Genesis - Selling England by the Pound (1973)

Fraai werk van Genesis uit hun beste periode. Naast de geijkte topnummers Dancing with the Moonlit Knight, Firth of Fifth en Cinema Show vind ik After the Ordeal een uitermate fraaie instrumental. Hoewel het een klassieker is in de progrockgeschiedenis hangt er een wat atypische sfeer. Het heeft allemaal iets middeleeuws, je waant je veelal op de binnenplaats van een Engels kasteel met troubadours om je heen. More Fool Me valt wat uit de toon. Het is niet slecht maar lijkt totaal niet thuis te horen op dit album. Hoogtepunten zijn het lange instrumentale stuk in Cinema Show en natuurlijk de opeenvolgende fluit- en gitaarsolo in Firth of Fifth. Mooi ook hoe het album rondgebreid wordt, met de afsluiting die weer aansluit op het begin. Zang ook overal dik in orde.

Een diamant in de progrock historie met een hoge mate van originaliteit, met de typische Genesis sound en vol met muzikale subtiliteiten, verhalende composities en prachtige instrumentale gedeelten. Cinema Show en FoF zijn hoogtepunten maar het album kent eigenlijk geen zwakke songs. Een must in elke serieuze progrock collectie. Het kan zich m.i. ruimschoots meten met het beste werk van 'rivaliserende' progrock bands zoals Yes, Camel, King Crimson en Gentle Giant.

Na de ontknoping van de Prog Ladder 2021 en het lezen van het bijbehorende stuk van Bonk bij Editie 2021 - de ontknoping (en je had hem niet eens op 1 ?) eens vanochtend weer met voluit respect Firth of Fifth opgezet.

En het huis vult zich met schoonheid..

Eigenlijk de nummers van dit album leren kennen via het fenomenale live album Seconds Out.
ingezongen door Phil Collins zijn de live vertolkingen van I Know What I Like, Firth Of Fifth & The Cinema Show mijn favorieten uitvoeringen.
Het was dus wel even wennen aan de studio versies ingezongen door Peter Gabriel.
Dit is een mooi album, enkel The Battle Of Epping Forest kan mij minder bekoren.
De plaat ademt een middeleeuwse sfeer zoals hierboven reeds door een van de users is aangegeven.
De band met een bezetting met Gabriel & Hackett was toch wel een unieke eenheid.

Beetje conservatieve rock plaat. Ik ben blij dat ze in de jaren 80 iets meer catchy werden met hier en daar een hook of een groove.

Nee, serieus, muziek hoeft echt niet makkelijk te zijn. Zeker niet. Gelaagde albums gaan veel langer mee. Maar dan moet er wel iets zijn dat mij uitnodigt om er die tijd in te steken. Ik zou zelfs graag willen begrijpen waarom ik prog rock niet langer dan een paar nummers kan verdragen. De dwarse melodieën en structuren maken het voor mij te afstandelijk denk ik. Dit album schijnt het summum te zijn van het genre, maar voor mij voelt het als een "koud bad". Hetzelfde geldt voor bands als Yes, en in wel mindere mate soms voor Marillion. Ook met Gabriel's oude werk heb ik niet heel veel, terwijl ik SO met de geweldige baslijntjes, koortjes en "wereld muziek" invloeden (vooral ook de niet singles) echt heel mooi vind. Collins' jaren 80 werk vind ik ook erg leuk, maar de Disney meuk die daarop volgde in de jaren 90 dan weer niet..

Is het of het één of het ander? Houdt de prog rock liefhebber over het algemeen ook niet van de muziek die ik als warm ervaar of mij doet bewegen (soul, funk, jazz)? Ik ben niet de grootste disco liefhebber, maar het geklaag van de generatie net voor mij, over hoe vreselijk elke minimale disco invloed was bij Bowie, Queen of in het geval dan Genesis meer pop en electronica, fascineert mij wel.

soul funk en jazz heeft als vuistregel dat het grooved en swingt. Dat is niet een kernelement in prog, waar gelaagdheid en structuurdynamiek juist weer de hoofdrol spelen.
Misschien dat het je daarom niet aanspreekt en het je dus koud laat?

Misschien Wind & Wuthering eens proberen? Wel (nog net) uit de "goede ouwe" Genesis tijd maar wel heel warm, herfstig en één geheel

Ik hou van Prog, wel steeds minder overigens maar Genesis blijft op een voetstuk staan, maar zeker ook van Soul van Withers tot Kiwanuka (met Stevie als grote held) en van jazz. Dus dat kan gewoon hoor

Ook ik klaag over Abacab, Let's Dance en Hot Space maar niet omdat daar disco invloeden inzitten maar omdat dit gewoon erg slechte platen zijn Moroder en Donna behoren tot mijn grotere muziekliefdes dus of ik dan behoor tot de uitzondering die de regel zal bevestigen of tot een van de vele weet ik niet.

De grootste kruisbestuiving tussen Prog en Disco is War of the Worlds en die vind ik heel erg goed en was bovendien commercieel extreem succesvol.

Die Wind & Wuthering ga ik luisteren. Lijkt me ook het goede jaargetijde voor.
En misschien moet ik deze Selling England by the Pound ook een paar keer zonder verwachtingen in de achtergrond op zetten om herkenbaarheid te kweken. Ik sta altijd open voor wat nieuws (het album is tenslotte pas bijna een halve eeuw oud )

De eerste vijf- zeven albums, Minneapolis, van Genesis met Hackett en de eerste vijf met Gabriel zijn super en staan ver boven de albums die daarna kwamen en waar ze plotseling een singelgroep moesten worden

In plaats van voor de circa vijftiende keer (en dan heb ik alleen bij dit album geteld) zonder verdere toelichting als voldongen feit te poneren dat dit album / deze periode zo superieur is, zou je ook bijvoorbeeld wat aansluiting bij het bericht van Minneapolis kunnen zoeken, zoals de beide andere respondenten deden. Het is maar een suggestie...

Alles hangt wat mij betreft af van de omstandigheden. Als we bezoek hebben zet ik zacht Al Stewart, Neil Diamond of hits uit de jaren 60, 70 en 80 zacht op. Als ik in de auto zit draai ik Dylan, Beatles, REM, Springsteen. Als ik in de trein zit en niets te lezen bij me heb draai ik prog rock of klassieke muziek. Als ik 's avonds alleen in de woonkamer zit draai ik prog rock als ik echt luister, of Paul Simon, Kraftwerk, Queen, Leonard Cohen, ABBA, Nick Cave, Bowie als ik iets aan het lezen ben. Waarbij ik regelmatig me even volledig op een van de nummers die voorbijkomt concentreer in plaats van verder te lezen.

Ik vind zowel Neil Diamond, Stevie Wonder, Matt Monro, Roger Waters, Frank Sinatra, 10cc, Walter Becker/Donald Fagen als Johnny Cash geniaal op hun muzikaal terrein. En dan vergeet ik de nodige namen.

En hoewel ik Dogs van Pink Floyd bovenaan mijn lijst heb staan van beste nummers, wordt ik vrolijker van The sidewinder sleeps tonight van REM, of Baba o'reilly van de Who, waar de energie uit de luidsprekers spat.

En artiesten ontwikkelen zich. Soms in een richting die je persoonlijk minder aanspreekt. De disco periode van Queen spreekt me minder aan dan A night at the opera. Maar Radio Gaga vindt ik dan weer erg goed. En Genesis na Wind and wuthering is een heel andere band dan daarvoor. Beter? Dat hangt van je muzikale voorkeur af.

Ikzelf vind het lijnte van progrock via fusion (Mahuvishnu Orchestra, Chick Corea, Return to Forever, Weather Report, Miles in de 70's) naar jazz een heel logische. Mijn platen- en CD kasten staan er vol mee.


Prog met disco invloeden, later vise versa: dan denk ik aan Electric Light Orchestra...

De hitgevoelige versie van Genesis doet mij een stuk minder dan de proggerichte band die het op de beginalbums was, met deze SEbtP als absolute topper. Het hangt dus eigenlijk echt van de ontwikkeling van de band af hoe ik erin sta.

Ik hou niet van jazz (fusion) - uitzonderingen daargelaten - maar ik dans wel graag op o.a. oude soulmuziek en funk! Ik vond disco (invloeden) van vroeger ook best leuk.

Oké, gelukkig. Blijkbaar stelde ik de muzikale voorkeuren iets te simpel voor.:) Maar blijft wel mijn manko dat ik weinig talent heb om het gros van de prog rock te waarderen.

bla bla bla eerste 5 albums bla bla bla hackett en gabriel bla bla bla genesis bla bla bla! En bij Rush hetzelfde verhaal!!

Heeft niets met talent te maken. Enerzijds zul je er tijd in moeten investeren. De meeste nummers moet je meerdere keren beluisteren. Anderzijds kan het dan nog je smaak niet zijn. Genoeg prog rock waar ik niet warm of koud van wordt of teveel gepiel zonder richting vind.

Niet iedereen vindt lever lekker, of spruitjes, of oesters. En dat geldt ook voor muziekstijlen.

Maar goed dat je het probeert en dan kunt zeggen dat het je smaak niet is, in plaats van het op voorhand af te wijzen.

nee hoor dat hoor je mij niet zeggen. Maar heb ik ongelijk?? Het Genesis met Hackett en Gabriel werd later onderuit gehaald door ene Collins. Totaal niet te vergelijken met RUSH ( want die hebben na Moving Pictures nog wel top albums gemaakt). Dus do your homework voortaan

Daar gaat het niet om en je hebt ook zeker een goed punt, maar je doet dat gewoon te vaak en je bent te herhalend daarin! Iedereen weet onderhand wel wat je ervan vind, dat hoef je niet keer op keer te melden, want zoiets wekt en niet alleen bij mij alleen maar irritatie op! Kom eens met wat nieuws en wat boeiends, of neem b.v eens een favoriet album van jou wat vollediger onder de loep!!! Iedereen hier weet al jaaaaren dat jij sinds het vertrek van Gabriel en Hackett de band Genesis niets meer vind voorstellen! Vertel eens wat leuks, hebben we er misschien ook nog wat aan!

kijk maar op plek 1 van mijn album top 500 ALLER TIJDEN ( zet hier de top tien neer:

1 Genesis The Lamb Lies Down on Broadway 1974
2 Rush A Farewell to Kings 1977
3 Emerson, Lake & Palmer Tarkus 1971
4 Steely Dan Aja 1977
5 Pink Floyd Wish You Were Here 1975
6 Pearl Jam Ten 1991
7 David Sylvian Brilliant Trees 1984
8 Gino Vanelli Storm at Sunup 1975
9 Steve Hackett Voyage of the Acolyte 1975
10 Peter Gabriel So 1986

Mooie top 10!

Wie volgt

Ze komen binnenkort naar A'dam toch? Dan zullen ze dit album vast wel in zijn geheel spelen, kan niet anders.

Dat zou jij wel willen hè. En dan het liefst Gabriel aan de microfoon terwijl Collins intens gelukkig met zijn rollator naar zijn drumkit rent terwijl Steve Hackett samen met Tony Banks op een mooie avond proost en ze vriendschappelijk gezamenlijk Gabriel gaan ondersteunen omdat hij wil weten waar zijn land ligt.. Komt, godsamme, plots Steve Hogarth naar voren om een duet te gaan zingen met Gabriel. En zie ik daar Fish achter de coulissen.. ? Nee..



Maar goed. Ik vind het wel leuk wat Minneapolis hier deponeert. Dit album is natuurlijk een gigant in de progwereld met vorig jaar een mooie nummer 1 van Firth of Fifth in de onvolprezen Prog Ladder 2022 . Juist nu is het daar goed toeven omdat de randen van de prog worden afgetast (met dit jaar best wel wat metal invloeden) en er soms echt leuk strijd wordt geleverd van wat nu wel en wat niet prog is. Ik leer daar juist zoveel andere muziek (en bands) ook kennen. Één van de beste games hier op MuMe om aan mee te doen.

Bijzondere is dat ik juist door Genesis zoveel andere muziek heb leren ontdekken. De band heeft een basis om ‘U’ tegen te zeggen. Collins nam mij mee naar Brand-X, The Beatles (Tomorrow Never Knows op Face Value was echt een turning point) en allerlei jaren 80 muzikanten. Hackett nam mij mee naar de klassieke werelden van Bach en zijn Bay of Kings uit 1983 is echt een mooie introductie naar de wereld van de klassieke gitaar. Gabriel nam mij mee naar zijn Real World muziek en zijn Womad festivals. Ik leerde Brian Eno beter kennen en de wereld van Manu Katché. Gabriels samenwerking met Kate Bush is nog altijd het ideale muzikale huwelijk. En reken maar dat ik echt nog niet alles op heb geschreven m.b.t. andere samenwerkingen. En juist vandaar uit ging ik weer andere muziek leren kennen.

Zonder de prog had ik niet mijn klassieke muzikale fases gehad (die steeds vaker gaan overheersen). Ik heb instrumenten leren te bespelen door de akkoorden van Banks, Rutherford en Collins (die overduidelijk ook zijn akkoordenschema’s van The Beatles heeft gejat -zo’n Dear Prudence is een blauwdruk voor vele Collins nummers) te bestuderen. Vooral die van Banks en Rutherford zijn soms geniaal. De meest bijzondere akkoorden vind je op de tweeling albums A Trick of the Tail en Wind and Wuthering.

Juist ook de verschillende muzikale veranderingen die de band heeft doorgemaakt bracht mij op andere muzikale paden. En heeft zoveel andere bands geïnspireerd. Ik had bv Marillion niet leren kennen zonder Genesis omdat ze een zanger hadden die wel wat van Gabriel had. En ook hier kan ik weer doorgaan over andere bands zoal Radiohead, Elbow enz..

Rutherford en Banks (solo) die hebben mij niet echt op andere muzikale paden gebracht maar ik zie die twee ook echt als de kern van deze band. Dat was, is en blijft hun project. Grondleggers van de Prog.

Man, ik kan nog wel uren hierover doorgaan. Ik moet eens op deze band afstuderen d.m.v. een hypothetisch onderzoek of een essay gaan schrijven. Genoeg input ook vanuit MuMe en haar users.

Binnenkort de lente inluiden in Amsterdam wanneer Genesis op 21 maart speelt. Ook afscheid nemen van deze band. Ik hoop vooraan te staan zoals ooit ergens in de jaren 80 in de Kuip. Ik zie er ergens wel en ergens niet naar uit. Ik ben ze zo dankbaar..

Het is een afsluiting van een periode. Een hele mooie trouwens. Daarna alleen echo’s..

Mooi. Ik ervaar een beetje hetzelfde. Ik heb de band, en eigenlijk hun hele loopbaan in mijn hart gesloten. Hoewel ik me afvraag of ik de mens Mike Rutherford en de mens Tony Banks sympathiek vind, heeft hun muziek mijn leven enorm verrijkt. Als ik de melotron samen met de baspedalen gedurende de keyboardsolo van CinemaShow hoor invallen, kunnen mij (zeker op Seconds Out) nog altijd de tranen in de ogen springen door de ongelooflijke vreugde en energie-eruptie die dat moment teweegbrengt. Dan voel ik mij een gelukkig mens.

Wetende dat ze die keyboard solo gaan spelen is het het dure prijskaartje van het concert voor mij ook wel waard. Dat stukje muziek is voor mij het mooiste stukje muziek wat ooit is gemaakt.

Mooie woorden ook van meneer, spijt dat ik 2007 Phil Collins niet tof vond (ach ik was 18), waardoor ik niet was gegaan. Met omzwaaielingen is het weer mijn favoriete band geworden.

heb ze 3x live gezien, ten tijde van Seconds Out. Toen zaten Daryl Stuermer en Chester Thompson er al bij.
Hackett was juist opgestapt en Gabriel was al langer weg.

Ik heb mezelf getrakteerd. Twee live lp's: live at the rainbow(1973) en live at the bbc (1971 en 1972). Dat is genieten. In ieder geval bijna heel Selling en eindelijk een live uitvoering van the cinema show met de hele band

Hoe kan je jezelf al jaren, pak hem beet sinds 1984, Peter Gabriel fan noemen, alles van de man blindelings gekocht, hem vaak live gezien, zonder ooit zijn werk met Genesis gehoord te hebben zonder daar belangstelling voor te hebben, het genegeerd te hebben, al die jaren, ik, ik ben er zo eentje.
En dat gaat vanaf vandaag veranderen, het moet.

Dat is wel een beetje bizar ja
De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik het solowerk van PG ook veel beter ken (vanaf 1975 bij het uitkomen van zijn eerste solo album) dan het Genesis oeuvre met hem achter de microfoon. Maar de oude Albums van Genesis (eigenlijk tot aan zijn vertrek kort na The Lamb Lies Down On Broadway) ken ik wel en daar zit heel veel moois tussen.

Kortom dat wordt genieten voor je....

correctie eerste album van Peter Gabriel (in de auto) is uit 1977
Waarop het prachtige Down la Dolce Vita...met het super orkestrale intro...