, want de rest is echt niet normaal goed, vooral The Cinema Show en Firth of Fifth! 4 sterren voor dit album!

Selling England by the Pound, het Magnus Opus van Genesis. Niets, maar dan ook niets wat maar ook deze progressieve plaat kan evenaren. Neen, ook het verbluffende Lamb haalt het niet van deze hier. Het mythische, vaak klassieke geluid weerspiegeld het Engelse middeleeuws karakter. Een thema die prachtig werd geïllustreerd doorheen de volledige plaat. Tekstueel is alles mooi neergepend met humoristische raakvlakken en vaak sarcastisch gepor.

De 5 bandleden in hun absolute hoogdagen. Steve Hackett beheerst meer dan ooit het instumentale aspect met verbluffende solo's op Dancing with the Moonlit Knight en Firth of Fifth. Tony Banks verbaasd dan weer met z'n klassiek, haast frivole toets en niet te vergeten zijn acoustisch werk op The Cinema Show. Phil's drumwerk is zoals altijd van hoogstaande kwaliteit en z'n More Fool Me weet me absoluut te bekoren. Het basgeluid van Mike Rutherford is eveneens hoogstaand en Peter Gabriel is haast heilig.

Ik kan hier niets slechts over zeggen. Zou perfectie dan toch bestaan?

Niet de eerste lp van Genesis die ik kocht. Dat was A Trick of the Tail met Collins als zanger. Die plaat greep mij aan, en zo is er voor mij de aandacht naar Genesis toe groot geworden. Deze dus ook gauw gekocht. Veel aandacht gegeven aan die Genesis albums. Maar deze is toch mijn favoriet .

Je wordt omvergeblazen hier. Dancing with the Moonlit Knight is voor mij de favoriete Genesis song. Echt alles is zo briljant mooi in dat nummer. Dit geldt natuurlijk ook voor de rest van de nummers. Alles wordt gevolgd door een ander briljant nummer. Muzikaal is deze behoorlijk sterk maar ook qua tekst. Waar heeft Peter 't toch over dacht ik altijd bij "Dancing with the Moonlit Knight". En zo ook de tekst van (Like a cancer growth is removed by skill) in het geniale Firth of Fifth. I Know What I Like was voor Genesis het eerste succes als nummer die in de chart list terecht kwam. Elk nummer komt ook de achtergrondzang op een prettige manier naar voren.

Geen enkel minder nummer sowieso. Ook niet het wat rustige, maar toch gepaste More Fool Me, waar Collins het stuur meer over neemt en je duidelijk een ander soort stemgeluid hoort. Battle of Epping Forest is het langste nummer waar je 11 minuten zorgeloos naar luistert. En Cinema Show is voor mij nog steeds een soort dagdroom nummer. Als kijken naar de carrière van Genesis is het later gewoon een heel andere kant op met hen gegaan. Die albums zijn verre van vergelijkbaar met deze. Want deze zijn nog steeds een juichend applaus waard. Daarom een dikke 5,0 voor deze puike plaat .

Wauw wat een geweldig album.

Het begint al met de mooiste opening van een album: de stem van Peter in 'Dancing with the moonlit knight' gelijk ook mijn favoriete nummer van het album.
Dit fantastische nummer wordt opgevolgd door het vrolijke I know what I like en daarna het epische firth of fifth.
Daarna een luchtig nummertje dat phil helemaal zingt en dan 'The battle of epping forest.
Dit vind ik jammer. Ik heb al vaker naar het nummer geluisterd, maar het doet mij helaas niet zoveel. Van mij had dit nummer van het album afgekunnen, dan had ik het wel vijf sterren gegeven.

After the ordeal is een mooi instrumentaaltje met een middeleuuws tintje, wat wel vaker op dit album te horen is. En dan krijgen we het meesterwerk 'the cinema show' die mooi overloopt in het laatste nummer waarin de riff van de opener van het album zit. Hierdoor is het album echt een geheel.

De opbouw in de muziek, de fluit, gitaar en natuurlijk de prachtige meeslepende stem van Gabriel maken dit voor mij een van mijn favoriete albums ooit en daarom ook mijn eerste recensie bij dit geniale album. Ik kan echt helemaal wegdromen in deze prachtige meeslepende, soms zelf sprookjesachtige muziek.

Als je een mindmap zou willen maken van de progressieve rock zou je Genesis zo in het midden kunnen zetten. Het klassieke van o.a. King Crimson en Moody Blues, het atmosferische van Pink Floyd en Mike Oldfield, de virtuositeit van Yes en Emerson, Lake & Palmer, het sprookjesachtige van Jethro Tull en het harmonieuze van Camel. Alles komt samen bij Genesis. En Selling England by the Pound kan misschien wel gezien worden als het epicentrum van de progressieve rock.

In deze bespreking wil ik het echter niet hebben over de muzikale kant van deze plaat, maar over de tekstuele. Selling England by the Pound kan je namelijk letterlijk nemen; het ooit grootse Britse imperium wordt volgens Peter Gabriel letterlijk verkwanseld aan - overwegend Amerikaanse - multinationals. De eerste zin van de plaat is dan ook can you tell me where my country lies? Niet toevallig opent het album a capella; bijna smekend.
“Wimpey” betekent zwak en kleurloos. Ironisch genoeg is Wimpy ook een fastfoodketen en een van de eerste fastfoodketens in Engeland. Het Britse culturele erfgoed wordt hapje voor hapje uitgeruild wordt een snelle, vette hap. Voor meer van dit soort veramerikanisering zou ik Breakfast in America van Supertramp willen aanraden (vooral Child of Vision).
Geïnspireerd door een waargebeurd nieuwsfeit over rellen in Londen tussen gangs. Ik zou echter willen focussen op bovenstaande twee zinnen uit The Battle Of Epping Forest. “Convertible bars” noemt Gabriel de luxe auto’s: een gevangenis op wielen. We zijn slachtoffers van ons eigen consumentisme.

The Cinema Show is geschreven door Banks, maar Gabriel opperde om specifiek te verwijzen naar Romeo & Juliet. Shakespeare dus, het grootste culturele erfgoed dat Engeland te bieden heeft. Dat hij uitgerekend deze twee namen koos, zal geen toeval geweest zijn. De klassieke liefdestragedie gemoderniseerd. Romeo die verlangt naar Julia (I will make my bed with her tonight, he cries. Can he fail armed with his chocolate surprise?). Julia besluit echter naar de bioscoop te gaan en zodoende vindt de romantische ontmoeting nooit plaats (I will make my bed, she said, but turned to go. Can she be late for her cinema show?)
Romeo, de man, heimelijk op zoek naar liefde. Julia, de vrouw, beantwoordt deze liefde niet. Het Engelse sprookje is kapot.
Safeway is een supermarktketen, uiteraard van Amerikaanse origine. Tessa kan niet anders doen dan toegeven aan de nieuwe tijd. Ze is zelfs nog dankbaar voor haar nieuwe kortingskaart. Gabriel blijft alleen over (still alone in o-hell-o) en Engeland wordt langzaamaan overschaduwd door Amerikaans kapitalisme. Letterlijk per pond verkocht.

_____________________

Tot slot nog het verhaaltje van de simpele hovenier uit I Know What I Like. Hij luistert naar de adelen en hoort hun problemen aan. Ze moeten heel veel, maar leven niet echt. De hovenier ligt genietend van het leven op een bankje in de zon, terwijl hij de adelen hoort roepen (“Listen son, you're wasting time!”). Het nummer doet een beetje denken aan Yes Sir, No Sir van The Kinks. Niet toevallig van het album Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire).

Het vijfde album van de Engelse progressieve, symfonische rockband Genesis kwam uit op 13 oktober 1973 en kreeg de titel “SELLING ENGLAND BY THE POUND”. Het album groeide gedurende de jaren uit tot één van de beste albums van deze groep. Het was het één na laatste album waarop zanger Peter Gabriel te horen is en na zijn vertrek ging de groep steeds meer in de richting van de meer toegankelijke muziek en verlieten ze, tot verdriet van de oerfans, het symfonische gebied waarin de band tot dan toe bivakkeerde. Gitarist Steve Hackett, bassist Mike Rutherford, toetsenist Tony Banks, drummer Phil Collins en zanger Peter Gabriel stijgen boven zichzelf uit met 8 gevarieerde tracks die in lengte variëren van 1.32 tot 11.48 en ze laten de band op z’n best horen. Dat begint al met de opener “DANCING WITH THE MOONLIT KNIGT” en de openingsregels daarvan: "Can You Tell Me Where My Country Lies?" Via de “I KNOW WHAT I LIKE (in your wardrobe)” kom je uit bij één van de toppers uit de discografie van Genesis, “FIRTH OF FIFTH” met glansrollen voor Tony Banks en Steve Hackett. “THE BATTLE OF EPPING FOREST” laat je ook de diversiteit van de heren horen en “THE CINEMA SHOW” behoort ook tot de toppers van Genesis. Na het vertrek van Peter Gabriel in 1975 nam Phil Collins de taak als zanger over en scoorden ze in de jaren daarna hits als “FOLLOW YOU FOLLOW ME”, “MAMA”, “LAND OF CONFUSION” en “I CAN’T DANCE”, maar geen enkel album kon tippen aan de kwaliteit van “SELLING ENGLAND BY THE POUND”. Een klassieker in het progressieve rock genre!

Als het goed is, is het ook meteen echt goed. Waar ik bij Foxtrot nog wat kritiek had op het feit dat Hackett en Collins iets minder technisch of rauw bezig zijn dan op Nursery Cryme, is dat hier weer helemaal het geval. Opener Dancing With The Moonlit Knight is vurig, afwisselend en verdomd episch zoals ik de band het allerliefste hoor. Firth Of Fifth heeft een van de beste stukken sfeermuziek die Hackett en Banks samen ooit gespeeld hebben en The Cinema Show is eveneens een pareltje eersteklas. Deze drie songs alleen al zijn voldoende om het album van een hoge score te voorzien.

Maar...

Ik ben gewoon niet bijzonder enthousiast over I Know What I Like (In Your Wardrobe). Niet slecht, maar het voelt na de prachtige opener bijzonder gezapig aan. Ik snap daarnaast oprecht niet wat More Fool Me op het album doet. Ja, het heeft een zoete, lieve sfeer, maar Collins' vocals hier werken voor mij niet en werken op mijn zenuwen. Battle Of Epping Forest valt voor mij ook onder een song die wordt tegengewerkt door de enorme hoeveelheid quirky teksten, die de aandacht afleiden van een harmonieus geheel waarin zang, tekst en instrumentatie een mooi geheel zijn. Het is absoluut niet slecht en heeft grandioze momenten, maar voelt over de gehele lijn voor mij aan als een net-niet lied.

Ik erken echter de kwaliteit met gemak en het is ook meer door de status van dit album dat ik deze kanttekeningen toch wil plaatsen. De eerder genoemde drie songs horen bij het beste dat ik tot nu toe van de band heb gehoord.

Tussenstand:
1. Nursery Cryme
2. Selling England By The Pound
3. Foxtrot
4. Trespass
5. From Genesis To Revelation

Dit album beschouw ik meer als een logische opvolger voor Nursery Cryme dan Foxtrot. Selling England By The Pound is weer veel theatraler en het voelt weer meer aan als een groepsproduct. Alle muzikanten komen goed aan bod (al had Peter Gabriel best meer mogen fluiten). Ik geniet ervan hoe avontuurlijk dit album is. Dancing with the Moonlit Knight is een prachtige opener met prachtige orchestraties. Firth of Fifth heeft die gitaarsolo's waar je je vingers bij mag aflikken. The Cinema Show is het beste wat Genesis tot dat moment uitgebracht heeft. Die keyboardsolo is fenomenaal. Ik vind het wel leuk om te beseffen dat ik bij Genesis vooral geniet van de keyboards, terwijl ik een veel groter liefhebber ben van goed gitaarwerk. Wel vreemd dat Aisle of Plenty een los nummer is. Iedere luisterbeurt weer beschouw ik het als het laatste stuk van The Cinema Box. Vijf sterren hoor ik je denken? Die zou ik met alle plezier geven, want Genesis is ijzersterk bezig. En toch is er ooit besloten om een vreemd nummer als I Know What I Like erop te zetten. Het past er helemaal niet op en daarnaast vind ik More Fool Me ook niet echt bijzonder. Verder is het fenomenaal en klassiekerstatus waardig.

Tussenstand:
1. Selling England By The Pound
2. Nursery Cryme
3. Foxtrot
4. Trespass
5. From Genesis To Revelation

Die eerste 52 seconden van Dancing with the moonlit knight, zo totdat de piano van Tony Banks invalt, zijn dat de mooiste ooit van Genesis? Steve Hacketts gitaarwerk, de zang, de algemene sfeer, de tekst vol associaties met sprookjes, mythes en legendes, en vooral die melodie die mij elke keer weer een brok in mijn keel geeft bij “he traded in his prize”... en dat is dan alleen nog maar de eerste minuut van wat ik beschouw als het hoogtepunt uit het oeuvre van dit kwintet, en als het begin van mijn bericht stuk lijkt te zeggen dat voor de rest van Selling England dus moet gelden dat "the only way is down" moet ik er meteen bij zeggen dat de rest van de plaat nergens onder het *****-niveau zakt. More fool me is een buitenbeentje maar misstaat niet, The battle of Epping Forest is misschien wat veel van het goede maar verveelt dankzij zijn gevarieerde structuur en grappige personages ook nergens, en van The cinema show kan ik maar geen genoeg krijgen.
        Grappig genoeg was ik net als RuudC (23-2-2018) altijd “een veel groter liefhebber van goed gitaarwerk”, maar onder de invloed van alle oude en nieuwe progbands die ik de afgelopen jaren ben gaan luisteren ben ik ook toetsenisten steeds meer gaan waarderen (is dat begonnen bij dat karakteristieke orgeltje van Caravans David Sinclair?), en de lange solo van Tony Banks op het einde van The cinema show is misschien wel het mooiste toetsenwerk dat ik ooit heb gehoord: afwisselend qua klankkleur, verschillende sferen proberend, vaak van de ene sound naar de andere springend zonder dat ik altijd precies kan horen of Banks hij nou ook echt een heel ander keyboard gebruikt, en vooral bij elke “geleding” van zijn solo mij meevoerend verder het onbekende land in, voorbij heuvels en bossen en verre woestijnen... steeds dieper de plotloze maar uiterst visuele vertelling in (natuurlijk met dank aan de drie andere muzikanten die een prachtig bedje voor hem spreiden), totdat ik tenslotte uitkom bij de coda van Aisle of plenty met de reprise van de Moonlit knight-melodie die opnieuw mijn hart breekt en de tekst vol lichtelijk bizarre reclame-aanprijzingen die daar geen groter contrast mee zou kunnen vormen. (Ik probeer bij deze band ook niet al te veel aan tekstverklaring te doen om het mysterieuze aura van de verhalende teksten in stand te houden.)
        Dit is één van die platen waardoor ik me vertwijfeld afvraag waarom de rekenmeesters toch ooit beslist hebben dat een top-tien slechts tíén platen mag herbergen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Hacketts sublieme gitaarspel dat zó’n integraal onderdeel van de hele sound is dat dikwijls niet eens opvalt hoe briljant het is.

Genesis - Selling England by the Pound

Nagenoeg perfect album van Genesis. Alle nummers liggen qua sound op één lijn waardoor het echt een album uitstraalt.
Hier staat ook wel mijn favoriete songmateriaal op van hun, met als uitschieter Firth of Fifth. Die solo in dat nummer kan mij niet lang genoeg duren en behoort tot mijn favorieten. Ook Dancing with the Moonlit Knight en (met name het tweede deel) The Cinema Show kan ik erg waarderen.
The Battle of Epping Forest is wel een van de mindere nummers, ondanks dat erg best aardige stukken in zitten. Dat zit het 'm ook vooral in de lengte, en door het feit dat er constant gezongen wordt. De overige nummers zijn ook allemaal prima te luisteren en doen niet onder.
Het album klinkt wat oubollig in vergelijking tot veel andere albums van de 70's, maar dat zijn de meeste eerdere albums van Genesis wel.
Mede dankzij eerstgenoemde drie nummers wordt dit album tot grote hoogte getild.

4,5*

Eigenlijk de nummers van dit album leren kennen via het fenomenale live album Seconds Out.
ingezongen door Phil Collins zijn de live vertolkingen van I Know What I Like, Firth Of Fifth & The Cinema Show mijn favorieten uitvoeringen.
Het was dus wel even wennen aan de studio versies ingezongen door Peter Gabriel.
Dit is een mooi album, enkel The Battle Of Epping Forest kan mij minder bekoren.
De plaat ademt een middeleeuwse sfeer zoals hierboven reeds door een van de users is aangegeven.
De band met een bezetting met Gabriel & Hackett was toch wel een unieke eenheid.

Mooie top 10!

Dat zou jij wel willen hè. En dan het liefst Gabriel aan de microfoon terwijl Collins intens gelukkig met zijn rollator naar zijn drumkit rent terwijl Steve Hackett samen met Tony Banks op een mooie avond proost en ze vriendschappelijk gezamenlijk Gabriel gaan ondersteunen omdat hij wil weten waar zijn land ligt.. Komt, godsamme, plots Steve Hogarth naar voren om een duet te gaan zingen met Gabriel. En zie ik daar Fish achter de coulissen.. ? Nee..



Maar goed. Ik vind het wel leuk wat Minneapolis hier deponeert. Dit album is natuurlijk een gigant in de progwereld met vorig jaar een mooie nummer 1 van Firth of Fifth in de onvolprezen Prog Ladder 2022 . Juist nu is het daar goed toeven omdat de randen van de prog worden afgetast (met dit jaar best wel wat metal invloeden) en er soms echt leuk strijd wordt geleverd van wat nu wel en wat niet prog is. Ik leer daar juist zoveel andere muziek (en bands) ook kennen. Één van de beste games hier op MuMe om aan mee te doen.

Bijzondere is dat ik juist door Genesis zoveel andere muziek heb leren ontdekken. De band heeft een basis om ‘U’ tegen te zeggen. Collins nam mij mee naar Brand-X, The Beatles (Tomorrow Never Knows op Face Value was echt een turning point) en allerlei jaren 80 muzikanten. Hackett nam mij mee naar de klassieke werelden van Bach en zijn Bay of Kings uit 1983 is echt een mooie introductie naar de wereld van de klassieke gitaar. Gabriel nam mij mee naar zijn Real World muziek en zijn Womad festivals. Ik leerde Brian Eno beter kennen en de wereld van Manu Katché. Gabriels samenwerking met Kate Bush is nog altijd het ideale muzikale huwelijk. En reken maar dat ik echt nog niet alles op heb geschreven m.b.t. andere samenwerkingen. En juist vandaar uit ging ik weer andere muziek leren kennen.

Zonder de prog had ik niet mijn klassieke muzikale fases gehad (die steeds vaker gaan overheersen). Ik heb instrumenten leren te bespelen door de akkoorden van Banks, Rutherford en Collins (die overduidelijk ook zijn akkoordenschema’s van The Beatles heeft gejat -zo’n Dear Prudence is een blauwdruk voor vele Collins nummers) te bestuderen. Vooral die van Banks en Rutherford zijn soms geniaal. De meest bijzondere akkoorden vind je op de tweeling albums A Trick of the Tail en Wind and Wuthering.

Juist ook de verschillende muzikale veranderingen die de band heeft doorgemaakt bracht mij op andere muzikale paden. En heeft zoveel andere bands geïnspireerd. Ik had bv Marillion niet leren kennen zonder Genesis omdat ze een zanger hadden die wel wat van Gabriel had. En ook hier kan ik weer doorgaan over andere bands zoal Radiohead, Elbow enz..

Rutherford en Banks (solo) die hebben mij niet echt op andere muzikale paden gebracht maar ik zie die twee ook echt als de kern van deze band. Dat was, is en blijft hun project. Grondleggers van de Prog.

Man, ik kan nog wel uren hierover doorgaan. Ik moet eens op deze band afstuderen d.m.v. een hypothetisch onderzoek of een essay gaan schrijven. Genoeg input ook vanuit MuMe en haar users.

Binnenkort de lente inluiden in Amsterdam wanneer Genesis op 21 maart speelt. Ook afscheid nemen van deze band. Ik hoop vooraan te staan zoals ooit ergens in de jaren 80 in de Kuip. Ik zie er ergens wel en ergens niet naar uit. Ik ben ze zo dankbaar..

Het is een afsluiting van een periode. Een hele mooie trouwens. Daarna alleen echo’s..